Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΣΧΕΔΙΑ;;;;;

Σίγουρα έχετε ακούσει το «όταν κάνεις σχέδια, κάποιος εκεί πάνω ξεκαρδίζεται στα γέλια», έτσι δεν είναι; Ε κάπως έτσι έγινε και στη δική μου περίπτωση και έμεινα με τα σχέδια! Εκεί που είχα πάρει φόρα και προγραμμάτιζα και ήμουν σίγουρη πως όλα θα γίνουν ακριβώς όπως τα είχα σχεδιάσει, πάρτην κάτω!!!! Έτσι για να μάθω άλλη φορά να κάνω πλάνο για τον επόμενο μήνα!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! 

Τέλη Νοεμβρίου ξεκίνησα την γενική καθαριότητα του σπιτιού για να προετοιμαστούμε για τα Χριστούγεννα. Ξέρετε τώρα, παράθυρα, κουρτίνες, βιτρίνες, σύνθετο, γυαλικά, ασημικά κ.λπ. Ε τι, έτσι θα στολίζαμε δέντρο; Μέσα στη σκόνη; Αααα όλα κι όλα! Φέτος 10 Δεκεμβρίου θα ήταν όλα έτοιμα, καθαρά και στολισμένα, για να μην τρέχω τελευταία στιγμή, να χαρώ τις γιορτές και να μην αγχωθώ!

Άλλωστε, εκτός της προετοιμασίας του σπιτιού για τις γιορτές, την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου ήμουν καλεσμένη κι εγώ στο σπίτι της φίλης μας της Κάλη (από το Ανθομέλι ντε!!!) και ήθελα να φτιάξω κάποια χειροποίητα δωράκια για τις φίλες μου. Είχα αποφασίσει τι θα φτιάξω! Πλεκτά στολίδια για το δέντρο και σπιτικές κεραλοιφές! Αμέ! Αγόρασα λοιπόν τα νήματα και τις χρυσόσκονες για τα στολίδια, το κερί, το αμυγδαλέλαιο τα αιθέρια έλαια και τα βαζάκια για τις κεραλοιφές και άρχισα σιγά – σιγά να τα ετοιμάζω! Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθώ έπλεκα με το βελονάκι ένα ή δύο στολιδάκια. Ενθουσιάστηκα! Βρήκα και πολύ όμορφα χριστουγεννιάτικα πουγκάκια για να βάλω τα δωράκια μου, τέλεια! Φανταζόμουν την έκπληξή τους και τη χαρά στα πρόσωπά τους την στιγμή που θα τους τα έδινα και χαιρόμουν τόοοοοσο πολύ! Ολα θα ήταν τέλεια!

Και εννοείται πως έχω αρχίσει όχι ένα, αλλά δύο πλεκτά με βελόνες παρακαλώ, μια εσάρπα δική μου για την Πρωτοχρονιά και ένα ζακετάκι της Αθηνάς, να το φορέσει τις γιορτές!!!! 

Α! Μην ξεχάσω, έπρεπε να οργανώσω και το πάρτι για τα γενέθλια της κόρης μου την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου! Εννοείται πως θα τα έφτιαχνα όλα με τα χεράκια μου, είχα βρει και την συνταγή για την τούρτα με κρέμα μπισκότο! Τι τώρα, έτοιμες τούρτες θα παίρνουμε;;;;; Τσ τσ τσ......

Ελα μωρέ, πειράζει που κοιμόμουν κάθε βράδυ στις 1.30 και ξυπνούσα κάθε πρωί στις 6.30;;; Πειράζει που καμιά φορά ξεχνούσα να φάω;;;; Τι πειράζει;;;; Αφού έπρεπε να τα προλάβω όλα!!!!! Και η μέρα η άτιμη έχει μόνο 24 ώρες!!! Και έπρεπε να τα προλάβω όλα, μετά τις 6.00 το απόγευμα που επιστρέφω από το γραφείο!!!! 

Αυτό ήταν το πρόγραμμα…… και ήταν τέλειο !!!!!

   
Και αυτό έγινε τελικά…….

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου πρωί πήγα με την αδερφή μου και την κόρη μου για να πάρουμε παπούτσια στη μικρή και να αγοράσω κάποια μικροπραγματάκια που ήθελα για να τελειώσω τα δωράκια για τις φίλες μου! Στην επιστροφή μέσα στο μετρό, ένιωσα μια αδυναμία, να πονάνε λίγο τα γόνατά μου, να ψιλοζαλίζομαι, αλλά σκέφτηκα πως θα είναι από την κούραση! (Λυγίζουν οι μάνες ωρέ;;;;; Τίποτα δεν παθαίνουν !!!!!). Γύρισα σπίτι, αποτελείωσα τις κεραλοιφές μου, τις έβαλα στα χριστουγεννιάτικα πουγκάκια τους, τις στόλισα και με τα πλεκτά στολιδάκια και ήταν έτοιμα να τα προσφέρω με αγάπη!

Το απόγευμα πήγα την μικρή σε ένα πάρτι που ήταν καλεσμένη και το βράδυ που επιστρέψαμε, ένιωσα τον λαιμό μου να καίει, τα γόνατά μου να κόβονται και ρίγη τρελά!!!! Μπααααααααα λέω πολύ κουράστηκα σήμερα, ας ξαπλώσω γιατί αύριο το πρωί έχουμε να στολίσουμε το δέντρο και το απόγευμα να συναντήσω τα κορίτσια μου! (όχι, δεν μου συμβαίνει εμένα αυτό, δεν έχω αρρωστήσει, είμαι καλά. Είμαι καλάαααααααααααααααααα!!!!! Δεν είμαι άρρωστη, δεν είμαι, δεν είμαι, δεν είμαι !!!!!).

Ξάπλωσα και …… ξανασηκώθηκα μετά από 8 μέρες ακριβώς!!!!! Πυρετός, πονόλαιμος, ζαλάδα και υπνηλία τρελή! Να μην μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου! Και κερασάκι στην τούρτα; Η αντιβίωση που μου έδωσε ο γιατρός μου προκάλεσε μια φοβερή στοματίτιδα. Το στόμα μου γέμισε πληγές, δεν ανεχόμουν τίποτα! Μόνο χλιαρό γάλα και χαμομήλι! Σερνόμουν, ήμουν ένα χάλι!

Όπως καταλαβαίνετε, στη συνάντηση με τις φίλες μου δεν πήγα ποτέ, (τα δωράκια όμως τα έστειλα με τον καλό μου!!!), το δέντρο το στολίσαμε μόλις προχθές, το πάρτι γενεθλίων της μικρής αναβλήθηκε και εννοείται πως μόλις άρχισα εγώ να συνέρχομαι, έκανε ο σύζυγος πυρετό και έπιασε τη μικρή πονόλαιμος!!!

Πόσες μέρες είπαμε πως μένουν για τα Χριστούγεννα;;;;



υ.γ. Οταν εγώ λέω πως προτιμώ τους 40 βαθμούς του Αυγούστου, από τους 4 του Δεκέμβρη να με ακούτε!!!!! Μισώ τον Χειμώνα!!!! Θέλω καλοκαίρι!






Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Ε ναι λοιπόν! Είμαι κι εγώ μια unpaixtable !!!!

Ακούστε τώρα τι έγινε! Πριν καιρό, η αγαπημένη Άννα ή αλλιώς το Πλεκτοκόριτσο, μου έκανε την τιμή να …. με βραβεύσει!!!!

Και τι βραβείο ε; Αυτό της .... UNPAIXTABLE BLOGGER!!!!!



Ουάου! Ομολογώ ότι έναν τέτοιο ….. τιμητικό τίτλο δεν τον περίμενα!

Και τώρα που ξεσκόνισα καλά τη βιτρίνα μου και είμαι έτοιμη να το τοποθετήσω με δόξα και τιμή, πήγα κομμωτήριο και έφτιαξα τα μαλλιά μου και φόρεσα τα καλά μου, ήρθε η ώρα να πάω στην …. τελετή απονομής, δηλαδή στην ανάρτηση παραλαβής βραβείου!!!!! (ψιτ κοπελιά, κατέβα από το καλάμι, θα ζαλιστείς).

Χμμμ…. γκουχ…. γκουχ…. την προσοχή σας παρακαλώ. Εσείς κύριε εκεί πίσω στην τελευταία σειρά, αν θέλετε σβήστε το τσιγάρο σας  και επιτέλους κλείστε το κινητό σας .... 
Ευχαριστώ.

Και τώρα που έχω την αμέριστη προσοχή σας, είμαι στην ευχάριστη θέση να απαντήσω στις ερωτήσεις σας (μόνο παρακαλώ ένας – ένας τις φωτογραφίες, όχι όλα τα φλας μαζί) και με τη σειρά μου να το παραδώσω στους επόμενους (γιατί εκτός από θεά, unpaixtable blogger και πολύ μετριόφρων ….. είμαι και μεγαλόκαρδη και μοιράζομαι τα πάντα με τους άλλους !!!)

Ερώτηση πρώτη:

1)Intro ( Όνομα, Τοποθεσία, Ζώδιο, Blog Platform)
Είμαι η Μαρία (και σήμερα είμαι καλά, αφού είναι Παρασκευή και ο ήλιος λάμπει), μένω στην Αθήνα (αλλά θέλω να φύγω από αυτή), στο ζώδιο Ταύρος (ναι, ναι, πεισματάρα και ζηλιάρα και μου αρέσουν οι λιχουδιές) και το blog μου το φιλοξενεί ο Blogger (βοήθειά του).


Ερώτηση δεύτερη:

2)Ποιο είναι το moto του Blog σου; Αν δεν έχεις σκέψου ένα τώρα!
Κοίτα να δεις που δεν έχω! Πρέπει να βρω ένα τώρα; Με άγχωσες καλέ! Ουφ καλά…. …. … (σκέφτομαι τώρα….) Να χαίρεσαι την κάθε στιγμή της ζωής σου, γιατί είναι μοναδική. Την ίδια στιγμή δεν θα την ξαναζήσεις ποτέ.

Ερώτηση τρίτη:

3)Αν το blogging ήταν παιδικό παιχνίδι, ποιο θα ήταν και γιατί;
Δεν είναι ακριβώς παιχνίδι… Θα ήταν ή το λεύκωμα που γράφαμε, ο «κτήτωρ» έκανε μια ερώτηση και όλοι οι άλλοι από κάτω απαντούσαμε ότι μας κατέβαινε, ή τα μηνύματα που αφήναμε σε αυτόν που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο, όσοι πηγαίναμε σε σχολείο που είχε πρωινή – απογευματινή βάρδια.

Ερώτηση τέταρτη:

4)Όταν γίνω διάσημος blogger θα... (συμπλήρωσε την φράση)
Τι εννοείτε «όταν» γίνω διάσημη blogger; Δεν είμαι διάσημη; (το καλάμι που λέγαμε πιο πάνω δεν το πάρκαρα ακόμα….). Για να απαντήσω σοβαρά, δεν το έχω σκεφτεί. Δεν με απασχολεί να γίνω διάσημη.  Μου αρέσει που το blog μου είναι πιο «οικογενειακό» ας το πω έτσι. Καλοδεχούμενοι όλοι βέβαια, αλλά στο δικό μου blog δεν θα παίξουν ποτέ διαφημίσεις και δεν θα το δω ποτέ σαν «δουλειά». Είναι η παρέα μου, η χαλάρωσή μου, η ψιλοκουβέντα με τους φίλους και τους γείτονές μου.


Ερώτηση πέμπτη:

5)Κάνε φίρμα την λιγότερο δημοφιλή ανάρτηση σου.
Τώρα πρέπει να ψάξω; Δεν τα κοιτάζω τα στατιστικά καθόλου. Περίμενε, πάω να δω….Λοιπόν, αν δεν κάνω λάθος, είναι αυτή που είχα γράψει για ένα παραμύθι που είχα διαβάσει στα παιδιά το «Πετρόσουπα». http://megalono-megaloneis-megalonei.blogspot.gr/2013/03/blog-post_29.html. Καλέ, είναι υπέροχο παραμύθι, να το βρείτε και να το διαβάσετε!!!!


Ερώτηση έκτη:

6)Ποια κατηγορία ιστολογίων, θα ήθελες να αφανίσεις από την blog- όσφαιρα και γιατί;
Κανονικά θα απαντούσα καμία, γιατί τίποτα δεν σε υποχρεώνει να διαβάσεις ένα blog. Αν δεν σου αρέσει, απλά πας παρακάτω. Αλλά σκεπτόμενη ως μαμά (τι θέμα και αυτό όταν γίνεσαι μαμά, όλα περνάνε πια από το μαμαδο-φίλτρο), θα ήθελα να μην υπήρχαν τα blogs που αναφέρονται σε μαγεία, μαύρη μαγεία, διαόλους, τριβόλους κ.λπ.,  Δεν θα ήθελα να πέσουν πάνω σε ένα τέτοιο blog τα παιδιά μου !

Ερώτηση έβδομη:

7)Η έβδομη ερώτηση ανήκει πάντοτε σε αυτόν που παραλαμβάνει το βραβείο και συνεχίζει την αλυσίδα!

Η ερώτηση της Άννας είναι: "Ποιό όνειρό σου θέλεις να πραγματοποιήσεις οπωσδήποτε?" 

Να φύγω από την Αθήνα για πάντα και να ζήσω σε ένα σπίτι που από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς μου και της κουζίνας μου, θα βλέπω και θα ακούω την θάλασσα.

  
Η δική μου ερώτηση είναι:

Εάν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω,  πες ένα πράγμα που θα άλλαζες από αυτά που έχεις κάνει και θα άλλαζε την ζωή σου καθοριστικά.


Το βραβείο το παραδίδω (η επιλογή είναι τυχαία, απλά προσπάθησα να το δώσω σε κάποιον που δεν το έχει ξαναπάρει. Ελπίζω να έψαξα σωστά και να είναι η πρώτη φορά που γινόσαστε UNPAIXTABLE BLOGGERS !!!

Στην Έλενα από τις κερασόπιτες
Στην Ελπίδα από το two boys and hope
Στην Κατερίνα από το ελληνίδα μάνα
Στην mamma el
Στην Αντιγόνη από το inventive mommy


Οι κανόνες παραλαβής και .... απονομής του βραβείου είναι:
  • Στην αρχή της ανάρτησης σου πες μας από ποιον έλαβες το βραβείο και βάλε σύνδεσμο προς το blog του!
  • Επ! μην βαριέσαι ! Απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις ...
  • Οι έξι ερωτήσεις είναι πάντοτε ίδιες, ενώ η έβδομη συντάσσεται από τον unpaixtable και απευθύνεται στους επόμενους
  • Πρότεινε πέντε άτομα για να λάβουν το βραβείο και βάλε σύνδεσμο προς τα ιστολόγια τους.
  • Στο τέλος του post απηύθυνε την πιο unpaixtable ερώτηση σου...στους bloggers που προτείνεις!
  • Και μην ξεχνάς  κάτω από την εικόνα με το σήμα του βραβείου βάλε link που οδηγεί στην ανάρτηση (http://www.all4blogs.gr/arthra/unpaixtable-blogger-award) Όταν το κάνεις... give a shout to all4blogs διότι θα σε προσθέσει στην λίστα με τους συμμετέχοντες (link back).

Καλέ, τελείωσε;;;; Ουφφφ! Πάω να ειδοποιήσω τους επόμενους !!!

Και μην ξεχνάτε, ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ !






  

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

ΠΑΝΕΥΚΟΛΗ ΚΑΡΥΔΟΠΙΤΑ !

Κάθε Κυριακή σπάω το κεφάλι μου, τι να φτιάξω για να έχουν τα παιδιά κολατσιό για να πάρουν στο σχολείο. Προσπαθώ να έχω πάντα κάτι στο σπίτι ώστε αυτό που θα πάρουν μαζί να είναι σπιτικό και να μην τους δίνω χρήματα για το κυλικείο, γιατί το πιθανότερο είναι να φάνε ποπ κορν ή πατατάκια!

Μεγάλος μπελάς το κολατσιό για εμάς, γιατί δεν τρώνε τοστ, δεν τρώνε τυρόπιτα, δεν τρώνε την πίτσα κρύα, δεν τρώνε κανένα αλμυρό σνακ. Όσο για φρούτα, ευτυχώς ήρθε η εποχή που βγαίνουν τα μανταρίνια και θα παίρνουν μαζί τους, γιατί μπανάνα δεν θέλουν να τρώνε στο σχολείο, από την ημέρα που ένας συμμαθητής του γιου μου τον πείραζε και τον φώναζε «πήθικο» (άσχετο αλλά το θυμήθηκα, να μην το πω; Ακούς εκεί το @#@#$# να πει το παιδί μου πίθηκο) ! (κλείνει η παρένθεση, επιστρέφουμε στο θέμα μας…)

Η λίστα λοιπόν με το τι θα φτιάξουμε για κολατσιό, είναι τσουρέκι, κέικ, κουλουράκια, κουλούρια Θεσσαλονίκης ή αν ο χρόνος μηδενιστεί και δεν προλαβαίνουμε κάτι τέτοιο, ψωμί με μέλι και ταχίνι ή ψωμί με μερέντα.

Την Κυριακή που μας πέρασε σκεπτόμουν πως τσουρεκάκια φτιάξαμε, κέικ πορτοκαλιού φτιάξαμε, ψωμί με μερέντα πήραν, κουλουράκια βαριόμουν να φτιάξω. Έτσι είπα να τους φτιάξω ένα ακόμα κέικ αλλά όχι το συνηθισμένο και αποφάσισα μια νόστιμη, μυρωδάτη και αφράτη καρυδόπιτα.

Χρειαζόμαστε (θα τα χρησιμοποιήσετε με την εξής σειρά):

5 αυγά
1 ½ ποτήρι ζάχαρη
2 βανίλιες
ξύσμα από ένα πορτοκάλι
1 κ.γ. κανέλα
1 κ.γ. γαρύφαλλο

1 ποτήρι χυμός πορτοκάλι
1 ποτήρι αραβοσιτέλαιο (αν θέλετε, βάζετε ½ ποτήρι αραβοσιτέλαιο και ½ ποτήρι ελαιόλαδο)
1 πακέτο φαρίνα

1 ποτήρι σπασμένα καρύδια (ή και περισσότερα αν θέλετε)
λίγες σταφίδες (αν σας αρέσουν, εγώ δεν τις τρώω, δεν έβαλα)

Πρώτα χτυπάτε τα αυγά με την ζάχαρη και τα μπαχαρικά – μυρωδικά πολύ καλά. Μόλις το μείγμα ασπρίσει και φουσκώσει ρίχνετε τον χυμό, το λάδι και συνεχίζετε το χτύπημα. Προσθέτετε  και στο τέλος λίγο – λίγο την φαρίνα.

Τελευταία ρίχνετε τα καρύδια και τις σταφίδες αφού τα αλευρώσετε λίγο πρώτα. (εγώ σταφίδες δεν έβαλα γιατί δεν μου αρέσουν γενικότερα).

Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς. Προσωπικά, αφήνω τον φούρνο αναμμένο στην προθέρμανση στους 180 βαθμούς και το ψήνω έτσι για 40 λεπτά. Μετά το βάζω για 10 – 15 λεπτά στους 180 βαθμούς πάλι, αλλά στον αέρα. Έτσι ψήνεται μέσα, αλλά δεν «αρπάζει» από πάνω. Αλλά κάθε φούρνος ψήνει διαφορετικά, οπότε εσείς ψήστε το όπως ψήνετε συνήθως τα κέικ.

 


Όσο ψήνεται, το σπίτι μοσχοβολάει πορτοκάλι, κανέλα και γαρύφαλλο. Είναι πολύ αφράτο και τα κομμάτια του καρυδιού σε κάθε μπουκιά δίνουν μια ξεχωριστή τραγανή αίσθηση. Και τα παιδιά την λατρεύουν !


Επίσης, η συνταγή έχει και .... συνέχεια, για τους γλυκατζήδες της παρέας ή αν θέλετε να την σερβίρετε σαν γλυκό σε κάποια γιορτή. Πως; είναι απλό. 


Φτιάχνετε ένα σιρόπι σοκολατένιο με:

2 κούπες ζάχαρη
2 κούπες κουβερτούρα σπασμένη σε κομμάτια
2 κούπες νερό.

Βάζετε σε κατσαρόλα όλα τα υλικά μαζί και ανακατεύετε μέχρι να δέσει το σιρόπι.

Χαράζετε την καρυδόπιτα και περιχύνετε με το σιρόπι, ακολουθώντας τον κανόνα ζεστό σιρόπι - κρύο γλυκό.

Γιαμμμμμμμμμμμμμμμμμμ !










Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

ενοχές !

Γυρίζεις από την δουλειά στις 6.00 το απόγευμα με ένα κεφάλι καζάνι από τα τηλέφωνα, από τα χιλιάδες αρχεία που έχεις ανοίξει και κλείσει, τα χέρια σου πονάνε από τις χιλιάδες λέξεις που έχεις γράψει και το στομάχι σου έχει γίνει κόμπος από τα νεύρα, γιατί πάλι είχε κίνηση η Κατεχάκη και άργησες να γυρίσεις. Και αφού άργησες να γυρίσεις, δεν πρόλαβες ούτε τα παπούτσια σου να βγάλεις, έπρεπε να φύγεις σφαίρα και να πας να πάρεις τα παιδιά από τα Αγγλικά. 

Κι εκεί που θέλεις μόνο να μπεις στο σπίτι, να βγάλεις τα παπούτσια σου και να μην σου μιλήσει κανείς, να μην ακούς τίποτα, να μείνεις μόνη σου και να μην σκέφτεσαι τίποτα, ακούς μια φωνούλα πίσω σου να σου λέει "μαμά, η κυρία είπε ότι θα γράψουμε τεστ αύριο στην διαίρεση". 

Η πρώτη σκέψη που κάνεις, είναι "ώχου δεν μας παρατάει κι αυτή με τα τεστ, μας έχει πρήξει! Άκου τώρα, πως της ήρθε μεσοβδόμαδα να βάλει τεστ με την σκατο-διαίρεση ;;;;" αλλά ευτυχώς δεν εκφράζεις την σκέψη σου δυνατά και απλά λες "εντάξει μωρό μου, να φάω λίγο γιατί πεινάω και μετά θα σε βοηθήσω να διαβάσεις, ναι;". 

Βάζεις ένα πιάτο φαγητό και προσπαθείς να φας, ενώ τα παιδιά σου σε βομβαρδίζουν με ερωτήσεις για την τρύπα του όζοντος (!!!!) και για το από τι είναι φτιαγμένα τα σύννεφα και επίσης σε πληροφορούν για το τι έγινε το πρωί στο σχολείο. Είναι φανερό, τους λείπεις και μόλις σε δουν, θέλουν να είναι συνέχεια δίπλα σου. Λογικό είναι, με την δουλειά, τις δραστηριότητες, τις υποχρεώσεις, σε βλέπουν ελάχιστα. Κάποιες μέρες μπορεί και λίγα μόνο λεπτά, δεν είναι τραγικό; Δεν σε κάνει να βουλιάζεις στις ενοχές; Να σκέφτεσαι πως τα παιδιά σου αξίζουν μια καλύτερη μάνα; Που δεν θα θυμώνει όταν παίζουν πινγκ - πονγκ γιατί την ενοχλεί το τικ - τακ - τοκ που κάνει το μπαλάκι όπως χτυπάει σε ρακέτα - πάτωμα - ρακέτα; 

Παίρνεις βαθιά ανάσα και χαμογελάς. Γιατί σε κοιτάζουν στα μάτια και ξέρεις πως δεν θέλουν να σε βλέπουν λυπημένη ή προβληματισμένη. 

Κάθεσαι μαζί τους για να διαβάσουν ορθογραφία και διαίρεση και προσπαθείς να τα βοηθήσεις, να τους εξηγήσεις, χωρίς να φωνάξεις, χωρίς να ξεφυσάς όταν δεν καταλαβαίνουν και μπερδεύονται, γιατί στην ουσία αυτά είναι παιδιά και παραδέξου το, δεν σου φταίνε σε τίποτα, φυσιολογικό είναι να δυσκολεύονται με την σκατο-διαίρεση.

Μόλις τελειώσουν με τα μαθήματα, παίζουν λίγο ή βλέπουν τηλεόραση και μετά τρώνε κάτι και πηγαίνουν για ύπνο. Και εσύ νιώθεις πάλι ενοχές, γιατί νιώθεις ανακούφιση που κοιμήθηκαν και θα έχεις λίγη ώρα χωρίς να μιλάς σε κανέναν. 

Κάπου εκεί, γύρω στις 11.00 το βράδυ, βγάζεις επιτέλους τα παπούτσια σου, πίνεις ένα ποτήρι νερό, και ξέρεις κατά βάθος, ότι δεν σου φταίει το τικ - τακ - τοκ που κάνει το μπαλάκι που χτυπάει σε ρακέτα - πάτωμα - ρακέτα, ούτε που δεν μπορούσε ο μικρός να καταλάβει την διαίρεση. 

Φταίει το ότι είσαι 40 χρονών, πηγαίνεις κάθε μέρα εδώ και 17 χρόνια και δουλεύεις για τον ίδιο άνθρωπο, χωρίς να έχεις πει ποτέ "δεν μπορώ". Έχεις αφήσει τα παιδιά σου από 63 ημερών να στα μεγαλώνουν η γιαγιά και ο παππούς, τα βλέπεις λίγη ώρα κάθε μέρα, έχεις "χάσει" τα πρώτα βήματα και τα πρώτα  "αγκού" γιατί δεν ήσουν εκεί να τα δεις, έχεις "χάσει" πολύτιμες στιγμές που δεν θα ξαναγυρίσουν, για να φτάσεις στο σημείο να ζητιανεύεις να πληρωθείς τον μισθό του Ιουνίου ενώ έχει φτάσει 17 Νοέμβρη. Και σου δίνουν έναντι λίγα ψωροευρώ και πρέπει να αισθάνεσαι ικανοποιημένη που τουλάχιστον θα πληρώσεις την ΔΕΗ ή τα κοινόχρηστα ή την δόση του αυτοκινήτου, αλλά πάλι δεν θα πάρεις τα παπούτσια που βλέπεις εδώ και 3 χρόνια στην βιτρίνα του μαγαζιού που περνάς κάθε μέρα απ' έξω και πάλι δεν θα μπορείς το Σάββατο να πας ένα σινεμά γαμώτο! Ένα σκατο-σινεμά!


Υ.Γ. Μέσα σε όλα αυτά, σε στραβοκοιτάζουν κιόλας όταν ζητάς 2 ώρες γονική άδεια για να παρακολουθήσεις την σχολική γιορτή για το Πολυτεχνείο, που συμμετέχει το δικό σου παιδί που έφτασε Δ' Δημοτικού και δεν έχεις καταλάβει πότε πέρασαν  σχεδόν 10 χρόνια από την μέρα που το γέννησες!

Καληνύχτα σας !

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Η ΚΟΛΟΚΥΘΑ ΚΑΙ Η ΚΟΛΟΚΥΘΟΠΙΤΑ !

Πριν λίγες μέρες μου έφερε η μαμά μου μια κίτρινη κολοκύθα! Τα παιδιά μόλις την είδαν, άρχισαν να μου ζητάνε να την φτιάξουμε όπως του halloween ! Τι να έκανα; Την έφερε που την έφερε η γιαγιά, θα τη κάναμε που θα την κάναμε πίτα, ε ας την κάναμε και "τερατάκι" κι ας μην γιορτάζουμε το halloween !

Στην αρχή, νόμιζα πως θα με δυσκόλευε πολύ το "άδειασμα". Ομως, μόνο το κόψιμο για το καπάκι ήταν αρκετά δύσκολο. Μόλις έγινε αυτό, (όχι με τόση επιτυχία, γιατί το καπάκι μου έσπασε σε τρία σημεία), πήρα το κουτάλι που σερβίρουμε το παγωτό (δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο) και την άδειασα στο "π" και "φ". 

Πολτοποίησα τα κομμάτια της κολοκύθας στο multi και τα έριξα σε αντικολλητικό τηγάνι με 4 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο. Πολτοποίησα και ένα κρεμμύδι, το ανακάτεψα με την κολοκύθα και το άφησα να εξατμιστούν όλα τα υγρά. Μόλις τελείωσαν τα υγρά, έριξα μισό ποτήρι γάλα και το κατέβασα από την φωτιά για να κρυώσει. 

Όταν κρύωσε, έσπασα και χτύπησα καλά 4 αυγά και τα έριξα στο μείγμα. Πρόσθεσα λίγο τριμμένο κεφαλοτύρι, λίγη τριμμένη φέτα, αλάτι, πιπέρι, δυόσμο, 5 - 6 κουταλιές σούπας αλεύρι και μια κουταλιά βούτυρο lurpak (μου αρέσει το άρωμα, αν δεν το θέλετε, δεν το βάζετε).

Έριξα το μείγμα σε λαδωμένο και αλευρωμένο πυρέξ, πασπάλισα από πάνω με τριμμένο κεφαλοτύρι και το έψησα σε μέτριο φούρνο μέχρι να γίνει χρυσαφί. 

Γιαμμμμμμμμμμμμμμ!!!!

* Μπορείτε να βάλετε ότι τυρί σας αρέσει και σε ότι ποσότητα θέλετε! Άλλοι θέλουν πιο έντονη τη γεύση του τυριού, άλλοι της κολοκύθας! Είναι αυτό που λένε ".... περί ορέξεως.... κολοκυθόπιτα !!!".

Μέχρι να ψηθεί, χάραξα και έκοψα τα μάτια και το στόμα της κολοκύθας, βάλαμε μέσα κεράκια ρεσώ και τα παιδιά ξετρελάθηκαν! Έσβησαν τα φώτα και άρχισαν να μας τρομάζουν! Έβαλαν και την γιαγιά στο παιχνίδι!

Εγώ πάλι, ξετρελάθηκα με την πίτα (το χάσμα των γενεών ;;;;!!!!)









Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Τι ακούνε (πάλι) τα αυτάκια μου.

Η αλήθεια είναι πως σε όποιο σπίτι υπάρχουν παιδιά, ακούγονται μεγάλες αλήθειες, με τον πιο αθώο τρόπο και με τα πιο απλά λόγια. Πολλές φορές μάλιστα μας αφήνουν άφωνους οι απορίες που έχουν ή η ωριμότητα με την οποία αντιμετωπίζουν κάποιες καταστάσεις.

Να μερικά που ακούσαμε εμείς πρόσφατα από τα αστέρια μας:
 
Βαγγέλης: Μαμά, αν δεν είχες δικά σου παιδιά, θα ήθελες να με υιοθετήσεις; 
Βαγγέλης: Μαμά, πως αποφασίσατε με τον μπαμπά, πως θέλετε να κάνετε παιδιά;
Βαγγέλης: Μαμά, αν έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα σε 1000 παιδιά, θα διάλεγες πάλι εμάς;

ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ
---------

Αθηνά: Μαμά, σου αρέσει να μας ακούς να γελάμε;

Μου αρέσει, το εύχομαι και το επιδιώκω, όσο μπορώ. Είναι σκοπός της ζωής μου.
--------- 

Αθηνά: Μαμά, θέλεις να ξαναγίνεις παιδί και να γίνουμε φίλες;

Μακάρι να μπορούσα.
--------- 

Αθηνά: Εγώ δεν θέλω να μεγαλώσω, θέλω να μείνω για πολλά χρόνια ακόμα παιδί.

Αχ μάτια μου....
----------

Αθηνά: Μαμά, να πεις στον κύριο Γιάννη (big boss) να σε αφήσει νωρίτερα σήμερα για να έρθεις εσύ να με πάρεις από το σχολείο. Να του πεις "το παιδί μου θέλει να το πάρω από το σχολείο σήμερα".

Εγώ να το πω.... ποιος θα με ακούσει όμως....
-----------

Η Αθηνά, απευθυνόμενη σε μια "κυρία" στον δρόμο, που έβγαλε το σκυλάκι της βόλτα και αφού εκείνο έκανε ότι έκανε μέσα στην μέση του πεζοδρομίου, έφυγε σαν να μην συμβαίνει τίποτα!Την κυρία συναντήσαμε και στο φανάρι, όπου η Αθηνά πολύ ευγενικά της εξήγησε:"Κυρία, αν θέλετε να έχετε σκυλάκι, πρέπει να μαζεύετε τα κακά του από τον δρόμο!"

Ε, καλά δεν της είπε;

-----------

Μερικές φορές μας βάζουν δύσκολα:

Αθηνά: Μαμά, πες μου την Αγγλική αλφάβητο! (την λέω) 

Αθηνά: Ωραία! Τώρα και ανάποδα! (δεν την είπα)
------------ 

Τους έχουν βάλει πολλές λέξεις ορθογραφία στα αγγλικά και δυσκολεύεται:
Αθηνά: Πφφφ!!! Εγώ είμαι Ελληνίδα και θα μιλάω μόνο ελληνικά. Δεν θέλω να μάθω Αγγλικά ποτέ!

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή....

------------- 

Οποτε βλέπει κάτι δικό μου που της αρέσει (ρούχο, παπούτσια, κόσμημα, μέχρι και ..... κραγιόν!)
Αθηνά: Όταν μεγαλώσω, θα μου το χαρίσεις;

Οταν μεγαλώσεις, θα το θέλεις;;;;;
----------- 

Και φυσικά θέλει να υιοθετήσουμε την καλύτερή της φίλη:
Μαμά, γίνεται να υιοθετήσουμε την Ζένια; Ελααααααααααααααααα σε παρακαλώωωωω! 

Την μαμά της Ζένιας, δεν την ρωτήσαμε καν!!! 

-------------

Αθηνά: Μπαμπααααααααααααααα έλα γρήγορα! Το λάστιχο στο ποδήλατό μου έκανε ένα πφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ και ξεφούσκωσε!

Εσείς ξέρετε πως ξεφουσκώνουν τα λάστιχα των ποδηλάτων;

-------------

Ο Βαγγέλης θέλει να δει το Gravity στο σινεμά. (κι εγώ!)
Βαγγέλης: Μαμά θέλω να το δω pleassssssssseeeeeeeeeeeeee!.
Μ: Βαγγέλη, νομίζω πως δεν είναι για την ηλικία σου, δεν θα σε αφήσουν να μπεις μέσα.
Βαγγέλης: Να πούμε ότι είμαι 29, αλλά φαίνομαι 9, γιατί έχω πρόβλημα ανάπτυξης!

ΑΦΩΝΗ η μαμά!

-------------

Και βέβαια, ξέρετε όσοι τα παιδιά σας πηγαίνουν σχολείο, ότι ό,τι πει η δασκάλα είναι ΝΟΜΟΣ.

Η ΚΥΡΙΑ ΕΙΠΕ, να γράψω .....
Η ΚΥΡΙΑ ΕΙΠΕ, ότι......
Η ΚΥΡΙΑ ΕΙΠΕ, να.....
Η ΚΥΡΙΑ ΕΙΠΕ, .....

Αν Η ΚΥΡΙΑ ΠΕΙ πως είναι αστροναύτης, ή ότι ο ελέφαντας πετάει, ΤΕΛΟΣ! Το είπε η κυρία και λόγο δεν σηκώνουμε! Ντάξει;


Α! δείτε και ένα απόσπασμα από ένα διαγώνισμα γλώσσας του Βαγγέλη:

Κάτω - κάτω στην πίσω σελίδα, τους γράφει η δασκάλα τους "καλή επιτυχία"!
Δείτε τι απάντησε το καμάρι μου!


 "Ευχαριστώ και σε εσάς για τα διορθώσετε. Άμα έχω λάθη στην πρόταση αυτή, μην μου τα μετρήσετε!"

Ήθελα να δω την δασκάλα όταν το διάβασε αυτό!

Καληνύχτα!



Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Βελονάκι μέρος Α'

Πριν από καιρό, σας μίλησα  για τη νέα μεγάλη μου αγάπη, το πλέξιμο με το βελονάκι. Εντάξει, το ξέρω πως άλλες σούπερ πλέκτριες εδώ μέσα έμαθαν να πλέκουν περίπου στην ίδια ηλικία που έμαθαν και ανάγνωση, εκεί γύρω στα 6 τους χρόνια και τώρα φτιάχνουν τα πάντα, αλλά εμένα τώρα μου ήρθε η έμπνευση, τι να κάνω;;;; Ή μάλλον, για να λέω την αλήθεια, πάντα θαύμαζα τα πλεκτά που έβλεπα και αγόραζα περιοδικά με σχέδια για κέντημα και πλέξιμο, αλλά δεν πίστευα πως μπορώ κι εγώ να μάθω! Στεναχωριόμουν μάλιστα που η λατρεμένη μου γιαγιά Στάσα δεν πρόλαβε να μου δείξει κι εμένα πώς να μεταμορφώνω το νήμα σε ότι βάλει ο νους.

Εκείνη την θυμάμαι πάντα με ένα βελονάκι στο χέρι, να πλέκει για εμένα και τα αδέρφια μου τις νυφικές μας κουβέρτες και σεντόνια, κουρτινάκια για την κουζίνα με λουλούδια και πουλάκια, δαντέλες για τραπεζομάντιλα και μαξιλαροθήκες, τερλίκια για να μας ζεσταίνουν τα πόδια μας τον χειμώνα, ζακέτες και ένα σωρό άλλα. Και όχι μόνο η γιαγιά μου. Πολλές γυναίκες τότε έπλεκαν και όταν συναντιόνταν τα απογεύματα στις αυλές ή τα σπίτια τους, έπιναν καφεδάκι, έτρωγαν γλυκό βύσσινο ή κυδώνι και αντάλλαζαν μοτίβα ή έδειχναν η μια στην άλλη πλέξεις και σχέδια.

Για κάποια χρόνια, όλα αυτά είχαν ξεχαστεί. Λίγο που στο πίσω μέρος του μυαλού σκεπτόμουν πως μόνο οι ….. γιαγιάδες πλέκουν, λίγο που δεν ήξερα τίποτα πέραν της απλής αλυσίδας (ή γαϊτανάκι), πίστευα πως θα …. έμενα με τον καημό !!!!

Λένε όμως, πως όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το καταφέρεις έτσι δεν είναι; Κάποια στιγμή λοιπόν που έψαχνα στο διαδίκτυο να βρω ένα σχέδιο για σταυροβελονιά (ναι, αυτή την ξέρω χαχαχχχ), δεν ξέρω πως, ξεπετάχτηκε μπροστά μου ένα βιντεάκι που έδειχνε πώς να πλέξεις με βελονάκι ένα λουλούδι !!!!! Μαγεύτηκα! Πρέπει να το είδα γύρω στις 30 φορές εκείνο το video ! Το ίδιο βράδυ, έψαξα και βρήκα ένα βελονάκι και ένα κουβάρι σομόν νήμα που είχα αγοράσει όταν ήμουν έγκυος στην κόρη μου με την προσδοκία να της πλέξω ένα ζευγάρι παπουτσάκια, κάτι που δεν κατάφερα τότε, γιατί μπορεί να είχα πολλά σχέδια που να έδειχναν τι πλέξεις χρειάζονται, αλλά τα σχέδια τότε για εμένα ισοδυναμούσαν με .... κινέζικα !

Με το βελονάκι στο ένα χέρι λοιπόν και το νήμα στο άλλο, και κάνοντας τις ίδιες κινήσεις που έκανε και η πλέκτρια στο βίντεο, κατάφερα και έκανα το πρώτο μου λουλούδι! 




Και αμέσως μετά αυτό:

Το διαδίκτυο κάθε βράδυ έπαιρνε φωτιά από το ψάξιμο για ότι είχε σχέση με «crochet». Στην αρχή έβρισκα μόνο videos στο you tube, τα περισσότερα ξένα, αλλά βλέποντας τις κινήσεις, καταλάβαινα τι έπρεπε να κάνω. Μετά βρήκα τα blogs που οι πλέκτριες βάζουν τα εργόχειρά τους και αρκετές δίνουν και τα σχέδια που ακολούθησαν. Κάποιες όμως θέλουν να μοιραστούν και άλλα πράγματα και βοηθούν πάρα πολύ, δίνοντας και οδηγίες για τους πιο αρχάριους (ή εντελώς άσχετους όπως εγώ). Ειδικά η Έλενα από τις «Κερασόπιτες» δείχνει τόσο αναλυτικά το πώς να κρατήσεις το βελονάκι και τι κινήσεις να κάνεις για να πετύχεις την κάθε πλέξη, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην το καταλάβεις !!!! Καλά, το τι φτιάχνει αυτή η κοπέλα είναι απίστευτο ! Οφείλω να ομολογήσω πως αν δεν είχα βρει το blog της θα είχα δυσκολευτεί πάρα πολύ!

Ευχαριστώ πολύ και την Niatta από το e-crochet (άλλη χρυσοχέρα, θα πάθετε πλάκα με αυτά που φτιάχνει) που μου έστειλε το pattern για ένα πόντσο που θα είναι και το επόμενο εγχείρημά μου!

Την ίδια εποχή, άρχισε να κυκλοφορεί Κυριακάτικη εφημερίδα, με ένθετα βιβλία με οδηγίες για πλέξιμο με βελόνες και βελονάκι. Και αυτά πολύ αναλυτικά, με οδηγίες και σχέδια, που σίγουρα όποιος τα ακολουθήσει, θα τα καταφέρει!

Και τέλος για να μην μου μείνει πια καμία δικαιολογία του τύπου «που να τρέχω στο Παγκράτι να πάρω νήματα, δεν προλαβαίνω…», άνοιξε δίπλα ακριβώς στο γραφείο καινούργιο μαγαζί με είδη για πλέξιμο! Γέμισε την βιτρίνα με νήματα και έτοιμα πλεγμένα υπέροχα πραγματάκια, πολύ χρωματιστά, χαρούμενα και μοντέρνα. Από μπλουζάκια και κασκόλ, μέχρι κούκλες πλεκτές, αρκουδάκια, κουδουνίστρες, τσάντες, πορτοφολάκια, και ότι άλλο σκεφτείς! Αδύνατο να σταθείς μπροστά στη βιτρίνα και να μην μπεις μέσα! 

Ήταν απίστευτο, από εκεί που δεν υπήρχε τίποτα γύρω μου που να έχει σχέση με πλέξιμο, τώρα ήταν παντού μπροστά μου, με προκαλούσε!


Το μήνυμα από το σύμπαν ήταν σαφέστατο! Είχε έρθει πια η στιγμή να μάθω να πλέκω! Το σπίτι γέμισε εκτυπωμένα σχέδια, οδηγίες και χρωματιστά κουβάρια. Και αφού δοκίμασα, ξήλωσα και ξαναέπλεξα πολλές πλέξεις και νήματα και έκανα πολλά δείγματα,  άρχισα να βγάζω τα πρώτα ολοκληρωμένα μικροπραγματάκια όπως πορτοφολάκια, τσαντάκια, καπελάκια μέχρι και μια κουβερτούλα βρεφική για να αγκαλιάζει και να ζεσταίνει τον μπέμπη της Μάχης τον Χειμώνα που έρχεται! 


Φυσικά πάνω στον ενθουσιασμό μου, πολλά από αυτά που έπλεξα τα χάρισα και ..... ξέχασα να τα φωτογραφίσω !!! 








Τώρα πλέκω πολλά – πολλά τετραγωνάκια (motifs) που θα τα ενώσω και θα γίνουν μια κουβέρτα για την κόρη μου. Θα σας την δείξω όταν θα έχει προχωρήσει αρκετά και όταν θα τελειώσει.











Επειδή όμως η κουβέρτα είναι πολύ δουλειά και θα πάρει αρκετό καιρό όταν βαριέμαι τα τετράγωνα, πλέκω ενδιάμεσα κάτι μικρό, όπως ένα καπέλο για την μικρή μου ασορτί με ένα καλοκαιρινό μπλουζάκι και τώρα που άρχισαν οι ψύχρες, ήδη έχω βρει σχέδια για κασκόλ και σκουφιά χειμωνιάτικα.








Λοιπόν;  Εσείς πότε θα αρχίσετε το πλέξιμο;;;;;;;;;;;;;;;;; Προσοχή! Είναι απίστευτα εθιστικό και απόλυτα ψυχοθεραπευτικό! …….. Άντε, ακόμα το σκέφτεστε ;;;;;;;;;;;;; 

υ.γ. Εϊ εσείς οι σούπερ πλέκτριες εκεί έξω, μην γελάτε που καμαρώνω για τα πλεκτά μου ε; Μην ξεχνάτε πως είναι τα πρώτα μου εργόχειρα !

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

16 χρόνια μαζί

Αύγουστος 1997 (προηγούμενη χιλιετία)  

Εγώ 23, εσύ σχεδόν 25. Ένα παθιάρικο φιλί λίγα λεπτά πριν μπω στο λεωφορείο για Νέα Μάκρη ήταν η αρχή για όλα. Ούτε που περιμέναμε την εξέλιξη. Είπαμε να είμαστε μαζί και όπου πάει. Χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς υπερβολές . Χωρίς τρελές ζήλιες και πείσματα, χωρίς χωρισμούς και επανασυνδέσεις. Έτσι απλά, από εκείνο το απόγευμα, είμαστε ΜΑΖΙ.

Και να τώρα, 16 χρόνια μετά, εγώ 40 παρά κάτι, εσύ 40 και κάτι, να νιώθουμε σαν εκείνο το απόγευμα στην στάση του λεωφορείου. Να λέμε "θυμάσαι τότε που..." και να έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε.... Και ναι, υπάρχουν φορές που νιώθουμε σαν να ήταν μόλις χθες που δώσαμε το πρώτο μας φιλί.

Μόνο που τώρα έχουμε και δύο πιτσιρίκια μέσα στα πόδια μας, να μην μας αφήνουν να σταυρώσουμε κουβέντα, να πετάγονται συνέχεια, να τρυπώνουν στο κρεβάτι μας και να κρυφογελάνε όταν μου δίνεις πεταχτά φιλιά.

Σ’ αγαπάω γιατί.

Με φωνάζεις «Μαρία μου».

Όποτε περνάει ο ένας δίπλα από τον άλλον μέσα στο σπίτι, μου δίνεις ένα γρήγορο φιλί στα χείλη !

Με κρατάς αγκαλιά όταν κοιμόμαστε.

Δεν μου γκρινιάζεις σχεδόν ποτέ. Δεν μου γκρίνιαξες ούτε όταν κατέστρεψα τον η/υ και σε άφησα χωρίς internet για έναν μήνα. Δεν γκρινιάζεις ούτε όταν ετοιμαζόμαστε για ταξίδι και εγώ κουβαλάω μαζί την Άρτα και τα Γιάννενα και πρέπει να φορτώνεις το αυτοκίνητο δύο ώρες!

Όταν τσακωνόμαστε, κρατάμε μούτρα ο ένας στον άλλον για 10 λεπτά. Μάξιμουμ 20! Ποτέ περισσότερο. Μετά ο ένας από τους δυο μας λέει μια χαζομάρα και αρχίζουμε να γελάμε.Δεν έχουμε πέσει ποτέ για ύπνο τσακωμένοι.

Με άφησες να διαλέξω τα χρώματα που βάψαμε το υπνοδωμάτιό μας, κι ας το έπηξα στο ροζ!

Με μαλώνεις να φορέσω κάτι όταν έχει ψύχρα για να μην κρυώσω!

Όταν χρειάστηκε να κάνω ένα χειρουργείο, έκανες ότι μπορούσες για να με βοηθήσεις και να μην πονάω.

Όταν γέννησα με καισαρική και ο γιατρός μας είπε ότι θα συνέλθω πιο γρήγορα αν περπατάω, δεν με άφησες να κάτσω σε χλωρό κλαδί ! Με σήκωνες συνέχεια να περπατάω στους διαδρόμους του Αρεταίειου!

Όταν τα παιδιά σε ρωτάνε τι θα κάνουμε για Κυριακάτικη βόλτα, απαντάς «ότι πει η μαμά».

Δεν αλλάζεις τον σταθμό στο ραδιόφωνο όταν παίζει τραγούδια που ξέρεις πως μου αρέσουν, ακόμα και αν εσύ τα μισείς!

Ενθουσιάζεσαι σαν μικρό παιδί, όταν κάνουμε κάτι καινούργιο.

Σου αρέσουν όλα τα φαγητά που μαγειρεύω (εκτός από την φάβα!).

Δεν με έχεις ρωτήσει ποτέ πόσο κοστίζουν τα νήματα που αγοράζω για να πλέκω, όσο κι αν ζοριζόμαστε οικονομικά, γιατί ξέρεις πόσο μου αρέσει.

Δεν λες τίποτα, ακόμα και όταν το σπίτι είναι βομβαρδισμένο από ακαταστασία!

Όταν σου είπα τους προβληματισμούς μου με την δουλειά μου, μου είπες «θα σε στηρίξω ότι κι αν αποφασίσεις».

Μαζί σου νιώθω σιγουριά.

Δεν βλέπεις ποδόσφαιρο (χαχαχχ)!


Σ’ αγαπάω ακόμα και όταν

Τρίζεις τα δόντια σου ενώ κοιμάσαι! Επίσης όταν απλώνεσαι σαν χταπόδι στο κρεβάτι και μου αφήνεις πολύ λίγο χώρο !

Πίνεις την τελευταία γουλιά κρασί από το ποτήρι μου.

Τσιμπολογάς από το πιάτο μου.

Μετατρέπεις το μπάνιο σε πισίνα όταν πλένεσαι.

Ξεχνάς να πάρεις πετσέτα όταν πηγαίνεις για μπάνιο.

Δεν είσαι καθόλου μα καθόλου ρομαντικός (αφού δεν είσαι !!!).

Μου λες ότι δεν κάπνισες, ενώ το έχεις κάνει.

Με ρωτάς που είναι τα ρούχα σου κι ας είναι στην ίδια θέση εδώ και δέκα χρόνια !

Καταχωνιάζεις ότι βρίσκεις σε ντουλάπες και πατάρια, στην προσπάθειά σου να συμμαζέψεις και μετά ξεχνάς που τα έχεις βάλει!

Ακούς την αγαπημένη σου μουσική βαβούρα!


Δεν θα ξεχάσω ποτέ

Το πρώτο μας φιλί

Την ατάκα του πατέρα μου μια φορά που μόλις είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε μαζί και είχαμε γυρίσει 5.00 τα ξημερώματα: «Πήγαινε στο δωμάτιό σου, γιατί θα πιάσω κι εσένα και αυτόν που είναι από κάτω με το μηχανάκι και θα γίνει ΧΑΜΟΣ»!

Την συναυλία του Παπάζογλου στον Λυκαβηττό.

Την τούμπα με το μηχανάκι.

Τον πρώτο καιρό που βγαίναμε και ανεβαίναμε στο DT καταχείμωνο, εγώ δε με μίνι φούστα. Εσύ με ρωτούσες «κρυώνεις;» κι εγώ απαντούσα «όχι όχι» ενώ είχα ξυλιάσει!

Την μέρα που δίναμε μαζί εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης.

Τις πρώτες μας διακοπές μαζί στην Πάρο.

Το βλέμμα σου όταν είδες για πρώτη φορά τα παιδιά μας.

και πολλά, πολλά άλλα....


Με αγάπη,
η παπίκα σου


*** Η ανάρτηση αυτή ανέβηκε με έναν μήνα καθυστέρηση, λόγω σοβαρής ασθένειας του pc !!!!