25η Μαρτίου χωρίς εσένα....

25η Μαρτίου ξημερώνει..... Μια 25η Μαρτίου τόσο διαφορετική από τις άλλες....  Τα χρώματα της δεν είναι μόνο γαλανόλευκα. Τα συναισθήματά της δεν είναι μόνο χαρούμενα και γιορτινά. Όλα έχουν αλλάξει φέτος. Όλα είναι μπερδεμένα και ανακατεμένα. Δεν ξέρω τι επικρατεί..... Από τη μια η χαρά για τη γιορτή, η παρέλαση των παιδιών....  Από την άλλη.....λείπεις εσύ.... Πρώτη χρονιά φέτος που στη γιορτή σου δεν θα είσαι εδώ. Εσύ που θα σηκωνόσουν το πρωί, θα φορούσες το καλό σου πουκάμισο, τη απαραίτητη γραβάτα και θα σιγοσφύριζες ένα τραγούδι στο μπάνιο την ώρα που θα ξυριζόσουν. Το τηλέφωνο θα άρχιζε να χτυπάει.... Ολοι θα ήθελαν να σου ευχηθούν. Θα σε έπαιρνε και ο συμπέθερός σου να ανταλλάξετε ευχές, αφού κι εκείνον Βαγγέλη τον λένε.... Θα έπινες το καφεδάκι σου και θα πήγαινες στην παρέλαση να καμαρώσεις τα εγγόνια σου.  Στο δρόμο θα χαιρετούσες όποιον έβλεπες με μια γελαστή καλημέρα, με ένα στιχάκι με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Θα επέστρεφες σπίτι με ένα μπουκέτο λουλούδια που θα είχες μαζέψει από τα παρτέρια του δρόμου. Θα μας έλεγες ποιον είδες, τι είπατε, τι νέα έμαθες...

Το μεσημέρι θα απολάμβανες το παραδοσιακό φαγητό της ημέρας, λέγοντας χίλια καλά λόγια για αυτό στη μάνα μας - ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΣΟΥ ! Μετά θα καθόσουν στο γραφείο σου να διαβάσεις ακούγοντας ραδιόφωνο. Μέχρι που θα άρχιζαν πάλι τα τηλέφωνα από όλους τους φίλους σου που σε αγαπούσαν (αγαπούν) τόσο....  Θα είχαμε και κάποιες επισκέψεις... Μέχρι αργά το βράδυ....

Τώρα όμως όλα θα είναι τόσο διαφορετικά..... Και δεν ξέρω τι να νιώσω.... Δεν ξέρω τι είναι πιο δυνατό. Η χαρά που γιορτάζουν άλλα τρία μέλη στην οικογένεια ή η λύπη για τη δική σου απουσία. Δεν θέλω να αφήσω τη χαρά να επισκιάσει τη λύπη, για να μην σε προδώσω... Τίποτα δεν μπορεί να επισκιάσει το κενό που άφησες στη ζωή και την ψυχή μας.... Τίποτα δεν είναι ίδιο χωρίς εσένα. Κι ας μας έχει ρουφήξει η ρουτίνα και η καθημερινότητα που δεν μας αφήνουν να σκεφτούμε τι έχει συμβεί..... 

Μας λείπεις.... πολύ..... το ξέρεις άραγε;