Καιρό είχα να σας προτείνω παραμύθι για να διαβάσετε αγκαλίτσα με τα παιδάκια σας.
Η αλήθεια είναι πως τώρα δεν τους διαβάζω κάθε βράδυ πια, αφού πολλές φορές ξαπλώνουν και μετά τον μαξιλαροπόλεμο, τα χαχανιτά και τα πειράγματα, παίρνει ο καθένας τους ένα βιβλίο και διαβάζουν μόνα τους, ή …. διαβάζει ο ένας στον άλλον !!!
Χθες όμως, ήταν η σειρά μου! Αφού ήπιαν γάλα, έπλυναν δόντια, φόρεσαν πιζάμες και εγώ πάτησα το κουμπάκι «of» για τις δουλειές, κάθισα στον καναπέ με το βελονάκι και το κουβαράκι μου και προσπαθούσα να καταλάβω μια πλέξη για ένα μοτίφ.
Μετά από λίγα λεπτά …. ταπ ταπ ταπ …. ακούω βήματα από ξυπόλητες πατούσες στα πλακάκια ! «Μαμααααααααααααα…….. θα μας διαβάσεις εσύ σήμερα;». Τι να έκανα; Να έλεγα όχι; Άφησα στην άκρη το βελονάκι και πήγα στο δωμάτιό τους.
«Έχετε διαλέξει τι θα διαβάσουμε;»
«Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι»
Και είχαν επιλέξει αυτό:
Οι άνθρωποι εδώ,
δεν γνωρίζουν
τι σημαίνει ευτυχία.....
Έχω εγώ
Πάω να φέρω!
Όλοι βρέθηκαν
να κάθονται
γύρω από το τραπέζι...
Και τότε,
άνοιξαν διάπλατα
τις πόρτες των σπιτιών τους....
Σας ευχαριστούμε....
Αχ η «Πετρόσουπα»…. Όταν διαβάζω ένα τέτοιο βιβλίο, πραγματικά απορώ πως μεγαλώσαμε τόσες γενιές με τον κακό λύκο που είχε καταβροχθίσει ότι έβρισκε μπροστά του. Κοκκινοσκουφίτσα, γιαγιά, γουρουνάκια, κατσικάκια (άλλο αν πάντα κατέληγε στον πάτο του ποταμού με τη κοιλιά γεμάτη πέτρες, ή με τσουρουφλισμένη ουρά….).
Δεν λέω, είχαμε κι εμείς και ωραία παραμύθια, αλλά πολλά από αυτά ήταν αρκετά τρομακτικά τώρα που το σκέφτομαι. Μάγισσες και δράκοι που τρέφονταν με ανθρώπινο κρέας, (Χάνσελ και Γκρέτελ, Ο Τζακ και η φασολιά), παιδιά που τα εγκατέλειπαν οι γονείς τους στο δάσος (Κοντορεβυθούλης)…. Θυμάμαι ένα βράδυ, πρέπει να ήμουν 4 – 5 χρονών, είχα ξυπνήσει τσιρίζοντας γιατί είχα δει στον ύπνο μου την κακιά μάγισσα από την Χιονάτη. Και πάντα είχα την απορία, πως δεν ξυπνάει ο κακός λύκος από τον πόνο, όταν του ράβουν την κοιλιά με την βελόνα και την κλωστή η μαμά κατσίκα με τα 7 κατσικάκια!!! Επίσης, πάντα έκλαιγα όταν στο τέλος το κοριτσάκι με τα σπίρτα πέθαινε, όσο και αν προσπαθούσα να σκεφτώ πως τώρα πια είναι κοντά στην γιαγιά του.
Χαίρομαι που τώρα πια τα βιβλία μαθαίνουν στα παιδιά πως πρέπει να ξεπερνούν τους φόβους τους. Να προσπαθούν, να ελπίζουν, να προχωρούν. Να κάνουν το καλό, για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και όχι γιατί αν δεν υπακούσουν θα καταλήξουν στην κοιλιά του πεινασμένου λύκου. Να προσφέρουν, για να ζήσουν την χαρά της προσφοράς και όχι γιατί αν δεν δώσουν, δεν θα πάρουν.
Τι να κάνω….. είμαι μια ρομαντική μαμά,
που θέλω τα παιδιά μου
να ζήσουν σε έναν κόσμο
γεμάτο ανθρωπιά, ελπίδα και χωρίς φόβο.
που θέλω τα παιδιά μου
να ζήσουν σε έναν κόσμο
γεμάτο ανθρωπιά, ελπίδα και χωρίς φόβο.
Σας φιλώ
Εγώ πάλι γιατί νομίζω ότι τα δικά μας παραμύθια ήταν καλύτερα? Είχαν αρχή, μέση και τέλος, συνοχή και ηθικό δίδαγμα. Τα σημερινά είναι πολύπλοκα, δυσνόητα πολλές φορές και με τίτλους που δεν σου μένουν. Ανύπαρκτοι ήρωες με δύσκολα ονόματα που μέχρι να το πεις ή να εξηγήσεις το τι ακριβώς κάνει, το παιδί έχει χάσει το νόημα της ιστορίας. Εντάξει, βέβαια δεν ισχύει για όλα τα βιβλία αυτό, υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό πάνω κάτω ισχύει. Είδες? Διαφωνήσαμε:))Πάντως δεν θυμάμαι να σοκαρίστηκα από το τέλος του λύκου. Αναισθησία λέγεται αυτό???:)) Καλή σου μέρα Μαρία μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι πλεον τοσοι πολλοι οι τιτλοι των παιδικων βιβλιων, που σιγουρα θα εμπεριεχουν και καλα και κακα κειμενα!καλο ειναι οσο μπορουμε να τα φιλτραρουμε.ειναι αγαπημενη η βολτα στο βιβλιοπωλειο-θελω να τα παρω ολα!!!!(τα καλα εννοω!)
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ταπ-ταπ-ταπ στο πλακακι της γυμνης πατουσιτσας ειναι......αχ.....θα το τσιμπησω!!!!
Υπέροχη ανάρτηση!!Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για τα ηθικά διδάγματα που πρέπει να έχουν τα παραμύθια.. Καλό βράδυ φιλάκια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και δεν το έχω διαβάσει το βιβλίο θα συμφωνήσω μαζί σου για όλα τα υπόλοιπα με τους λύκους και τα απαίσια παραμύθια με κοιλιές, πέτρες κλπ. Κι εγώ δεν τα κατάλαβα ποτέ μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήKathy by anthomeli
Κι εγώ θα συμφωνήσω! Μου αρέσουν πιο πολύ τα τωρινά παραμύθια. Προχθές πήρα μια έκδοση της Κοκκινοσκουφίτσας με αυτοκόλλητα για την Αθηνά. Προς μεγάλη μου έκπληξη ο λύκος καταβρόχθιζε τη γιαγιά και μετά την εγγονή. Το πιστεύεις πώς δεν της το διάβασα; Της είπα ότι περνούσε ο κυνηγός και τρόμαξε το λύκο μακριά(η άλλη εκδοχή)!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παραμυθι που μας προτεινες φαινεται πολυ ωραιο. Η αληθεια είναι οτι τα κλασικα παραμυθια δείχνουν λιγο άγρια, αλλά ποτέ τα παιδιά μου δεν είχαν προβλημα, ουτε και εγω μικρη. Μόνο τώρα τελευταία αρχισα να το σκέφτομαι. Παντως και εγώ και ο άντρας μου αλλα τώρα και ο μεγάλος μου γιος προτιμάμε να διαβάζουμε ιστορικά βιβλία ή μυθολογια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια.
Εγώ, για να πω την αλήθεια, λατρεύω τα κλασικά παραμύθια και όταν ήμουν μικρή δεν χόρταινα να τα διαβάζω. Μου αρέσει όμως που στις μέρες βγαίνουν παραμύθια που περνάνε προσεγμένα μηνύματα και διαμορφώνουν τις παιδικές ψυχές με τον καλύτερο τρόπο. Το βιβλίο που προτείνεις φαίνεται πολύ καλό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιλιά μου!
Η κόρη μου είναι μόλις 15 μηνών και η αλήθεια είναι ότι τα παραμύθια που της αφηγούμαι και αγοράζουμε είναι αυτά που θυμάμαι από την δική μου παιδική ηλικία. Καθώς μεγαλώνει σίγουρα θα διαβάσουμε και πιο σύγχρονα παραμύθια… μα μέχρι τότε έλα να πάρεις το βραβειάκι σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά οι παραμυθάδες του τότε, ήταν μάλλον οι τρομοκράτες της εποχής! Καλό μήνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία μου όμορφη η ανάρτηση σου κι ο προβληματισμός σου. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ τώρα ως μαμά αναρωτιέμαι γιατι είχαμε τόσα παραμύθια με λύκους; Ειδικά κάθε φορά που έλεγα στο γιο μου Τα 7 κατσικάκια δεν ήξερα πως να του αφηγηθώ το κόψιμο της κοιλιάς του.. Συμφωνώ πως τώρα τα παραμύθια έιναι πιο ευγενικά κι εξεληγμένα
ΑπάντησηΔιαγραφή