Κυριακή 11 Μαρτίου 2018

Ο μπαμπάς μου....

Τον μπαμπά μου τον ήξερε και τον αγαπούσε πολύς κόσμος. Για τα χρόνια που είχε δουλέψει μαζί του στις βιοτεχνίες και τα ραφτάδικα, για τα τραγούδια που είχε γράψει, για τα απογεύματα που είχαν περάσει μαζί του παίζοντας μπουζούκι, για τις ατελείωτες συζητήσεις, για την αγάπη που είχε για την Καισαριανή και τους πρόσφυγες, για τη συμμετοχή του στα κοινά, για την καλημέρα που έλεγε σε όλους μέσα από την ψυχή του και τη συνόδευε πάντα με ένα στίχο του… Δεν είχε ποτέ τίποτα δικό του, όλα τα μοιραζόταν. Από ένα τσιγάρο η το φαγητό που είχε στο πιάτο του, μέχρι τις γνώσεις που είχε για τη μουσική, τα τραγούδια που έγραφε, τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του, τα πάντα.
Γι αυτό και για πολλούς ανθρώπους είχε παίξει διαφορετικό ρόλο στη ζωή τους. Του συναδέλφου, του συνεργάτη, του συναγωνιστή, του αδερφικού φίλου, του δάσκαλου, του τραγουδοποιού….
Για εμάς τα παιδιά του έπαιξε τον πιο σπουδαίο ρόλο της ζωής του. Του μπαμπά…. Του μπαμπά που μας έπαιρνε στους ώμους του όταν ήμασταν μικρά για να μην κουραζόμαστε, που έκρυβε σοκολάτες κάτω από το μαξιλάρι μας, που εμφάνιζε καραμέλες πίσω από το αυτί μας… Που δούλευε μέρα – νύχτα για να μην μας λείψει τίποτα. Που καθάριζε ένα μήλο και το μοίραζε σε όλους μας κρατώντας μόνο μια λεπτή φέτα στο τέλος για εκείνον…Που πάντα υποστήριζε τις  προσπάθειές μας, που ήταν περήφανος για ότι κάναμε, που πάντα συζητούσε και εξηγούσε και ποτέ δεν μάλωνε…. Που αγάπησε τους συντρόφους μας σαν δικά του παιδιά και ήθελε μόνο να είμαστε αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι… Που έκανε τις πιο μεγάλες αγκαλιές, που μας έμαθε να αγαπάμε, να μοιραζόμαστε, να σεβόμαστε, να είμαστε δίκαιοι αλλά και δυνατοί, να προσπαθούμε και ότι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μπορεί να είναι και τα πιο απλά …..

Περίεργο να πρέπει να μιλάς σε παρελθόντα χρόνο για κάποιον. Περίεργο να πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς αυτόν…. Περίεργο να μην υπάρχει πια κάποιος που μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν τόσο έντονα στη ζωή σου….   

Στο σαλόνι είναι ακόμα το γραφείο σου, οι σημειώσεις σου και το μπαγλαμαδάκι σου…. Στην κουζίνα η καρέκλα σου… Στις ντουλάπες τα ρούχα σου…. Στο μπάνιο τα ξυριστικά σου… Η παρουσία σου τόσο έντονη σε κάθε χαρούμενη ή δύσκολη στιγμή της ζωής μας… Πάντα δίπλα μας…. Πάντα ΠΑΡΩΝ όπως έλεγες ο ίδιος….

Σ’ αγαπώ μπαμπά μου, μου λείπεις....

Το Μαριάκι σου….




20 σχόλια:

  1. Αχ μωρέ Μαρία μου, πόσο νιώθω την απώλεια σας... τον δικό μου τον έχασα στα 63 του χρόνια, 20 χρόνια πριν και ακόμη τον σκέφτομαι πολύ. Και μου λείπει που από το λεξιλόγιο μου χάθηκε η λέξη "Μπαμπαααααά..." Τα θερμά μου συλλυπητήρια :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αχ Μαρακι μου... Ετσι είναι κι ο δικος μου μπαμπας κι ευτυχως τον εχω ακομα.. Λυπαμαι πολυ για τον μπαμπακα σου.. Δεν μπορω να σε νιώσω αλλά σου στελνω μια μεγαλη αγκαλια.. Τα λόγια είναι φτωχα τέτοιες στιγμες.. Καλό του ταξίδι.. Να ειστε καλα να τον θυμόσαστε με αγαπη.. πολλα πολλα φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι γλυκια αναρτηση αλλα στεναχωριεμαι κιολας που δεν εχεις τον μπαμπα σου να μοιραστεις ολες αυτες τις ωραιες στιγμες που παρουσιαζεις.Ευχομαι να μην τις ξεχασεις ποτε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μαράκι μου γλυκό χωρίς να είχα γνωρίσει προσωπικά τον μπαμπάκα σου τον είχα βάλει στην καρδιά μου από όλα όσα είχα ακούσει απο εσένα. Λυπάμαι τοοοοσο πολύ για το χαμό του! Πραγματικά! Λατρεύω τον μπαμπά μου, είναι ακριβως όπως περιγράφεις τον δικό σου και μόνο στη σκέψη ότι κάποια στιγμή θα τον χάσω, τρελαίνομαι!!!!!!!
    Να ζείτε να τον θυμάστε και ξέρω καλά πως θα τον θυμάστε παντοτινά γιατί κάποιοι άνθρωποι απλά δεν γίνεται να ξεχαστούν! Με την προσωπικότητα και την καλοσύνη τους άφησαν το σημάδι τους σε τούτο τον κόσμο!!!
    Να αναπαυτεί η ψυχούλα του και καλή δύναμη στη μανούλα σου πρωτίστως και φυσικά σε όλους σας.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κατανόησα την μορφή της αγαπησιάρικης σχέσης σας από τη φωτογραφία στην "πλάτη" του κινητού σου και από τα λίγα που μου είπες ως επεξήγηση, πριν μερικές ημέρες στα "σαράντα", στο ξύλινο αναψυκτήριο...Διατήρησε ζωντανή την μνήμη του, δίνοντας νέο αγώνα για τα τραγούδια που άφησε ως παρακαταθήκη, για να δικαιωθεί έστω και μετά θάνατον. Είναι σημαντικό. Για να θυμούνται όλοι, ότι κοιτώντας τον ουρανό (κα Ουρανία - τη μούσα του), έγραψε τραγούδια "αστέρια" που πάντα θα ζεσταίνουν με τη φλόγα τους!
    Σε αγαπώ πάντα,
    Η φίλη σου, Χριστίνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Thanks for such a wonderful job, seriously this is amazing information giving site..!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έλαααα, γράψε κάτιιιιιι κλικ κλικ κλικ κλικ ........