Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Καλό ξημέρωμα κόσμε...

Και με ετούτα και με εκείνα φτάσαμε στις 2 Νοεμβρίου. Είναι βράδυ, όλοι κοιμούνται και εγώ άφησα τις βελόνες και τα κουβάρια μου στο καλαθάκι τους, βγήκα από το facebook που ξεμυαλίζει, κάνω ότι δεν βλέπω το μαξιλάρι και το πάπλωμα που μου κλείνουν το μάτι και είπα ότι δεν θα σηκωθώ από την καρέκλα μου αν δεν γράψω δύο λόγια απόψε..... 
Μπήκα πριν λίγο στο δωμάτιο των παιδιών για να αφήσω ένα βιβλίο στο γραφείο. Το αφήνω, σηκώνω από το πάτωμα μια κούκλα, βάζω στην άκρη τις παντόφλες τους και ευχαριστώ τον καλό Θεό που τελευταία στιγμή είδα μέσα στο μισοσκόταδο αυτό το ύπουλο ανθρωπάκι Lego στο πάτωμα και δεν το πάτησα....  Τα σκεπάζω γιατί έχουν ξεσκεπαστεί... Μικρές καθημερινές κινήσεις μιας μαμάς, λίγο πριν σωριαστεί από την κούραση. Άθελα μου χαμογελάω όταν τα βλέπω να κοιμούνται....Επιτέλους, σκέφτομαι, παραδόθηκαν στην αγκαλιά του Μορφέα. Το αγοράκι μου ....