ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ !

Όσοι με γνωρίζουν καλά, ξέρουν ότι ένα βασικό χαρακτηριστικό μου είναι η σταθερότητα. Μου αρέσει η ρουτίνα, η ασφάλεια που σου δίνει. Αυτή η ρουτίνα που μπορεί κάποιον άλλον να τον κάνει να λιώσει από βαρεμάρα, εμένα με κάνει να χαλαρώνω, να αφήνομαι αλλά και να νιώθω σιγουριά. Για παράδειγμα, ακολουθώ πάντα την ίδια διαδρομή για έναν συγκεκριμένο προορισμό, στα εστιατόρια παραγγέλνω πάντα πιάτα που έχω δοκιμάσει και ξέρω πως μου αρέσουν,  προτιμώ να κάνω τις αγορές μου από τα ίδια πάντα μαγαζιά, τα ρούχα μου έχουν σχεδόν όλα τα ίδια χρώματα.  Γενικά σπάνια κάνω αλλαγές στη ζωή μου και μπορώ να πω ότι όταν είναι απαραίτητο τις κάνω, αλλά μου προκαλούν αμηχανία. 

Ένα άλλο χαρακτηριστικό μου είναι η απεριόριστη υπομονή. Ατελείωτη υπομονή! Δεν εκνευρίζομαι για παράδειγμα όταν οδηγώ σε όση κίνηση και αν μπλέξω, ή όσο "καροτσάκι" και αν με πηγαίνει ο οδηγός του προπορευόμενου αυτοκινήτου! Δεν εκνευρίζομαι αν χρειαστεί να περιμένω σε μια τεράστια ουρά σε μια δημόσια υπηρεσία! Αν δεν έχω χρόνο, απλά φεύγω! Επίσης, μπορώ να μαζέψω δεκάδες φορές κάθε μέρα, τα παιχνίδια των παιδιών από το πάτωμα και να ταξινομήσω τα παραμύθια στην βιβλιοθήκη τους κατά μέγεθος, συγγραφέα και ηλικία. Γενικά μπορείς να πεις ότι είμαι ένας ήπιος και προβλέψιμος χαρακτήρας. Μια μικρή λίμνη με ήσυχα νερά....

Αυτό που ξέρουν όμως και όσοι με γνωρίζουν πολύ καλά, ότι όταν πω ΤΕΛΟΣ, σημαίνει ΤΕΛΟΣ ! Μπορεί να δώσω σε ένα άτομο ή σε μια κατάσταση χιλιάδες ευκαιρίες. Να πω χιλιάδες φορές "δεν πειράζει". Να συγχωρήσω, να ξεχάσω, να δικαιολογήσω. Να με εκμεταλλευτείς και να το ξέρω, αλλά να ελπίζω ότι κάτι θα αλλάξει ή να λέω ότι δεν είναι και τόσο σημαντικό, "έλα μωρέ, δεν πειράζει...".

Όλα αυτά όμως μέχρι τη στιγμή που θα κάνω το ΜΠΑΜ, που θα πω ΦΤΑΝΕΙ !!!! Ετσι και έρθει αυτή η στιγμή, δεν υπάρχει επιστροφή, δεν αλλάζω γνώμη για κανέναν λόγο πια! Για κανέναν όμως! Είναι εκείνη η στιγμή που αποφασίζω ότι αξίζω κάτι πολύ καλύτερο και ότι εγώ δεν αξίζει να ασχολούμαι πια μαζί σου..... Οτι έχεις πέσει τόσο πολύ στα μάτια μου, που δεν θα χαραμίσω πλέον ούτε μια στιγμή από τον πολύτιμο χρόνο μου. Ίσως μάλιστα να σημαίνει και ότι θεωρώ μια κατάσταση ή ένα πρόσωπο αρκετά τοξικά για εμένα, ότι μου κάνουν κακό και ΠΡΕΠΕΙ να φύγω μακριά. Για το καλό μου, για την αξιοπρέπεια μου, για την ψυχική μου υγεία, ακόμα και για να δείξω στα παιδιά μου, πως τελικά οι αλλαγές είναι απαραίτητες. Δύσκολες να τις αντιμετωπίσεις κάποιες φορές, αλλά απαραίτητες.

Σε μια τέτοια κατάσταση βρίσκομαι αυτή την εποχή, στο σημείο χωρίς επιστροφή, απέναντι σε μια κατάσταση που για πολύ καιρό με έκανε να νιώθω άσχημα, να στεναχωριέμαι, να θυμώνω, να ασφυκτιώ. Ένας χώρος εργασίας που έμεινα για 18 ολόκληρα χρόνια. Αρκετά από αυτά, με πολύ άσχημη συμπεριφορά προς εμένα και τους συναδέλφους μου, με φωνές και απειλές, με ειρωνεία, με πράγματα που εκτοξεύονταν στον αέρα, με πόρτες που έσπαζαν από το χτύπημα, με κλωτσιές σε πόρτες και γραφεία και κούτες με προϊόντα, με σκισμένες σημειώσεις, με κοροϊδία, με.... με.... με..... και με μια τεράστια καθυστέρηση στην μισθοδοσία. Να έρχεται Πάσχα, να έρχονται Χριστούγεννα, να έρχεται καλοκαίρι και να μην έχεις μια στο πορτοφόλι σου ενώ δουλεύεις! Να λες ότι χρειάζεσαι χρήματα για να πάρεις τα σχολικά των παιδιών σου και ο άντρας σου είναι άνεργος και να σου λένε "λυπάμαι μα δεν μπορώ να κάνω κάτι", ενώ η μισθοδοσία σου είναι πίσω 5,6,7,8 μήνες !!! 

Σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση λοιπόν έδινα τόπο στην οργή, και συγχωρούσα, και ξεχνούσα και έλπιζα να αλλάξει..... Και έψαχνα να βρω δικαιολογίες για τα αδικαιολόγητα. Έπεσε και η ανεργία του συζύγου και οπλίστηκα με ακόμα περισσότερη υπομονή και κατανόηση.... Είναι και η οικονομική κρίση βλέπεις..... και φυσικά μέσα σε όλα αυτά, η αυτοεκτίμηση στο πάτωμα.... "Πού θα βρω δουλειά;;;; 40 χρονών με δύο παιδιά, ποιος θα με πάρει;;;; Τόσα χρόνια είμαι στην ίδια δουλειά, πώς θα βγω τώρα ανταγωνιστικά στην αγορά εργασίας;;;;" και άλλα πολλά....

Όλα αυτά μέχρι πριν λίγες μέρες όμως! Δεν θα σας πω λεπτομέρειες ακόμα, θέλω να περάσει λίγος καιρός πριν το κάνω αυτό, να τακτοποιηθούν κάποια πράγματα, να μπω στην καινούργια μου ρουτίνα, να βρω λίγο την χαμένη μου αυτοεκτίμηση και υπόσχομαι να σας τα πω όλα! 

Τώρα θα σας πω μόνο, ότι την Δευτέρα που μας πέρασε μπήκα στο γραφείο του ΠΡΩΗΝ εργοδότη μου (δεν το πιστεύω ότι το λέω αυτό !!!) και του είπα απλά, ότι στο τέλος του μήνα εγώ ΦΕΥΓΩ!!! Γιατί δεν αντέχω πλέον να μείνω σε έναν χώρο που δεν με εκτιμούν, δεν με σέβονται και δεν με υπολογίζουν! Δεν θέλω ούτε την δουλειά του, ούτε την αποζημίωση. Θέλω μόνο τα χρήματα που έχω δουλέψει και να ΦΥΓΩ !!!!  Τώρα μένει μόνο να ρυθμιστούν κάποιες λεπτομέρειες για την εξόφληση μου και ναι, σε μια εβδομάδα από σήμερα, θα ανοίξω την πόρτα, θα βγω έξω, θα κοιτάξω τον ουρανό και θα φωνάξω: 

ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!