ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΑΛΛΑΞΩ ΟΛΑ

Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει ή αν το νιώθουν όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή τους, αλλά εγώ πριν κάποιους μήνες ένιωσα όλες τις επιλογές που έχω κάνει στη ζωή μου, να με βαραίνουν. Άρχισα να μετανιώνω για πολλά πράγματα που έκανα και άλλα που δεν έκανα. Για λέξεις που είπα και άλλες που δεν είπα όταν έπρεπε. Ένιωσα πως το μόνο καλό που έχω στη ζωή μου είναι τα παιδιά μου και πως δεν είμαι και η καλύτερη μάνα γι' αυτά. Πως δεν είμαι καλή πουθενά. Ούτε στη δουλειά μου, ούτε στο σπίτι μου, ούτε στις σχέσεις μου...Και όταν αφήσεις τον εαυτό σου να νιώθει έτσι, κατρακυλάς συνέχεις και νιώθεις πιο χάλια.... πιο χάλια..... Δεν σε γεμίζει τίποτα, δεν σε ικανοποιεί τίποτα...  Βλέπεις παντού λάθη, εμπόδια και βάρος, ένα απίστευτο βάρος που σε κουράζει, δεν σε αφήνει να σηκώσεις το βλέμα και να χαρείς την λιακάδα έξω από το παράθυρο, ένα τραγούδι, μια βόλτα... Σκέφτεσαι όλα αυτά που ήθελες να κάνεις αλλά δεν τόλμησες γιατί φοβήθηκες την αποτυχία ή όλα αυτά που δεν ήθελες να κάνεις αλλά τα έκανες γιατί συμβιβάστηκες.....

 

Σίγουρα έχει και πιο κάτω..... Εγώ δεν έφτασα εκεί. Ένα πρωί πριν κάποιους μήνες, αποφάσισα να αντιδράσω. Να αλλάξω όλα αυτά που δεν μου αρέσουν. Εντάξει, όλα δεν γίνεται, τουλάχιστον όχι ακόμα, αλλά πολλά από αυτά. Κάποιοι ίσως να γελάσετε και να πείτε: Σιγά τα προβλήματα!!!!!!! Όμως κάθε μικρό πραγματάκι που αλλάζω, νιώθω ένα μεγάλο βάρος να φεύγει από πάνω μου. Και μου αρέσει πολύ αυτό.

 

Κατ' αρχήν, πήρα την απόφαση να φτιάξω αυτό εδώ το blog, που το ήθελα καιρό και δεν το τολμούσα. Άρχισα λοιπόν να ψάχνω και να δοκιμάζω, ώρες ατελείωτες. Την μέρα που το "έστησα" και δημοσίευσα την πρώτη μου ανάρτηση, ένιωσα σαν να είχα στείλει πύραυλο στο φεγγάρι! Όταν δε είχα και το πρώτο μου επίσημο μέλος (την Δήμητρα) χαμογελούσα σαν πρωτάκι που πήρε "άριστα" στην ορθογραφία. Το ίδιο χαίρομαι κάθε φορά που βλέπω κάποιο καινούργιο μέλος να έχει γραφτεί ή να έχει αφήσει σχόλιο. Το blogging εκτός από την ικανοποίηση του "μπορώ να το κάνω" μου έχει προσφέρει την χαρά του να γνωρίσω καινούργιους φίλους, όχι μονο ιντερνετικά αλλά και σε πιο προσωπικό επίπεδο. Και το καλό είναι πως επειδή είναι όλοι "καινούργιοι" δεν χρειάζεται να κρύβεσαι ή να αλλάξεις, σε έχουν γνωρίσει όλοι, έτσι όπως είσαι τώρα!!!!!

 

Απόφαση δεύτερη. Έκοψα τα μαλλιά μου. Τα μαλλιά μου τα μισούσα. Είναι σπαστά, ούτε ίσια-ούτε σγουρά, με αποτέλεσμα να μην είναι ποτέ όμορφα χτενισμένα. Ενα απόγευμα λοιπόν, πήγα στο κομμωτήριο έκανα κόκκινες ανταύγεις που πάντα όλοι μου έλεγαν πως με χλωμιάζουν αλλά εγώ τις ήθελα και τα έκοψα κοντά. Τώρα τα λατρεύω! Δεν νομίζω να τα ξαναμακρύνω, αλλά κατά το Πάσχα θα πάω να κάνω πιο έντονες τις κόκκινες ανταύγειες ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ!!!!!!!!

 

Απόφαση τρίτη. Πήγα επιτέλους στον γιατρό και μου έγραψε εξετάσεις. Τις έκανα και βγήκαν όλες καλές, εκτός από τον σίδηρο και την αιμοσφαιρίνη που ήταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Ο γιατρός μου έδωσε οδηγίες να παίρνω σίδηρο για 6 μήνες και μετά να επαναλάβω τις εξετάσεις. Άρχισα την αγωγή μου και τώρα, ένα μήνα μετά, ήδη αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Δεν νιώθω πια συνεχή κόπωση και νύστα, τα μαλλιά μου δεν πέφτουν και έχουν δυναμώσει, το χρώμα μου δεν ειναι πια κίτρινο. Βέβαια, έχω ακόμα πολύ καιρό για να ολοκληρωθεί η αγωγή, αλλά είπαμε: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΚΑΛΑ!!!!!!!!!!

 

Απόφαση τέταρτη: Καθάρισα το πατάρι, τα ντουλάπια τα συρτάρια.... Πέταξα ότι περιττό, ότι δεν είχε χρησιμοποιηθει τα τελευταία 3-4 χρόνια, ότι δεν θα μου έλειπε αν το αποχωριζόμουν. Ξεχώρισα παιδικά ρούχα και παιχνίδια που δεν τα χρειαζόμαστε και τα χάρισα.

 

Απόφαση πέμπτη: Άρχισα να ζητάω βοήθεια. Ε ναι, δεν είμαι υπεράνθρωπος. Άρχισα να ζητάω βοήθεια για να κάνω κάτι ή να βάζω προτεραιότητες στο τι θα γίνει. ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. Επίσης, άρχισα να λέω τι δεν μου αρέσει, τι με ενοχλεί, τι θέλω να αλλάξει.

 

Απόφαση έκτη: Άρχισα το πλέξιμο. Αυτό είναι πολύ πρόσφατο. Ε λοιπόν είναι απίστευτα αγχολυτικό. Πλέκεις, μετράς πόντους και ξεχνιέσαι! Άσε που είναι ωραίο να βλέπεις μετά αυτό που έχεις φτιάξει με τα χέρια σου. Και αυτό, το ήθελα πολύ καιρό, αλλά δεν είχα κάποιον να μου δείξει. Άρχισα λοιπόν την αναζήτηση στο διαδίκτυο και βρήκα πολλά blogs (νατο πάλι το blogging) με οδηγίες και σχέδια και έτσι άρχισα να βγάζω τα πρώτα μου εργόχειρα που τα καμαρώνω!

 

Απόφαση έβδομη: Έκοψα το facebook! Ο λογαριασμός υπάρχει ακόμα αλλά δε νομίζω να ξαναμπώ, έχω καλύτερα πράγματα να κάνω πια.

 

Εάν τα καταφέρω μόλις ανοίξει ο καιρός να κόψω και το αυτοκίνητο και να αρχίσω να πηγαίνω στο γραφείο με το ποδήλατο (7 km δρόμος πήγαινε και άλλα 7 km επιστροφή), θα είμαι πολύ ικανοποιημένη με τον εαυτό μου.

 

Εάν αλλάξω δουλειά θα αγγίξω την τελειότητα !!!!!!!!!!!!!! (αχαχχαχαχαχχ).

 

Το συμπέρασμα είναι, πως εκεί που ένιωσα πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα, έκανα τόσα που νιώθω πολύ πολύ καλύτερα. Και αυτό φαίνεται !

 

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

ΤΟΛΜΗΣΤΕ ΟΤΙ ΕΧΕΤΕ ΘΕΛΗΣΕΙ !