Σάββατο 24 Μαρτίου 2018

25η Μαρτίου χωρίς εσένα....

25η Μαρτίου ξημερώνει..... Μια 25η Μαρτίου τόσο διαφορετική από τις άλλες....  Τα χρώματα της δεν είναι μόνο γαλανόλευκα. Τα συναισθήματά της δεν είναι μόνο χαρούμενα και γιορτινά. Όλα έχουν αλλάξει φέτος. Όλα είναι μπερδεμένα και ανακατεμένα. Δεν ξέρω τι επικρατεί..... Από τη μια η χαρά για τη γιορτή, η παρέλαση των παιδιών....  Από την άλλη.....λείπεις εσύ.... Πρώτη χρονιά φέτος που στη γιορτή σου δεν θα είσαι εδώ. Εσύ που θα σηκωνόσουν το πρωί, θα φορούσες το καλό σου πουκάμισο, τη απαραίτητη γραβάτα και θα σιγοσφύριζες ένα τραγούδι στο μπάνιο την ώρα που θα ξυριζόσουν. Το τηλέφωνο θα άρχιζε να χτυπάει.... Ολοι θα ήθελαν να σου ευχηθούν. Θα σε έπαιρνε και ο συμπέθερός σου να ανταλλάξετε ευχές, αφού κι εκείνον Βαγγέλη τον λένε.... Θα έπινες το καφεδάκι σου και θα πήγαινες στην παρέλαση να καμαρώσεις τα εγγόνια σου.  Στο δρόμο θα χαιρετούσες όποιον έβλεπες με μια γελαστή καλημέρα, με ένα στιχάκι με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Θα επέστρεφες σπίτι με ένα μπουκέτο λουλούδια που θα είχες μαζέψει από τα παρτέρια του δρόμου. Θα μας έλεγες ποιον είδες, τι είπατε, τι νέα έμαθες...
Το μεσημέρι θα απολάμβανες το παραδοσιακό φαγητό της ημέρας, λέγοντας χίλια καλά λόγια για αυτό στη μάνα μας - ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΣΟΥ ! Μετά θα καθόσουν στο γραφείο σου να διαβάσεις ακούγοντας ραδιόφωνο. Μέχρι που θα άρχιζαν πάλι τα τηλέφωνα από όλους τους φίλους σου που σε αγαπούσαν (αγαπούν) τόσο....  Θα είχαμε και κάποιες επισκέψεις... Μέχρι αργά το βράδυ....

Τώρα όμως όλα θα είναι τόσο διαφορετικά..... Και δεν ξέρω τι να νιώσω.... Δεν ξέρω τι είναι πιο δυνατό. Η χαρά που γιορτάζουν άλλα τρία μέλη στην οικογένεια ή η λύπη για τη δική σου απουσία. Δεν θέλω να αφήσω τη χαρά να επισκιάσει τη λύπη, για να μην σε προδώσω... Τίποτα δεν μπορεί να επισκιάσει το κενό που άφησες στη ζωή και την ψυχή μας.... Τίποτα δεν είναι ίδιο χωρίς εσένα. Κι ας μας έχει ρουφήξει η ρουτίνα και η καθημερινότητα που δεν μας αφήνουν να σκεφτούμε τι έχει συμβεί..... 

Μας λείπεις.... πολύ..... το ξέρεις άραγε; 









Κυριακή 11 Μαρτίου 2018

Ο μπαμπάς μου....

Τον μπαμπά μου τον ήξερε και τον αγαπούσε πολύς κόσμος. Για τα χρόνια που είχε δουλέψει μαζί του στις βιοτεχνίες και τα ραφτάδικα, για τα τραγούδια που είχε γράψει, για τα απογεύματα που είχαν περάσει μαζί του παίζοντας μπουζούκι, για τις ατελείωτες συζητήσεις, για την αγάπη που είχε για την Καισαριανή και τους πρόσφυγες, για τη συμμετοχή του στα κοινά, για την καλημέρα που έλεγε σε όλους μέσα από την ψυχή του και τη συνόδευε πάντα με ένα στίχο του… Δεν είχε ποτέ τίποτα δικό του, όλα τα μοιραζόταν. Από ένα τσιγάρο η το φαγητό που είχε στο πιάτο του, μέχρι τις γνώσεις που είχε για τη μουσική, τα τραγούδια που έγραφε, τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του, τα πάντα.
Γι αυτό και για πολλούς ανθρώπους είχε παίξει διαφορετικό ρόλο στη ζωή τους. Του συναδέλφου, του συνεργάτη, του συναγωνιστή, του αδερφικού φίλου, του δάσκαλου, του τραγουδοποιού….
Για εμάς τα παιδιά του έπαιξε τον πιο σπουδαίο ρόλο της ζωής του. Του μπαμπά…. Του μπαμπά που μας έπαιρνε στους ώμους του όταν ήμασταν μικρά για να μην κουραζόμαστε, που έκρυβε σοκολάτες κάτω από το μαξιλάρι μας, που εμφάνιζε καραμέλες πίσω από το αυτί μας… Που δούλευε μέρα – νύχτα για να μην μας λείψει τίποτα. Που καθάριζε ένα μήλο και το μοίραζε σε όλους μας κρατώντας μόνο μια λεπτή φέτα στο τέλος για εκείνον…Που πάντα υποστήριζε τις  προσπάθειές μας, που ήταν περήφανος για ότι κάναμε, που πάντα συζητούσε και εξηγούσε και ποτέ δεν μάλωνε…. Που αγάπησε τους συντρόφους μας σαν δικά του παιδιά και ήθελε μόνο να είμαστε αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι… Που έκανε τις πιο μεγάλες αγκαλιές, που μας έμαθε να αγαπάμε, να μοιραζόμαστε, να σεβόμαστε, να είμαστε δίκαιοι αλλά και δυνατοί, να προσπαθούμε και ότι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μπορεί να είναι και τα πιο απλά …..

Περίεργο να πρέπει να μιλάς σε παρελθόντα χρόνο για κάποιον. Περίεργο να πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς αυτόν…. Περίεργο να μην υπάρχει πια κάποιος που μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν τόσο έντονα στη ζωή σου….   

Στο σαλόνι είναι ακόμα το γραφείο σου, οι σημειώσεις σου και το μπαγλαμαδάκι σου…. Στην κουζίνα η καρέκλα σου… Στις ντουλάπες τα ρούχα σου…. Στο μπάνιο τα ξυριστικά σου… Η παρουσία σου τόσο έντονη σε κάθε χαρούμενη ή δύσκολη στιγμή της ζωής μας… Πάντα δίπλα μας…. Πάντα ΠΑΡΩΝ όπως έλεγες ο ίδιος….

Σ’ αγαπώ μπαμπά μου, μου λείπεις....

Το Μαριάκι σου….