Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

Για μια εργαζόμενη μαμά.....

Η ώρα είναι 11.18 το βράδυ... Αν και πολύ κουρασμένη, σκέφτομαι ότι πάλι έχω εγκαταλείψει τούτη εδώ την γωνιά που τόσο αγαπώ, που με χαλαρώνει και με κάνει πότε να βουρκώνω και πότε να χαμογελώ... Πέρασε πάνω από ένας μήνας από τότε που έγραψα δυο λόγια, που μοιράστηκα δύο σκέψεις μου μαζί σας... Τι κρίμα.... γράφω τόσο σπάνια πια.... Και όταν το ξεκίνησα, ήθελα να γράφω όσο πιο συχνά μπορώ. Και πράγματι, μέσα στο μυαλό μου έχω έτοιμες (o.k. σχεδόν έτοιμες...) πάρα πολλές αναρτήσεις. Αλλά κάθε πρωί όταν ξυπνάω λέω "αααα σήμερα θα γράψω" και κάθε βράδυ πριν πέσω ξερή για ύπνο "πάααααλι δεν έγραψα, δεν πειράζει, αύριο όμως οπωσδήποτε !!!".
Απόψε λοιπόν είναι η στιγμή του "οπωσδήποτε".


Και επειδή μου αρέσει να είμαι ειλικρινής, θα στο πω για να το ξέρεις: Θα παραπονεθώ. Θα γκρινιάξω λιγουλάκι. Γιατί παντού διαβάζω για το τι τραβάνε και πόσο κουράζονται οι μαμάδες που δεν δουλεύουν και κανείς δεν ασχολείται με τις εργαζόμενες μαμάδες. Όλη η προσοχή είναι στις μαμάδες που έχουν την ευκαιρία να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στο σπίτι τους, χωρίς τρίτα άτομα να μπερδεύονται,  λες και οι μαμάδες που εργάζονται, είναι πιο ξεκούραστες και ζουν την μεγάλη ζωή κλεισμένες σε ένα γραφείο ή ένα κατάστημα... από επιλογή. Λες και η δουλειά είναι σαν μια περιποίηση στο κομμωτήριο, μια βόλτα με τις φίλες μας.......

Ας δούμε λοιπόν τι σημαίνει να είσαι μια εργαζόμενη μαμά. Συγκεκριμένα, εργαζόμενη μαμά στον ιδιωτικό τομέα. Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη στιγμή που νιώθεις μαμά, από την στιγμή δηλαδή που κρατάς ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια σου. Μετά την χαρά και τον ενθουσιασμό που ένα μικρό θαύμα συμβαίνει μέσα στο σώμα σου, έρχεται η στιγμή που σκέφτεσαι: "Ωχ! Πώς θα το πω στην δουλειά; Θα με φάνε ζωντανή λέμε.... Δεν θα τους αρέσει καθόλου..... Και πότε περίπου θα γεννήσω; Γενάρη μήνα; Πω πωωωωωωωωωω, τότε έχουμε πολλή δουλειά, πώς θα λείψω εγώ; Θα πάρουν κάποιον άλλον στη θέση μου μάλλον.... Και μετά; Θα με ξαναπάρουν ή θα βρουν κανένα παραθυράκι και θα μείνω χωρίς δουλειά; Μήπως πάρουν κανέναν άντρα που δεν θα χρειαστεί στο μέλλον να λείψει για να .... γεννήσει;"

Ο καιρός περνάει και αν όλα πάνε κατ' ευχήν, δεν χρειάζεται να λείψεις από την εργασία σου, παρά μόνο τις ημέρες που ορίζει ο νόμος σαν άδεια τοκετού και λοχείας. Όταν γέννησα εγώ αυτό σήμαινε 56 μέρες πριν την πιθανή ημερομηνία τοκετού και 63 ημέρες μετά τον τοκετό. 63 ημέρες! Το καταλαβαίνεις; Γέννησα και έπρεπε να αφήσω το 63 ημερών μωρό μου στην μαμά μου και να πάω στην δουλειά μου! Και εγώ είμαι και από τις τυχερές! Είχα την μαμά μου δίπλα μου και άφησα το μωρό σε εκείνη. Υπάρχουν όμως και γυναίκες που αφήνουν τα λεχουδάκια τους στα χέρια μιας ξένης γυναίκας μέσα στο σπίτι τους! Μπορείς να το καταλάβεις αυτό; Μια ξένη γυναίκα (γιατί οποιαδήποτε άλλη εκτός από εσένα και την μάνα σου, ναι, είναι ξένη) να έχει το μωρό σου μέσα στο σπίτι σου όλη μέρα και εσύ να μην ξέρεις τι γίνεται. 

Ο καιρός περνάει και το λεχουδάκι σου μεγαλώνει. Βγάζει δοντάκια, αλλά εσύ δεν το βλέπεις πρώτη. Το βλέπει η γιαγιά ή η νταντά και εσύ το βλέπεις όταν επιστρέφεις στο σπίτι.

Ο καιρός περνάει, το μωρό σου λέει τις πρώτες του λεξούλες, αλλά εσύ δεν τις ακούς. Τις ακούει η γιαγιά ή η νταντά και εσύ προσπαθείς να ακούσεις από το ακουστικό του τηλεφώνου (αν σκεφτεί κάποιος ότι είναι πολύτιμο για εσένα να το ακούσεις) ή όταν επιστρέψεις στο σπίτι.... αν δεν κοιμάται το μωρό. Μπορεί να το ακούσεις και δύο μέρες μετά, που θα είναι Κυριακή και θα είσαι , επιτέλους, στο σπίτι.

Ο καιρός περνάει και επειδή θέλεις ΕΣΥ να του δώσεις την πρώτη του φρουτόκρεμα, λες στην γιαγιά ή την νταντά να μην την δώσουν εκείνες στο μωρό το πρωί που εσύ λείπεις. Θα ταϊσεις εσύ το μωρό το απόγευμα...

Ο καιρός περνάει, το μωρό σου κάνει τα πρώτα του βήματα αλλά εσύ πάλι το έχασες. Το βλέπει πρώτη η γιαγιά ή η νταντά και σε παίρνουν τηλέφωνο να σου το πουν. Εσύ θα το δεις το βράδυ στο σπίτι.... ή αύριο....

Ο καιρός περνάει, η γιαγιά ή η νταντά βγάζουν βόλτα το μωρό στις κούνιες και όταν επιστρέφεις το βράδυ στο σπίτι σου λένε τι ωραία που τα πέρασαν....

Ο καιρός περνάει, το μωρό σου μεγαλώνει, πηγαίνει παιδικό σταθμό τώρα. Αλλά δεν το παίρνεις ποτέ εσύ το μεσημέρι. Το παίρνει πάντα η γιαγιά ή η νταντά, αφού εσύ είσαι ακόμα στην δουλειά.... Το ίδιο και στο νηπιαγωγείο..... Και στο δημοτικό.... Για να καταλάβεις, μπορώ να παίρνω εγώ τα παιδιά από το σχολείο, περίπου 10 φορές τον χρόνο.... Μπορεί και 8 ....  Και ο γιος μου τελειώνει του χρόνου το δημοτικό....

Ο καιρός περνάει και την στιγμή που εσύ αφήνεις το πρωί το παιδί έξω από το σχολείο, για να φύγεις τρέχοντας να προλάβεις την ώρα,  βλέπεις άλλες μαμάδες να πιάνουν ψιλοκουβέντα στο πεζοδρόμιο έξω από το σχολείο, να κανονίζουν καφεδάκι ή βόλτα ή γυμναστήριο.... Και ναι, ζηλεύεις που δεν μπορείς να τις ακολουθήσεις....

Ο καιρός περνάει και κάθε φορά που έρχονται Χριστούγεννα ή Πάσχα ή Καλοκαίρι ή οποιαδήποτε άλλη σχολική αργία, εσύ πρέπει να σπας το κεφάλι σου να δεις τι θα κάνεις με τα παιδιά, αφού εσένα δεν σου δίνουν άδεια και δεν γίνεται να τα αφήσεις μόνα στο σπίτι....

Ο καιρός περνάει και παρακαλάς οι δάσκαλοι να κανονίσουν τις σχολικές γιορτές Σάββατο ή Κυριακή για να μπορέσεις να πας. Διαφορετικά πρέπει να ζητήσεις την περίφημη γονική άδεια, που ναι μεν δικαιούσαι, αλλά για να την πάρεις πρέπει να τσακωθείς.

Ο καιρός περνάει και πρέπει να τσακώνεσαι με τους συναδέλφους σου, για το ποιος θα λείψει την Παραμονή των Χριστουγέννων για να πάει τα παιδιά του να πουν τα κάλαντα.... Ή πόσες μέρες θα λείψει ο κάθε ένας τον Αύγουστο. Τσακώνεσαι και με τον σύζυγο, που ενώ του είχες πει ότι εσύ δεν μπορείς να λείψεις από την δουλειά σου τον Ιούλιο, εκείνον κανόνισε όλη την άδεια του τότε και έτσι δεν έχετε καμία μέρα κοινή. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι και θα είσαστε μαζί σαν οικογένεια μόνο τις Κυριακές....

Ο καιρός περνάει και κάθε φορά που το παιδί αρρωσταίνει εσύ απελπίζεσαι, γιατί δεν μπορείς να μείνεις δίπλα του να το φροντίσεις. Και πρέπει να παρακαλάς την γιαγιά και να της εξηγείς πόσο αντιπυρετικό πρέπει να του δώσει και φοβάσαι κιόλας, μήπως του δόση λάθος δόση, γιατί δεν βλέπει και πολύ καλά....

Ο καιρός περνάει και κάθε φορά που η κόρη σου σε κοιτάζει και σου λέει "Γιατί μαμά δεν μπορείς να κάνεις κοπάνα από την δουλειά σήμερα, να μείνεις μαζί μου;" η ψυχή σου γίνεται χίλια κομμάτια. Το ίδιο και όταν σε παίρνει τηλέφωνο στην δουλειά και σε ρωτάει "Πότε θα έρθεις μαμά; Γιατί δεν τους λες ότι σε ζητάει το παιδάκι σου;;; Θέλω να έρθεις τώρααααααααααα". Το ίδιο και όταν σου λέει: "Έλα τώρα μαμάααααααααααααααααα, άσε το μαγείρεμα, τα ασιδέρωτα, το συμμάζεμα και έλα να παίξουμε μαζί. Θέλω να παίξουμε μαζί μαμαααααααααααααααααα".

Ο καιρός περνάει και το σπίτι σου είναι μονίμως ακατάστατο και τα ασιδέρωτα φτάνουν στο ταβάνι.... Όπως και οι τύψεις που σε κυνηγάνε κάθε μέρα.... Και κάποιες φορές δεν προλαβαίνεις να φτιάξεις κέικ ή κουλουράκια για κολατσιό για το σχολείο και τους δίνεις χρήματα να ψωνίσουν από το κυλικείο. Κάτι για το οποίο πραγματικά μισείς τον εαυτό σου....

Ο καιρός περνάει και ένα πρωί ανακαλύπτεις πως το μικρό μωράκι που χωρούσε στην αγκαλιά σου, φοράει μεγαλύτερο νούμερο παπούτσι από εσένα και σχεδόν σε έχει ξεπεράσει στο ύψος. Και έχεις χάσει τόσες πολλές πολύτιμες στιγμές μαζί του..... Που δεν θα επιστρέψουν, τις έχασες για πάντα. Γιατί είσαι υποχρεωμένη να δουλέψεις 8-10-12 ώρες την ημέρα. Ώρες που χάνεις από αγκαλιές, από παραμύθια, από βόλτες, κουβέντες, φροντίδα....  Γιατί ο καιρός περνάει...... Περνάει τόσο γρήγορα γαμώτο !!!

Δεν λέω ότι οι μαμάδες που είναι στο σπίτι δεν κουράζονται. Δεν λέω ότι δεν τους λείπει η επαφή με .... ενήλικες ή δεν χρειάζονται να ξεφεύγουν κι εκείνες από την ρουτίνα τους. Λέω απλά ότι είναι τυχερές γιατί δεν στερούνται τα παιδιά τους. Τα ζουν όσο το δυνατό περισσότερο, ρουφάνε όλες τις πολύτιμες στιγμές μαζί τους και τις κρατάνε σαν φυλαχτό.

Και αυτό είναι κάτι που σε εμένα, μια εργαζόμενη μαμά μου λείπει πολύ.... και με πονάει.....






46 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. Αχ μωρέ κορίτσι, δίκιο έχω, αλλά πού να το βρω;;; Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη, φιλιά!

      Διαγραφή
  2. Πόσο μα πόσο δίκιο έχεις βρε Μαρία μου!
    Πόσο πονάνε όλες αυτές οι στιγμές απουσίας μας,
    που χάνουμε μοναδικά στιγμιότυπα της διαμόρφωσής τους.
    Και πόσο πονάει το γεγονός ότι δε λαμβάνουμε, τις περισσότερες φορές,
    κατανόησης από το εργασιακό αλλά και το λοιπό οικογενειακό μας περιβάλλον.
    Και ο καιρός περνάει.... και ο καιρός περνάει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειρήνη μου υπάρχουν φορές που από την μια σφίγγω τα δόντια να μην ουρλιάξω και από την άλλη αναρωτιέμαι μήπως κάνω λάθος και είμαι υπερβολική. Γιατί κάποιοι μου λένε: "Ελα μωρέ, τόσες γυναίκες δουλεύουν, εσένα σε πείραξε; Τα παιδιά προσαρμόζονται." Ή "αααα δεν ξέρεις, κάτσε ένα μήνα στο σπίτι να δεις την γλύκα...". Δεν καταλαβαίνω.... πραγματικά ....

      Διαγραφή
    2. οταν θα γινεις γιαγια και εσυ θα εχεις οσο χρονο θελεις με το εγγονι σου και αυτο παιδι σου θα ειναι...απλα μαλλον δεν θα χεις συνταξη να του δινεις με αυτα που ζηταει η τροικα....

      Διαγραφή
  3. Μαρία, σε παρακαλώ πολύ, να γράφεις πιο συχνά....υπάρχουμε κι εμείς που σε διαβάζουμε, και μας λείπεις..
    και κανένα tutotrial "πλέκω η αρχάρια"...
    μεγάλο θέμα μαμά και εργασία...πονεμένη ιστορία, το δίλημμα, νταντά, παιδικός σταθμός, εργασία και χαρά...
    εγώ έχω αλλάξει 3 γυναίκες..ιστορίες να γεμίσουμε σελίδες...
    και τώρα αποφασίσαμε να πάνε ολοήμερα σχολεία και να μην έχουμε γυναίκα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μένια μου γλυκιά, κι εσείς μου λείπετε πολύ! Ολοι σας! Πότε θα έρθεις να πλέξουμε μαζί τρελοκόριτσο; Τα έχεις αφήσει τα βελονάκια στην άκρη μου φαίνεται... Πάντως κι εγώ αν δεν είχα την μάνα μου θα προτιμούσα έναν παιδικό σταθμό, παρά μια ξένη γυναίκα μόνη της με το μωρό στο σπίτι μου.

      Διαγραφή
  4. Να προσθέσω κι εγώ τον πόνο μου στα όσα σωστά έγραψες..
    Όταν γέννησα τον Βασίλη είχα δικό μου μαγαζί.. δίχως βοήθεια.. έτσι μόλις σαράντισα άφησα το μωρό με μια "ξένη γυναίκα" που ευτυχώς ήταν διαμάντι για να γυρίσω στο μαγαζί..
    Δεν θα ξεχάσω την απόγνωση που ένιωσα όταν -μετά από ένα χρόνο- η πολύτιμη εκείνη γυναίκα μου είπε πως δεν μπορούσε να συνεχίσει να έρχεται.. ξενυχτούσα κλαίγοντας μη ξέροντας τί να κάνω.. τελικά τον έγραψα σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό..
    Ταυτίστηκα με όλα όσα γράφεις.. γονική άδεια δεν έχω πάρει ποτέ!!
    Άσε Μαράκι.. δεν θέλω ούτε να τα θυμάμαι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να τον πεις τον πόνο σου Τζίνα μου, γιατί να μην τον πεις; Καλά, κι εσύ δεν το συζητώ, άθλος, να αφήσεις το μωρό μόλις σαράντισες! Και μετά ακούς για τις άδειες του δημοσίου και αναρωτιέσαι γιατί υπάρχουν μαμάδες δύο ταχυτήτων (ή και περισσότερων....). Και για να μην παρεξηγηθώ, καλά κάνουν όσες μπορούν να καθίσουν 1 χρόνο ή και περισσότερο. Αλλά θα ήθελα να είχα κι εγώ αυτή τη δυνατότητα.

      Διαγραφή
  5. Μαρία μου όντως να γράφεις πιο συχνά. Πόσο συγκινητική η ανάρτηση σου; Πόσο δίκαιο έχεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου Γεωργία, γλυκιά μου ταυρίνα, θα προσπαθήσω, το υπόσχομαι!

      Διαγραφή
  6. Αν και μαμά στο σπίτι εγώ, έχεις απόλυτο δίκιο. Άσε που όλα αυτά που λες τα είχα σκεφτεί όταν έμεινα έγκυος άλλο που μετά τις άδειες με σούταραν... Βέβαια λόγω του παιδιού δε με πολυ πείραξε γιατί θα έπρεπε να το στείλω από 8 μηνών σχολείο μιας και δεν έχω κανέναν να βοηθήσει και τις νταντάδες τις φοβάμαι..

    Επόμενος στόχος σου να ξαναγράψεις σε λιγότερο από 1 μήνα.... Pleeeease τα λες τόσο ωραία κάθε φορά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άντζυ μου σε έδιωξαν ε; Εμ βέβαια, οι μαμάδες τους ενόχλησαν! Τι να πω.... Αφού όμως μπόρεσες να μείνεις στο σπίτι με το μικράκι σου, πάλι καλά! Κι εγώ δεν έχω εμπιστοσύνη στις νταντάδες να σου πω την αλήθεια.... Υπόσχομαι να γράφω πιο συχνά, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

      Διαγραφή
  7. Με συγκίνησες...περιέγραψες όλους τους λόγους γιατί επέλεξα πριν από 3 χρόνια να είμαι μαμά εργαζόμενη από το σπίτι (είχα αυτήν την τύχη). Όλα όσα περιγράφεις τα έζησα, υπέφερα...όλες τις ενοχές, τη στενοχώρια.
    Όταν όμως σε πιάνουν αυτά τα συναισθήματα σκέψου πως και η δουλειά σου είναι δημιουργία και ίσως χωρίς αυτή να μην ήσουν η ίδια, να ήσουν χειρότερη μάνα για τα μικρά σου!
    Έχοντας ζήσει και τις 2 μεριές τώρα ζω αυτή που ήθελα μια ζωή αλλά δεν είναι η ποσότητα που μετράει αλλά η ποιότητα του χρόνου με τα παιδιά μας...αυτό κράτα μόνο. Και τα παιδιά μας καταλαβαίνουν και προσαρμόζονται, να είσαι σίγουρη γι'αυτό!
    Σου στέλνω μεγάλη αγκαλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειρήνη μου ο ποιοτικός χρόνος είναι τεράααστια κουβέντα. Τεράστια όμως. Γιατί πόσο ποιοτική μπορεί να είναι η μια ώρα που έχω, όταν επιστρέφω στο σπίτι στις 9.30 το βράδυ, πρέπει κάπου να απλώσω τα πόδια μου για να μην σωριαστώ από την κούραση, να τους βάλω να φάνε, να μου πουν τα νέα της ημέρας, να φάω κι εγώ κάτι, να πω ένα "γεια" και στον σύζυγο. Μόνο οι Κυριακές μας μένουν αλλά κι αυτές τον Χειμώνα εάν έχουν διάβασμα για κανένα διαγώνισμα, βράσε ρύζι.... Το μόνο που έχω βρει είναι κάποιες μέρες που ξέρω ότι δεν θα έχω πολλή δουλειά στο μαγαζί, τα παίρνω μαζί μου τα απογεύματα. Εκεί έχει μεγάλη πλάκα!

      Διαγραφή
  8. Απαντήσεις
    1. Καλώς την Κέλλυ. Ε μα ναι .... Μα είναι δυνατό να του μένει μόνο μια τάξη για να τελειώσει το δημοτικό; Αααααααααααααααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!

      Διαγραφή
  9. Γεια σου Μαρία! Οι μη εργαζόμενες μαμάδες έχουν περάσει πάρα πολύ αρνητικά στη συνείδηση του κόσμου. Αντιμετωπίζονται υποτιμητικά (σιγά τι κάνεις? ή πρέπει να είναι τόσο άχρηστη αυτή που δεν έχει δουλειά), με καχυποψία (αν ήθελε μια δουλειά θα είχε) και σαν άνθρωποι που τρώνε από την κοινωνία χωρίς να δίνουν τίποτα πίσω. Δυστυχώς, αυτές οι γυναίκες είναι πολύ πιο εγκλωβισμένες από αυτό που περιγράφεις. Δεν είναι μόνο η κλεισούρα, είναι πολλά πράγματα που αντιμετωπίζουν και τις εγκλωβίζουν. Εξαιρούνται αυτές που κάθονται σπίτι από επιλογή τους και οι οποίες πρέπει να είναι λίγες. Μόνο στο internet έχω διαβάσει λόγια αναγνώρισης προς τις μη εργαζόμενες μαμάδες, γιατί στην πραγματική ζωή έχω δει μόνο το αντίθετο. Είναι κάποιες περίοδοι που έχω περάσει πολύ δύσκολες που λέω ότι θα τα παρατήσω όλα και θα κάτσω μόνο με τα παιδιά μου, αλλά στην πραγματικότητα τρέμω τη μέρα που μπορεί να χρειαστεί να γίνει. Είναι και η απουσία από τα παιδιά που πληγώνει, αλλά είναι και η απουσία από τη δική σου ζωή που επίσης πληγώνει πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελίνα μου δεν θα τολμούσα να ξεστομίσω σε μια μάνα το "σιγά, τι κάνεις;" γιατί κάνει την πιο σημαντική δουλειά του κόσμου. Μεγαλώνει τα παιδιά της. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω κι εγώ! Το τι λέει ο κόσμος, δεν πρέπει να δίνει καμία σημασία. Ο κόσμος να κοιτάζει την δουλειά του και να αφήνει την κακία και την ζήλια για τον εαυτό του. Στον περίγυρό μου είναι πολλές οι γυναίκες που δεν εργάζονται ή θα ήθελαν να μην εργάζονται και δεν έχω ακούσει ποτέ αρνητικά σχόλια γι' αυτές.

      Διαγραφή
    2. Το είχα καταλάβει ότι δε θα το έλεγες εσύ αυτό, γιατί δε θα το έλεγε ποτέ μια γυναίκα που θα επιθυμούσε να είναι σπίτι της. Όμως χαίρομαι που και στην πραγματική ζωή δεν το έχεις συναντήσει, γιατί είχα την εντύπωση ότι είναι καθολικό και ευτυχώς δεν είναι. Και δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτά που λένε οι άσχετοι, αλλά και αυτά που ακούνε μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και τους στερούν κάθε χαρά και κάθε ελευθερία κινήσεων. Μπορεί να γράψω για αυτή την αρνητική πλευρά που ζουν μερικές, αν καταφέρω να το κάνω χωρίς να φωτογραφίζω ανθρώπους.

      Υ.Γ. Εντυπωσιάστηκα που απάντησες σε όλα τα σχόλια και μάλιστα αναλυτικά, ενώ δεν έχεις το χρόνο. Είναι πολύ ωραίο για τον αναγνώστη να ξέρει ότι δε μιλάει σε τοίχο. Ελπίζω να σε διαβάζουμε πιο συχνά.

      Διαγραφή
    3. Αχ αυτο με τα σχολια..... Μου αρεσει πολυ να απαντω, δεν το καταφερνω παντα, γιατι το πηγαινω από αυριο σε αυριο και μετα ο καιρος περναει και δεν εχει νοημα πιστευω....

      Διαγραφή
    4. Μαρία γεια! Σε ενημερώνω για τα παρακάτω:

      "Ήθελα να ενημερώσω πως το blog που είχα και διέγραψα προ μηνός δε μου ανήκει πια. Αυτή τη στιγμή κάποιος άλλος έχει πάρει το url που χρησιμοποιούσα κι εγώ και αναρτά ακατάλληλο περιεχόμενο. Δεν έχω πια πρόσβαση σε αυτό και άρα δεν μπορώ να ανατρέψω αυτή την κατάσταση. Ήθελα να σε ενημερώσω γιατί σου έχω αφήσει στο παρελθόν σχόλια με το link του τότε blog μου, το οποίο link πια παραπέμπει αλλού και όχι στο blog που διατηρούσα. θα σε παρακαλούσα, να διαγράψεις τα σχόλια αυτά έτσι ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος κάποιος αναγνώστης σου μέσα από το blog σου να ανακατευθυνθεί σε ακατάλληλη σελίδα. Σε ευχαριστώ για την όποια βοήθεια. Λυπάμαι που συνέβη κάτι τέτοιο εν αγνοία μου και για την αναστάτωση που δημιουργείται, εύχομαι μόνο να μην ήταν κατευθυνόμενο από κάποιον τρίτο και να έγινε τυχαία. (Eλίνα)"

      Διαγραφή
  10. Και ο καιρός περνάει...και τίποτα δεν σε περιμένει. Και πραγματικά πονάει!
    Πριν κάνω παιδιά σκόπευα να δουλεύω για πάντα, γιατί έτσι έχω μάθει. Να δουλεύω για όλα αυτά που μπορεί να σου προσφέρει η εργασία σου. Τώρα δουλεύω μόνο για οικονομικούς λόγους. Όχι πως δεν παίρνω και άλλα πράγματα από τη δουλειά μου, αλλά τώρα πια δεν έχουν σημασία. Θα τα παρατούσα όλα (ηθική ικανοποίηση, οικονομική ανεξαρτησία, κοινωνικοποίηση μπλα μπλα μπλα) αν δεν ήταν το οικονομικό.
    Και ναι ζηλεύω κι εγώ τις μαμάδες που δεν δουλεύουν. Πολύ τις ζηλεύω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα μου κι εγώ εργάζομαι καθαρά για βιοποριστικούς λόγους. Και σιγά την οικονομική ανεξαρτησία δηλαδή, που μόλις πληρώνομαι, εξοφλούμε λογαριασμούς και υποχρεώσεις.

      Διαγραφή
  11. Έχεις τόσο δίκιο Μαρία .. και δυστυχώς είναι έτσι .. για αυτό πρέπει να απολαμβάνουμε και να ρουφάμε την κάθε στιγμή που είμαστε με τα παιδιά μας.. Είτε αυτές είναι λίγες είτε περισσότερες... Η αλήθεια είναι ότι αυτές δεν ξαναγυρνούν!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι Έφη μου. Αν και για να πω την αλήθεια, μέσα σε όλο αυτό μου λείπουν και στιγμές .... με τον εαυτό μου! Να αδειάσει λίγο το κεφάλι μου από την τρέλα της καθημερινότητας!

      Διαγραφή
  12. Ετσι είναι τα πράγματα Μαρία μου. Εχω αναποδο ωραριο αλλά και το απόγευμα χανεις πραγματα. Ασε που οι γιαγιαδες ηταν μακρια και ειδικα ο μεγαλος ηταν σαν βαλιτσακι που πηγαινορχόταν. Αλλα εγώ θα προσθέσω οτι και για τους μπαμπαδες ειναι το ιδιο αφου νιωθουν τον ιδιο πονο οταν τα παιδια τους μαλωνουν που δουλευουν ως αργα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου αγαπημένο, τι να πει κανείς και σε εσένα που οργώνεις όλη την Αττική; Όσο για τις γιαγιάδες και τους παπούδες, είναι ήρωες! Εγώ πρέπει να στήσω άγαλμα στους γονείς μου για όλη τη βοήθεια που μου προσφέρουν.

      Διαγραφή
  13. Μαρία τα έχω ζήσει και τα δύο. Τώρα άνεργη εδώ κι ένα μήνα σπίτι. Όταν δούλευα ο μικρός μου έδινε το τηλέφωνο και μου έκανε σκηνή να πάρω το αφεντικό μου για να του πω ότι δε θα πάω. Κυριακή μετά από δύο συνεχόμενες εβδομάδες δουλειάς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο με θυμώνει η Κυριακάτικη εργασία... Έξαλλη με κάνει πραγματικά! Έξαλλη! Και μου λένε πάλι "γιατί να μην δουλεύουν Κυριακή; Στην Ευρώπη δουλεύουν και τις Κυριακές τα καταστήματα....". Βρε δεν πάτε μια βόλτα να δείτε εάν έρχομαι, λέω εγώ.... Δεν ξέρω τι να ευχηθώ, αν χρειάζεσαι να βρεις δουλειά άμεσα ή όχι..... Σαν νεράιδα που είμαι όμως, κάνω ένα τικιτιγκλόν με το μαγικό μου ραβδί και εύχομαι να γίνει πραγματικότητα ότι θες εσύ!

      Διαγραφή
  14. συχνά κρίνουμε εκ του ασφαλούς... ή επιθυμούμε κάτι που δεν έχουμε... μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου!
    ομολογώ πως παλιότερα ήθελα πολύ να εργαστώ, αλλά πλέον ευχαριστώ τον Θεό που τα κατάφερα να μείνω σπίτι και να μεγαλώνω τα παιδιά μου..
    υπάρχει και η μέση λύση: εργασία από το σπίτι, αλλά και αυτό χρειάζεται πολύ καλή οργάνωση και μεγάλη ηρεμ'ια

    σε ευχαριστούμε, Μαρία μου!
    υπέροχο , πολύ δυνατό κείμενο

    καλή δύναμη σε όλες τις μανούλες <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά εσύ είσαι μια ηρωίδα από μόνη σου! Αλλά και ο σύζυγος σου αξίζετε συγχαρητήρια για την υπέροχη οικογένεια σας! Σας θαυμάζω πολύ να το ξέρετε! Να είσαστε γεροί και να χαιρόσαστε τα παιδιά σας κορίτσι μου.

      Διαγραφή
  15. Ρε Μαράκι, με έκανες και έκλαψα.Πολύ!!! Μεγάλες αλήθειες!!! Μεγάλωσα τον μικρό μου μέχρι που ήταν 2 ετών. Εδώ και ένα χρόνο δουλεύω. Μεγάλη η διαφορά, δεν υπάρχει σύγκριση. Χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου σαν εργαζόμενη μητέρα. Μακάρι η δουλειά να ήταν επιλογή για τις μητέρες και όχι ανάγκη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλα μωρέ Λίζα, δεν ήθελα να κλάψεις.... Κι εγώ αυτό λέω πάντως. Να υπήρχε τρόπος να ήταν επιλογή μας το εάν θα δουλεύουμε ή θα είμαστε full time μαμάδες!

      Διαγραφή
  16. Τελικά διαπίστωσα ότι δεν είμαι εξωγήινη ή υπερβολική διαβάζοντας αυτό το κείμενο......Πόσο αλήθεια είναι Θεέ μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είδες; Κατά βάθος είμαστε πολλές, μην κοιτάς που δεν το λένε όλες....

      Διαγραφή
  17. Εγω που ειμαι πιο παλια και καθησα σχεδον 5 μηνες γιατι πηρα την αδεια της εγκυμοσυνης ολη αφου γεννησα καθ οτι αντεξα στη δουλεια μεχρι τελους και το παιδι 5 μηνων το εγραψα σε σταθμο και το ειχα βαλει να κανει με το πουλμοαν τοο γυρω της αθηνας να μου το φερνουν σπιτι τελευταιο ναπρολαβαινω να το παιρνω μονη μου ... θυμαμαι ειχα μηχανη ετρεχα να προλαβω το πουλμανακι του σταθμου στην παραλιακη να το ακολουθησω να το προσπερασω να φταχω στον αγιο βασιλη πριν το πουλμανακι να πρακαρω και να κατεβω να παρω το μωρο
    και μετα εκανα και τ αλλο στο καλαθι.... γονικη δεν πηρα ποτε παρακαλουσα να χω ρεπο στις γιορτουλες στο σχολειο... τωρα ειναι ολοκληροι αντες και νομιζω οτι δεν τα προλαβα παιδακια ... και μετανιωνω που δεν εκανα κοπανες απ τη δουλεια να ειμαι μαζι τους .... νομιζω οτι σε λιγο θα τα χασω χωρις να τα εχω χορτασει.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α εμένα δεν με άφησαν να κρατήσω τις μέρες για μετά, παρόλο που δεν είχα κανένα πρόβλημα στις εγκυμοσύνες μου. Μου έλεγαν ότι πρέπει να κάνουν ότι λέει ο νόμος (εκεί βρήκαν να ακολουθήσουν τον νόμο, αλλού κι αλλού δεν τους πείραζε και τόσο....). Να σου πω την αλήθεια, τις γονικές άδειες τις διεκδικώ και τις παίρνω. Τώρα δεν έχω πρόβλημα, η κοπέλα που έχει το μαγαζί που δουλεύω είναι διαμάντι, αλλά σε προηγούμενη δουλειά, έπρεπε να πιω μερικά σφηνάκια πρώτα και μετά να πάω να την ζητήσω! Αλλά την έπαιρνα! Δεν έπαιζε να χάσω τις ελάχιστες αυτές στιγμές....

      Διαγραφή
  18. Πολύ όμορφη ανάρτηση.σου χω πει,παράτα το σίδερο : )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Αντωνια δεν μπορω, εχει περασει στο dna μαλλον!!! Χαχαχαχα!

      Διαγραφή
  19. Πόσο αληθινό και δυνατό το κείμενο σου Μαράκι!!!
    Όντας "καμμένη" ως εργαζόμενη μαμά στον ιδιωτικό τομέα, έχοντας αφήσει βρέφη 2 μηνων για να πάω για δουλειά και μετά από 1 έτους σε παιδικούς σταθμούς, χωρίς δυνατότηα γονικής άδειας για να παρακολουθήσω τις παραστάσεις τους, να ρίξουμε τον πυρετό, να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα, αναγκάστηκα πριν 5 χρόνια να παραιτηθώ! Γιατί εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει βοήθεια από το κράτος για τις εργαζόμενες μητέρες και πρέπει να έχεις τη μαμά/πεθερά από κατω σου για όλες εκεινες τις ημερες που δεν εχουν τα παιδια σχολειο κ εσυ ψάχνεις πανικόβλητη λύση!!!
    Και φυσικά αυτό διαφέρει από δημόσιο σε ιδιωτικό τομέα. Εκει μπορείς να κάτσεις 1,5 χρόνο με το μωρό σου χωρίς να φοβάσαι πως όταν επιστρέψεις θα σε σουτάρουν ή να λείπεις πιο άνετα από ότι αν δούλευες ιδιωτικά.
    Επειδή έμεινα κ 4 χρόνια σπίτι με τα παιδιά, γνωρίζω καλά και τις δύο πλευρές με τα αρνητικά και τα θετικά τους. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποια είναι καλύτερη. Νομίζω όμως πως και οι δύο καταστάσεις με τις κατάλληλες συνθήκες, θα σχηματίζουν μια Ιδανική! Δηλαδή εργασία της μητέρας 4 ωρες καθημερινά ώστε να αισθάνεται δημιουργική και ανεξάρητη και χρόνος για την ανατροφή των παιδιών.
    Γράφεις υπέροχα Μαράκι μου και κάθε φορά που βρίσκεις το χρόνο, θα είμαστε εδώ να σε διαβάζουμε:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλώς σε βρήκα Μαρία μου!! Σε ευχαριστώ για την συμμετοχή στηο παιχνίδι μας!!
    Οποτε μπορέσεις στείλε μου και τα στοιχεία σου για την ανταλλαγή μας στο mail!! Την Κυριακή θα χω έτοιμη την λίστα!! Φιλάκια και καλό σ/κ να χεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έλαααα, γράψε κάτιιιιιι κλικ κλικ κλικ κλικ ........