Για μια εργαζόμενη μαμά.....

Η ώρα είναι 11.18 το βράδυ... Αν και πολύ κουρασμένη, σκέφτομαι ότι πάλι έχω εγκαταλείψει τούτη εδώ την γωνιά που τόσο αγαπώ, που με χαλαρώνει και με κάνει πότε να βουρκώνω και πότε να χαμογελώ... Πέρασε πάνω από ένας μήνας από τότε που έγραψα δυο λόγια, που μοιράστηκα δύο σκέψεις μου μαζί σας... Τι κρίμα.... γράφω τόσο σπάνια πια.... Και όταν το ξεκίνησα, ήθελα να γράφω όσο πιο συχνά μπορώ. Και πράγματι, μέσα στο μυαλό μου έχω έτοιμες (o.k. σχεδόν έτοιμες...) πάρα πολλές αναρτήσεις. Αλλά κάθε πρωί όταν ξυπνάω λέω "αααα σήμερα θα γράψω" και κάθε βράδυ πριν πέσω ξερή για ύπνο "πάααααλι δεν έγραψα, δεν πειράζει, αύριο όμως οπωσδήποτε !!!".

Απόψε λοιπόν είναι η στιγμή του "οπωσδήποτε".


Και επειδή μου αρέσει να είμαι ειλικρινής, θα στο πω για να το ξέρεις: Θα παραπονεθώ. Θα γκρινιάξω λιγουλάκι. Γιατί παντού διαβάζω για το τι τραβάνε και πόσο κουράζονται οι μαμάδες που δεν δουλεύουν και κανείς δεν ασχολείται με τις εργαζόμενες μαμάδες. Όλη η προσοχή είναι στις μαμάδες που έχουν την ευκαιρία να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στο σπίτι τους, χωρίς τρίτα άτομα να μπερδεύονται,  λες και οι μαμάδες που εργάζονται, είναι πιο ξεκούραστες και ζουν την μεγάλη ζωή κλεισμένες σε ένα γραφείο ή ένα κατάστημα... από επιλογή. Λες και η δουλειά είναι σαν μια περιποίηση στο κομμωτήριο, μια βόλτα με τις φίλες μας.......

Ας δούμε λοιπόν τι σημαίνει να είσαι μια εργαζόμενη μαμά. Συγκεκριμένα, εργαζόμενη μαμά στον ιδιωτικό τομέα. Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη στιγμή που νιώθεις μαμά, από την στιγμή δηλαδή που κρατάς ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια σου. Μετά την χαρά και τον ενθουσιασμό που ένα μικρό θαύμα συμβαίνει μέσα στο σώμα σου, έρχεται η στιγμή που σκέφτεσαι: "Ωχ! Πώς θα το πω στην δουλειά; Θα με φάνε ζωντανή λέμε.... Δεν θα τους αρέσει καθόλου..... Και πότε περίπου θα γεννήσω; Γενάρη μήνα; Πω πωωωωωωωωωω, τότε έχουμε πολλή δουλειά, πώς θα λείψω εγώ; Θα πάρουν κάποιον άλλον στη θέση μου μάλλον.... Και μετά; Θα με ξαναπάρουν ή θα βρουν κανένα παραθυράκι και θα μείνω χωρίς δουλειά; Μήπως πάρουν κανέναν άντρα που δεν θα χρειαστεί στο μέλλον να λείψει για να .... γεννήσει;"

Ο καιρός περνάει και αν όλα πάνε κατ' ευχήν, δεν χρειάζεται να λείψεις από την εργασία σου, παρά μόνο τις ημέρες που ορίζει ο νόμος σαν άδεια τοκετού και λοχείας. Όταν γέννησα εγώ αυτό σήμαινε 56 μέρες πριν την πιθανή ημερομηνία τοκετού και 63 ημέρες μετά τον τοκετό. 63 ημέρες! Το καταλαβαίνεις; Γέννησα και έπρεπε να αφήσω το 63 ημερών μωρό μου στην μαμά μου και να πάω στην δουλειά μου! Και εγώ είμαι και από τις τυχερές! Είχα την μαμά μου δίπλα μου και άφησα το μωρό σε εκείνη. Υπάρχουν όμως και γυναίκες που αφήνουν τα λεχουδάκια τους στα χέρια μιας ξένης γυναίκας μέσα στο σπίτι τους! Μπορείς να το καταλάβεις αυτό; Μια ξένη γυναίκα (γιατί οποιαδήποτε άλλη εκτός από εσένα και την μάνα σου, ναι, είναι ξένη) να έχει το μωρό σου μέσα στο σπίτι σου όλη μέρα και εσύ να μην ξέρεις τι γίνεται. 

Ο καιρός περνάει και το λεχουδάκι σου μεγαλώνει. Βγάζει δοντάκια, αλλά εσύ δεν το βλέπεις πρώτη. Το βλέπει η γιαγιά ή η νταντά και εσύ το βλέπεις όταν επιστρέφεις στο σπίτι.

Ο καιρός περνάει, το μωρό σου λέει τις πρώτες του λεξούλες, αλλά εσύ δεν τις ακούς. Τις ακούει η γιαγιά ή η νταντά και εσύ προσπαθείς να ακούσεις από το ακουστικό του τηλεφώνου (αν σκεφτεί κάποιος ότι είναι πολύτιμο για εσένα να το ακούσεις) ή όταν επιστρέψεις στο σπίτι.... αν δεν κοιμάται το μωρό. Μπορεί να το ακούσεις και δύο μέρες μετά, που θα είναι Κυριακή και θα είσαι , επιτέλους, στο σπίτι.

Ο καιρός περνάει και επειδή θέλεις ΕΣΥ να του δώσεις την πρώτη του φρουτόκρεμα, λες στην γιαγιά ή την νταντά να μην την δώσουν εκείνες στο μωρό το πρωί που εσύ λείπεις. Θα ταϊσεις εσύ το μωρό το απόγευμα...

Ο καιρός περνάει, το μωρό σου κάνει τα πρώτα του βήματα αλλά εσύ πάλι το έχασες. Το βλέπει πρώτη η γιαγιά ή η νταντά και σε παίρνουν τηλέφωνο να σου το πουν. Εσύ θα το δεις το βράδυ στο σπίτι.... ή αύριο....

Ο καιρός περνάει, η γιαγιά ή η νταντά βγάζουν βόλτα το μωρό στις κούνιες και όταν επιστρέφεις το βράδυ στο σπίτι σου λένε τι ωραία που τα πέρασαν....

Ο καιρός περνάει, το μωρό σου μεγαλώνει, πηγαίνει παιδικό σταθμό τώρα. Αλλά δεν το παίρνεις ποτέ εσύ το μεσημέρι. Το παίρνει πάντα η γιαγιά ή η νταντά, αφού εσύ είσαι ακόμα στην δουλειά.... Το ίδιο και στο νηπιαγωγείο..... Και στο δημοτικό.... Για να καταλάβεις, μπορώ να παίρνω εγώ τα παιδιά από το σχολείο, περίπου 10 φορές τον χρόνο.... Μπορεί και 8 ....  Και ο γιος μου τελειώνει του χρόνου το δημοτικό....

Ο καιρός περνάει και την στιγμή που εσύ αφήνεις το πρωί το παιδί έξω από το σχολείο, για να φύγεις τρέχοντας να προλάβεις την ώρα,  βλέπεις άλλες μαμάδες να πιάνουν ψιλοκουβέντα στο πεζοδρόμιο έξω από το σχολείο, να κανονίζουν καφεδάκι ή βόλτα ή γυμναστήριο.... Και ναι, ζηλεύεις που δεν μπορείς να τις ακολουθήσεις....

Ο καιρός περνάει και κάθε φορά που έρχονται Χριστούγεννα ή Πάσχα ή Καλοκαίρι ή οποιαδήποτε άλλη σχολική αργία, εσύ πρέπει να σπας το κεφάλι σου να δεις τι θα κάνεις με τα παιδιά, αφού εσένα δεν σου δίνουν άδεια και δεν γίνεται να τα αφήσεις μόνα στο σπίτι....

Ο καιρός περνάει και παρακαλάς οι δάσκαλοι να κανονίσουν τις σχολικές γιορτές Σάββατο ή Κυριακή για να μπορέσεις να πας. Διαφορετικά πρέπει να ζητήσεις την περίφημη γονική άδεια, που ναι μεν δικαιούσαι, αλλά για να την πάρεις πρέπει να τσακωθείς.

Ο καιρός περνάει και πρέπει να τσακώνεσαι με τους συναδέλφους σου, για το ποιος θα λείψει την Παραμονή των Χριστουγέννων για να πάει τα παιδιά του να πουν τα κάλαντα.... Ή πόσες μέρες θα λείψει ο κάθε ένας τον Αύγουστο. Τσακώνεσαι και με τον σύζυγο, που ενώ του είχες πει ότι εσύ δεν μπορείς να λείψεις από την δουλειά σου τον Ιούλιο, εκείνον κανόνισε όλη την άδεια του τότε και έτσι δεν έχετε καμία μέρα κοινή. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι και θα είσαστε μαζί σαν οικογένεια μόνο τις Κυριακές....

Ο καιρός περνάει και κάθε φορά που το παιδί αρρωσταίνει εσύ απελπίζεσαι, γιατί δεν μπορείς να μείνεις δίπλα του να το φροντίσεις. Και πρέπει να παρακαλάς την γιαγιά και να της εξηγείς πόσο αντιπυρετικό πρέπει να του δώσει και φοβάσαι κιόλας, μήπως του δόση λάθος δόση, γιατί δεν βλέπει και πολύ καλά....

Ο καιρός περνάει και κάθε φορά που η κόρη σου σε κοιτάζει και σου λέει "Γιατί μαμά δεν μπορείς να κάνεις κοπάνα από την δουλειά σήμερα, να μείνεις μαζί μου;" η ψυχή σου γίνεται χίλια κομμάτια. Το ίδιο και όταν σε παίρνει τηλέφωνο στην δουλειά και σε ρωτάει "Πότε θα έρθεις μαμά; Γιατί δεν τους λες ότι σε ζητάει το παιδάκι σου;;; Θέλω να έρθεις τώρααααααααααα". Το ίδιο και όταν σου λέει: "Έλα τώρα μαμάααααααααααααααααα, άσε το μαγείρεμα, τα ασιδέρωτα, το συμμάζεμα και έλα να παίξουμε μαζί. Θέλω να παίξουμε μαζί μαμαααααααααααααααααα".

Ο καιρός περνάει και το σπίτι σου είναι μονίμως ακατάστατο και τα ασιδέρωτα φτάνουν στο ταβάνι.... Όπως και οι τύψεις που σε κυνηγάνε κάθε μέρα.... Και κάποιες φορές δεν προλαβαίνεις να φτιάξεις κέικ ή κουλουράκια για κολατσιό για το σχολείο και τους δίνεις χρήματα να ψωνίσουν από το κυλικείο. Κάτι για το οποίο πραγματικά μισείς τον εαυτό σου....

Ο καιρός περνάει και ένα πρωί ανακαλύπτεις πως το μικρό μωράκι που χωρούσε στην αγκαλιά σου, φοράει μεγαλύτερο νούμερο παπούτσι από εσένα και σχεδόν σε έχει ξεπεράσει στο ύψος. Και έχεις χάσει τόσες πολλές πολύτιμες στιγμές μαζί του..... Που δεν θα επιστρέψουν, τις έχασες για πάντα. Γιατί είσαι υποχρεωμένη να δουλέψεις 8-10-12 ώρες την ημέρα. Ώρες που χάνεις από αγκαλιές, από παραμύθια, από βόλτες, κουβέντες, φροντίδα....  Γιατί ο καιρός περνάει...... Περνάει τόσο γρήγορα γαμώτο !!!

Δεν λέω ότι οι μαμάδες που είναι στο σπίτι δεν κουράζονται. Δεν λέω ότι δεν τους λείπει η επαφή με .... ενήλικες ή δεν χρειάζονται να ξεφεύγουν κι εκείνες από την ρουτίνα τους. Λέω απλά ότι είναι τυχερές γιατί δεν στερούνται τα παιδιά τους. Τα ζουν όσο το δυνατό περισσότερο, ρουφάνε όλες τις πολύτιμες στιγμές μαζί τους και τις κρατάνε σαν φυλαχτό.

Και αυτό είναι κάτι που σε εμένα, μια εργαζόμενη μαμά μου λείπει πολύ.... και με πονάει.....