Είμαι καλός, αλλά όχι κορόιδο !

Όταν τα παιδιά μου ήταν βρέφη, όπως όλες τις μαμάδες, με απασχολούσαν πράγματα όπως το φαγητό τους, ο ύπνος, τα εμβόλια, η καθαριότητά τους, η ασφάλειά τους. Νομίζω πως με τα μωρά, τα πράγματα είναι πιο εύκολα (όταν το θέμα «υγεία» είναι δεδομένο). Το μωρό το ταϊζεις, το πλένεις, το κοιμίζεις, το νταχντιρντίζεις, το βγάζεις μια βόλτα με το καρότσι, το πας και στον παιδίατρο και αυτό είναι όλο.

 Μεγαλώνοντας τα παιδιά όμως, μεγαλώνουν και οι ανησυχίες των μαμάδων, οπότε άρχισε να με απασχολεί και το να κάνουν φίλους, να μάθουν να μοιράζονται αλλά και να διεκδικούν, να προστατεύουν τον εαυτό τους αλλά και να τολμούν, να έχουν αυτοπεποίθηση αλλά και αυτογνωσία. Να σέβονται και τον εαυτό τους αλλά και τους υπόλοιπους. Να έχουν τόσο εγωισμό όσο να προστατεύουν την αξιοπρέπειά τους αλλά να μην γίνουν ατομιστές. Να ενδιαφέρονται για τον πόνο του άλλου, αλλά να μην επιτρέπουν και να τους πονάνε.

Αφορμή για αυτήν την ….. φιλοσοφική έκρηξη, ήταν κάτι που έγινε στο σχολείο. Μια μέρα ήρθε ο γιος μου σπίτι, με το παντελόνι της φόρμας του σκισμένο, τους αγκώνες,  τα γόνατά του και τα χείλη του ματωμένα. Μόλις τον είδα έτσι, τον ρώτησα τι έγινε και μου είπε: «Μαμά την ώρα της γυμναστικής, ο Ν. μου έβαλε τρικλοποδιά και έπεσα κάτω με τα μούτρα. Εγώ πονούσα και έκλαιγα και ο Ν. γέλαγε που έπεσα και σκίστηκε το παντελόνι μου. Ο Ν. έτσι κάνει με όλους, τους χτυπάει». «Βαγγέλη μου» του είπα «όταν κάποιος σε χτυπάει, ή σε πειράζει, μην τον κάνεις παρέα. Ή αν σε προκαλεί, να μην μπλέκεις σε καυγά, να αμύνεσαι για να προστατευθείς, αλλά όχι να μπλέκεις σε καυγάδες. Το είπες στην δασκάλα σου;». «Το είπα μαμά, κι εκείνη είπε πως δεν πρέπει να μαλώνουμε και πως πρέπει να είμαστε όλοι μαζί φίλοι». «Τον πείραξες εσύ; Τον κορόιδεψες;;;». «Όχι μαμά, παίζαμε μπάλα με τον Δημήτρη και όπως έτρεχα, μου έβαλε την τρικλοποδιά».

Την επόμενη μέρα, πήγα στο σχολείο να δω τι θα πει και η δασκάλα μας. Η απάντησή της; «Ο Ν. είναι από την Γ. και δεν μιλάει καλά Ελληνικά. Νιώθει απομονωμένος και γι’ αυτό αντιδράει έτσι. Αν τον κάνουν παρέα και νιώσει αποδεκτός, δεν θα τα κάνει αυτά». «Ο Βαγγέλης όμως σε αυτή την περίπτωση, δεν τον πείραξε» της είπα «και στην τελική, πώς να τον κάνουν παρέα, όταν βρίζει, φτύνει, χτυπάει;. Δεν τον κάνουν παρέα, γιατί έχει αυτή την συμπεριφορά, όχι γιατί είναι ξένος. Και ο Γ. είναι ξένος, αλλά είναι κολλητός με τον γιο μου και με όλα τα αγόρια της τάξης, είναι πάντα καλεσμένος σε πάρτι και παίζουν μαζί και εκτός σχολείου. Άρα το θέμα είναι συμπεριφοράς και όχι καταγωγής». «Τα παιδιά» μου απαντάει «θα τα βρουν μεταξύ τους».

Και ρωτάω τώρα εγώ: Τι να πω στο παιδί; Ότι «Δεν πειράζει Βαγγέλη μου που σε γέμισε σημάδια και μελανιές, εσύ να τον κάνεις παρέα, για να μην νιώθει απομονωμένος», «Βαγγέλη, αν σε ξαναπειράξει να το πεις στην δασκάλα σου», ή «Βαγγέλη αν σε ξαναχτυπήσει, χτύπα τον κι εσύ»;  Πως πρέπει τελικά να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας; Γιατί δεν θα είναι για πάντα παιδιά. Κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν και σίγουρα θα συναντήσουν συμπεριφορές πιο επιθετικές, από του συμμαθητή στο Δημοτικό Σχολείο. Καμαρώνω και φουσκώνω σαν παγώνι κάθε φορά στην ενημέρωση γονέων όταν οι δασκάλες του μου λένε πως είναι "πολύ καλό παιδί" αλλά τελικά τι ανθρώπους πρέπει να βγάζουμε στην κοινωνία; Ποιά είναι τα όρια για να είναι κανείς καλός άνθρωπος αλλά να προστατεύει και την αξιοπρέπειά του; Πως το μαθαίνεις αυτό σε ένά 8χρονο παιδί;

Για πείτε…….