5 ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Εντάξει, το ξέρω πως σας την χρωστούσα την ανάρτηση, μην γκρινιάζετε, να τώρα την γράφω…..

Τελευταία συμμετοχή για το παιχνίδι της Γεωργίας, με πέντε αγαπημένες φωτογραφίες. Μετά από σκέψη και ψάξιμο σε albums, αποφάσισα να σας δείξω τις 5 αγαπημένες φωτογραφίες των τελευταίων 10 χρόνων, γιατί αν έμπαινα στην διαδικασία να επιλέξω από πιο παλιά, ακόμα θα έψαχνα!

Λοιπόν, έχω πάρα πολλές φωτογραφίες. Η βιβλιοθήκη είναι γεμάτη albums και ο σκληρός δίσκος γεμάτος φακέλους. Με μια μικρή λεπτομέρεια! ΔΕΝ απεικονίζομαι εγώ σε αυτές! Ο σύζυγος βαριέται να τραβάει φωτογραφίες, οπότε ο μοναδικός φωτογράφος της οικογένειας, είμαι εγώ!

Έτσι, αποφάσισα να σας δείξω δύο στις οποίες φαίνομαι και εγώ και άλλες τρεις που είναι από τις πιο τρυφερές αναμνήσεις μου.



Ίσως η μοναδική φωτογραφία από τον γάμο μου που μου αρέσει!  Την στιγμή που πήγα να μπω στο αυτοκίνητο, κάποιος φώναξε «Μαρίιιιαααα», γύρισα και ….. κλικ! Αυτή ήταν! Αυθόρμητη και χαμογελαστή! Όλες οι υπόλοιπες είναι σαν να πήγα να βγάλω φωτογραφίες ταυτότητας με νυφικό και πέπλο! Όταν ξεφύλλιζα το άλμπουμ, μου ήρθε να τον πνίξω τον φωτογράφο !!!  Αλλά την γλύτωσε γιατί είμαι καλός άνθρωπος κατά βάθος! Νομίζω πως έχω χρόνια να το ξεφυλλίσω. Μόνο αυτή τη φωτογραφία και άλλη μια, τις έχω σε κορνίζες στην κρεβατοκάμαρά μας.





Ναι, είναι αυτό που νομίζετε. Η πατούσα του γιου μου όταν ακόμα ήταν ένα κομμάτι από εμένα, πριν καν γεννηθεί. Ενημερωτικά, η πατούσα αυτή φοράει τώρα παπούτσι νούμερο 34, λατρεύει την σοκολάτα, μισεί το τυρί και το αγαπημένο του παιχνίδι εκτός από τα lego είναι να πειράζει την αδερφή του!





Η κόρη μου την ημέρα που την φέραμε στο σπίτι από το μαιευτήριο. Είχε παρουσιάσει λίγο ίκτερο και την βάλαμε στον ήλιο να …. ισιώσει! Λατρεύω τις γάμπες με τα καλτσάκια! Ο μπαμπάς της δεν τολμούσε να την πάρει αγκαλιά, γιατί  φοβόταν. Έπρεπε το μωρό να πάει 40 ημερών για να το σηκώσει!





Πρωτομαγιά 2011. Σιγά μην κρατιόταν και δεν βουτούσε στην θάλασσα! Τα παπούτσια στην άμμο, τα πόδια στο νερό, τα μπατζάκια σηκωμένα μεν, μούσκεμα δε.





Η πρώτη μέρα στο σχολείο όταν ο γιος μου πήγε Α’ Δημοτικού! Νομίζω η χαρά και ο ενθουσιασμός είναι εμφανέστατα στα πρόσωπα και των δυο μας! Το πρωτάκι μου τότε, τριτάκι σήμερα, είναι ένα υπέροχο παιδί (κου-κου-βα), με ευαισθησίες, καλλιτεχνικές ανησυχίες και πολλές ερωτήσεις για ότι βλέπει και ακούει.