Αυτή την ανάρτηση ήθελα να τη γράψω εδώ και πολύ καιρό. Δεν ήξερα όμως πως να το κάνω, έτσι ώστε να μην είναι πολύ δυσάρεστη και να μην βγάλει αίσθημα γκρίνιας, ζήλιας και μιζέριας!
Οταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το ιστολόγιο, αυτό που με προβλημάτισε περισσότερο, ήταν το τι θα γίνει εάν κάποια στιγμή δεν έχω τι να γράψω.... Στην πορεία, αυτό έγινε "τι θα γίνει εάν δεν έχω κάτι ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ να γράψω. Βλέποντας τις περισσότερες αναρτήσεις σε φιλικά και αγαπημένα blogs να είναι γεμάτες ενθουσιασμό για ταξίδια, εκδρομές, πάρτι, γιορτές, υπέροχες κατασκευές, μοναδικές συνταγές, επαγγελματικές προτάσεις και ευκαιρίες κ.λπ., εγώ ένιωσα ότι δεν έχω τίποτα να γράψω. Γιατί έχω 7 χρόνια να πάω κανονικές διακοπές (πόσο Σχοινιά να φωτογραφίσω πια; Πόσο εξωτικό και μαγευτικό να τον περιγράψω;), επαγγελματικά τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο τόσο για εμένα όσο και για τον σύζυγο (βασικά για εμένα δεν τίθεται καν θέμα "επαγγελματικά" το τελευταίο χρονικό διάστημα αφού απολύθηκα....), για τα γενέθλια δεν κάνουμε φοβερά πάρτι με εμπνευσμένο θέμα και προετοιμασία εβδομάδων.
Και κάπου εδώ έρχεται να ταιριάξει ο τίτλος της ανάρτησης! Δεν γίνεται να είσαι πάντα καλά! Ούτε να προσποιείσαι ότι όλα είναι καλά! Γιατί υπάρχουν μικρές οι μεγάλες περίοδοι που τίποτα δεν πάει καλά! Τίποτα όμως! Και το "έλα μωρέ, υπάρχουν και χειρότερα" όχι μόνο δεν σου λέει τίποτα, αλλά σε εκνευρίζει κιόλας! Η σκέψη ότι υπάρχουν άστεγοι δεν θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα όταν έχεις ένα σπίτι να μείνεις, αλλά έχεις γονατίσει να πληρώνεις λογαριασμούς και δεν έχεις τη δυνατότητα να φύγεις ένα διήμερο να αδειάσει το κεφάλι σου....
Δεν μπορείς να είσαι καλά και μέσα στο χαμόγελο, όταν μένεις άνεργος σε εποχή οικονομικού πολέμου και η γενιά σου θεωρείται "καμμένη". Βέβαια όποιος δεν έχει μείνει ξεκρέμαστος τη στιγμή που από τη δουλειά του εξαρτάται το εάν θα έχουν τα παιδιά του να φάνε ή να ντυθούν, δεν μπορεί να καταλάβει τον φόβο σου, την πίκρα σου και την απελπισία σου.... Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί δεν είσαι καλά και σε λέει απλά γκρινιάρη....
Δεν μπορείς να είσαι καλά, όταν η ζωή σου έχει γεμίσει ασφυκτικά από "πρέπει" και δεν υπάρχει καθόλου χώρος για "θέλω"....
Δεν μπορείς να είσαι καλά, όταν από τα πρώτα λεπτά που θα κάτσεις να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί, θα θυμηθούν όλοι -μα όλοι- να σου ζητήσουν κάτι, να σε ρωτήσουν κάτι, να σου θυμίσουν κάτι ακόμα που "πρέπει" να κάνεις.....
Δεν μπορείς να είσαι καλά, όταν έχεις δεκάδες ιδέες για δημιουργία, αλλά καθόλου ευκαιρίες να τις πραγματοποιήσεις....
Και στην τελική, δεν μπορείς να είσαι καλά, απλά και μόνο γιατί έτσι πρέπει. Γιατί "εάν εσύ δεν είσαι καλά και δυνατή, θα καταρρεύσουν και όλοι οι άλλοι.....". Κάποια στιγμή έχεις το δικαίωμα να λυγίσεις, να πεις "δεν είμαι καλά" και να απαιτήσεις να σε στηρίξουν οι άλλοι. Ή τουλάχιστον να σε αφήσουν στην ησυχία σου, μέχρι να νιώσεις καλύτερα....
Για εσένα λοιπόν που διαβάζεις αυτές τις γραμμές και ίσως σκέφτεσαι "η Μαρία πάλι γρινιάζει και κλαψουρίζει" ή "τι αχάριστη που είναι, άλλοι δεν έχουν σπίτι να μείνουν και αυτή ονειρεύεται διακοπές" έχω να πω:
Ναι, νιώθω ευγνώμων και τυχερή που έχω ένα σπίτι να μείνω, που ο ένας από τους δυο μας έχει δουλειά, που για ένα χρονικό διάστημα θα έχω το ταμείο ανεργίας, που εγώ, ο σύζυγος και τα παιδιά είμαστε υγιείς, που είμαστε αγαπημένοι και μαζί, σε παρακαλώ όμως, μην μου λες ότι δεν είναι σωστό να θέλω και κάτι περισσότερο για να νιώσω καλά..... Δεν μου φτάνει η απλή επιβίωση, θέλω ΖΩΗ !!!
