Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

ΜΑΡΤΗΣ !

Σας αρέσουν τα παραμύθια; Αν ναι, ευκαιρία είναι τώρα, μιας και αύριο είναι η πρώτη μέρα του Μάρτη, να σας πω ένα που μου το έλεγε η γιαγιά μου η Στάσα κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

Το ξέρατε εσείς, πως στα πολύ παλιά χρόνια, ο πρώτος μήνας του χρόνου, δεν ήταν ο Γενάρης, αλλά ο Μάρτης; Ναι, αλήθεια σας λέω! Ακούστε όμως τι έγινε και άλλαξαν τα πράγματα. Μια φορά, πριν πολλά - πολλά χρόνια, τα δώδεκα αδέρφια, οι δώδεκα μήνες, αποφάσισαν να φτιάξουν ένα δικό τους βαρέλι με κρασί, για να μπορούν να πίνουν όποτε θέλουν. Έφτιαξαν ένα μεγάλο ξύλινο βαρέλι, περιποιήθηκαν τα αμπέλια τους, τα τρύγησαν και έβγαλαν μούστο. Έριξαν το μούστο στο βαρέλι και περίμεναν να ετοιμαστεί το κρασί.

Ο καιρός πέρασε, ο μούστος ζυμώθηκε και έγινε κρασί. Όλοι ανυπομονούσαν να δοκιμάσουν, αλλά ο Μάρτης ζήτησε να δοκιμάσει αυτός πρώτος και τα αδέρφια του τον άφησαν, αφού ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου. Ο πονηρός όμως, ήπιε όλο το κρασί και δεν άφησε για τους άλλους, ούτε στάλα!

Σαν ήρθε η σειρά του Απρίλη να πιει κρασί, πήγε, άνοιξε το βαρέλι, το είδε άδειο και θύμωσε πολύ. Φώναξε και τους άλλους μήνες να τους το πει και ο Γενάρης θύμωσε τόσο πολύ, που του έριξε ένα χέρι ξύλο και του πήρε τη σειράΑπό τότε, ο πρώτος μήνας του χρόνου είναι ο Γενάρης και όχι ο Μάρτης.

Λένε μάλιστα, πως όταν ο Μάρτης θυμάται τη ζαβολιά που έκανε στα αδέρφια του, σκάει στα γέλια. Όταν θυμάται όμως το ξύλο που έφαγε, κλαίει με μαύρο δάκρυ.

Έτσι έχει μείνει η παροιμία που λέει:


Μάρτης είναι, νάζια κάνει.
Πότε κλαίει - πότε γελάει.



Καλό μήνα !!!


Και επειδή ο ήλιος τον Μάρτη καίει, μην ξεχάσετε να φορέσετε το "Μάρτη" σας

Εμείς φτιάξαμε το δικό μας, με μια μικρή παραλλαγή, βάλαμε επάνω και κόκκινες χάντρες (εντάξει στον αγορίστικο δεν βάλαμε !!!).




Ενα βιντεάκι που εξηγεί πως μπορείτε να φτιάξετε Μάρτη, θα βρείτε εδώ:


Εμείς απλά στην κόκκινη κλωστή περάσαμε κόκκινες χάντρες και στερεώσαμε την κάθε μια από αυτές, με ένα κομπάκι.

* Αν όλο αυτό με το στρίψιμο σας φαίνεται περίπλοκο, μπορείτε απλά να κόψετε άλλη μια κλωστή στο ίδιο μήκος, να διπλώσετε τις τρεις κλωστές στη μέση, να τις χωρίσετε στα τρία και να κάνετε μια πλεξούδα !!!




Και του χρόνου !!!

Μη νομίζετε όμως πως "Μάρτη" φοράμε μόνο εμείς στην Ελλάδα! Το έθιμο αυτό υπάρχει σε όλα τα Βαλκάνια. 
Σε πολλές περιοχές τόσο της Ελλάδας όσο και των Βαλκανίων, κρεμάνε τον "Μάρτη" και στα δέντρα, για να φέρει ανθοφορία.
Και όταν τελειώσει ο μήνας, δεν τον πετάμε! Ή τον κρεμάμε σε ένα κλαδί για να τον πάρουν τα χελιδόνια και να τον βάλουν στη φωλιά τους, ή τον κρατάμε μέχρι το βράδυ της Ανάστασης και τον καίμε με τη φλόγα της λαμπάδας μας! 






Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ ή ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ;;;;

Δεν ξέρω αν φταίει που μεγάλωσα και πια βλέπω τα πράγματα αλλιώς ή απλά έχω δεχτεί μεγάλη πίεση από παντού και έχω φτάσει στα όριά μου. Ίσως και τα δύο. Όμως από εκεί που ήμουν ένας άνθρωπος με απεριόριστη υπομονή και με διάθεση να δικαιολογώ σχεδόν τους πάντες για τις πράξεις τους ή ακόμα και να ξεχνάω και να συγχωρώ πολύ εύκολα, τώρα έχω αλλάξει! 

Με εκνευρίζει αφάνταστα η νοοτροπία "εγώ θα κάνω αυτό που θέλω και σε όποιον αρέσει". Ε όχι ρε φίλε, δεν μου αρέσει. Και δεν μου αρέσει, όχι γιατί είμαι εγώ ιδιότροπη, αλλά δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις!!! Τι εννοώ; Θα σας περιγράψω ένα περιστατικό.

Κάθε πρωί, για να πάμε με τα παιδιά στο σχολείο, πρέπει να διασχίσουμε τον κεντρικό δρόμο της περιοχής. Και ο πιο ασφαλής τρόπος για να γίνει αυτό, είναι να πάμε στην διάβαση και να περιμένουμε το φανάρι, γιατί είναι δρόμος με μεγάλη κυκλοφορία. 



Πριν λίγες μέρες λοιπόν όπως κάθε πρωί, σταθήκαμε στην διάβαση, πιέσαμε το κουμπί για να ανάψει ο "Γρηγόρης" και περιμέναμε. 

Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που στο σημείο αυτό που βρίσκεται η ΔΙΑΒΑΣΗ ΠΕΖΩΝ, δεν είχε παρκαρισμένο αυτοκίνητο !!! Συνήθως κάποιος οδηγός έχει αφήσει στο σημείο αυτό το αυτοκίνητό του, γιατί "ωχ βρε αδερφέ, που να ψάχνω να παρκάρω τώρα, βάλτο πάνω στη διάβαση και δεν πειράζει, ας βγουν οι πεζοί στη μέση του δρόμου κι ας προσέχουν να μην τους πατήσουν τα λεωφορεία που περνάνε !!!" (έτσι δεν μεταφράζεται αυτή η κίνηση, να παρκάρεις ΠΑΝΩ στη διάβαση;;;;).


Στεκόμασταν λοιπόν και περιμέναμε το φανάρι. Ξαφνικά βλέπω ένα τζιπ να ανάβει αλάρμ και να κατευθύνεται.... πάνω μας!!! Σταματάει μόλις λίγα εκατοστά πριν .... με πατήσει και ο οδηγός του μου κάνει νόημα, να .... του αδειάσω τη γωνιά γιατί προφανώς τον ενοχλώ!!! 

Και αρχίζει ένας διάλογος, με νοήματα περισσότερο αφού εκείνος ήταν μέσα στο αυτοκίνητο και εγώ με τα παιδιά απ' έξω:

"Τι θέλετε;;;;" 
"Κάνε λίγο πιο εκεί" (εννοώντας φυσικά να βγω στη μέση της λεωφόρου, για να μπορέσει να παρκάρει ανενόχλητος). 
"Εγώ;" 
"Ναι!"
"Που να πάω;;;;"
"Βγες λίγο πιο έξω για να παρκάρω".
"Εδώ;"
"Ναι!!!"
"Είναι διάβαση".
"Ε, πέρνα απέναντι". 
"Είναι ακόμα κόκκινο". 
"Δεν πειράζει, πέρνα, πέρνα τώρα, δεν έρχεται κανείς".

Σε αυτό το σημείο αρχίζω να ψάχνομαι, αν όντως συμβαίνει όλο αυτό, ή το φαντάζομαι! Δεν είναι δυνατό να μου λέει να βγω με τα παιδιά στη μέση του δρόμου ή να περάσω το φανάρι με κόκκινο για να παρκάρει αυτός ΠΑΝΩ στη διάβαση! Δεν μπορεί ε; Ή μήπως μπορεί; Επειδή είχα τα παιδιά μαζί μου και δεν ήθελα να αρχίσω να φωνάζω και να δημιουργηθεί φασαρία, απλά του είπα:

"Θα περάσω απέναντι, όταν το φανάρι γίνει πράσινο κι ας είναι ο δρόμος άδειος. Τότε θα κάνεις αυτό που θες, αλλά να ξέρεις ότι ΠΟΛΥ ΚΑΚΩΣ θα παρκάρεις στη διάβαση. Οι διαβάσεις είναι για τους πεζούς και όχι για τα αυτοκίνητα".

Ο "Γρηγόρης" άναψε, εμείς περάσαμε απέναντι και φυσικά όταν ξαναπέρασα από το σημείο, το τζιπ ήταν παρκαρισμένο εκεί, ΠΑΝΩ στη ΔΙΑΒΑΣΗ! Όχι που θα στεναχωριόταν ο "κύριος". Ποιος έχασε το φιλότιμο, για να το βρει αυτός άλλωστε;

ΑΝ όμως, ΑΝ λέω εκείνη τη στιγμή, έπιανα το τηλεφωνάκι μου στο χέρι και φώναζα την Τροχαία να του κόψει ένα κουστουμάκι στα μέτρα του;;;; Ε;;; Την επόμενη φορά δεν θα το ξανασκεφτόταν να αφήσει το αυτοκίνητό του σε διάβαση; Εκτός εάν το πάρει απόφαση πως κάθε φορά που θα κάνει παρόμοια βλακεία, θα πληρώνει κάτι σαν ιδιωτικό parking, έτσι για να ενισχύσει τα ταμεία του κράτους βρε παιδί μου !!!. 

Θα ήμουν λέτε πολύ κακιά; Κομπλεξική; 

Πάντως εμένα από εδώ και πέρα θα με βρουν απέναντί τους τέτοιες συμπεριφορές. Δεν πρόκειται να ξαναπώ απλά "κοίτα τον Ελληνάρα πώς έχει παρκάρει" και να μην κάνω τίποτα άλλο. Όποιος δεν ξέρει να σέβεται, καλά θα κάνει να φοβάται! 


(και ναι, θα μείνετε με την απορία, αν τελικά εκείνη τη μέρα φώναξα ή όχι την τροχαία... χεχεχεχ)











Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Και η αγάπη μαμά;;;;

Πριν λίγες μέρες βγήκαμε με την μικρή μου μια βόλτα. Ήταν Σάββατο πρωί, η μέρα ήταν ηλιόλουστη και έτσι τα παράτησα όλα, την πήρα από το χέρι και βγήκαμε στο δρόμο για να χαζέψουμε βιτρίνες.
Περπατούσαμε πιασμένες χέρι - χέρι, τραγουδήσαμε και λιγάκι (ναι, μέσα στη μέση του δρόμου, δεν θέλω σχόλια), μιλήσαμε, χαιρετήσαμε γνωστούς που συναντήσαμε τυχαία.

Όταν κουραστήκαμε, καθίσαμε κάπου να την κεράσω γλυκιά μπουγάτσα και φρέσκο χυμό πορτοκάλι. Πολύ μου άρεσε όλο αυτό! Εγώ με την κόρη μου έξω για ψώνια και χυμό! Να καθόμαστε στα ψηλά σκαμπό μας, να τσιμπολογάμε μπουγάτσα με μπόλικη άχνη και κανέλα και να συζητάμε! Και είναι μόλις 7! Δεν είναι τέλειο;

Αφού πήραμε και μπουγάτσα σε πακέτο για τους άντρες της οικογένειας, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε. Βγαίνοντας από το μαγαζί, η Αθηνά κοίταξε ψηλά στον ουρανό και μου είπε: