Η κοκκινοσκουφίτσα και το διαδίκτυο!

Η γιαγιά μου έλεγε «Μικρά παιδιά, μικρά βάσανα. Μεγάλα παιδιά, μεγάλα βάσανα». Πριν γίνω μαμά κι εγώ, δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο μεγάλη ευθύνη είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί (ή περισσότερα, δεν έχει σημασία στην παρούσα στιγμή ….).

Για πόσα πράγματα πρέπει να ανησυχείς, πόσες φορές θα αναρωτηθείς εάν κάνεις το σωστό, εάν πρέπει να λειτουργήσεις με την λογική ή το συναίσθημα, ποια όρια θα χρειαστεί να βάλεις και πόσες φορές θα νιώσεις ότι κάνεις πατινάζ στον πάγο για πρώτη φορά.

Πιστεύω μάλιστα ότι οι σημερινοί γονείς έχουν να σκεφτούν πολύ περισσότερα πράγματα, να προετοιμάσουν τα παιδιά για πιο δύσκολες καταστάσεις, να σκεφτούν πολύ περισσότερους κινδύνους από ότι όταν ήμασταν εμείς παιδιά.

Τότε ας πούμε, ένα θέμα που απασχολούσε πολύ τους γονείς μας ήταν να μην μας πλησιάσει κάποιος άγνωστος που θα ήθελε να μας κάνει κακό. Μας είχαν πει λοιπόν να μην μιλάμε σε αγνώστους, να μην παίρνουμε γλυκά ή παιχνίδια από αυτούς και αργότερα όταν μπήκαμε στην εφηβεία και αρχίσαμε να κυκλοφορούμε μόνοι μας, να μην μπαίνουμε σε αυτοκίνητα αγνώστων, να μην απομονωνόμαστε  από τις παρέες μας και …. να προσέχουμε το ποτήρι με το ποτό μας ή να πίνουμε μόνο ….. ποτό από μπουκάλι που έχουν ανοίξει μπροστά μας (ελάτε, μην μου πείτε ότι δεν σας το είχαν πει αυτό….).

Τώρα όμως οι «άγνωστοι» βρίσκονται καθημερινά μέσα στο σπίτι μας και μάλιστα εις γνώση μας και με την άδειά μας. Μιας και μιλάμε μέσα από εδώ, φαντάζεστε τι εννοώ ε ; Μα φυσικά το διαδίκτυο. Μιλάμε λοιπόν καθημερινά με δεκάδες κόσμο, βλέπουμε φωτογραφίες του (ή αυτές που μας παρουσιάζει σαν φωτογραφίες του), μαθαίνουμε τα νέα του (ή αυτά που μας παρουσιάζει σαν νέα του), ξέρουμε (ή νομίζουμε ότι ξέρουμε) τόσα πράγματα γι’ αυτόν !!!!  Και πράγματι κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους κάποια στιγμή γίνονται αληθινά πρόσωπα, τους γνωρίζουμε από κοντά, τους συναντάμε, τους μιλάμε, μαθαίνουμε το τηλέφωνό τους (κι αυτοί το δικό μας), μαθαίνουμε περισσότερα πράγματα για αυτούς (και αυτοί για εμάς), τους εμπιστευόμαστε  και κάποια στιγμή τους λέμε με σιγουριά φίλους μας. Μπορεί μάλιστα να γνωριστούν και οι οικογένειές μας, να γίνουν φίλοι τα παιδιά μας, να πάμε στα βαφτίσια των μωρών τους, να έρθουν σπίτι μας και να πάμε στο δικό τους, να πάμε μαζί διακοπές. Μην ξεχνάμε όμως πως άρχισε όλο αυτό. Άρχισε σαν γνωριμία μεταξύ αγνώστων ε; Και εδώ ερχόμαστε στην συζήτηση που είχαμε προ ημερών στο σπίτι με τα παιδιά.

Τα παιδιά μας είναι σε ηλικία που ναι, κάθονται σε υπολογιστή και ναι, μπαίνουν στο διαδίκτυο. Και όχι μόνο για να βρουν πληροφορίες για τα μαθήματά τους, αλλά και για να παίξουν. Ένα απόγευμα Κυριακής λοιπόν, πηγαινοερχόμουν μέσα στο σπίτι και ο μεγάλος έπαιζε ένα παιχνίδι στον υπολογιστή, ο οποίος πρέπει να αναφέρω είναι ο μοναδικός υπολογιστής που υπάρχει στο σπίτι αυτή τη στιγμή και είναι στο χολ (δηλαδή σε ….. κοινή θέα) και όχι απομονωμένος σε κάποιο δωμάτιο. Έπαιζε ένα παιχνίδι που είχε τη δυνατότητα να «μιλάει» και με τους συμπαίκτες του. Με είχε ρωτήσει πριν εγγραφεί στο συγκεκριμένο και αν και στην αρχή είχα τις αντιρρήσεις μου, καθίσαμε μαζί, μου έδειξε λίγο πως παίζεται, είδα τα ονόματα των συμπαικτών που θα είχε ως «φίλους» και ήταν οι συμμαθητές του από το σχολείο. (Βέβαια μετά, προστέθηκαν κι άλλοι.... άγνωστοι....)

Τον άφησα να το ξεκινήσει, αφού κάναμε για χιλιοστή φορά την κουβέντα, ότι δεν δίνουμε ποτέ τα προσωπικά μας στοιχεία, ούτε το όνομά μας, ούτε σε ποια περιοχή μένουμε, ούτε τηλέφωνο, ούτε ποιο είναι το σχολείο μας κ.λπ. Και βέβαια, ότι ΠΟΤΕ δεν πάμε να συναντήσουμε κάποιον άγνωστο που μας πρότεινε να συναντηθούμε για να γνωριστούμε από κοντά! Αυτό μάλιστα το τόνισα αρκετά μπορώ να πω. ΠΟΤΕ δεν θα πάνε να συναντήσουν κάποιον άγνωστο!

Όμως σε λίγη ώρα εγώ έπρεπε να φύγω! Και ξέρετε που θα πήγαινα; Είχα ραντεβού με τις φίλες μου για καφέ. Τις φίλες μου ντε, την Βέρα, την Σίνα, την Δήμητρα, την Γεωργία, την Ασπασία, την Μαρία, την Μάχη, την Σοφία, την Κάλη, την Μαρώ, την Αναστασία. Και ναι, τώρα είναι φίλες μου. Τότε όμως, πριν από την πρώτη μας συνάντηση, όταν ακόμα συνομιλούσαμε μόνο μέσα από τα blogs, ας μην κρυβόμαστε ήταν άγνωστες! Όπως κι εγώ άλλωστε γι’ αυτές! Και έχω σκοπό να συναντηθώ και με κάποιες άλλες ακόμη (ναι Τζίνα, εσένα εννοώ…. τι θα γίνει; Θα πάμε να πάρουμε νήματα;).

Τι έλεγα λοιπόν εγώ εκείνη τη στιγμή στα παιδιά μου; Ότι δεν θα πάνε ΠΟΤΕ να συναντήσουν έναν άγνωστο, όταν εγώ την ίδια στιγμή πήγαινα να συναντήσω, όχι μια, ούτε δύο, αλλά έντεκα άγνωστες (μέχρι πριν λίγο καιρό) γυναίκες! Πώς εγώ έκανα αυτό που τους έλεγα να μην κάνουν ποτέ;

Προσπάθησα να εξηγήσω, ότι ναι, εγώ είχα γνωριστεί με κάποια άτομα μέσω διαδικτύου. Αλλά είχαμε συναντηθεί για πρώτη φορά σε έναν δημόσιο χώρο, σε ένα μαγαζί με πολύ κόσμο. Δεν είχα απομονωθεί εγώ και ένα άγνωστο άτομο μόνοι μας, σε έναν ιδιωτικό χώρο, σπίτι ή κάτι άλλο παρόμοιο. Ο μπαμπάς μας ήξερε που ήμουν, δεν του είχα πει ψέματα για το που θα είμαι και με ποιους. Είχα μαζί μου το κινητό μου τηλέφωνο. Και ναι, τους είπα ότι όταν το έκανα εγώ, ήμουν πιο μεγάλη, ήμουν ενήλικη και όχι παιδί. 

Δεν ξέρω τι κράτησε το κεφαλάκι τους από όλα αυτά που τους είπα. Ξέρω ότι κάποια στιγμή στην ζωή τους θα συναντηθούν με άτομα που θα έχουν «γνωριστεί» πρώτα μέσω διαδικτύου. Μέχρι τότε δεν θα σταματήσω ποτέ να τους λέω πόσο προσεκτικοί πρέπει να είναι, να έχουν τα μάτια τους ορθάνοιχτα και τις αισθήσεις τους, το ένστικτό τους σε εγρήγορση. Ότι αν θα αποφασίσουν μετά από χρόνια (είπαμε, δημοτικό πηγαίνουν ακόμα), να συναντήσουν κάποιον άγνωστο, θα πρέπει να μας το πουν. Να ξέρουμε που θα είναι. Να μην δεχτούν συνάντηση σε ένα μέρος απόμακρο χωρίς κόσμο. Και εύχομαι οι άνθρωποι που θα γνωρίσουν, να είναι όπως αυτοί που έχω γνωρίσει κι εγώ! Καθαροί ουρανοί, που δεν έχουν να κρύψουν τίποτα και που πάντα έχουν μια καλή κουβέντα να πουν, διάθεση να προσφέρουν, να σε κάνουν να νιώσεις καλά όταν είσαι down, σε στηρίζουν, χαίρονται με την χαρά σου και στεναχωριούνται με την στεναχώρια σου. Όπως κάνουν οι αληθινοί φίλοι!

Όσο για εμένα; Εγώ τότε είμαι σίγουρη ότι θα κυκλοφορώ με καπαρντίνα και γυαλιά ηλίου, αγκαζέ με την Δήμητρα, την Σοφία και τις άλλες και θα παρακολουθούμε την κάθε τους κίνηση σαν κατάσκοπος! Έτσι θα κάνω και αμαρτία εξομολογουμένη, ούκ έστιν αμαρτία! χαχαχ

Για πείτε τη γνώμη σας όσες – όσοι έχετε μεγαλύτερα παιδιά ….. εκεί κάπου στην εφηβεία, που βγαίνουν έξω μόνα τους..... ναι Τζίνα για εσένα το λέω!