Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Άντε βρε κουραμπιέ!

Κατ' αρχήν να πω ότι εγώ φέτος δεν είχα διάθεση, ούτε για γιορτές, ούτε για φωτάκια, ούτε για ετοιμασίες! Ήθελα να πέσω για ύπνο την 1η Δεκέμβρη και να ξυπνήσω στις 10 Γενάρη! Το Christmas Spirit είχε πάει περίπατο! Λίγο όμως με τα φωτάκια στα μπαλκόνια και τις βιτρίνες, λίγο το fb και τα blogs που φόρεσαν τα καλά τους και γέμισε το διαδίκτυο φωτογραφίες, συνταγές κλπ, λίγο τα παιδιά που τραγουδούν "Ρούντολφ το ελαφάκι" όοοοοοολη μέρα, ήθελα δεν ήθελα, μπήκα και εγώ στο πνεύμα!

Στολίσαμε το δέντρο μας, διαβάζουμε τα χριστουγεννιάτικα παραμύθια μας, ακούμε και cd με τα ανάλογα τραγούδια και φυσικά άρχισα να ψάχνω να βρω συνταγές για αλμυρές και γλυκές λιχουδιές!

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Η κοκκινοσκουφίτσα και το διαδίκτυο!

Η γιαγιά μου έλεγε «Μικρά παιδιά, μικρά βάσανα. Μεγάλα παιδιά, μεγάλα βάσανα». Πριν γίνω μαμά κι εγώ, δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο μεγάλη ευθύνη είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί (ή περισσότερα, δεν έχει σημασία στην παρούσα στιγμή ….).
Για πόσα πράγματα πρέπει να ανησυχείς, πόσες φορές θα αναρωτηθείς εάν κάνεις το σωστό, εάν πρέπει να λειτουργήσεις με την λογική ή το συναίσθημα, ποια όρια θα χρειαστεί να βάλεις και πόσες φορές θα νιώσεις ότι κάνεις πατινάζ στον πάγο για πρώτη φορά.
Πιστεύω μάλιστα ότι οι σημερινοί γονείς έχουν να σκεφτούν πολύ περισσότερα πράγματα, να προετοιμάσουν τα παιδιά για πιο δύσκολες καταστάσεις, να σκεφτούν πολύ περισσότερους κινδύνους από ότι όταν ήμασταν εμείς παιδιά.


Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Η αξία της Κυριακής για μια εργαζόμενη μαμά !!!

Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή.... κάθε μέρα - ίδια μέρα. Ξυπνητήρι στις 6.30 π.μ. Μπορεί μάλιστα να έχω ξυπνήσει από μόνη μου λίγα λεπτά πριν ακουστεί ο γνώριμος ήχος ...... και να εύχομαι "αχ να είναι ακόμη η ώρα 4.30 ή 5.00..... να έχω ακόμα μια ωρίτσα ή δύο για ύπνο.... κάνε Θεούλη μου να μην είναι 6.25 η ώρα" και μέχρι να ολοκληρώσω τη σκέψη μου.... μπιιιπ..... μπιιιιπ.... μπιπ..... το στριμμένο ξυπνητήρι χτυπάει και κάθε ελπίδα για λίγο ύπνο ακόμη βουλιάζει εκεί, ανάμεσα στο μαξιλάρι μου και το κομοδίνο.

Ναι, ναι το ξέρω πως το 6.30 για κάποιους είναι σχεδόν μεσημέρι. Ομολογώ ότι τους θαυμάζω και τους στέλνω όλη μου την αγάπη και την κατανόηση. Έχει όμως και το 6.30 την βαρβατίλα του έτσι;

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Μα τι παράξενη !!!

Πριν λίγες μέρες (μόλις δύο για την ακρίβεια....) η Ελεάννα από το eleannasdeardiary έκανε link party, αλλά εγώ δεν πρόλαβα να παίξω με τις υπόλοιπες συμμετέχουσες! Μου άρεσε όμως πάρα πολύ το θέμα και έστω και καθυστερημένα θα γράψω την ανάρτηση. Μπορείτε να γελάσετε ελεύθερα με ότι με πειράζει! Και γιατί να με πειράζει που θα γελάσετε δηλαδή; Μήπως είμαι καμιά παράξενη εγώ;;;; (ΓΚΟΥΧ ΓΚΟΥΧ ΓΚΟΥΧ !!!)

Είμαι παράξενη λέτε επειδή...

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

To gel !!!

Σίγουρα όσοι έχετε παιδιά, έχετε καταλάβει ότι μεγαλώνουν με την ταχύτητα του ήχου, έτσι δεν είναι; Από την μια μέρα στην άλλη, βλέπεις αλλαγές τόσο στο …. μπόι τους, όσο και στην συμπεριφορά τους, στον τρόπο σκέψης τους, στην ομιλία τους, σε όλα. Και εκεί που κρατάς στα χέρια σου ένα βρεφάκι που εξαρτάται αποκλειστικά από την φροντίδα σου, σιγά – σιγά αυτό μεγαλώνει τόσο που σχεδόν δεν χωράει πια στην αγκαλιά σου, σε φτάνει στο ύψος, γίνεται σχεδόν ανεξάρτητο και … παίρνει αποφάσεις! Όπως π.χ. σου λέει μια ωραία μέρα ότι θέλει να αφήσει μακρυά μαλλιά !

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Σιγά, σιγά επιστρέφουμε !

Τώρα μην μου πείτε πως το περιμένατε! Δηλαδή είμαι σίγουρη πως ανυπομονούσατε, αλλά δεν περιμένατε να ανεβάσω ανάρτηση σήμερα ειδικά, μετά από δύο ολόκληρους μήνες, έτσι δεν είναι;
Η αλήθεια είναι πως όλον αυτόν τον καιρό, όποτε αποφάσιζα να γράψω, ή είχε κάνει κατάληψη στο pc ο σύζυγος και όταν το άφηνε ήμουν ήδη στο τρίτο όνειρο από την κούραση, ή είχα ανακαλύψει ένα καινούργιο σχέδιο για πλέξιμο και με κέρδιζε εκείνο ή τις τελευταίες εβδομάδες, έπρεπε να ντύνω βιβλία με προστατευτικό εξώφυλλο και να γράφω ετικέτες ! Σήμερα όμως είπα πως δεν πάει άλλο, πρέπει αν μη τι άλλο να σας πω τα νέα μου! Αρχίζω λοιπόν!

Το καλοκαίρι που μας πέρασε...

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Φτιάχνουμε μαρμελάδα ;;;;

Πριν μέρες σας είχα υποσχεθεί να σας δείξω πως φτιάξαμε την μαρμελάδα βερίκοκο (που εξαφανίστηκε μέσα σε δύο εβδομάδες !!!). Σήμερα λοιπόν θα δείτε όχι μόνο αυτήν, αλλά και την μαρμελάδα ροδάκινο που φτιάξαμε μόλις χθες ! Βέβαια, για να λέμε όλη την αλήθεια, αγόρασα βερίκοκα με την σκέψη να φτιάξω την κομπόστα της Ελπίδας, αλλά δύο μέρες μετά που αποφάσισα να την ετοιμάσω, τα βερίκοκα είχαν ωριμάσει πολύ και έκαναν μόνο για μαρμελάδα!!!

Ξεκινάμε λοιπόν.


ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΒΕΡΙΚΟΚΟ


Τι θα χρειαστείτε

Βερίκοκα, περίπου 1.300 γρ.
700 γρ. ζάχαρη
χυμός από ένα μικρό λεμόνι

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Busy bags για καλό σκοπό - μέρος γ'. Κάρτες memo !

Στις δύο προηγούμενες αναρτήσεις σας έδειξα πως να φτιάξετε μόνοι σας το δικό σας μομπίλι και το δικό σας δοχείο i spy.

Σήμερα θα σας δείξω πως να φτιάξετε τις δικές κάρτες memo. Ξέρετε, αυτό το παιχνίδι με τις κάρτες που πρέπει να ταιριάζεις τα ζευγάρια τους.

Πάμε; 

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Busy bags για καλό σκοπό.... μέρος Β': Δοχεία i spy !

Στην προηγούμενη ανάρτηση σας έδειξα το ένα από τα τρία χειροποίητα παιχνίδια που θα χαρίσουμε στα παιδιά του ογκολογικού νοσοκομείου Ελπίδα. Ήταν τα κουτάκια που περιέχουν υλικά και οδηγίες για να φτιάξουν τα παιδιά τα δικά τους mompiles και να κάνουν τον χώρο τους πιο χαρούμενο !

Σήμερα θα σας δείξω πως φτιάξαμε τα δοχεία i spy. Δηλαδή, πλαστικά δοχεία που περιέχουν ...

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Mompiles για την "Ελπίδα".

Πριν από αρκετές μέρες, η Μένια από το karkinaki.gr, πρότεινε στα μέλη της ομάδας μαμαδο-blogs του facebook, που έχει δημιουργήσει η φίλη μου η Μάχη από το mommasdailylife, να φτιάξουμε busy bags για τα παιδάκια του ογκολογικού παίδων, Μαριάνα Βαρδινογιάννη, "Ελπίδα" και συγκεκριμένα για την κλινική του ΚΕΘ (Κέντρο Ειδικών Θεραπειών). Κάθε τσαντούλα θα περιέχει τρία παιχνιδάκια που θα έχουμε διαλέξει εμείς. 

Με πολύ χαρά και αγάπη σκέφτηκα λοιπόν το ένα από αυτά που θα προσφέρω εγώ, να είναι υλικά για να φτιάξουν τα παιδιά τα δικά τους mompiles και να στολίσουν το χώρο τους. 

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Στις δασκάλες μας με αγάπη !

Άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της. Πότε με γέλια, πότε με γκρίνια, πότε με καλή διάθεση, πότε με τεμπελίτιδα, πότε με ενθουσιασμό αλλά και με κούραση. Με πολλαπλασιασμούς, διαιρέσεις, ιστορία και ορθογραφία, αλλά και με τραγούδια, χορό, βόλτες και χειροτεχνίες.

Με μάθημα μέσα αλλά και έξω από τις αίθουσες, εκεί στο προαύλιο....

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ….

Είναι κάποιες φορές που νιώθεις πως είσαι η χειρότερη μαμά του κόσμου. Που θέλεις να γυρίσεις το χρόνο πίσω για να αλλάξεις μια κίνηση που έκανες, μια κουβέντα που είπες…. Που κάνεις ή λες κάτι και μετά το μετανιώνεις, που πιστεύεις πως τελικά αντέδρασες υπερβολικά… Και το σκέφτεσαι, το ξανασκέφτεσαι, ψάχνεις να δεις τι έχει γίνει τελικά. Είχες δίκιο ή άδικο; Αν επικρατήσει το συναίσθημα είχες τεράστιο άδικο και είσαι πολύ κακιά. Αν επικρατήσει η λογική είχες χίλια δίκια…. νομίζεις…..

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΕ ΤΟ !!!

Πριν λίγες μέρες, η γλυκιά Μάρθα από το


μας έριξε μια πραγματικά φοβερή ιδέα!
Έφτιαξε μια ομάδα στο fb και την ονόμασε 


Σε αυτήν, όποιος θέλει να συμμετέχει, δημοσιεύει κάθε μέρα μια φωτογραφία η οποία έχει εμπνευστεί από μια λέξη! Και όποιος θέλει, κάθε εβδομάδα ανεβάζει ανάρτηση στο blog του, με τις φωτογραφίες που έχει δημοσιεύσει.

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

ΜΑΜΑ – ΚΛΩΣΣΑ ή αλλιώς ΖΩΗ & ΚΟΤΑ !!!

Θυμόσαστε που σας είχα πει σε προηγούμενη ανάρτηση για το πόσο πολύ ζητάει η Αθηνά ένα ζωάκι; Και πόσο εγώ επέμενα στο ότι ΔΕΝ μπορούμε να έχουμε ένα; Ε τελικά για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι ισχύει το «ποτέ μην λες ποτέ» ή «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λες» και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Τι εννοώ!

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Εύκολη μαρμελάδα φράουλα και κουλουράκια με σουσάμι, χωρίς αυγά και βούτυρο!

ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΦΡΑΟΥΛΑ !!!

Οικογενειακώς λατρεύουμε τις φράουλες! Είτε σκέτες, είτε σε χυμούς, είτε σε γλυκά (ταρτάκια με φράουλες πωωωωωωωωωωω) και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα μας η μαρμελάδα φράουλα!

Είναι τόσο εύκολη, νόστιμη και μυρωδάτη που κάθε χρόνο φτιάχνω αρκετές φορές, αφού εξαφανίζεται μόλις την φτιάξω !!!!

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΟΝΟ, Η ΩΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ...

Δεν θυμάμαι σε ποια ηλικία ήμουν όταν είχα μάθει να λέω την ώρα. Θυμάμαι όμως πως δεν είχα δυσκολευτεί ιδιαίτερα (η μαμά μου είχε έναν μαγικό τρόπο να εξηγεί τα πάντα και να τα καταλαβαίνεις αμέσως) και πως είχα ενθουσιαστεί !!!!

Η Αθηνά μας εδώ και καιρό μου ζητούσε να της αγοράσω ένα ρολόι. Από τη στιγμή μάλιστα που έκαναν μάθημα στο σχολείο για την ώρα και η μαμά μου (πάλι) την βοήθησε να μάθει να λέει "τι ώρα είναι" με το μεγάλο ρολόι της κουζίνας, δεν σταμάτησε λεπτό να το ζητάει !!!

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΕΞΟΧΙΚΟ....

Η πιο όμορφη εποχή του χρόνου έφτασε και τα blogs πλημμύρισαν με συνταγές για κουλουράκια, τσουρέκια, μαγειρίτσα και κόκκινα αυγά.Τα κουλουράκια μου σας τα έδειξα πέρσι – εδώ – και τα τσουρέκια μου φέτος δεν είχαν και τόση επιτυχία (αν βρω αυτόν που με μάτιασε και δεν φούσκωνε η ζύμη με τίποτα, θα τον φάω!!!).

Έτσι αποφάσισα να σας πω πώς περνούσα το Πάσχα, όταν ήμουν παιδί. Έχετε προσέξει πως οι πιο έντονες αναμνήσεις μας, είναι από τότε που ήμασταν παιδιά; Πόσο διαφορετικά μας φαίνονταν όλα τότε; Πόσο πιο έντονα τα ζούσαμε; 

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Ζωή σαν ..... pacman !!!!

Είμαι σίγουρη ότι το pacman το γνωρίζετε όλοι, έτσι δεν είναι; Αυτό το απίστευτο, θεότρελο, παιχνιδάκι που στόχος του είναι ο mr pacman να τρέξει μέσα σε έναν λαβύρινθο, να αποφύγει τα χρωματιστά φαντασματάκια που τον κυνηγούν και να φάει όσο περισσότερες τελείες και φρουτάκια μπορεί !


Σαν έφηβη μάλιστα διασκέδασα πολλές φορές παίζοντας αυτό το παιχνίδι σε ένα Atari, υπάρχουν όμως στιγμές σήμερα, που νιώθω λες και η ζωή μου είναι ..... μια πίστα pacman.

Όλο τρέχω, τρέχω, τρέχω να προλάβω να φτάσω στόχους - φρουτάκια και να αποφύγω τα .... φαντάσματα που με κυνηγούν. 

Κάθε φορά όμως που μια πίστα τελειώνει, αρχίζει μια δυσκολότερη. Και εκεί που νομίζω πως έχω κερδίσει, μια καινούργια πίστα αρχίζει και πρέπει να αρχίσω το τρέξιμο και το κυνηγητό από την αρχή. Για να προλάβω να φάω τις τελείες και τα κερασάκια πριν με πιάσουν τα φαντάσματα. 



Άσε που μερικές φορές χάνω κάποια φρουτάκια - στόχους, δεν τα προλαβαίνω όλα...

Και ναι μεν όλη η "διασκέδαση" βρίσκεται στο "παιχνίδι" της ζωής, αλλά νιώθω πολύ κουρασμένη και χρειάζομαι επειγόντως ένα πλήκτρο "pause". 

Έτσι, ίσα - ίσα για να πιω ένα ποτήρι νερό !!!

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

ΕΣΕΙΣ, ΤΙ ΖΩΑΚΙ ΘΑ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΤΕ ;;;;;;;;;;;;;;

Όπως όλα τα παιδιά, έτσι και τα δικά μας και ειδικά η Αθηνά, μας ζητάει επίμονα να πάρουμε στο σπίτι ένα ζωάκι. Κάθε φορά ζητάει σκυλάκι και κάθε φορά εξηγούμε πως δεν γίνεται να έχουμε ούτε σκυλάκι, ούτε γατάκι μέσα στο διαμέρισμα για πολλούς λόγους.
Στο εξοχικό ναι, μπορούν να έρχονται όλα τα αδέσποτα της γειτονιάς και να τα ταϊζουμε ή να τα αφήνουμε να κοιμούνται στην αυλή, αλλά στην πόλη όχι. 

Πριν λίγες μέρες, έπεσε πάλι στο τραπέζι η κουβέντα για ζωάκι.

- Μαμά μπορούμε να πάρουμε ένα σκυλάκι;
- Αθηνά μου, έχουμε πει πως δεν μπορούμε να έχουμε σκυλί μέσα στο σπίτι
- Μα γιατί;
- Γιατί λείπουμε πολλές ώρες και δεν θα μπορούμε να το φροντίζουμε. Και δεν είναι ωραίο να το έχουμε και να το αφήνουμε τόσες ώρες μόνο του. Θέλει πολύ φροντίδα ένα ζωάκι δεν μπορείς να το έχεις όπως να 'ναι.
- ... Γατάκι;
- Ούτε γατάκι!
- Πουλάκι;
- Πουλάκι μπορούμε να πάρουμε, αλλά δεν θα μπορείς να παίζεις μαζί του, να το πιάνεις, να το χαϊδεύεις. Αλλά αν το θες, να πάμε να πάρουμε δύο παπαγαλάκια, για να έχουν και παρέα.

... ... ...  

- Μαμά ψαράκι μπορούμε να πάρουμε; 
- Θυμάσαι τότε που είχαμε πάρει δύο χρυσόψαρα και πέθαναν μετά από λίγο καιρό; 
- Ναι.
- Μπορούμε να πάρουμε ψαράκια, αλλά να ξέρεις πως είναι πολύ ευαίσθητα και δεν ζουν πολύ καιρό. Μπορεί πάλι να πεθάνουν.
- Το ξέρω, δεν θα στεναχωρηθώ, μπορούμεεεε;;;;;; ..... ......
- Μπορούμε. Τελικά τι θέλεις; Πουλάκια ή ψαράκια;

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα....

- Μαμά για ψαράκια μπορούμε να πάρουμε ΓΑΥΡΟΥΣ ;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Αν ακούσετε για μια τρελή που μπήκε σε pet shop και ζητούσε ζωντανούς γαύρους για ενυδρείο, εγώ θα είμαι !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Οι κάλτσες !

Μια φορά την εβδομάδα ανοίγω τις σχολικές τσάντες των παιδιών για να τις καθαρίσω. Το τι βρίσκω μέσα κάθε φορά, είναι απορίας άξιο. Ψίχουλα, σκισμένα χαρτάκια, σπασμένα μολύβια, καπάκια από μαρκαδόρους (μην με ρωτήσετε πού είναι το σώμα των μαρκαδόρων, δεν ξέρω, μόνο τα καπάκια έχουν) αυτοκόλλητα, τάπες, κανένα κομμάτι κουλούρι, μάσκες (άσχετο αν έχουν περάσει οι Απόκριες και κοντεύει καλοκαίρι...) ίσως κανένα μαραμένο λουλουδάκι και διάφορα άλλα.
Ως εδώ καλά και αναμενόμενο!
Χθες το απόγευμα όμως που έπιασα να κάνω αυτή τη δουλειά, τι βρήκα νομίζετε στην τσάντα της Αθηνάς;

ε; ε;


Βρήκα....

ένα ζευγάρι κάλτσες !!!!!!!!!!!!!!!!

Και μάλιστα, όχι ότι κάλτσες να 'ναι. Ένα ζευγάρι καλτσοπαντόφλες, αυτές τις χοντρές με τα βεντουζάκια από κάτω!!!

Τις κοίταζα, τις κοίταζα και δεν άντεξα τη φώναξα να τη ρωτήσω:

- Αθηνάααααααα....
- Ναι μανούλα μου !!! (τι γλυκιά εεεε;)
- Είχες πάρει μαζί στο σχολείο τις κάλτσες σου;
- Ναι!
- Γιατί παιδί μου; 
- Για την ώρα της Ευέλικτης Ζώνης
- Γιατί τι κάνετε την ώρα της Ευέλικτης Ζώνης και χρειαζόσαστε τις κάλτσες σας;
- Μας λέει η κυρία να βγάζουμε τα παπούτσια μας, να φοράμε τις κάλτσες μας, να ακουμπάμε τα χέρια μας στο θρανίο, μετά τα κεφάλια μας στα χέρια μας και να ξεκουραζόμαστε !!!

Δεν περιγράφω άλλο....






Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ... ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ !!!

Τα σημερινά παιδιά, των πόλεων κυρίως, είναι δύσκολο να καταλάβουν την έννοια της γειτονιάς όπως τη γνωρίσαμε εμείς οι 35+. Με τα ποδήλατα, τα πατίνια και τα ματωμένα γόνατα, με τη μακριά γαϊδούρα, τα «μήλα» και τα αδέσποτα γατάκια που τα ταΐζαμε γάλα με τα μπουκαλάκια του οξυζενέ που παίρναμε κρυφά από το φαρμακείο του σπιτιού. Με τις συλλογές από χαρτοπετσέτες και σετ αλληλογραφίας και το λεύκωμα που γράφαμε. Θυμάστε;  Ο «Κτήτωρ» ρωτούσε τι είναι φιλία, τι είναι αγάπη, τι μουσική ακούς, ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό και οι υπόλοιποι δίναμε βαρυσήμαντες απαντήσεις και υπογράφαμε με αστεία ή δακρύβρεχτα ψευδώνυμα. Όμορφα ήταν ε;

Να λοιπόν που οι γειτονιές επιστρέφουν, βγαίνουμε σε αυτές και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας, τις σκέψεις μας, τους φόβους μας, τη χαρά και τη λύπη μας, τον ενθουσιασμό και την απογοήτευση και τόσα άλλα, με τους φίλους που μπορεί να μην έχουμε δει από κοντά (ακόμα) κι όμως ξέρουμε τόσα πολλά γι’ αυτούς και εκείνοι τόσα πολλά για εμάς. Και όταν έρχεται η στιγμή επιτέλους να τους συναντήσεις, τους νιώθεις τόσο δικούς σου, σαν να έχεις ζήσει μαζί τους χρόνια, σαν να ήσασταν μαζί τότε … με τα πατίνια, τα ματωμένα γόνατα και τα πρώτα καρδιοχτύπια….


Καλώς να ορίσετε στις Ψηφιακές Γειτονιές

Θα χαρώ πολύ να σας γνωρίσω και από κοντά !!!

Η αστρονεραϊδούλα σας



 http://psifiakesgeitonies.gr/



εδώ η ανάρτηση που είχα γράψει πέρσι, αμέσως μόλις επέστρεψα από τις Ψηφιακές Γειτονιές!
Πόσα χαμόγελα! 

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗ !

Ώρα 6.45 το πρωί και ένας ήχος τρυποκάρυδου (τίκι - τίκι - τίκι)  ακούγεται στο δωμάτιο. Ανοίγω το ένα μάτι, ψάχνω να βρω το κινητό για να απενεργοποιήσω το ξυπνητήρι.  Που πήγε και χώθηκε τώρα αυτό το χαζόπραγμα;;;; Τίκι - τίκι - τίκι, τίκι - τίκι - τίκι το χαβά του αυτό.... Καλά, καλά σε ακούσαμε !!! Ανοίγω και το άλλο μάτι και συνεχίζω το ψάξιμο. Τελικά το βρίσκω κάπου κάτω από το κρεβάτι (μπορεί και κάτω από το κομοδίνο!). 

Πριν κοιτάξω την οθόνη σκέφτομαι: "Αχ Θεούλη μου, κάνε να έχει χαλάσει το χαζοκινητό. Ή να έχω κάνει εγώ λάθος στη ρύθμιση της ώρας. Να είναι ακόμα 5.00 τα ξημερώματα και να έχω ακόμα μια - δύο ώρες ύπνου.... Νυστάζω τόσο πολύ !!!! 


Και εγώ υπόσχομαι ότι δεν θα ξαναξενυχτίσω βλέποντας Law & Order. Ούτε θα τριγυρίζω τα μεσάνυχτα στα blogs. Από σήμερα θα κοιμάμαι νωρίς το βράδυ. Μόνο τώρα κάνε ένα θαύμα να είναι ακόμα πολύ νωρίς για να σηκωθώ....".

Κοιτάζω με απογοήτευση την οθόνη που λέει τη σωστή ώρα (άτιμη τεχνολογία τώρα βρήκες να λειτουργήσεις σωστά;). 

Ώρα 07.00 το παίρνω απόφαση και σηκώνομαι. Ανοίγω το παράθυρο και η μέρα μόλις αρχίζει. Πηγαίνω στην κουζίνα, κοιτάζω έξω από το παράθυρο για να δω τι καιρό έχει, βάζω στο μπρίκι το γάλα των παιδιών να ζεσταθεί και ετοιμάζω το κολατσιό τους για το σχολείο. Κάποια πρωινά θυμάμαι και να πάρω ένα χάπι σιδήρου γιατί ο αιματοκρίτης έχει πιάσει πάλι πάτο. Κάποια πάλι όχι ... Αχ εμείς οι μαμάδες τον εαυτό μας πάντα τελευταίο τον θυμόμαστε... 

Μόλις τελειώσω, πηγαίνω στο δωμάτιο για να ντυθώ, τραβάω το τζιν από την καρέκλα και πέφτουν από τις τσέπες καμιά δεκαριά κέρματα. Ευτυχώς είμαστε στον 1ο όροφο και δεν έχουμε κανέναν από κάτω να ακούει κάθε πρωί το θόρυβο που κάνουν τα κέρματα όταν κυλούν στο ξύλινο πάτωμα. Να δεις που κάποια μέρα όλα αυτά τα κέρματα, θα μαζευτούν και θα γεμίσουμε κουμπαρά.  Μπορεί να πληρώσουμε και κανέναν λογαριασμό, σκέφτομαι.

Η οικογένεια ετοιμάζεται, καλημερίζω τον καλό μου με ένα φιλί και βγαίνουμε όλοι στο δρόμο, ο καθένας για τις υποχρεώσεις του. Θα ξανασυναντηθούμε το απόγευμα. Αφήνω τα παιδιά στο σχολείο (εννοείται πως δίνω και σε εκείνα φιλάκι), στη γωνία κοντοστέκομαι και σκέφτομαι "τα πήγα και τα δύο παιδιά στο σχολείο ή μήπως άφησα κανένα στο σπίτι;;;;"  Σιγουρεύομαι ότι δεν έχω κάνει καμία χαζομάρα και φεύγω για το γραφείο.


Κάπου εδώ αρχίζει να μοιάζει λίγο σαν να παίρνω βαθιά ανάσα,
να ρίχνω μια βουτιά στη θάλασσα... 
και να αρχίζω να κατεβαίνω, να κατεβαίνω...

Όσο ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό, η μέρα περνάει, η πίεση και η ένταση συσσωρεύονται. 
...και κατεβαίνω... κατεβαίνω όλο και πιο βαθιά...
και νιώθω την πίεση στα πνευμόνια μου, στο μυαλό μου,παντού...

Πελάτες, τηλέφωνα, απαιτήσεις, διορίες, αρχεία, διορθώσεις και γκρίνια από το boss με χαζές δικαιολογίες, μόνο και μόνο για να μην πάρω θάρρος και πάω και ζητήσω χρήματα ή άδεια. Ουφ ! Που και που κοιτάζω το ρολόι και παρακαλάω να περάσει η ώρα για να φύγω.


Που και που κοιτάζω τις φυσαλίδες του αέρα που ανεβαίνουν προς τα επάνω...
...και την αντανάκλαση από τις αχτίδες του ήλιου στην επιφάνεια...


Ξανακοιτάζω το ρολόι, ώρα 4.30 το απόγευμα. Επιτέλους! Μπορώ να αρχίσω να χαλαρώνω. Σε 15 λεπτά θα φύγω. 
... αρχίζω να ανεβαίνω προς την επιφάνεια ...

Τρίβω τον αυχένα μου και αρχίζω να μαζεύω σημειώσεις, στυλό, χάρακες και την κούπα του καφέ που έχει τυπωμένη τη φωτογραφία των παιδιών. Κλείνω τον υπολογιστή και γυρίζω το ημερολόγιο στη σελίδα με την αυριανή ημερομηνία.


... κι όλο ανεβαίνω.... ανεβαίνω...

Ώρα 4.45 το απόγευμα. Χαιρετάω και φεύγω. Βγαίνω έξω και κοιτάζω τον ουρανό. 

... όσο πλησιάζω στην επιφάνεια, το νερό ζεσταίνεται, το σκοτάδι διαλύεται 
και μαζί ζεσταίνομαι κι εγώ ...

Μπαίνω στο αυτοκίνητο, βάζω τέρμα το ραδιόφωνο, (Μελωδία ή Δίεση πάντα). Οδηγώ, ακούω μουσική, τραγουδάω και νιώθω σιγά - σιγά όλη την πίεση να φεύγει. 

.... λίγα μόνο μέτρα με χωρίζουν από την επιφάνεια...



Φτάνω στη γειτονιά, παρκάρω, τραβάω χειρόφρενο. Βγαίνω από το αυτοκίνητο και ξανακοιτάζω τον ουρανό. Ουφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ!!!  Μπαίνω στο σπίτι, βγάζω τα παπούτσια μου.

- Αγάπη μου ήρθες; Καλώς το μωρό μου.
- Η μαμααααααααααααααααααααααα !!!

....ΑΝΑΣΑ.....

























Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

ΜΑΡΤΗΣ !

Σας αρέσουν τα παραμύθια; Αν ναι, ευκαιρία είναι τώρα, μιας και αύριο είναι η πρώτη μέρα του Μάρτη, να σας πω ένα που μου το έλεγε η γιαγιά μου η Στάσα κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

Το ξέρατε εσείς, πως στα πολύ παλιά χρόνια, ο πρώτος μήνας του χρόνου, δεν ήταν ο Γενάρης, αλλά ο Μάρτης; Ναι, αλήθεια σας λέω! Ακούστε όμως τι έγινε και άλλαξαν τα πράγματα. Μια φορά, πριν πολλά - πολλά χρόνια, τα δώδεκα αδέρφια, οι δώδεκα μήνες, αποφάσισαν να φτιάξουν ένα δικό τους βαρέλι με κρασί, για να μπορούν να πίνουν όποτε θέλουν. Έφτιαξαν ένα μεγάλο ξύλινο βαρέλι, περιποιήθηκαν τα αμπέλια τους, τα τρύγησαν και έβγαλαν μούστο. Έριξαν το μούστο στο βαρέλι και περίμεναν να ετοιμαστεί το κρασί.

Ο καιρός πέρασε, ο μούστος ζυμώθηκε και έγινε κρασί. Όλοι ανυπομονούσαν να δοκιμάσουν, αλλά ο Μάρτης ζήτησε να δοκιμάσει αυτός πρώτος και τα αδέρφια του τον άφησαν, αφού ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου. Ο πονηρός όμως, ήπιε όλο το κρασί και δεν άφησε για τους άλλους, ούτε στάλα!

Σαν ήρθε η σειρά του Απρίλη να πιει κρασί, πήγε, άνοιξε το βαρέλι, το είδε άδειο και θύμωσε πολύ. Φώναξε και τους άλλους μήνες να τους το πει και ο Γενάρης θύμωσε τόσο πολύ, που του έριξε ένα χέρι ξύλο και του πήρε τη σειράΑπό τότε, ο πρώτος μήνας του χρόνου είναι ο Γενάρης και όχι ο Μάρτης.

Λένε μάλιστα, πως όταν ο Μάρτης θυμάται τη ζαβολιά που έκανε στα αδέρφια του, σκάει στα γέλια. Όταν θυμάται όμως το ξύλο που έφαγε, κλαίει με μαύρο δάκρυ.

Έτσι έχει μείνει η παροιμία που λέει:


Μάρτης είναι, νάζια κάνει.
Πότε κλαίει - πότε γελάει.



Καλό μήνα !!!


Και επειδή ο ήλιος τον Μάρτη καίει, μην ξεχάσετε να φορέσετε το "Μάρτη" σας

Εμείς φτιάξαμε το δικό μας, με μια μικρή παραλλαγή, βάλαμε επάνω και κόκκινες χάντρες (εντάξει στον αγορίστικο δεν βάλαμε !!!).




Ενα βιντεάκι που εξηγεί πως μπορείτε να φτιάξετε Μάρτη, θα βρείτε εδώ:


Εμείς απλά στην κόκκινη κλωστή περάσαμε κόκκινες χάντρες και στερεώσαμε την κάθε μια από αυτές, με ένα κομπάκι.

* Αν όλο αυτό με το στρίψιμο σας φαίνεται περίπλοκο, μπορείτε απλά να κόψετε άλλη μια κλωστή στο ίδιο μήκος, να διπλώσετε τις τρεις κλωστές στη μέση, να τις χωρίσετε στα τρία και να κάνετε μια πλεξούδα !!!




Και του χρόνου !!!

Μη νομίζετε όμως πως "Μάρτη" φοράμε μόνο εμείς στην Ελλάδα! Το έθιμο αυτό υπάρχει σε όλα τα Βαλκάνια. 
Σε πολλές περιοχές τόσο της Ελλάδας όσο και των Βαλκανίων, κρεμάνε τον "Μάρτη" και στα δέντρα, για να φέρει ανθοφορία.
Και όταν τελειώσει ο μήνας, δεν τον πετάμε! Ή τον κρεμάμε σε ένα κλαδί για να τον πάρουν τα χελιδόνια και να τον βάλουν στη φωλιά τους, ή τον κρατάμε μέχρι το βράδυ της Ανάστασης και τον καίμε με τη φλόγα της λαμπάδας μας! 






Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ ή ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ;;;;

Δεν ξέρω αν φταίει που μεγάλωσα και πια βλέπω τα πράγματα αλλιώς ή απλά έχω δεχτεί μεγάλη πίεση από παντού και έχω φτάσει στα όριά μου. Ίσως και τα δύο. Όμως από εκεί που ήμουν ένας άνθρωπος με απεριόριστη υπομονή και με διάθεση να δικαιολογώ σχεδόν τους πάντες για τις πράξεις τους ή ακόμα και να ξεχνάω και να συγχωρώ πολύ εύκολα, τώρα έχω αλλάξει! 

Με εκνευρίζει αφάνταστα η νοοτροπία "εγώ θα κάνω αυτό που θέλω και σε όποιον αρέσει". Ε όχι ρε φίλε, δεν μου αρέσει. Και δεν μου αρέσει, όχι γιατί είμαι εγώ ιδιότροπη, αλλά δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις!!! Τι εννοώ; Θα σας περιγράψω ένα περιστατικό.

Κάθε πρωί, για να πάμε με τα παιδιά στο σχολείο, πρέπει να διασχίσουμε τον κεντρικό δρόμο της περιοχής. Και ο πιο ασφαλής τρόπος για να γίνει αυτό, είναι να πάμε στην διάβαση και να περιμένουμε το φανάρι, γιατί είναι δρόμος με μεγάλη κυκλοφορία. 



Πριν λίγες μέρες λοιπόν όπως κάθε πρωί, σταθήκαμε στην διάβαση, πιέσαμε το κουμπί για να ανάψει ο "Γρηγόρης" και περιμέναμε. 

Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που στο σημείο αυτό που βρίσκεται η ΔΙΑΒΑΣΗ ΠΕΖΩΝ, δεν είχε παρκαρισμένο αυτοκίνητο !!! Συνήθως κάποιος οδηγός έχει αφήσει στο σημείο αυτό το αυτοκίνητό του, γιατί "ωχ βρε αδερφέ, που να ψάχνω να παρκάρω τώρα, βάλτο πάνω στη διάβαση και δεν πειράζει, ας βγουν οι πεζοί στη μέση του δρόμου κι ας προσέχουν να μην τους πατήσουν τα λεωφορεία που περνάνε !!!" (έτσι δεν μεταφράζεται αυτή η κίνηση, να παρκάρεις ΠΑΝΩ στη διάβαση;;;;).


Στεκόμασταν λοιπόν και περιμέναμε το φανάρι. Ξαφνικά βλέπω ένα τζιπ να ανάβει αλάρμ και να κατευθύνεται.... πάνω μας!!! Σταματάει μόλις λίγα εκατοστά πριν .... με πατήσει και ο οδηγός του μου κάνει νόημα, να .... του αδειάσω τη γωνιά γιατί προφανώς τον ενοχλώ!!! 

Και αρχίζει ένας διάλογος, με νοήματα περισσότερο αφού εκείνος ήταν μέσα στο αυτοκίνητο και εγώ με τα παιδιά απ' έξω:

"Τι θέλετε;;;;" 
"Κάνε λίγο πιο εκεί" (εννοώντας φυσικά να βγω στη μέση της λεωφόρου, για να μπορέσει να παρκάρει ανενόχλητος). 
"Εγώ;" 
"Ναι!"
"Που να πάω;;;;"
"Βγες λίγο πιο έξω για να παρκάρω".
"Εδώ;"
"Ναι!!!"
"Είναι διάβαση".
"Ε, πέρνα απέναντι". 
"Είναι ακόμα κόκκινο". 
"Δεν πειράζει, πέρνα, πέρνα τώρα, δεν έρχεται κανείς".

Σε αυτό το σημείο αρχίζω να ψάχνομαι, αν όντως συμβαίνει όλο αυτό, ή το φαντάζομαι! Δεν είναι δυνατό να μου λέει να βγω με τα παιδιά στη μέση του δρόμου ή να περάσω το φανάρι με κόκκινο για να παρκάρει αυτός ΠΑΝΩ στη διάβαση! Δεν μπορεί ε; Ή μήπως μπορεί; Επειδή είχα τα παιδιά μαζί μου και δεν ήθελα να αρχίσω να φωνάζω και να δημιουργηθεί φασαρία, απλά του είπα:

"Θα περάσω απέναντι, όταν το φανάρι γίνει πράσινο κι ας είναι ο δρόμος άδειος. Τότε θα κάνεις αυτό που θες, αλλά να ξέρεις ότι ΠΟΛΥ ΚΑΚΩΣ θα παρκάρεις στη διάβαση. Οι διαβάσεις είναι για τους πεζούς και όχι για τα αυτοκίνητα".

Ο "Γρηγόρης" άναψε, εμείς περάσαμε απέναντι και φυσικά όταν ξαναπέρασα από το σημείο, το τζιπ ήταν παρκαρισμένο εκεί, ΠΑΝΩ στη ΔΙΑΒΑΣΗ! Όχι που θα στεναχωριόταν ο "κύριος". Ποιος έχασε το φιλότιμο, για να το βρει αυτός άλλωστε;

ΑΝ όμως, ΑΝ λέω εκείνη τη στιγμή, έπιανα το τηλεφωνάκι μου στο χέρι και φώναζα την Τροχαία να του κόψει ένα κουστουμάκι στα μέτρα του;;;; Ε;;; Την επόμενη φορά δεν θα το ξανασκεφτόταν να αφήσει το αυτοκίνητό του σε διάβαση; Εκτός εάν το πάρει απόφαση πως κάθε φορά που θα κάνει παρόμοια βλακεία, θα πληρώνει κάτι σαν ιδιωτικό parking, έτσι για να ενισχύσει τα ταμεία του κράτους βρε παιδί μου !!!. 

Θα ήμουν λέτε πολύ κακιά; Κομπλεξική; 

Πάντως εμένα από εδώ και πέρα θα με βρουν απέναντί τους τέτοιες συμπεριφορές. Δεν πρόκειται να ξαναπώ απλά "κοίτα τον Ελληνάρα πώς έχει παρκάρει" και να μην κάνω τίποτα άλλο. Όποιος δεν ξέρει να σέβεται, καλά θα κάνει να φοβάται! 


(και ναι, θα μείνετε με την απορία, αν τελικά εκείνη τη μέρα φώναξα ή όχι την τροχαία... χεχεχεχ)











Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Και η αγάπη μαμά;;;;

Πριν λίγες μέρες βγήκαμε με την μικρή μου μια βόλτα. Ήταν Σάββατο πρωί, η μέρα ήταν ηλιόλουστη και έτσι τα παράτησα όλα, την πήρα από το χέρι και βγήκαμε στο δρόμο για να χαζέψουμε βιτρίνες.
Περπατούσαμε πιασμένες χέρι - χέρι, τραγουδήσαμε και λιγάκι (ναι, μέσα στη μέση του δρόμου, δεν θέλω σχόλια), μιλήσαμε, χαιρετήσαμε γνωστούς που συναντήσαμε τυχαία.

Όταν κουραστήκαμε, καθίσαμε κάπου να την κεράσω γλυκιά μπουγάτσα και φρέσκο χυμό πορτοκάλι. Πολύ μου άρεσε όλο αυτό! Εγώ με την κόρη μου έξω για ψώνια και χυμό! Να καθόμαστε στα ψηλά σκαμπό μας, να τσιμπολογάμε μπουγάτσα με μπόλικη άχνη και κανέλα και να συζητάμε! Και είναι μόλις 7! Δεν είναι τέλειο;

Αφού πήραμε και μπουγάτσα σε πακέτο για τους άντρες της οικογένειας, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε. Βγαίνοντας από το μαγαζί, η Αθηνά κοίταξε ψηλά στον ουρανό και μου είπε:

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Με γεια σου μωράκι !!!

Έχει γίνει παράδοση πλέον, για όποιο μωρό γεννιέται στην τρελοπαρέα μας, να πλέκω μια κουβερτούλα. Έτσι λοιπόν δεν μπορούσα να αφήσω το μωράκι της Γεωργίας που θα γεννιόταν καταχείμωνο, Γενάρη μήνα, χωρίς μια ζεστή και απαλή «αγκαλίτσα» για να χουχουλιάζει !!!

Λίγο όμως οι ιώσεις που περάσαμε οικογενειακώς, λίγο οι γιορτές και οι προετοιμασίες, λίγο τα διαβάσματα για τα διαγωνίσματα των παιδιών, το πλέξιμο έμεινε πίσω. Και μπορεί η δική μου εσάρπα και η κουβέρτα της κόρης μου να μπορούν να περιμένουν για να τελειώσουν και να χρησιμοποιηθούν….. του χρόνου, η κουβερτούλα του μπέμπη όμως, έπρεπε να τελειώσει. Και για να τελειώσει……. έπρεπε να …. αρχίσει !!!!

Έλα όμως, που το βράδυ της 26ης Δεκεμβρίου, αφού είχαμε πια φάει την γαλοπούλα (και πολλά άλλα) είχαμε πάει βόλτες και είχαμε παίξει επιτραπέζια, συνειδητοποίησα πως όχι μόνο δεν την είχα αρχίσει, ούτε καν το νήμα δεν είχα αγοράσει! 

Και αγχώθηκα!  Γίνεται να γεννήσει η κοπέλα και να μην είναι έτοιμη η κουβερτούλα;;;; Α πα παααααααααααααα!!! Και δώσ’ του στριφογύριζα στο κρεβάτι, λες και με το στριφογύρισμα και τα ουφ και ουφ θα κατάφερνα κάτι !!! Πολύ άγχος σας λέω !!!!  Και  τελικά από το άγχος και το στριφογύρισμα, με έπιασε το στομάχι μου (καλά, μπορεί να έφταιγαν και τα τρία κομμάτια τυρόπιτα που έφαγα πριν κοιμηθώ…. και οι ξηροί καρποί…. και τα δύο ποτήρια μαυροδάφνη που ήπια….). 

Μια και δυο λοιπόν, το επόμενο απόγευμα μόλις σχόλασα, πήρα την τελική απόφαση για το σχέδιο και τα χρώματα, αγόρασα τα νήματα και ξεκίνησα …
  
... με ένα  μικρό τετράγωνο….

....που μεγάλωνε…..


μεγάλωνε…..

...μεγάλωνε….

....άλλαζε χρώματα….

και τελικά έγινε…. έτσι !!!!



Τελικά τσάμπα το άγχος, γιατί η κουβερτούλα τελείωσε πολύ γρήγορα και περίμενε υπομονετικά την ευλογημένη στιγμή που το μωράκι θα ερχόταν στον κόσμο....

Και το βράδυ που γεννήθηκε, χάρηκα τόσο πολύ ... που του έπλεξα κι ένα σκουφάκι ! Και μάλιστα, αυτό είναι και το πρώτο σκουφάκι που έπλεξα με βελόνες !


Με γεια σου μπεμπάκο! Γεωργία μου, να σας ζήσει, να είναι γερό και καλότυχο το μωρό σας και να του πλέξουμε και .... τα προικιά του  !!!

Με αγάπη,

Μαρία











Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Έγινε 10 !

Έχει το όνομα του πεθερού μου ..... και του πατέρα μου !!! Είμαστε βλέπετε τυχεροί αφού και οι δύο παππούδες έχουν το ίδιο όνομα! Είναι ψηλός, αδύνατος με ανοιχτά καστανά μαλλιά, μάτια στο χρώμα του ελαιόλαδου και έχει λίγες μικρές χαριτωμένες φακίδες γύρω από τη μύτη. Είναι χαδιάρης, τρυφερός, ευαίσθητος, πονόψυχος και παραπονιάρης..... Μεγάλο πειραχτήρι και ..... ολίγον τσαπατσούλης! Πετάει τα παιχνίδια του δεξιά κι αριστερά και η σχολική του τσάντα είναι πάντα άνω - κάτω, γεμάτη με χαρτάκια, πετραδάκια, ξυλάκια, τάπες, καπάκια και σπασμένα μολύβια. Αν είσαι τυχερός μπορεί να βρεις και ένα μισοφαγωμένο κομμάτι κέικ από το κολατσιό που δεν πρόλαβε να φάει... Συνήθως όταν θέλω να τον βγάλω φωτογραφία μου κάνει κάποια αστεία γκριμάτσα.

Δεν του αρέσει καθόλου το κρέας, οι πατάτες (ούτε τηγανιτές) και το τυρί. Τρελαίνεται για όσπρια, φασολάκια, σπανακόρυζο, μελιτζάνες και άλλα ζαρζαβάτια (είναι δικό μου παιδί αυτό;;;;;). Επίσης, προτιμά την πίτσα από το σουβλάκι και είναι μεγάλος γλυκατζής !

Κάνει πολύ εύκολα παρέες όπου πάει και έχει τρεις αυτοκόλλητους φίλους, τον Οδυσσέα, τον Γιάννη και τον Δημήτρη.  Όταν δει να αδικείται κάποιος, ή να πειράζουν κάποιον, παίρνει το μέρος του αδύνατου.

Λατρεύει τα ζώα και του αρέσει να τα παρατηρεί, είτε πρόκειται για μερμήγκι, είτε για πάνθηρα (το τελευταίο στα ντοκυμαντέρ, όχι από κοντά !!!). Αγαπημένα του ζώα, το δελφίνι, τα γατάκια, ο σκύλος και ..... οι δεινόσαυροι !!!! Τα καλοκαίρια πιάνει τζίτζικες και σαμιαμίδια και μου τα φέρνει να μου τα δείξει όλο καμάρι και μετά δήθεν τυχαία τα αφήνει να έρθουν επάνω μου ! Επίσης, κυνηγάει τις τσούχτρες με μια απόχη! Τις βγάζει έξω, τις μαζεύει σε ένα κουβαδάκι και μετά τις ρίχνει σε ένα πηγάδι στην άμμο !

Απασχολεί πάντα με κάτι τα χέρια του ...  ένα lego, ένα κομμάτι πηλό, χαρτί, χαρτόνι, ξύλο, οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιήσει για να δημιουργήσει κάτι.... Αγαπημένα του παιχνίδια τα lego, οι ξύλινες και μεταλλικές κατασκευές και ..... η αδερφή του. Λατρεύει να την τσιγλάει και να την κάνει τούρμπο! Αν και αγόρι δεν έχει παίξει σχεδόν ποτέ με αυτοκινητάκια! Είναι όμως μεγάλος δεξιοτέχνης, κατάφερε μέσα σε λίγες μέρες να πετάξει τηλεκατευθυνόμενο ελικοπτεράκι, κάτι που και μεγάλος δεν το καταφέρνει εύκολα.

Δεν είναι λάτρης των σπορ, μέχρι στιγμής μόνο το μπάσκετ του αρέσει.

Είναι πολυλογάς και ..... μεγάλος παραμυθάς !!!! Μπορεί να σου λέει ένα ολόκληρο απόγευμα μια ιστορία με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για να αποδειχθεί ένα τεράστιο παραμύθι. Μόνο μην τον βάλεις να το γράψει αυτό το παραμύθι! Μισεί το γράψιμο! Επίσης μισεί την ορθογραφία και την προπαίδεια αλλά αγαπάει την Ιστορία και τα Αγγλικά. Είναι πολύ φιλότιμος, μόλις του κάνεις παρατήρηση κατεβάζει τα μάτια και ζητάει συγνώμη. Οι δάσκαλοί του τον αγαπούν πολύ και έχουν πάντα μόνο καλά λόγια να πουν γι' αυτόν.

Κοντεύει να με περάσει στο ύψος, φοράει παπούτσι νούμερο 38 και αύριο γίνεται 10 χρονών !

 πηγή εικόνας εδώ


Ποιός; Ο γιος μας !!!

Αγοράκι μου, χρόνια σου πολλά ! Να είσαι πάντα γερός και τυχερός στη ζωή σου. Να έχεις πάντα δίπλα σου όλους όσους σε αγαπούν, να σε στηρίζουν και να σε καμαρώνουν. Η ζωή να σου χαμογελάει πάντα. Αλλά ακόμα και αν δεν γίνεται αυτό, εμείς θα είμαστε δίπλα σου.


Σ' αγαπάμε πολύ - πολύ - πολύ  !

Η μαμά και ο μπαμπάς