Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Βελονάκι μέρος Α'

Πριν από καιρό, σας μίλησα  για τη νέα μεγάλη μου αγάπη, το πλέξιμο με το βελονάκι. Εντάξει, το ξέρω πως άλλες σούπερ πλέκτριες εδώ μέσα έμαθαν να πλέκουν περίπου στην ίδια ηλικία που έμαθαν και ανάγνωση, εκεί γύρω στα 6 τους χρόνια και τώρα φτιάχνουν τα πάντα, αλλά εμένα τώρα μου ήρθε η έμπνευση, τι να κάνω;;;; Ή μάλλον, για να λέω την αλήθεια, πάντα θαύμαζα τα πλεκτά που έβλεπα και αγόραζα περιοδικά με σχέδια για κέντημα και πλέξιμο, αλλά δεν πίστευα πως μπορώ κι εγώ να μάθω! Στεναχωριόμουν μάλιστα που η λατρεμένη μου γιαγιά Στάσα δεν πρόλαβε να μου δείξει κι εμένα πώς να μεταμορφώνω το νήμα σε ότι βάλει ο νους.

Εκείνη την θυμάμαι πάντα με ένα βελονάκι στο χέρι, να πλέκει για εμένα και τα αδέρφια μου τις νυφικές μας κουβέρτες και σεντόνια, κουρτινάκια για την κουζίνα με λουλούδια και πουλάκια, δαντέλες για τραπεζομάντιλα και μαξιλαροθήκες, τερλίκια για να μας ζεσταίνουν τα πόδια μας τον χειμώνα, ζακέτες και ένα σωρό άλλα. Και όχι μόνο η γιαγιά μου. Πολλές γυναίκες τότε έπλεκαν και όταν συναντιόνταν τα απογεύματα στις αυλές ή τα σπίτια τους, έπιναν καφεδάκι, έτρωγαν γλυκό βύσσινο ή κυδώνι και αντάλλαζαν μοτίβα ή έδειχναν η μια στην άλλη πλέξεις και σχέδια.

Για κάποια χρόνια, όλα αυτά είχαν ξεχαστεί. Λίγο που στο πίσω μέρος του μυαλού σκεπτόμουν πως μόνο οι ….. γιαγιάδες πλέκουν, λίγο που δεν ήξερα τίποτα πέραν της απλής αλυσίδας (ή γαϊτανάκι), πίστευα πως θα …. έμενα με τον καημό !!!!

Λένε όμως, πως όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το καταφέρεις έτσι δεν είναι; Κάποια στιγμή λοιπόν που έψαχνα στο διαδίκτυο να βρω ένα σχέδιο για σταυροβελονιά (ναι, αυτή την ξέρω χαχαχχχ), δεν ξέρω πως, ξεπετάχτηκε μπροστά μου ένα βιντεάκι που έδειχνε πώς να πλέξεις με βελονάκι ένα λουλούδι !!!!! Μαγεύτηκα! Πρέπει να το είδα γύρω στις 30 φορές εκείνο το video ! Το ίδιο βράδυ, έψαξα και βρήκα ένα βελονάκι και ένα κουβάρι σομόν νήμα που είχα αγοράσει όταν ήμουν έγκυος στην κόρη μου με την προσδοκία να της πλέξω ένα ζευγάρι παπουτσάκια, κάτι που δεν κατάφερα τότε, γιατί μπορεί να είχα πολλά σχέδια που να έδειχναν τι πλέξεις χρειάζονται, αλλά τα σχέδια τότε για εμένα ισοδυναμούσαν με .... κινέζικα !

Με το βελονάκι στο ένα χέρι λοιπόν και το νήμα στο άλλο, και κάνοντας τις ίδιες κινήσεις που έκανε και η πλέκτρια στο βίντεο, κατάφερα και έκανα το πρώτο μου λουλούδι! 




Και αμέσως μετά αυτό:

Το διαδίκτυο κάθε βράδυ έπαιρνε φωτιά από το ψάξιμο για ότι είχε σχέση με «crochet». Στην αρχή έβρισκα μόνο videos στο you tube, τα περισσότερα ξένα, αλλά βλέποντας τις κινήσεις, καταλάβαινα τι έπρεπε να κάνω. Μετά βρήκα τα blogs που οι πλέκτριες βάζουν τα εργόχειρά τους και αρκετές δίνουν και τα σχέδια που ακολούθησαν. Κάποιες όμως θέλουν να μοιραστούν και άλλα πράγματα και βοηθούν πάρα πολύ, δίνοντας και οδηγίες για τους πιο αρχάριους (ή εντελώς άσχετους όπως εγώ). Ειδικά η Έλενα από τις «Κερασόπιτες» δείχνει τόσο αναλυτικά το πώς να κρατήσεις το βελονάκι και τι κινήσεις να κάνεις για να πετύχεις την κάθε πλέξη, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην το καταλάβεις !!!! Καλά, το τι φτιάχνει αυτή η κοπέλα είναι απίστευτο ! Οφείλω να ομολογήσω πως αν δεν είχα βρει το blog της θα είχα δυσκολευτεί πάρα πολύ!

Ευχαριστώ πολύ και την Niatta από το e-crochet (άλλη χρυσοχέρα, θα πάθετε πλάκα με αυτά που φτιάχνει) που μου έστειλε το pattern για ένα πόντσο που θα είναι και το επόμενο εγχείρημά μου!

Την ίδια εποχή, άρχισε να κυκλοφορεί Κυριακάτικη εφημερίδα, με ένθετα βιβλία με οδηγίες για πλέξιμο με βελόνες και βελονάκι. Και αυτά πολύ αναλυτικά, με οδηγίες και σχέδια, που σίγουρα όποιος τα ακολουθήσει, θα τα καταφέρει!

Και τέλος για να μην μου μείνει πια καμία δικαιολογία του τύπου «που να τρέχω στο Παγκράτι να πάρω νήματα, δεν προλαβαίνω…», άνοιξε δίπλα ακριβώς στο γραφείο καινούργιο μαγαζί με είδη για πλέξιμο! Γέμισε την βιτρίνα με νήματα και έτοιμα πλεγμένα υπέροχα πραγματάκια, πολύ χρωματιστά, χαρούμενα και μοντέρνα. Από μπλουζάκια και κασκόλ, μέχρι κούκλες πλεκτές, αρκουδάκια, κουδουνίστρες, τσάντες, πορτοφολάκια, και ότι άλλο σκεφτείς! Αδύνατο να σταθείς μπροστά στη βιτρίνα και να μην μπεις μέσα! 

Ήταν απίστευτο, από εκεί που δεν υπήρχε τίποτα γύρω μου που να έχει σχέση με πλέξιμο, τώρα ήταν παντού μπροστά μου, με προκαλούσε!


Το μήνυμα από το σύμπαν ήταν σαφέστατο! Είχε έρθει πια η στιγμή να μάθω να πλέκω! Το σπίτι γέμισε εκτυπωμένα σχέδια, οδηγίες και χρωματιστά κουβάρια. Και αφού δοκίμασα, ξήλωσα και ξαναέπλεξα πολλές πλέξεις και νήματα και έκανα πολλά δείγματα,  άρχισα να βγάζω τα πρώτα ολοκληρωμένα μικροπραγματάκια όπως πορτοφολάκια, τσαντάκια, καπελάκια μέχρι και μια κουβερτούλα βρεφική για να αγκαλιάζει και να ζεσταίνει τον μπέμπη της Μάχης τον Χειμώνα που έρχεται! 


Φυσικά πάνω στον ενθουσιασμό μου, πολλά από αυτά που έπλεξα τα χάρισα και ..... ξέχασα να τα φωτογραφίσω !!! 








Τώρα πλέκω πολλά – πολλά τετραγωνάκια (motifs) που θα τα ενώσω και θα γίνουν μια κουβέρτα για την κόρη μου. Θα σας την δείξω όταν θα έχει προχωρήσει αρκετά και όταν θα τελειώσει.











Επειδή όμως η κουβέρτα είναι πολύ δουλειά και θα πάρει αρκετό καιρό όταν βαριέμαι τα τετράγωνα, πλέκω ενδιάμεσα κάτι μικρό, όπως ένα καπέλο για την μικρή μου ασορτί με ένα καλοκαιρινό μπλουζάκι και τώρα που άρχισαν οι ψύχρες, ήδη έχω βρει σχέδια για κασκόλ και σκουφιά χειμωνιάτικα.








Λοιπόν;  Εσείς πότε θα αρχίσετε το πλέξιμο;;;;;;;;;;;;;;;;; Προσοχή! Είναι απίστευτα εθιστικό και απόλυτα ψυχοθεραπευτικό! …….. Άντε, ακόμα το σκέφτεστε ;;;;;;;;;;;;; 

υ.γ. Εϊ εσείς οι σούπερ πλέκτριες εκεί έξω, μην γελάτε που καμαρώνω για τα πλεκτά μου ε; Μην ξεχνάτε πως είναι τα πρώτα μου εργόχειρα !

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

16 χρόνια μαζί

Αύγουστος 1997 (προηγούμενη χιλιετία)  

Εγώ 23, εσύ σχεδόν 25. Ένα παθιάρικο φιλί λίγα λεπτά πριν μπω στο λεωφορείο για Νέα Μάκρη ήταν η αρχή για όλα. Ούτε που περιμέναμε την εξέλιξη. Είπαμε να είμαστε μαζί και όπου πάει. Χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς υπερβολές . Χωρίς τρελές ζήλιες και πείσματα, χωρίς χωρισμούς και επανασυνδέσεις. Έτσι απλά, από εκείνο το απόγευμα, είμαστε ΜΑΖΙ.

Και να τώρα, 16 χρόνια μετά, εγώ 40 παρά κάτι, εσύ 40 και κάτι, να νιώθουμε σαν εκείνο το απόγευμα στην στάση του λεωφορείου. Να λέμε "θυμάσαι τότε που..." και να έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε.... Και ναι, υπάρχουν φορές που νιώθουμε σαν να ήταν μόλις χθες που δώσαμε το πρώτο μας φιλί.

Μόνο που τώρα έχουμε και δύο πιτσιρίκια μέσα στα πόδια μας, να μην μας αφήνουν να σταυρώσουμε κουβέντα, να πετάγονται συνέχεια, να τρυπώνουν στο κρεβάτι μας και να κρυφογελάνε όταν μου δίνεις πεταχτά φιλιά.

Σ’ αγαπάω γιατί.

Με φωνάζεις «Μαρία μου».

Όποτε περνάει ο ένας δίπλα από τον άλλον μέσα στο σπίτι, μου δίνεις ένα γρήγορο φιλί στα χείλη !

Με κρατάς αγκαλιά όταν κοιμόμαστε.

Δεν μου γκρινιάζεις σχεδόν ποτέ. Δεν μου γκρίνιαξες ούτε όταν κατέστρεψα τον η/υ και σε άφησα χωρίς internet για έναν μήνα. Δεν γκρινιάζεις ούτε όταν ετοιμαζόμαστε για ταξίδι και εγώ κουβαλάω μαζί την Άρτα και τα Γιάννενα και πρέπει να φορτώνεις το αυτοκίνητο δύο ώρες!

Όταν τσακωνόμαστε, κρατάμε μούτρα ο ένας στον άλλον για 10 λεπτά. Μάξιμουμ 20! Ποτέ περισσότερο. Μετά ο ένας από τους δυο μας λέει μια χαζομάρα και αρχίζουμε να γελάμε.Δεν έχουμε πέσει ποτέ για ύπνο τσακωμένοι.

Με άφησες να διαλέξω τα χρώματα που βάψαμε το υπνοδωμάτιό μας, κι ας το έπηξα στο ροζ!

Με μαλώνεις να φορέσω κάτι όταν έχει ψύχρα για να μην κρυώσω!

Όταν χρειάστηκε να κάνω ένα χειρουργείο, έκανες ότι μπορούσες για να με βοηθήσεις και να μην πονάω.

Όταν γέννησα με καισαρική και ο γιατρός μας είπε ότι θα συνέλθω πιο γρήγορα αν περπατάω, δεν με άφησες να κάτσω σε χλωρό κλαδί ! Με σήκωνες συνέχεια να περπατάω στους διαδρόμους του Αρεταίειου!

Όταν τα παιδιά σε ρωτάνε τι θα κάνουμε για Κυριακάτικη βόλτα, απαντάς «ότι πει η μαμά».

Δεν αλλάζεις τον σταθμό στο ραδιόφωνο όταν παίζει τραγούδια που ξέρεις πως μου αρέσουν, ακόμα και αν εσύ τα μισείς!

Ενθουσιάζεσαι σαν μικρό παιδί, όταν κάνουμε κάτι καινούργιο.

Σου αρέσουν όλα τα φαγητά που μαγειρεύω (εκτός από την φάβα!).

Δεν με έχεις ρωτήσει ποτέ πόσο κοστίζουν τα νήματα που αγοράζω για να πλέκω, όσο κι αν ζοριζόμαστε οικονομικά, γιατί ξέρεις πόσο μου αρέσει.

Δεν λες τίποτα, ακόμα και όταν το σπίτι είναι βομβαρδισμένο από ακαταστασία!

Όταν σου είπα τους προβληματισμούς μου με την δουλειά μου, μου είπες «θα σε στηρίξω ότι κι αν αποφασίσεις».

Μαζί σου νιώθω σιγουριά.

Δεν βλέπεις ποδόσφαιρο (χαχαχχ)!


Σ’ αγαπάω ακόμα και όταν

Τρίζεις τα δόντια σου ενώ κοιμάσαι! Επίσης όταν απλώνεσαι σαν χταπόδι στο κρεβάτι και μου αφήνεις πολύ λίγο χώρο !

Πίνεις την τελευταία γουλιά κρασί από το ποτήρι μου.

Τσιμπολογάς από το πιάτο μου.

Μετατρέπεις το μπάνιο σε πισίνα όταν πλένεσαι.

Ξεχνάς να πάρεις πετσέτα όταν πηγαίνεις για μπάνιο.

Δεν είσαι καθόλου μα καθόλου ρομαντικός (αφού δεν είσαι !!!).

Μου λες ότι δεν κάπνισες, ενώ το έχεις κάνει.

Με ρωτάς που είναι τα ρούχα σου κι ας είναι στην ίδια θέση εδώ και δέκα χρόνια !

Καταχωνιάζεις ότι βρίσκεις σε ντουλάπες και πατάρια, στην προσπάθειά σου να συμμαζέψεις και μετά ξεχνάς που τα έχεις βάλει!

Ακούς την αγαπημένη σου μουσική βαβούρα!


Δεν θα ξεχάσω ποτέ

Το πρώτο μας φιλί

Την ατάκα του πατέρα μου μια φορά που μόλις είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε μαζί και είχαμε γυρίσει 5.00 τα ξημερώματα: «Πήγαινε στο δωμάτιό σου, γιατί θα πιάσω κι εσένα και αυτόν που είναι από κάτω με το μηχανάκι και θα γίνει ΧΑΜΟΣ»!

Την συναυλία του Παπάζογλου στον Λυκαβηττό.

Την τούμπα με το μηχανάκι.

Τον πρώτο καιρό που βγαίναμε και ανεβαίναμε στο DT καταχείμωνο, εγώ δε με μίνι φούστα. Εσύ με ρωτούσες «κρυώνεις;» κι εγώ απαντούσα «όχι όχι» ενώ είχα ξυλιάσει!

Την μέρα που δίναμε μαζί εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης.

Τις πρώτες μας διακοπές μαζί στην Πάρο.

Το βλέμμα σου όταν είδες για πρώτη φορά τα παιδιά μας.

και πολλά, πολλά άλλα....


Με αγάπη,
η παπίκα σου


*** Η ανάρτηση αυτή ανέβηκε με έναν μήνα καθυστέρηση, λόγω σοβαρής ασθένειας του pc !!!!