ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΙΣ ΜΑΜΑΔΕΣ !

 Κάθε πρωί, αφού σηκωθούμε και ακολουθήσουμε την πρωινή «ιεροτελεστία» πλύσιμο, ντύσιμο, πρωινό, παίρνω τα παιδάκια μου από τα χεράκια τους (ναι, ακόμα θέλουν να τα κρατάω από το χέρι) και πηγαίνουμε στο σχολείο τους. Μόλις φτάσουμε έξω από την πόρτα, τους δίνω από ένα φιλί, μου δίνουν κι εκείνα από ένα για να πάρω δύναμη και μπαίνουν στο προαύλιο.

Κάπου εκεί, εγώ πηγαίνω να πάρω το αυτοκίνητο  για να πάω στο γραφείο.  Συνήθως στο πεζοδρόμιο έξω από το σχολείο, συναντώ και άλλες μαμάδες που με άλλες έχουμε γνωριστεί γιατί τα παιδιά μας είναι συμμαθητές και λέμε απλά μια καλημέρα, με άλλες έχουμε αναπτύξει μια πιο καλή σχέση και συναντιόμαστε σε πάρκα και πάρτι ή ανταλλάσσουμε επισκέψεις για να παίξουν μαζί τα παιδιά μας και με άλλες ήμασταν εμείς συμμαθήτριες και τώρα είναι συμμαθητές και τα παιδιά μας.

Έχει ενδιαφέρον (για κάποιους…. για κάποιους άλλους ίσως όχι) να σταθείς για λίγα λεπτά έξω από ένα σχολείο και να παρατηρήσεις τις μαμάδες. Καταλαβαίνεις πολλά πράγματα για τις ίδιες, από εκείνα τα λίγα λεπτά που στέκονται έξω από το σχολείο.

Άλλες έρχονται, αφήνουν το παιδί και φεύγουν βιαστικά, άλλες κάθονται έξω από το σχολείο και πιάνουν κουβεντούλα.

Άλλες προχωράνε και μιλάνε χαρούμενα με τα παιδιά τους, ακούνε με ενδιαφέρον αυτά που τους λένε και άλλες λένε μόνο «προχώρα – θα αργήσουμε».

 Άλλες έρχονται έξω από το σχολείο 10 λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι και άλλες τρέχουν πανικόβλητες να προλάβουν πριν κλείσει η πόρτα.

Άλλες στέκονται σε μια γωνιά μόνες τους βυθισμένες στις σκέψεις τους, άλλες μαζεύονται σε παρεούλες και συζητάνε.

Άλλες αφήνουν το παιδί να κουβαλά την τσάντα του και να μπαίνει στο προαύλιο μόνο του, άλλες σηκώνουν οι ίδιες την τσάντα του παιδιού, μπαίνουν μαζί του στο προαύλιο και στην τάξη, του καθαρίζουν το θρανίο με αντισηπτικό, το φιλούν 3-4 φορές και μετά κάθονται έξω από τα κάγκελα και φεύγουν αφού τελειώσει η προσευχή και μπουν τα παιδιά στις αίθουσες.

Άλλες είναι ντυμένες με τζιν και αθλητικά, άλλες με ταγιέρ και ψηλοτάκουνα (πως το φοράνε το 10ποντο πρωί – πρωί είναι κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα, μου αρέσει να το βλέπω, αλλά εγώ δεν το αντέχω).

Αυτές είναι οι πιο «χτυπητές» διαφορές τους. Μπορεί να έχουν κι άλλες, που δεν τις θυμάμαι αυτή τη στιγμή, ή που δεν κάνουν τόση εντύπωση.

Τι κοινό έχουν όλες τους; Μα τα παιδιά τους!  Είναι όλες μαμάδες! Και κανένας δεν μπορεί να τις κρίνει, ούτε για την εμφάνισή τους και τα ρούχα τους, ούτε γιατί προχωρούν αμίλητες και βιαστικές, ούτε γιατί υπερβάλλουν λίγο (ή περισσότερο)  στην προστασία των παιδιών τους. Γιατί πολύ απλά, δεν ξέρει κανείς τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι τους και στην ψυχή τους. 

Ποια είμαι εγώ που θα κρίνω αν μια μαμά είναι υπερπροστατευτική ή αδιάφορη; Ξέρω εγώ αν πέρασε από 40 κύματα για να το αποκτήσει αυτό το παιδί, ή αν αντιμετώπισε σοβαρά θέματα υγείας, που την κάνουν να τρέμει στην ιδέα πως μπορεί να πάθει κάτι; Ξέρω εγώ εάν υπάρχουν χρήματα για ένα μπουκάλι γάλα στο σπίτι τους, πόσο μάλλον για δεύτερο ζευγάρι παπούτσια; Ξέρω εγώ εάν έχει βοήθεια από τον σύζυγο, ή παπουδογιαγιάδες, ή τα περνάει όλα μόνη της;

Γι’ αυτό, καλύτερα να βουτάμε την γλωσσίτσα μας στο μυαλουδάκι μας, πριν αρχίσουμε να παρλάρουμε και να κουτσομπολεύουμε. Χαμογελάστε σε όλες τις μαμάδες που θα συναντήσετε στον δρόμο σας, πείτε καλημέρα, βοηθήστε τις να κατεβάσουν το καρότσι με το μωρό από το πεζοδρόμιο, ανοίξτε τους την πόρτα στην τράπεζα,  δώστε την σειρά σας στο ταμείο του super market στην γυναίκα που έχει ένα μωρό που κλαίει στο sling.  Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα μεσημέρι του Αυγούστου που είχα τα παιδιά στο αυτοκίνητο (χωρίς air-condition) και σταματήσαμε να βάλω βενζίνη. Η ιδιοκτήτρια του βενζινάδικου, είδε τα παιδιά αναψοκοκκινισμένα στο πίσω κάθισμα και χωρίς να πει τίποτα, πήγε στο ψυγείο και μας έφερε κρύα νερά και λεμονάδες και μας τα πρόσφερε. Περιττό να σας πω ότι στην διαδρομή Αθήνα – Νέα Μάκρη, μόνο σε αυτό το βενζινάδικο σταματάμε πια. Γιατί οι (περισσότερες) μαμάδες, θυμούνται, εκτιμούν και ανταποδίδουν.