Τοκ - τοκ !!! Τα νέα μας!

Χάθηκα πάλι, το ξέρω. Οι αναρτήσεις μου έχουν αραιώσει πολύ, σε βαθμό κακουργήματος! Και η αλήθεια είναι πως μου λείπει πολύ το blogging. Μου λείπει να σας γράφω τα νέα μου, μια κατασκευή που φτιάξαμε με τα παιδιά, μια συνταγή που δοκιμάσαμε, ένα βιβλίο που διαβάσαμε, την καθημερινότητά μας. Μου λείπει η -συνήθως- βραδινή βόλτα στην γειτονιά μας, τα σχόλια, τα πειράγματα, οι "επισκέψεις" που κάνουμε ο ένας στο σπιτάκι του άλλου. Και όλο λέω ότι "αύριο θα γράψω οπωσδήποτε" αλλά όταν έρχεται το αύριο, πάντα κάτι συμβαίνει και τελικά το βράδυ πέφτω τέζα για ύπνο δίνοντας ξανά την ίδια υπόσχεση. Σήμερα όμως ξύπνησα αποφασισμένη! Σε σημείο μάλιστα, που άφησα τον μπαμπά μας με τα παιδιά να πάνε βόλτα μόνοι τους, (με την υπόσχεση ότι θα πάω κι εγώ να τους βρω πριν επιστρέψουν), προγραμματίζοντας ένα πολύ εύκολο και γρήγορο φαγητό για σήμερα και κλείνοντας τα μάτια όταν περνάω δίπλα από τον μπόγο με τα ασιδέρωτα (δεν τα βλέπω, άρα δεν υπάρχουν)! Ήρθα λοιπόν και ελπίζω να μην με έχετε ξεχάσει, αν και αν έχει συμβεί αυτό, θα φταίω εγώ και μόνο εγώ (κλαψ κλαψ) !!!

Κατ' αρχήν να πω ότι μου την έχει δώσει απίστευτα το κρύο που έκανε φέτος τον Χειμώνα. Φέτος που στην πολυκατοικία αποφάσισαν να μην ανάψει καθόλου το καλοριφέρ, έκανε το κρύο που δεν έκανε τα όλα τα τελευταία χρόνια. Χιόνισε μέσα στην Αθήνα 4 φορές! Ήμαρτον πια! (ναι, το ξέρω, είμαι ίσως η μοναδική που γκρίνιαζε με το χιόνι). Βαρέθηκα να βλέπω το θερμόμετρο να δείχνει βαθμούς του τύπου 0, 2, 3, 5, 7, 9 ! Την ημέρα δε που έδειξε 14 (!) ήμουν έτοιμη να αρχίσω να τραγουδάω "ήρθε το καλοκαίρι, ήρθε το καλοκαίρι"! Φανταστείτε ότι χθες το βράδυ ήμασταν καλεσμένοι σε ένα παιδικό πάρτι και επειδή την ημέρα που αγόρασα το δώρο για τον φίλο μας είχε 15 βαθμούς το μεσημέρι, εγώ μέσα στην χαρά ... ψώνισα καλοκαιρινά ρούχα! Ελπίζω η μαμά του Ν. να μην νομίζει ότι πάει το έχασα, που πήγα Μάρτη μήνα και αγόρασα βερμούδα και κοντομάνικο!

Το μεγάλο μου όμως νέο, είναι ότι επιτέλους άλλαξα δουλειά. Μετά από 18 χρόνια στην ίδια εταιρεία, που τα τελευταία 8 η κατάσταση ήταν χάλια από κάθε άποψη, πετάχτηκε μια ευκαιρία από το πουθενά, την άρπαξα δίχως δεύτερη σκέψη και έτσι από την 1η Φεβρουαρίου εργάζομαι σε ένα κατάστημα με είδη για πλέξιμο και κέντημα! Ένα χόμπι που έχω πέσει με τα μούτρα τα τελευταία 3 περίπου χρόνια και μου δίνει πολύ χαρά. 

Αυτή η αλλαγή βέβαια, έχει φέρει τεράστιες αλλαγές στην οικογενειακή ζωή μας, άλλαξα από ωράριο γραφείου σε ωράριο καταστημάτων, δουλεύω 3 απογεύματα την εβδομάδα και Σάββατο πρωί, κάτι που δεν είχα ξανακάνει στη ζωή μου! Αυτό σημαίνει ότι το βάρος για ότι χρειάζονται τα παιδιά αυτές τις ώρες έχει πέσει στον μπαμπά μας, που τους τελευταίους 9 μήνες είναι άνεργος και να πω την αλήθεια έχουμε αντιστρέψει τους ρόλους, μέχρι να βρει κι εκείνος δουλειά! Παίρνει τα παιδιά από το σχολείο, τα πηγαίνει στις δραστηριότητες, τα βοηθάει στο διάβασμα, κάνει και κάποιες δουλειές στο σπίτι. 

Η ηρεμία όμως και η αυτοεκτίμηση που ξαναβρίσκω σιγά - σιγά, μου δίνουν δύναμη να αντιμετωπίζω τα υπόλοιπα. Και την κούραση που είναι σαφώς πιο έντονη και την έλλειψη προσωπικού χρόνου και όλες αυτές τις αλλαγές που έχουν έρθει. Εδώ οφείλω όμως να ομολογήσω ότι και ο καλός μου έχει σταθεί βράχος σε όλο αυτό. Με έχει στηρίξει πάρα πάρα πάρα πολύ! Και μάλιστα για να είμαι δίκαιη, άλλο τόσο με έχουν στηρίξει και οι γονείς μου. Ακόμα και η αδερφή μου και η ανιψιά μου, όποτε έχει χρειαστεί βοηθάνε χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσω δεύτερη φορά! Τους ευχαριστώ όλους πάρα πάρα πολύ γι' αυτό! Αν δεν είχα την βοήθεια και την στήριξή τους, μπορεί να μην το είχα αποφασίσει και να μην το είχα κάνει!

Κατά τα άλλα, μέσα στο σπίτι έχουμε δύο μικρά θηρία, που το ένα βαδίζει στην προεφηβεία και αμφισβητεί σχεδόν τα πάντα (λες κάτι και η απάντηση είναι "κι εσύ πού το ξέρεις;;;", βγάζει την μια στιγμή ξαφνικές ευαισθησίες και την άλλη πειράζει την αδερφή του μέχρι να την σκάσει, η μικρή τσιμπάει και όπως έχει και φλογερό ταμπεραμέντο βάζει τις φωνές και αρχίζουν το κυνηγητό. Έχουμε διαφωνίες του στυλ "Ο Βαγγέλης έκατσε 5 λεπτά περισσότερα στον υπολογιστή" ή "η Αθηνά να κάνει πρώτη μπάνιο, εγώ έκανα πρώτος την προηγούμενη φορά" ή "εγώ δεν θέλω να πάω στο πάρκο, είναι για τα μικρά" ή ακόμα καλύτερα "εγώ θέλω να πάω μόνος μου στο σχολείο, δεν θέλω να με πας εσύ, είμαι μεγάλος πια" (Ε' Δημοτικού ο "μεγάλος").

Αυτά τα νέα μας για τώρα. Προσπαθούμε όλοι να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα, κάπου τα καταφέρνουμε, κάπου - κάτι χάνουμε, αλλά όπως είπε και η μικρή μου "Μανούλα, αφού όταν έρχεσαι από την δουλειά είσαι χαρούμενη, δεν πειράζει. Έτσι έπρεπε να κάνεις".

Σμουτς!