Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Κουλουράκια της Γιαγιάς Στάσας και Μάης για την Πρωτομαγιά!

Βρε τι πάθαμε φέτος! Μεγάλη Εβδομάδα και Πρωτομαγιά μαζί! Και τι να πρωτοκάνω η εργαζόμενη-μάνα-νοικοκυρά-νονά-blogger;;;;;;;;;;;; (η σειρά που έχουν γραφτεί είναι τυχαία....). Έπρεπε να βάλω ένα πρόγραμμα, για να τα προλάβω ΟΛΑ!

Αρχικά αποφάσισα να φτιάξω τα κουλουράκια και τα τσουρέκια μου (γιατί για εμένα, δεν νοείται Πάσχα χωρίς να μυρίσει το σπίτι τσουρέκι και κουλούρι σπιτικό) το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, για να έχω την Μεγάλη Εβδομάδα ελευθερη για όλες τις άλλες υποχρεώσεις!

Έφτιαξα λοιπόν τα κουλουράκια μου, το Σάββατο του Λαζάρου. Φυσικά τίμησα την συνταγή της αγαπημένης μου γιαγιάκας που δεν την αλλάζω με τίποτα! Εκτός του ότι είναι τα πιο ωραία πασχαλινά κουλουράκια που έχω φάει, φτιάχνοντας την δική της συνταγή, την νιώθω λίγο κοντά μου αυτές τις ημέρες. Ισως γι' αυτό μου αρέσουν τόσο πολύ, γιατί μυρίζουν γιαγιά!

Η δόση είναι μεγάλη, γιατί πάντα στην οικογένεια ήμασταν πολλά άτομα και άρεσαν σε όλους. Με αυτά τα υλικά, βγαίνουν 5 λαμαρινάκια του φούρνου, εσείς εάν σας φαίνονται πολλά, μπορείτε να φτιάξετε μισή δόση.

(Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, η μάνα μου πήγαινε στον φούρνο της γειτονιάς και ζητούσε λαμαρίνες για να βάλει τα καλούδια που θα έφτιαχνε, για να τα πάει εκεί για ψήσιμο, γιατί ο φούρνος του σπιτιού ήταν μικρός και δεν χωρούσαν μεγάλα ταψιά. Έφτιαχνε και διπλές δόσεις από γλυκίσματα, για να μοιράσει σε θείους - θείες, πεθερικά κ.λπ, οπότε χρειαζόταν ..... επαγγελματικό φούρνο! Δεν θα ξεχάσω πως πηγαινοέφερνε τις γεμάτες λαμαρίνες όλη μέρα πέρα δώθε ..... Τι κουράγια αυτή η γυναίκα Θεέ μου... Ξεκινούσε στις 5.30 το πρωί και τελείωνε το απόγευμα!)


Σας γράφω τα υλικά με την σειρά που θα τα χρησιμοποιήσετε:

800 γραμμάρια βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
(400 γραμμάρια μινερβίνη και 400 Lurpak για περισσότερο άρωμα).

800 γραμμάρια ζάχαρη

1 κρασοπότηρο κονιάκ

1 κουταλάκι του γλυκού σόδα
2 ποτήρια του νερού χυμό πορτοκάλι

2.500 γραμμάρια αλεύρι

1 αυγό για το άλειμμα
1 φακελάκι σουσάμι

------------------------------------------
Χτυπάτε στο μίξερ πολύ καλά το βούτυρο με την ζάχαρη, να ασπρίσουν και να γίνουν σαν κρέμα.
Ρίχνετε το κονιάκ και ξαναχτυπάτε να ανακατευτούν καλά.
Ρίχνετε την σόδα και από πάνω τον χυμό πορτοκάλι. Οταν ο χυμός έρθει σε επαφή με την σόδα, αφρίζει.

Χτυπάτε πάλι καλά και ρίχνετε το αλεύρι. Πρώτα τα 2 κιλά, ζυμώνετε και μετά λίγο - λίγο μέχρι να φτάσει η ζύμη να μην κολλάει στα χέρια. Μπορεί να μην πάρει και τα 2.500 γρ., εξαρτάται από το αλεύρι. Εμένα φέτος μου πήρε 2.200 γρ.

Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

Ζυμώνετε λίγο ακόμα και αρχίζετε να πλάθετε σε ότι σχήμα και μέγεθος θέλετε. Εγώ τα έπλασα σε τρια μεγέθη, (δυο ταψάκια με πιο μεγάλα για να βουτάνε τα παιδιά στο γάλα, ενα ταψάκι με λίγο πιο μικρά για το τσιμπλόγημα και τις .... υπογλυκαιμίες (!) και δυο ταψάκια με μικρά, ότι πρέπει για τον καφέ!).

Τα βάζετε σε ταψάκι, όχι πολύ κοντά μεταξύ τους, γιατί φουσκώνουν λίγο, τα αλείφετε με αυγό και τους ρίχνετε λίγο σουσάμι.

Τοποθετείτε το ταψάκι στην μεσαία θέση στον φούρνο και τα ψήνετε στους 180 βαθμούς, στις αντιστάσεις, για 35 λεπτά ή μέχρι να αποκτήσουν ένα όμορφο ροδοψημένο χρώμα. Εάν σας "απλώνουν" ανεβάστε λίγο την θερμοκρασία στον φούρνο σας. 

---------------------------------------
* Τσουρέκια έφτιαξα την Κυριακή των Βαϊων. Μου αρέσει να δοκιμάζω κάθε χρόνο και άλλη συνταγή. Φέτος έφτιαξα ΑΥΤΟ που βρήκα στις "ΦΗΜΕΣ". Εγινε πολύ καλό, μυρωδάτο, μαστιχωτό, ελαφρύ. Μόνο που η συνταγή έλεγε πως σε 2 ώρες φουσκώνουν και τα δικά μου τα άφησα 5 ώρες (πήγα και θέατρο τα παιδιά ενδιάμεσα αμεεεεεεεεεε.....!!!!). Κατά τα άλλα, έγινε τέλειο! Με αυτή τη συνταγή, έγιναν 4 μεγάλες κοτσίδες και 4 μικρά στρογγυλά τσουρέκια!
--------------------------------

Και ερχόμαστε στην Πρωτομαγιά που πέφτει Μεγάλη Τετάρτη! Σκέφτηκα να φτιάξω τον Μάη από σήμερα Μεγάλη Δευτέρα, για να σας τον δείξω και αν σας αρέσει, να έχετε το περιθώριο να βρείτε τα υλικά και να μπορείτε να τον φτιάξετε! Νομίζω πως είμαι η μοναδική που έφτιαξε "Μάη" στις 29 Απριλίου! Να σας πω την αλήθεια (και μην γελάτε, σας βλέπω ε;;;;) τον έβαλα στο ψυγείο (!) στην φρουτολεκάνη και θα τον κρεμάσω στο μπαλκόνι αύριο το βράδυ που θα είναι η παραμονή της Πρωτομαγιάς.

(και κάπως έτσι, ήρθε η Άνοιξη στο σπίτι μας, με πιζάμες και φρεσκολουσμένα μαλλιά!)
Είναι πολύ εύκολος και είναι ο ιδανικός "Μάης" για τα παιδιά της πόλης, που δεν μπορούν να βγουν στην εξοχή και να βρουν λουλούδια.

Χρειάστηκα:

3 μπουκέτα με χρυσάνθεμα από το ανθοπωλείο (περίπου 11 ευρώ) . Γίνεται εξίσου όμορφος και με απλές, ταπεινές μαργαρίτες που θα μαζέψουν όσοι βγουν στο βουνό ή .... στο διπλανό οικόπεδο.....

80 εκατοστά σύρμα (μπορείτε να ζητήσετε και από το ανθοπωλείο να σας δώσουν 2-3 συρματάκια που χρησιμοποιούν για να στηρίζουν τους μίσχους από τα λουλούδια, και να τα ενώσετε μεταξύ τους, στρίβοντάς τα στις άκρες)

3 μέτρα χοντρή κλωστή χωρισμένη σε 3 ίσα κομμάτια (για κέντημα ή αυτές που πλέκουμε με βελονάκι)

1 χοντρή βελόνα με στρογγυλή μύτη

κορδέλες

--------------------------


  • Κόβετε τα λουλούδια από τα κοτσάνια με ψαλίδι, αφήνοντας περίπου 4 χιλιοστά κοτσάνι σε κάθε λουλούδι.

  • Κόβετε την κλωστή σε τρια μέρη, περίπου ένα μέτρο το καθένα.

  • Περνάτε με την βελόνα την κλωστή, μέσα από το κοτσάνι σε κάθε λουλούδι, από πίσω προς τα εμπρός. Δεν τα βάζετε πολύ κοντά μεταξύ τους, ούτε πολύ αραιά. Ισα - Ισα να μην φαίνεται η κλωστή ενδιάμεσα.  Αφήνετε και από τις δυο πλευρές της κλωστής, περίπου 10 εκατοστά κλωστή.

  • Σχηματίζετε με αυτόν τον τρόπο τρεις αλυσίδες.

  • Δένετε την άκρη της λουλουδένιας αλυσίδας στην άκρη του σύρματος.

  • Τυλίγετε την αλυσίδα γύρω από το σύρμα αφήνοντας 5 περίπου εκατοστά σύρμα σε κάθε πλευρά. 

  • Το ίδιο κάνετε και για τις τρεις αλυσίδες.

  • Στερεώνετε ενδιάμεσα όπου ξετυλίγεται, δένοντας φιόγκους με τις κορδέλες.

  • Ενώνετε τις δυο άκρες από το σύρμα.

Και του χρόνου!

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Από το ημερολόγιο μιας blogger.....

Αγαπημένο μου ημερολόγιο.

Ημέρα: .... Διάλεξε μια, όποια θέλεις... Το ίδιο κάνει....
Ώρα: Βραδυνή, ας πούμε γύρω στις 10.30...
Τοποθεσία: ΣΠΙΤΙ. Πιο συγκεκριμένα, στο χωλ... Ακόμα πιο συγκεκριμένα ... μπροστά στη οθόνη του υπολογιστή μου!

Τα παιδιά έχουν κοιμηθεί, τα τηλέφωνα έχουν σταματήσει να χτυπούν, ο σύζυγος έχει κάνει κατάληψη στην τηλεόραση... Βλέπει ή κάποια εκπομπή με θέμα την ελληνική γλώσσα, ή κάποια άλλη με θέμα την κρίση, τις τράπεζες και τις οφειλές (και μετά αναρωτιέται γιατί βλέπει εφιάλτες....) 

Οι δουλειές του σπιτιού έχουν για σήμερα τελειώσει. Ότι έπλυνα - έπλυνα, ότι σιδέρωσα - σιδέρωσα, ότι μάζεψα - μάζεψα! Τώρα είναι η δική μου ώρα!

Μπαίνω στο blog μου, βλέπω τα σχόλια των τελευταίων αναρτήσεων... Ανάλογα με το ποιος έχει σχολιάσει, γελάω, χαμογελάω, βουρκώνω .... Απαντώ σε κάποιους, αφήνω κάποιους άλλους για αργότερα...

Κοιτώ τις μισογραμμένες αναρτήσεις στο πρόχειρο... Συμπληρώνω λίγες λέξεις στην μια, διαγράφω εντελώς μια άλλη, αρχίζω μια τρίτη και την αφήνω κι αυτή μισή! Μμμμ σκέφτομαι, έχει περάσει καιρός που έκανα αλλαγές εδώ.... Μήπως να άλλαζα κάτι; Μήπως να έβαζα ένα gadgeτάκι; Ένα ρολόι, μια φωτογραφία, το banner ενός φιλικού blog.... Μήπως να αλλάξω και φόντο; Έχω αφήσει το ίδιο εδώ και δυο ολόκληρους μήνες, το βαρέθηκα !

Ο αυχένας μου έχει αρχίσει να πονάει.... τι ώρα έχει πάει; 11.30. Μισή ωρίτσα ακόμα και θα πάω για ύπνο. Σήμερα θα κοιμηθώ νωρίς...

Αρχίζω να κάνω επισκέψεις στα blogs που παρακολουθώ... Πρώτα πηγαίνω στα σπιτάκια των φίλων μου..... Πάλι γελάω - χαμογελάω - βουρκώνω.... Αρχίζω με εκείνα που οι φίλοι μου γράφουν τις σκέψεις τους, τις στιγμές τους, τους φόβους τους, τις ατάκες των παιδιών τους.... Τους γράφω λίγες λέξεις, είτε απλά για να ξέρουν πως πέρασα, είτε για να πω κάτι πιο ουσιαστικό...ή μόνο για να στείλω ένα φιλί και μια αγκαλιά... Αν δω κάποιο σχόλιο που μου τραβήξει την προσοχή, μπαίνω να δω ποιος το έχει γράψει, εάν έχει δικό του blog και αν μου αρέσει το βάζω στην λίστα των αγαπημένων ...

Η ώρα έχει πάει μεσάνυχτα.... Διψάω.... Να πάω να πιω νερό;;; Μπααα βαριέμαι να σηκωθώ, θα πιω ΟΤΑΝ σηκωθώ.... Δεν θα κάτσω πολύ ακόμα, να μόνο να δω τα blogs με τις κατασκευές, τις συνταγές και τα εργόχειρα.

Και χαζεύω σπιτάκια, κουτάκια, τσαντάκια και άλλα πολλά -άκια, κάνω copy-paste συνταγές, θαυμάζω τούρτες και πάρτυ γενεθλίων και προσπαθώ να καταλάβω περίτεχνα σχέδια για σταυροβελονιά και βελονάκι.

Κρυώνω λιγάκι, μάλλον είναι από την κούραση. Εμ από τις 6.30 το πρωί ξύπνια, έχει πάει 01.00 μετά τα μεσάνυχτα. Μήπως να πάω για ύπνο;;;; Σε 5 λεπτά θα παώ, μόνο να απαντήσω στα τελευταία e-mail, να σβήσω και τα διαφημιστικά που ήρθαν (μα που με βρήκαν και μου στέλνουν μηνύματα από το Αnimal ήθελα να ήξερα;;;; Να είχα και γάτα ή σκύλο πάει στα κομμάτια, ούτε χρυσόψαρο δέν έχουμε....)

Βλέπω για μια τελευταία φορά 1-2 blogs που γράφουν φίλοι μου .....

Τα πόδια μου έχουν παγώσει, τα δάχτυλά μου μπερδεύουν τα πλήκτρα, ο αυχένας μου δεν λυγίζει πια... Νομίζω πως πρέπει να κάνω shut down πια..... Σήκω Μαρία από την καρέκλα, ξεκόλλα....Τα μάτια σου κλείνουν....Το πρωί θα σέρνεσαι !!!!!

Καληνύχτα blogoγειτονιά.... Καλό ξημέρωμα...

Αφιερωμένο σε όλα τα blogoφιλαράκια που ξενυχτάνε!






Κυριακή 21 Απριλίου 2013

ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ .... (και χαίρομαι πολύ γι' αυτό !)

Η αλήθεια είναι πως ήθελα να γράψω αυτή την ανάρτηση ΑΜΕΣΩΣ μόλις γύρισα σπίτι μετά το συνέδριο, αλλά φοβάμαι πως αν πλησίαζα Η/Υ σε απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου μετά την ολοήμερη απουσία μου, ο σύζυγος θα έψαχνε για ..... διανυκτερεύοντα δικηγόρο για να ζητήσει διαζύγιο ! Επειδή όμως αυτά που ένιωθα ήταν πολύ έντονα, δεν ήθελα να τα αφήσω να ..... χαλαρώσουν, έτσι έκλεψα ένα φύλλο χαρτί από το "πρόχειρο" του γιου μου και για πρώτη φορά, έγραψα ανάρτηση με χαρτί και στυλό! Πείτε μου πως το έχει κάνει και κάποιος άλλος αυτό, να μην νιώθω τελείως τρελή....



Ένα βράδυ πριν από λίγο καιρό, την ώρα που είχα βγει βόλτα στην blogoγειτονιά, έσκασε e-mail από την τρομοκρατημένη Γεωργία πως την έχουν καλέσει να είναι ομιλήτρια στο συνέδριο των bloggers, για το οποίο ακόμα δεν ξέραμε πολλά πράγματα ! Και καπάκι ήρθε το ίδιο μήνυμα από την Ασπασία, την Σοφία και τις Κάλη και Κατερίνα ! Ενθουσιασμός στην παρέα! Πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια !

Έτσι, μετά από πληθώρα μηνυμάτων με ... ασκήσεις θάρρους, πειράγματα και συζητήσεις για το αν θα πάμε κομμωτήριο ή όχι (γυναίκες παιδί μου τσ τσ τσ....) και τι θα φορέσουμε, ήρθε η μεγάλη μέρα! Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσουμε !!! Ακόμα και συνέδριο με θέμα την αναπαραγωγή και την καλλιέργεια των σαλιγκαριών να ήταν, εμείς θα πηγαίναμε να καμαρώσουμε τις φίλες μας ! Δεν τα χάνεις αυτά !!!

Έφτασα στο "HUB" γύρω στις μια το μεσημέρι. Με υποδέχτηκαν με χαμόγελο και μου έδωσαν την κάρτα μου! Ήμουν πια επίσημα μια σύνεδρος - blogger ! Και μέσα σε λίγα λεπτά, όλοι όσοι μέχρι τώρα ήξερα ως enaonoma.gr έγιναν πρόσωπα γελαστά, αγκαλιές ανοιχτές και επιφωνήματα ενθουσιασμού "Α! εσύ είσαι η Μαρία !". "Α! Εσύ είσαι η Σοφία".  Και ήταν τόσο παράξενο, να βλέπεις κάποιον για πρώτη φορά, αλλά να ξέρεις τόσα πολλά για αυτόν, που να μην τον νιώθεις ξένο!


Μιλήσαμε, ακούσαμε, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, μοιραστήκαμε, "γεμίσαμε". Πέρασε μια ολόκληρη μέρα χωρίς να το καταλάβουμε. Δεν ένιωσα κούραση, ούτε βαρεμάρα, ούτε για μια στιγμή. Δεν ένιωσα μόνη μου, ούτε για μια στιγμή. Ούτε μέσα στην αίθουσα των ομιλιών, ούτε έξω στον μπουφέ που όλοι φρόντιζαν να είναι γεμάτος για να .... αναπληρώνουμε δυνάμεις!

Η διοργάνωση ήταν άψογη, δεν έλειπε τίποτα. Οι διοργανωτές, εκεί, ανάμεσά μας, να συζητούν, να γελούν, να μας αγκαλιάζουν σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Θέλω να πω σε όλους όσους κόπιασαν για να έχουμε εμείς αυτήν την εμπειρία, ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ! Την στιγμή που έκανα "κλικ" για να δημοσιεύσω την πρώτη μου ανάρτηση, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι άνοιγα παράθυρο σε έναν τόσο διαφορετικό κόσμο!

Όταν η Κατερίνα μας ζήτησε να φτιάξουμε μια σαϊτα, να γράψουμε κάτι επάνω σε αυτήν και να την πετάξουμε, ώστε κάποιος να λάβει το μήνυμά μας, στα χέρια μου ήρθε αυτή από την Ελένη:


Ελένη, αν διαβάζεις, θα σου πώ: ΚΙ ΕΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ θέλω διακοπές !

Θα με συγχωρέσετε που δεν έβγαλα φωτογραφίες, αλλά νομίζω πως ο φωτογράφος στην προσπάθειά του να αποτυπώσει στιγμές, χάνει πολλές από αυτές και εγώ ήθελα να το ζήσω ΟΛΟ ! Αλλωστέ, τα φλας άστραφταν συνέχεια και είμαι σίγουρη πως σε λίγες μέρες οι φωτογραφίες θα κατακλείσουν το διαδίκτυο!

Γύρισα σπίτι με ένα πλατύ χαμόγελο και όταν ο σύζυγος με ρώτησε "πως είσαι"; Του απάντησα: "Χαρούμενη" και του έδωσα ένα φιλί (εντάξει, ήθελα να τον καλοπιάσω λιγάκι....)! Και ναι! Ήμουν χαρούμενη γιατί ήμουν κι εγώ εκεί!


 

Και του χρόνουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ !!!! Σας αγαπώ πολύ!

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

ΚΙ ΑΛΛΟ ΒΡΑΒΕΙΟ !

Όπως και η Μάχη (και όλοι σας φαντάζομαι...) χαίρομαι πολύ όταν ένας blogger έχει διαλέξει το δικό μου blog για να δώσει ένα βραβείο. Θεωρώ πως είμαι εντελώς πρωτάρα ακόμα στον χώρο, γι' αυτό κάθε φορά που έχω ένα καινούργιο σχόλιο, ένα καινούργιο μέλος, πόσο μάλλον ένα καινούργιο βραβείο, νιώθω πολύ όμορφα.

Αυτή τη φορά, η υπέροχη Ελένη με τα υπέροχα μπισκότα από το ΠΛΕΧΤΟ ΜΠΙΣΚΟΤΟ μου έδωσε αυτό:
Σ' ευχαριστώ
πολύ - πολύ Ελένη !

Περάστε μια βόλτα από το σπιτάκι της Ελένης,
θα χαζέψετε με τα όμορφα πράγματα που φτιάχνει με τα χεράκια της!


Και τώρα, πρέπει κι εγώ να δώσω το βραβείο αυτό σε άλλα blogs.

Πρώτα λοιπόν θα το δώσω στην Γιαγιά Κασσιανή. Όσοι είχαμε μια τέτοια γιαγιά, σίγουρα ήμασταν πολύ τυχεροί. Το blog φυσικά το γράφει η εγγονή, αλλά είναι σαν να είναι εκεί και η γιαγιά!

Στην Τζίνα από τις Αρες Μάρες. Το πόσο γελάω κάθε φορά που την διαβάζω δεν λέγεται. Πολλές φορές νομίζω πως ακούω την σκέψη μου! Το ξέρω πως αυτά τα βραβεία είναι για blogs με λιγότερα από 200 μέλη, αλλά α) Λατρεύω το blog της Τζίνα και β) εντάξει, δεν είναι μεγάλη ζαβολιά, 210 μέλη έχει!

Στην Έλενα από το Lena in Wonderland. Αχ πολύ μου αρέσει αυτό το blog. Γράφει πολύ όμορφα η Έλενα. Πολύ τρυφερό πλάσμα....

Στην Ευη από το Evi's Crochet που το βελονάκι της έχει πάρει φωτιά και όλο πλέκει - πλέκει ... αριστουργήματα...

Και στην Δέσποινα από το Despina's creations που κι αυτή πλέκει υπέροχα !!!!

Πάω τώρα να ειδοποιήσω τις φίλες μου για τα βραβεία τους!







Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΜΗΧΑΝΗ ;;;;;

Χθες το απόγευμα, ο γιος μας ήταν στο φροντιστήριο των Αγγλικών. Θα πήγαινε να τον πάρει ο Βασίλης και είχε καθυστερήσει λίγα λεπτά. Ετοιμάστηκε λοιπόν, ήρθε στην κουζίνα και τον άκουσα να μου κάνει την εξής ερώτηση:

-        Επειδή έχω αργήσει λίγο, πειράζει να πάω να τον πάρω με το μηχανάκι;

Απλά τον κοίταξα και τον ρώτησα:

-        Θα φοράς το κράνος σου;
-        Βέβαια !
-        Και το παιδί τι θα φοράει;
-        … … …

Δεν απάντησε καν. Πήρε τα …. ποδαράκια του και πήγε και έφερε το παιδί στο σπίτι.

Αργότερα, όταν οι δουλειές τελείωσαν και τα παιδιά κοιμήθηκαν, άρχισα να το σκέφτομαι περισσότερο. Σε ποια ηλικία άραγε επιτρέπεται ένα παιδί να είναι συνεπιβάτης σε μηχανή; Πότε θεωρείται ασφαλές; Υπάρχει νομοθεσία; Υπάρχει κατάλληλος εξοπλισμός για παιδιά; Ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο, βρήκα κάποιες συζητήσεις σε forums …. μηχανόβιων και άλλοι είναι απόλυτοι πως το παιδί ΔΕΝ ανεβαίνει σε μηχανή πριν τα 11 – 12 χρόνια, άλλοι ανεβάζουν τα παιδιά τους στις μηχανές τους από 4 – 5 ετών, με τον σωστό εξοπλισμό.  Ο νόμος για τις ηλικίες άνω των 5 (!) δεν είναι και τόσο ξεκάθαρος απ΄ότι είδα !!!

Το σκέφτηκα αρκετά. Είναι σωστό να ανεβάζουμε ένα παιδί 10 χρονών σε μηχανή; Από την άλλη, δεν είναι προτιμότερο να το κάνουμε, έχοντας τον σωστό εξοπλισμό, και δείχνοντάς του τους κανόνες σωστής οδηγικής συμπεριφοράς; Αν μάθει από μικρό πως για να ανέβει στην μηχανή, πρέπει να φορέσει το κράνος του και πως ποτέ δεν καβαλάμε μηχανή με σορτσάκι και παντόφλα, δεν είναι πολύ πιθανό να τα ακολουθεί και σαν ενήλικας ;;;

Η μηχανή δεν είναι επικίνδυνη από μόνη της. Απλά, οι επιβάτες της είναι περισσότερο ευάλωτοι απ’ ότι στο αυτοκίνητο (όταν φοράμε ζώνη και τα παιδιά είναι σωστά δεμένα στα καθίσματά τους). Ως οδηγοί είμαστε υπεύθυνοι για την ασφάλεια των συνεπιβατών μας.  Η ευθύνη μας  μάλιστα, είναι μεγαλύτερη όταν μεταφέρουμε παιδί, είναι ανήλικο, έχουμε την αποκλειστική ευθύνη για ότι του συμβεί.  

Οι κανόνες ασφαλούς μεταφοράς παιδιού με μηχανή, είναι απλοί:

Η θέση του συνεπιβάτη είναι πάντα πίσω από τον οδηγό. Για κανένα λόγο το παιδί δεν κάθεται μπροστά.

Τα πόδια του παιδιού πρέπει να πατάνε σταθερά στα υποπόδια και όχι να αιωρούνται. Εάν τα πόδια του δεν πατάνε στα υποπόδια, τότε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΤΟΙΜΟ να μας ακολουθήσει ως συνεπιβάτης.

Το παιδί ΠΡΕΠΕΙ να φοράει κράνος, στο ΣΩΣΤΟ μέγεθος, ακόμα και για την μικρότερη απόσταση, με την μικρότερη ταχύτητα. Ναι, ακόμα και για 100 μέτρα. Αν δεν έχουμε κράνος ΕΙΔΙΚΟ για μηχανή και στο ΣΩΣΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ για το παιδί (όχι το δικό μας όχι το ποδηλατικό !), απλά ΔΕΝ το ανεβάζουμε στην μηχανή!  Υπάρχουν κράνη σε μικρότερα μεγέθη, ειδικά για παιδιά, που είναι πιο ελαφριά, ώστε να μην επιβαρύνεται ο αυχένας τους. Καλό είναι να υπάρχει και άλλος εξοπλισμός, όπως μπότες, μπουφάν, επιγονατίδες.

Πριν ανεβάσουμε το παιδί στην μηχανή, κάνουμε μια συζήτηση μαζί του, για τους κανόνες που πρέπει να σεβαστεί. Του εξηγούμε, πως δεν επιτρέπεται να αλλάζει θέση πάνω στην σέλα, να σηκώνεται όρθιο, να κουνάει τα πόδια του, να προσπαθήσει να πατήσει κάτω ή να κατέβει από την μηχανή. Πρέπει πάντα να κρατάει τον οδηγό σφιχτά από το σώμα του. Εάν θέλει να μας πει κάτι, μπορεί να μας χτυπήσει ελαφρά στην πλάτη ή στο πόδι, για να σταματήσουμε και να μας πει ότι θέλει.

Δεν επιτρέπεται το παιδί να είναι δεμένο πάνω στην μηχανή. Σε περίπτωση ατυχήματος, είναι πολύ επικίνδυνο εάν πέσει η μηχανή, το παιδί να παραμείνει δεμένο πάνω σε αυτήν.

Η ταχύτητα που αναπτύσσεται, δεν πρέπει να ξεπερνά τα 40 – 50 km/h.

 --- ---- ----

Δεν θα σχολιάσω το τι γίνεται κάθε πρωί έξω από όλα τα σχολεία, όπου μπαμπάδες και μαμάδες ΑΡΤΙΑ εξοπλισμένοι ΟΙ ΙΔΙΟΙ, μεταφέρουν παιδιά χωρίς καμία προστασία. Πολύ θα ήθελα να βρισκόταν η Τροχαία, έξω από κάθε σχολείο κάθε πρωί και μεσημέρι και να κόβει κλήσεις. Επίσης, πολύ θα ήθελα να σταματούσε η τηλεόραση να δείχνει 1000 φορές την ίδια ηλίθια διαφήμιση και να έδειχνε videos από τροχαία με μηχανές και μαρτυρίες θυμάτων τροχαίων ή συγγενών τους. ‘Ισως έτσι σταματούσαμε λιγάκι να σκεφτόμαστε «έλα μωρέ, σε εμένα θα τύχει; …. έλα μωρέ, 100 μέτρα απόσταση είναι, τι θα συμβεί;».

Σας φιλώ
Να προσέχετε τα παιδάκια σας

υ.γ. Επειδή το θέμα είναι αρκετά σοβαρό και ενδιαφέρον πιστεύω, παρακαλώ όποιος γνωρίζει κάτι παραπάνω σχετικά με την νομοθεσία ή τους τρόπους προστασίας μεταφοράς παιδιών με μηχανή, να το πει.
 

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

ΠΩΣ ΝΙΚΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΙΔΕΙΑ !

Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που καλείται να μάθει ένα παιδάκι του Δημοτικού, ασφαλώς είναι η προπαίδεια. Ξαφνικά βλέπει μπροστά του έναν πίνακα με 100 πολλαπλασιασμούς, που πρέπει να τους αποστηθίσει, να τους λέει απ’ έξω «νεράκι» και να τους χρησιμοποιεί σε πράξεις. Ένα βουνό ολόκληρο, που για να το … κατακτήσει χάνει πολλές ώρες παιχνίδι, κουράζεται, μπερδεύεται, γκρινιάζει και πιστεύει πως «δεν θα μάθει ποτέ την σκατο-προπαίδεια»!
Να όμως που υπάρχει τρόπος να του δείξετε πως τα πράγματα δεν είναι τόσα πολλά, ούτε τόσο δύσκολα όσο νομίζει!
Ένα απόγευμα λοιπόν που γιος και μαμά βασανιζόμασταν με την προπαίδεια του 7 και προσπαθούσα να του εξηγήσω πως το 7 Χ 5 κάνει όσο και 5 Χ 7 που το έχει μάθει, πήρα μολύβι και χαρτί, έγραψα όλη την προπαίδεια και μετά του ζήτησα να μου σβήσει όλες τις διπλές πράξεις που έβλεπε. Του ζήτησα επίσης να σβήσει και όλες τις πρώτες σειρές που είναι ο πολλαπλασιασμός με το 1, δηλαδή το 1 Χ 2, 1Χ 3 1Χ 4 κλπ. αφού αυτό το ξέρει ήδη.
Έτσι, οι 100 πράξεις που έχει το σύνολο της προπαίδειας, μειώνονται αυτόματα σε μόλις 44, λιγότερες και από τις μισές ! Ρίξτε μια ματιά στην κολώνα του 9! Έχει να μάθει μόνο το 9 Χ 9 = 81 και το 9 Χ 10 = 90, τα υπόλοιπα τα έχει ήδη μάθει! Εντυπωσιακό κι ελπιδοφόρο ε;
Ελπίζω ο τρόπος αυτός να μειώσει την γκρίνια και την απογοήτευση των μικρών σας μαθητών και τον δικό σας πονοκέφαλο!




Κυριακή 14 Απριλίου 2013

ΤΣΑΤΣΟΠΙΤΕΣ !

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, πάνω - κάτω στην ηλικία που είναι τώρα τα παιδιά μου, πηγαίναμε για κάποια Σαββατοκύριακα με έναν θείο μου και την οικογένειά του ελεύθερο camping στην Εύβοια στον Μακρύ Γυαλό, κάπου κοντά στον Αη Γιάννη τον Ρώσσο.

Περνούσαμε υπέροχα. Δυο σκηνές ακριβώς μπροστά στην θάλασσα, με τα απολύτως απαραίτητα μόνο μαζί μας, με γέλια και πειράγματα μέχρι να στηθούν οι σκηνές, όλη μέρα στην θάλασσα να μαζεύουμε κοχύλια και να κοκκινίζουν τα μάτια μας από τις βουτιές.

Πάντα όταν επιστρέφαμε, σταματούσαμε σε ένα ταβερνάκι για να φάμε τσατσόπιτες! Δεν ξέρω αν ήταν το ολοήμερο παιχνίδι στην θάλασσα που μας άνοιγε την όρεξη, η καλή διάθεση από την παρέα, ή η ανεμελιά των 6-7 χρόνων μου, αλλά αυτές οι πιτούλες, καμωμένες από απλό ζυμαράκι, τηγανισμένες σε καυτό λάδι, με μπόλικο τυρί φέτα ή μυρωδάτο μέλι, ήταν ότι πιο νόστιμο είχα δοκιμάσει ποτέ! Από τις πιο αγαπημένες γευστικές αναμνήσεις!

Τώρα πια εγώ είμαι στην θέση της μαμάς, το ελεύθερο camping είναι μια ρομαντική ιδέα μόνο και η παραλία του Μακρύ Γυαλού δεν ξέρω αν ονομάζεται έτσι ή έχει αποκτήσει ένα πιο μοντέρνο και εμπορικό όνομα. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει στον χάρτη ή έχει γεμίσει οικόπεδα και πολυτελή παραθεριστικά θέρετρα.

Τις πιτούλες όμως, μια χαρά μπορούμε να τις γευτούμε! Είναι απλές, οικονομικές και αρέσουν σε όλους!


Χρειαζόμαστε:
 
1/2 κούπα ζεστό νερό
1 κούπα ζεστό γάλα
1 φακελάκι μαγιά
1 σφηνάκι ελαιόλαδο
1/2 κουταλάκι γλυκού αλάτι
1 κουταλάκι γλυκού ζάχαρη
Αλεύρι για όλες τις χρήσεις, μισό κιλό (μπορεί να πάρει και περισσότερο)

  • Βάζουμε σε λεκανίτσα το αλεύρι με το αλάτι και ανακατεύουμε.
  • Κάνουμε στην μέση μια λακουβίτσα και ρίχνουμε την ζάχαρη και την μαγιά (η ζάχαρη βοηθάει την μαγιά να φουσκώσει)
  • Ζεσταίνουμε (όχι πολύ, ίσα να γίνει χλιαρό) το γάλα και το ρίχνουμε πάνω από την μαγιά.
  • Ρίχνουμε το λάδι και ζυμώνουμε.
  • Ζεσταίνουμε και το νερό και το ρίχνουμε λίγο - λίγο, μέχρι να γίνει μια ζύμη μαλακιά, που πλάθεται εύκολα, αλλά δεν κολλάει στα χέρια. Αν χρειάζεται, προσθέτουμε λίγο αλεύρι. 
Το αφήνουμε για μια περίπου ώρα να φουσκώσει σε ζεστό μέρος. Μπορείτε να ζεστάνετε λίγο τον φούρνο στους 50-60 βαθμούς, να βάλετε την ζύμη μέσα για να ζεσταθεί και να σβήσετε τον φούρνο.

Αφού φουσκώσει, ζυμώνουμε λίγο και μετά χωρίζουμε την ζύμη σε ίσα μπαλάκια, μεγέθους περίπου σαν μπαλίτσα πινγκ - πονγκ (λίγο μεγαλύτερα). Εάν έχετε ζυγαριά, μπορείτε να τα ζυγίσετε και να είναι το καθένα γύρω στα 70 γραμμάρια.


Αφήνουμε τις μπαλίτσες μέσα στον ζεστό φούρνο και τις βγάζουμε μια μια για να τις ανοίξουμε σε πιτούλες, αφού αλευρώσουμε τον πάγκο μας.


Μπορείτε να τις ανοίξετε και με βεργί ή πλάστη, αλλά και με τα χέρια. Η ζύμη είναι μαλακιά και ζεστή και πλάθεται εύκολα.


Τις τρυπάμε με πιρούνι για να μην φουσκώσουν στο τηγάνι και τις τηγανίζουμε σε μπόλικο καυτό λάδι....


Βάζει ο καθένας ότι θέλει από πάνω, τυρί, ντομάτα με ρίγανη, μέλι, μαρμελάδα, ζάχαρη και κανέλα και .....

 Κράτς !!!!!!!!! 



Εσείς, πως θα την προτιμήσετε ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

ΠΑΤΗΜΑ ΣΤΟ ΔΕΚΑ !

Κάποιες μέρες ξεκινάνε καλά και καταλήγουν ζόρικα. Κάποιες άλλες, ξεκινάνε ζόρικα και .... συνεχίζουν να μας ζορίζουν μέχρι το τέλος! Κάποιες ξεκινάνε ζόρικα και έχουν ευτυχές τέλος. Σήμερα, ήταν μια από αυτές. Το πρωί στο γραφείο υπήρχε πολύ πίεση που συνέχισε μέχρι το σχόλασμα. Μετά, έκανα μισή ώρα να βρω να παρκάρω. Μετά δεν είχα καμία όρεξη να μαζέψω το σπίτι, τα παιδιά συνέχεια τσακωνόντουσταν και είχαμε κάθε πέντε λεπτά το γνωστό "Μαμααααααααααα....... η Αθηνά μου έσκισε την ζωγραφιά". "Μαμααααααααααααα (πάντα "Μαμά", ποτέ "Μπαμπά"), ο Βαγγέλης μου πέταξε το αρκουδάκι".

Και φτάσαμε στην ώρα του διαβάσματος. Ο Βασίλης θα βοηθούσε τον Βαγγέλη και εγώ θα καθόμουν με την Αθηνά. Έμαθε την ορθογραφία της, έκανε την αντιγραφή της και ήρθε η στιγμή της φωτοτυπίας! Μαθηματικά. Πρόσθεση και αφαίρεση. "Με πάτημα στο δέκα"!  Πως είπατε; Τι είναι αυτό; Ααααααααααααα δεν ξέρετε; Ε να σας πω! Είναι ο φοβερός και τρομερός τρόπος, που μαθαίνουν τα πρωτάκια πρόσθεση!
Για να καταλάβετε, τα ΠΡΩΤΑΚΙΑ πρέπει να μάθουν πως

7 + 5 = 7 + 3 (για να φτάσουμε στο 10) + 2 (που έμειναν από τα 5).  Αυτό λέγεται "πρόσθεση με πάτημα στο δέκα". Πως το εξηγείς όλο αυτό σε ένα παιδάκι 6 χρονών;

Από την μια του λες να προσθέσει 7 + 5 και από την άλλη να χωρίσει το 5 σε .... σε τι; Πρέπει να βρει, πόσα θα πάρουμε από τα 5, για να προσθέσουμε στο 7 και να συμπληρωθούν 10 και μετά, πόσα έμειναν από τα 5 για να τα προσθέσουμε και αυτά στα 10. Τρέχα γύρευε....

Το καταλάβατε; Σας μπέρδεψα; Μην ξεχνάτε, όλο αυτό πρέπει να το κάνει ένα εξάχρονο.. 

Παρόλο λοιπόν που στο δικό μας πρωτάκι αρέσουν τα μαθηματικά, εδώ τα βρήκε μπαστούνια. Ξέχασε πόσα έχουμε να προσθέσουμε, που τα προσθέτουμε, γιατί τα χωρίζουμε και πως τα χωρίζουμε. Μέτραγε με το μυαλό, μέτραγε με τα δάχτυλα, κάπου τα έβρισκε, κάπου τα έχανε! Στο τέλος, έβαλε τα κλάματα! Και εκεί που εγώ εξηγούσα και η Αθηνά έκλαιγε, ήρθε ο αδερφός της και της είπε: "Αθηνούλα, ξέρεις πως γίνεται αυτό; Κάνεις έτσι κι έτσι" και της το εξήγησε και ..... το κατάλαβε! Θες που ο Βαγγέλης της το είπε όπως του το έχει δείξει η δασκάλα, θες που είναι πιο κοντά ηλικιακά, το μυστήριο λύθηκε και η Αθηνά ξαναχαμογέλασε!
Κι εγώ χαμογέλασα ! Όχι τόσο που η μικρή επιτέλους κατάλαβε το "Πάτημα στο δέκα", όσο που ο μεγάλος θέλησε να την βοηθήσει. Να της δώσει λύση στο πρόβλημά της. 
Μακάρι να είναι έτσι και μεγαλώνοντας. Να βοηθάει ο ένας τον άλλον, να ενδιαφέρεται ο ένας για τον άλλον, να είναι κοντά και .... να κάνει ο ένας τον άλλον να χαμογελάει!

Καλό σας βράδυ     



Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ

Εντάξει, ντρέπομαι τώρα! Τα κορίτσια τόσες μέρες μου έχουν δώσει το βραβείο και εγώ δεν έκανα μια ανάρτηση! Όμως κύριοι δικαστές, αλήθεια σας λεώ, δεν φταίω! Από την μέρα που άλλαξε η ώρα, δεν καταλαβαίνω πως περνάει η μέρα! Φτάνει η ώρα 11.00 το βράδυ χωρίς να το καταλάβω και μετά δεν έχω κουράγιο να κάνω τίποτα! Μα γιατί δεν με ακούει κανείς, όταν ζητάω να προστεθούν 2-3 ωρίτσες ακόμα στο 24ωρο; Τόσο δύσκολο είναι πια;

Δεν καθυστερώ όμως άλλο!

Τα γλυκήτατα κορίτσια μας, η Μαργαρίτα και η Νίκη από το http://mommywiki.blogspot.gr/, μου έδωσαν ένα βραβείο: 

Τις ευχαριστώ πολύ - πολύ και τους ζητώ συγνώμη για την καθυστέρηση!

Τώρα πρέπει να απαντήσω σε κάποιες ερωτήσεις. Με το χέρι στην καρδιά λοιπόν, σας απαντώ:

Γιατί έφτιαξα το Blog: Αρχικά, γιατί μου άρεσαν τα blog που διάβαζα και σαν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω κι εγώ. Μετά, σκέφτηκα πως είναι ένας τρόπος να κρατηθεί ένα "ημερολόγιο" για να το διαβάσουν τα παιδιά μου αργότερα. Τώρα, είναι ένας αγαπημένος τρόπος να χαλαρώσω και να έρθω πιο κοντά με τις καινούργιες φίλες μου.
  
Ποια blogs επισκέπτομαι συνήθως:
Αυτά είναι που προσπαθώ να επισκέπτομαι κάθε εβδομάδα, ή όποτε έχουν καινούργια ανάρτηση! Δεν αφήνω πάντα σχόλια, αυτό εξαρτάται από την διάθεση, τον διαθέσιμο χρόνο ή το αν έχω να πω κάτι ουσιαστικό. Μου αρέσει όμως να μαθαίνω τα νέα τους ή να παίρνω ιδέες από τα πράγματα που φτιάχνουν!
Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα που επισκέπτομαι λιγότερο συχνά ή που τα ανακαλύπτω σε μια αναζήτηση για ένα συγκεκριμένο θέμα και μετά τα χάνω.

Ποια είναι τα αγαπημένα μου θέματα: Μου αρέσει να σας διηγούμαι στιγμές τις καθημερινότητάς μας, τα βιβλία που διαβάζουμε με τα παιδιά. Σε λίγο καιρό θα σας δείξω και τις πρώτες μου απόπειρες με βελονάκι. Μου αρέσει να διαβάζω από εσάς, θέματα για παιδιά, τις βόλτες σας, τις ατάκες των παιδιών, τις σας αρέσει, συνταγές που προτείνετε και φυσικά ... οδηγίες για πλέξιμο!
 
Μια λέξη που χρησιμοποιώ πάντα στο blog: Δεν υπάρχει τέτοια λέξη !

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΙΣ ΜΑΜΑΔΕΣ !

 Κάθε πρωί, αφού σηκωθούμε και ακολουθήσουμε την πρωινή «ιεροτελεστία» πλύσιμο, ντύσιμο, πρωινό, παίρνω τα παιδάκια μου από τα χεράκια τους (ναι, ακόμα θέλουν να τα κρατάω από το χέρι) και πηγαίνουμε στο σχολείο τους. Μόλις φτάσουμε έξω από την πόρτα, τους δίνω από ένα φιλί, μου δίνουν κι εκείνα από ένα για να πάρω δύναμη και μπαίνουν στο προαύλιο.
Κάπου εκεί, εγώ πηγαίνω να πάρω το αυτοκίνητο  για να πάω στο γραφείο.  Συνήθως στο πεζοδρόμιο έξω από το σχολείο, συναντώ και άλλες μαμάδες που με άλλες έχουμε γνωριστεί γιατί τα παιδιά μας είναι συμμαθητές και λέμε απλά μια καλημέρα, με άλλες έχουμε αναπτύξει μια πιο καλή σχέση και συναντιόμαστε σε πάρκα και πάρτι ή ανταλλάσσουμε επισκέψεις για να παίξουν μαζί τα παιδιά μας και με άλλες ήμασταν εμείς συμμαθήτριες και τώρα είναι συμμαθητές και τα παιδιά μας.
Έχει ενδιαφέρον (για κάποιους…. για κάποιους άλλους ίσως όχι) να σταθείς για λίγα λεπτά έξω από ένα σχολείο και να παρατηρήσεις τις μαμάδες. Καταλαβαίνεις πολλά πράγματα για τις ίδιες, από εκείνα τα λίγα λεπτά που στέκονται έξω από το σχολείο.
Άλλες έρχονται, αφήνουν το παιδί και φεύγουν βιαστικά, άλλες κάθονται έξω από το σχολείο και πιάνουν κουβεντούλα.
Άλλες προχωράνε και μιλάνε χαρούμενα με τα παιδιά τους, ακούνε με ενδιαφέρον αυτά που τους λένε και άλλες λένε μόνο «προχώρα – θα αργήσουμε».
 Άλλες έρχονται έξω από το σχολείο 10 λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι και άλλες τρέχουν πανικόβλητες να προλάβουν πριν κλείσει η πόρτα.
Άλλες στέκονται σε μια γωνιά μόνες τους βυθισμένες στις σκέψεις τους, άλλες μαζεύονται σε παρεούλες και συζητάνε.
Άλλες αφήνουν το παιδί να κουβαλά την τσάντα του και να μπαίνει στο προαύλιο μόνο του, άλλες σηκώνουν οι ίδιες την τσάντα του παιδιού, μπαίνουν μαζί του στο προαύλιο και στην τάξη, του καθαρίζουν το θρανίο με αντισηπτικό, το φιλούν 3-4 φορές και μετά κάθονται έξω από τα κάγκελα και φεύγουν αφού τελειώσει η προσευχή και μπουν τα παιδιά στις αίθουσες.
Άλλες είναι ντυμένες με τζιν και αθλητικά, άλλες με ταγιέρ και ψηλοτάκουνα (πως το φοράνε το 10ποντο πρωί – πρωί είναι κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα, μου αρέσει να το βλέπω, αλλά εγώ δεν το αντέχω).
Αυτές είναι οι πιο «χτυπητές» διαφορές τους. Μπορεί να έχουν κι άλλες, που δεν τις θυμάμαι αυτή τη στιγμή, ή που δεν κάνουν τόση εντύπωση.
Τι κοινό έχουν όλες τους; Μα τα παιδιά τους!  Είναι όλες μαμάδες! Και κανένας δεν μπορεί να τις κρίνει, ούτε για την εμφάνισή τους και τα ρούχα τους, ούτε γιατί προχωρούν αμίλητες και βιαστικές, ούτε γιατί υπερβάλλουν λίγο (ή περισσότερο)  στην προστασία των παιδιών τους. Γιατί πολύ απλά, δεν ξέρει κανείς τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι τους και στην ψυχή τους. 
Ποια είμαι εγώ που θα κρίνω αν μια μαμά είναι υπερπροστατευτική ή αδιάφορη; Ξέρω εγώ αν πέρασε από 40 κύματα για να το αποκτήσει αυτό το παιδί, ή αν αντιμετώπισε σοβαρά θέματα υγείας, που την κάνουν να τρέμει στην ιδέα πως μπορεί να πάθει κάτι; Ξέρω εγώ εάν υπάρχουν χρήματα για ένα μπουκάλι γάλα στο σπίτι τους, πόσο μάλλον για δεύτερο ζευγάρι παπούτσια; Ξέρω εγώ εάν έχει βοήθεια από τον σύζυγο, ή παπουδογιαγιάδες, ή τα περνάει όλα μόνη της;
Γι’ αυτό, καλύτερα να βουτάμε την γλωσσίτσα μας στο μυαλουδάκι μας, πριν αρχίσουμε να παρλάρουμε και να κουτσομπολεύουμε. Χαμογελάστε σε όλες τις μαμάδες που θα συναντήσετε στον δρόμο σας, πείτε καλημέρα, βοηθήστε τις να κατεβάσουν το καρότσι με το μωρό από το πεζοδρόμιο, ανοίξτε τους την πόρτα στην τράπεζα,  δώστε την σειρά σας στο ταμείο του super market στην γυναίκα που έχει ένα μωρό που κλαίει στο sling.  Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα μεσημέρι του Αυγούστου που είχα τα παιδιά στο αυτοκίνητο (χωρίς air-condition) και σταματήσαμε να βάλω βενζίνη. Η ιδιοκτήτρια του βενζινάδικου, είδε τα παιδιά αναψοκοκκινισμένα στο πίσω κάθισμα και χωρίς να πει τίποτα, πήγε στο ψυγείο και μας έφερε κρύα νερά και λεμονάδες και μας τα πρόσφερε. Περιττό να σας πω ότι στην διαδρομή Αθήνα – Νέα Μάκρη, μόνο σε αυτό το βενζινάδικο σταματάμε πια. Γιατί οι (περισσότερες) μαμάδες, θυμούνται, εκτιμούν και ανταποδίδουν.


Τρίτη 2 Απριλίου 2013

5 ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Εντάξει, το ξέρω πως σας την χρωστούσα την ανάρτηση, μην γκρινιάζετε, να τώρα την γράφω…..
Τελευταία συμμετοχή για το παιχνίδι της Γεωργίας, με πέντε αγαπημένες φωτογραφίες. Μετά από σκέψη και ψάξιμο σε albums, αποφάσισα να σας δείξω τις 5 αγαπημένες φωτογραφίες των τελευταίων 10 χρόνων, γιατί αν έμπαινα στην διαδικασία να επιλέξω από πιο παλιά, ακόμα θα έψαχνα!
Λοιπόν, έχω πάρα πολλές φωτογραφίες. Η βιβλιοθήκη είναι γεμάτη albums και ο σκληρός δίσκος γεμάτος φακέλους. Με μια μικρή λεπτομέρεια! ΔΕΝ απεικονίζομαι εγώ σε αυτές! Ο σύζυγος βαριέται να τραβάει φωτογραφίες, οπότε ο μοναδικός φωτογράφος της οικογένειας, είμαι εγώ!
Έτσι, αποφάσισα να σας δείξω δύο στις οποίες φαίνομαι και εγώ και άλλες τρεις που είναι από τις πιο τρυφερές αναμνήσεις μου.

Ίσως η μοναδική φωτογραφία από τον γάμο μου που μου αρέσει!  Την στιγμή που πήγα να μπω στο αυτοκίνητο, κάποιος φώναξε «Μαρίιιιαααα», γύρισα και ….. κλικ! Αυτή ήταν! Αυθόρμητη και χαμογελαστή! Όλες οι υπόλοιπες είναι σαν να πήγα να βγάλω φωτογραφίες ταυτότητας με νυφικό και πέπλο! Όταν ξεφύλλιζα το άλμπουμ, μου ήρθε να τον πνίξω τον φωτογράφο !!!  Αλλά την γλύτωσε γιατί είμαι καλός άνθρωπος κατά βάθος! Νομίζω πως έχω χρόνια να το ξεφυλλίσω. Μόνο αυτή τη φωτογραφία και άλλη μια, τις έχω σε κορνίζες στην κρεβατοκάμαρά μας.


Ναι, είναι αυτό που νομίζετε. Η πατούσα του γιου μου όταν ακόμα ήταν ένα κομμάτι από εμένα, πριν καν γεννηθεί. Ενημερωτικά, η πατούσα αυτή φοράει τώρα παπούτσι νούμερο 34, λατρεύει την σοκολάτα, μισεί το τυρί και το αγαπημένο του παιχνίδι εκτός από τα lego είναι να πειράζει την αδερφή του!


Η κόρη μου την ημέρα που την φέραμε στο σπίτι από το μαιευτήριο. Είχε παρουσιάσει λίγο ίκτερο και την βάλαμε στον ήλιο να …. ισιώσει! Λατρεύω τις γάμπες με τα καλτσάκια! Ο μπαμπάς της δεν τολμούσε να την πάρει αγκαλιά, γιατί  φοβόταν. Έπρεπε το μωρό να πάει 40 ημερών για να το σηκώσει!



Πρωτομαγιά 2011. Σιγά μην κρατιόταν και δεν βουτούσε στην θάλασσα! Τα παπούτσια στην άμμο, τα πόδια στο νερό, τα μπατζάκια σηκωμένα μεν, μούσκεμα δε.


Η πρώτη μέρα στο σχολείο όταν ο γιος μου πήγε Α’ Δημοτικού! Νομίζω η χαρά και ο ενθουσιασμός είναι εμφανέστατα στα πρόσωπα και των δυο μας! Το πρωτάκι μου τότε, τριτάκι σήμερα, είναι ένα υπέροχο παιδί (κου-κου-βα), με ευαισθησίες, καλλιτεχνικές ανησυχίες και πολλές ερωτήσεις για ότι βλέπει και ακούει.