Είσαι γονιός όταν ....

Πότε γίνεσαι αλήθεια γονιός; Πότε είσαι η μαμά ή ο μπαμπάς κάποιου παιδιού; Όταν απλά σε κάποια απρόσεκτη στιγμή πάθους δώσεις λίγες σταγόνες γενετικού υλικού και από αυτό προκύψει η γέννηση ενός ανθρώπου ή .... 

Όταν από την πρώτη στιγμή που το βλέπεις, ορκίζεσαι ότι θα το φροντίζεις, θα το προστατεύεις, θα το αγαπάς, θα ζεις και θα αναπνέεις γι' αυτό, για όλη σου τη ζωή...

Όταν το παίρνεις από το δωμάτιο κάποιου ιδρύματος και του ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού και της καρδιάς σου, για πάντα...

Όταν το κρατάς στην αγκαλιά σου και δεν θες να το αφήσεις, γιατί δεν θες να νιώσει ότι φεύγεις ...

Όταν σηκώνεσαι τη νύχτα για να αφουγκραστείς την ανάσα του και να το σκεπάσεις...

Όταν το βλέπεις να κάνει τα πρώτα του βήματα και από την μια θέλεις να το κρατήσεις για να μην χτυπήσει, από την άλλη όμως, είσαι τόσο περήφανη που τα κατάφερε. Και αν πέσει, είσαι πάντα εκεί για να το βοηθήσεις και να του πεις ότι πρέπει να σηκωθεί και να συνεχίσει την προσπάθεια....

Όταν τρέχεις πίσω του τη στιγμή που κάνει για πρώτη φορά ποδήλατο χωρίς βοηθητικές και μέχρι να μάθει ισορροπία...

Όταν σε κάθε αγώνα μπάσκετ, σε κάθε παράσταση, σε κάθε σχολική γιορτή είσαι εκεί να του χαμογελάς και το εμψυχώνεις. Και όταν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό νιώθεις χάλια.

Όταν το ακούς να λέει το ποίημα του στο νηπιαγωγείο ντυμένο αγγελάκι, ή χιονούλα, ή μαργαρίτα ή Μπουμπουλίνα και κλαις....

Όταν το σηκώνεις αγκαλιά για να βάλει εκείνο το αστέρι στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Όταν σου χαρίζει ένα λουλούδι που έκοψε μόνο του και το βάζεις στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι σου, για να είναι το πρώτο πράγμα που θα δεις όταν ξυπνήσεις.

Όταν κρεμάς τις ζωγραφιές του στο ψυγείο, ακόμα και αν είναι πεντακάθαρες, καλλιτεχνικές.... μουντζούρες.

Όταν διαβάζεις για 100 βράδια στη σειρά την ιστορία του Πίτερ Παν, που κάθε βράδυ ακούει με τον ίδιο ενθουσιασμό και εκεί που σταματάς να πάρεις ανάσα σε ρωτάει "και μετά μαμά;"..

Όταν βλέπεις τις φωτογραφίες του στο πορτοφόλι σου και χαμογελάς.

Όταν του κρατάς το χέρι σφικτά τη στιγμή που περνάτε στην απέναντι πλευρά του δρόμου και του εξηγείς τι είναι ο "Γρηγόρης" και ο "Σταμάτης".

Όταν του εξηγείς για χιλιοστή φορά γιατί πρέπει στο αυτοκίνητο να φοράει ζώνη και δεν ξεκινάς αν δεν την φορέσει.

Όταν με τα λίγα ευρώ που περισσεύουν, αγοράζεις δικά του παπούτσια και όχι δικά σου.

Όταν μοιράζεσαι μαζί του το τελευταίο κομμάτι κέικ.

Όταν χαίρεσαι που κάνει καινούργιους φίλους.

Όταν του κρατάς το χεράκι για να μάθει να γράφει τα πρώτα του γράμματα.

Όταν κλαίει και κάνεις τον καραγκιόζη για να ξανακούσεις το γέλιο του.

Όταν προσπαθείς να το πείσεις ότι "το ψάρι είναι πολύ νόστιμο", για να πάρει ο οργανισμός του τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται.

Όταν όσο κουρασμένος ή στεναχωρημένος κι αν είσαι, ένα "σ' αγαπώ μαμά" σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι.

Όταν ψάχνεις να βρεις την κατάλληλη απάντηση σε κάθε "γιατί μαμά;" κι ας έχει πάει 12 το βράδυ. 

Όταν πρέπει να απαντήσεις σε ερωτήσεις όπως "γιατί πέθανε η γιαγιά, μαμά;" και νιώθεις ότι πρέπει να πεις την αλήθεια, αλλά να την γλυκάνεις, να την μαλακώσεις, ώστε η ψυχή του να μπορεί να τη δεχτεί... 

Όταν ζυμώνεις μαζί του κουλουράκια και το αφήνεις να βάλει και τα δικά του στραπατσαρισμένα στην πιατέλα.

Όταν εσύ θέλεις σουβλάκι και εκείνο πίτσα και τελικά τρώτε πίτσα.

Όταν αποκοιμιέται στην αγκαλιά σου, νιώθοντας την απόλυτη σιγουριά και ασφάλεια.

Όταν γράφει εξετάσεις και εσύ του στύβεις πορτοκάλια "για να πάρει βιταμίνες και να έχει δύναμη".

Όταν εξακολουθείς να του στύβεις πορτοκάλια κι ας έχει πάει 40 χρονών ....

Όταν το βλέπεις να γίνεται έφηβος και να ανοίγει τα φτερά του μακρυά από εσένα και ενώ δεν αντέχεις να το βλέπεις να φεύγει, το αφήνεις να πετάξει ελεύθερο όσο κι αν καρδιοχτυπάς. Και παρακαλάς να μην βρεθεί κάποιος που θα το πληγώσει.

Τα "όταν" δεν σταματάνε .... δεν υπάρχει τέλος... Όταν γίνεσαι γονιός, μάνα ή πατέρας, τα παιδιά σου είναι κομμάτι από εσένα. Πονάνε και πονάς. Γελάνε και γελάς. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι φυσιολογικό, δεν πρέπει να υπάρχει .-