Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

ΜΑΜΑ – ΚΛΩΣΣΑ ή αλλιώς ΖΩΗ & ΚΟΤΑ !!!

Θυμόσαστε που σας είχα πει σε προηγούμενη ανάρτηση για το πόσο πολύ ζητάει η Αθηνά ένα ζωάκι; Και πόσο εγώ επέμενα στο ότι ΔΕΝ μπορούμε να έχουμε ένα; Ε τελικά για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι ισχύει το «ποτέ μην λες ποτέ» ή «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λες» και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Τι εννοώ!

Το βράδυ της Ανάστασης γυρίζοντας από την εκκλησία, (στο μοναστήρι του Αη Γιάννη στην Καισαριανή, υπέροχα), περάσαμε έξω από ένα pet shop της περιοχής. Σε αυτό το μαγαζί τα παιδιά σταματάνε πάντα για να βλέπουν στην βιτρίνα, (προς μεγάλη ανατριχίλα και αηδία δική μου…) τα …. φίδια που έχει! Και πάνω που ήμουν έτοιμη να βάλω τις φωνές «ελάτε, φεύγουμε, περιμένουν η γιαγιά να φάμε παρέα» ακούω την μικρή να τσιρίζει «αααααααα κοτοπουλάκιααααααααααα μαμά κοίτααααααααααααα». Τι να δω; Σε ένα γυάλινο κλουβί (ακριβώς δίπλα στα φίδια μπρρρρρρρρ) πολλάαααααα μικρά, κίτρινα, χνουδωτά, χαριτωμένα κοτοπουλάκια!

Κλασσικά έπεσε η ερώτηση
«Μαμά, μπορούμε να πάρουμε κι εμείς κοτοπουλάκια; ε; μπορούμε; pleasssseeeee !!!”

Κλασσικά η μαμά εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία ότι ήταν μεσάνυχτα και απάντησε με …. διπλωματία:
«Καλά, θα δούμε, τώρα τα μαγαζιά είναι κλειστά μπλα μπλα μπλα.....» και φύγαμε.

Πέρασε το Πάσχα, πέρασαν λίγες μέρες ακόμα και ήρθε μια Παρασκευή. Γύρισα σπίτι κατά τις 6.00 το απόγευμα και πριν καν προλάβω να βγάλω τα παπούτσια μου, η Αθηνά είπε με ύφος που δεν δεχόταν αντιρρήσεις

«Μαμά, όταν ξυπνήσει ο παππούς (ο μπαμπάς μου), θα πάμε να μας πάρει κοτοπουλάκια! Πάει και τελείωσε !!!»

Πριν καν προλάβω να αρθρώσω λέξη, πετάγεται και ο Βαγγέλης: «Μαμά, γυρίζαμε από το σχολείο και είδαμε τον φίλο μου τον Μιχάλη, είχε πάρει τέσσερα, τα είχε μέσα στην κούτα και τα πήγαινε σπίτι του. Μαμά ήταν τόσο χαριτωμένααααα!!!!».

Και πριν ακόμα προλάβω να σκεφτώ τι είναι όλο αυτό που ακούω, συμπλήρωσε η μάνα μου: «Μαρία, τους το υποσχεθήκαμε. Ελα, άφησέ τα, τα παιδιά δεν έχουν καμία επαφή με τη φύση, δεν έχουν ξαναδεί πουλάκια μπλα μπλα μπλα…»

Άρχισα εγώ τις διαπραγματεύσεις

Βρε παιδιά, εσείς σε δύο μέρες γυρίζετε στο σχολείο, ποιος θα τα φροντίζει;»
-«Το πρωί η γιαγιά και εμείς όταν θα γυρίζουμε»
-«Πού θα τα έχουμε;»
-«Σε μια κούτα»
-«Θα κουτσουλάνε»
-«Θα τα καθαρίζουμε» (ναι, καλά...)
-«Θέλουν φροντίδα»
-«Θα τα φροντίζουμε»
-«Καλέ, τι θα τα κάνουμε όταν μεγαλώσουν;»
-«Θα τα πάμε στο εξοχικό»
 «Μήπως να πάρουμε δύο παπαγαλάκια;»
 «Όχι»
 «Καναρινάκια;»
  «Οχι»
  «Μήπως να πάρουμε χρυσόψαρα;»
"«Όχι»
 «Μήπως να μην πάρουμε τίποτα; Μήπως προς το παρόν να πάμε να πάρουμε παγωτό; ε; ε;»
Μαμά!»

Στο μεταξύ ξύπνησε και ο παππούς και μπήκε στο σαλόνι
«Τι θα γίνει, θα βάλετε παπούτσια; Άντε πάμε να πάρουμε τα κοτοπουλάκια!»

Όπως καταλάβατε, το κόλπο ήταν στημένο (και στα μέτρα τους...) από την αρχή και δεν υπήρχε πλέον λόγος να αντιστέκομαι. Έτσι έφυγαν από το σπίτι 3 και μετά από καμία ώρα, γύρισαν ….. 5. Ο μπαμπάς μου, τα παιδιά και …. τα κοτόπουλα!!!

Τα οποία έχω να σας πω πως έχουν πολλές απαιτήσεις!!!! Πρέπει να τους καθαρίζουμε το κουτί τους, να τους αλλάζουμε το πριονίδι που πατάνε (δεν θέλετε να ξέρετε τι βρωμιάρικα που είναι αυτά τα χαριτωμένα πλασματάκια), να τους βάζουμε συνέχεια καθαρό νερό γιατί τσαλαβουτάνε μέσα και το γεμίζουν με κουτσουλιές, να τους βάζουμε φαγητό γιατί όλη την ώρα πεινάνε, αλλά να προσέχουμε να μην τρώνε και πάρα πολύ γιατί … θα σκάσουν, να έχει ζέστη στο δωμάτιο που τα έχουμε και κυρίως το βράδυ που κοιμούνται για να μην κρυώνουν, να τα βγάζουμε από την κούτα και να τα αφήνουμε να αλωνίζουν στο μπαλκόνι (πως λέμε, αλανιάρες κότες;;;; Ε αυτό!) για να μην …. πιαστούν και άλλα τέτοια. Σαν να έχεις μωρά στο σπίτι ένα πράγμα! Και μαντέψτε ποιος τα κάνει όλα αυτά στο σπίτι!!! Ω ναι, εγώ! Εντάξει, τα ταϊζει και η Αθηνά, ή τα βγάζει έξω από την κούτα για να περπατήσουν, αλλά εκείνη θεωρεί πως δεν πειράζει να τα αφήνει ελεύθερα μέσα στο σπίτι και εγώ πρέπει να τρέχω πίσω από τα κοτόπουλα με σφουγγάρια και dettol για ευνόητους λόγους!

Μέχρι και σόμπα ανάψαμε κάποια βράδια που έκανε ψύχρα, για να μην κρυώσουν τα πουλάκια (τον λογαριασμό της ΔΕΗ σκέφτομαι)! Δοκιμάσαμε στην αρχή να τους βάλουμε μια λάμπα όπως μας είπαν, αλλά αυτά τα άθλια δεν κοιμόνταν με τίποτα με αναμμένη λάμπα. Είχε πάει η ώρα 12.00 το βράδυ και  όλο τσιιιιιιιιιιιιιι και τσιι τσιι τσιιι ήταν!!! Λογοδιάρροια άνευ προηγουμένου!

Η πλάκα μάλιστα είναι, πως τα άτιμα τα κοτοπουλάκια μόλις με δουν αρχίζουν και φωνάζουν δυνατά, για να τους βάλω να φάνε ή να τα βγάλω από την κούτα τους! Και ενώ στην αρχή ήταν πολύ φοβισμένα, τώρα τρώνε από τα χέρια μας και αν τα αφήσουμε κάτω και καθίσουμε δίπλα τους, αυτά έρχονται και ανεβαίνουν πάνω μας. Τρελαίνονται μάλιστα να σκαρφαλώνουν στους ώμους μας και να κοιμούνται εκεί (μάλλον έχουν μπερδευτεί, νομίζουν ότι είναι παπαγάλοι σε πειρατικό καράβι!)


Κάπως έτσι λοιπόν, αποκτήσαμε τα πρώτα μας κατοικίδια, τα οποία τρέμουμε μην μας πάθουν κάτι και τα προσέχουμε σαν βρέφη. Βέβαια ακόμα δεν ξέρουμε αν είναι κότες ή κοκόρια, αλλά αν σε λίγο καιρό ακούσετε στην Καισαριανή κόκορα να λαλεί τα ξημερώματα, πιθανόν να είναι ο δικός μας!

Και για να μην μείνετε με την απορία, έχουμε ήδη βρει τι θα τα κάνουμε όταν μεγαλώσουν, γιατί κοτέτσι στο σαλόνι δεν γίνεται να έχουμε! Θα τα δώσουμε σε έναν γνωστό μας που μένει σε δικό του κτήμα  και έχει κοτέτσι.  Εκεί όλη μέρα θα αλωνίζουν στο χωράφι, θα τσιμπολογάνε χορταράκιακαι θα περνάνε «ζωή και κότα» !!!!!

Αμ πως!!!



υ.γ. Περιττό να σας πω πως από την μέρα που τα πήραμε, δεν έχω μαγειρέψει κοτόπουλο !!! αχαχαχχαχ

υ.γ. 2 Ακόμα δεν ξέρω αν θα πρέπει να παρεξηγηθώ αν τώρα κάποιος με φωνάξει "κλώσσα" !!!

15 σχόλια:

  1. είναι γλυκούτσικα τα άτιμα.. αλλά μονο οταν είναι μικρά.. Μόλις μεγαλώσουν (που μεγαλώνουν επίσης γρήγορα τα άτιμα) είναι χάλια.. Εμείς έχουμε στο χωριό ένα σωρό.. Ετσι απο κοτοπουλάκια τα πήραμε.. Και τώρα εκτιμαμε τα φρέσκα αυγουλάκια τους .. Αλλά γι σπίτι δεν είναι.. Προβλέπω να τα μετακομίζετε σύντομα!! πολλά φιλιά Μαρακι.. ps.. Μήπως να τους έπαιρνες κανένα ψαράκι καλύτερα ???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμ αυτό προσπαθούσα να κάνω Ελπίδα μου. Να πάρουμε κανένα παπαγαλάκι ή ψαράκι αλλά δεν μου έδωσαν σημασία! Οτι θα είχαμε και τις κότες μέσα στο σπίτι και η μαμά μου θα ήταν και άνετη, δεν το περίμενα ποτέ! Πάντως αν δεν είχαμε γνωστό να τα δώσουμε, είχα σκεφτεί να πάμε να τα αφήσουμε στο Αττικό Πάρκο!

      Διαγραφή
  2. χαχαχαχαχαχα.... έχω σχόλιο σου σε δική μου ανάρτηση για τα κοτοπουλάκια!!!! (http://irmoments.blogspot.gr/2012/04/blog-post_02.html)
    Λοιπόν για να ξέρεις μετά τα κοτοπουλάκια, που πράγματι, μπορείς να τα κρατήσεις 1 με 2 μήνες το πολύ, πήραμε ψάρι και ακολούθησε ο σκύλος!!!! Είναι υπέροχος καταπληκτικός αλλά εκεί να δεις τι δουλειά έχει.... καλό κουράγιο!!!!
    ...αξίζει όμως, δεν αξίζει????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αχαχχα είδες Ειρηνάκι; Τα πήραμε κι εμείς τα κοτοπουλάκια μας! Έχουν μεγάλη πλάκα, ειδικά όταν προσπαθούν να περπατήσουν στο μωσαϊκό και γλυστράνε, σίγουρα είναι μεγάλο μάθημα για τα παιδιά η φροντίδα τους όπως και το ότι θα τα αποχωριστούν κάποια στιγμή. Για σκύλο δεν μας βλέπω .... ακόμα! Σίγουρα αξίζει, αλλά αυτή τη στιγμή δεν αντέχω άλλες ευθύνες!

      Διαγραφή
  3. Χαχαχαχαχα!!! Μα πόσο πολύ με έκανες και γέλασα βρε Μαρία μου!! :-) Φαίνονται πολύ γλυκούλια! Καλή υπομονή με το μεγάλωμα και μπράβο σου που τα πήρες και τους έκανες το χατήρι. Πολλές φορές κι εμένα μου ζητούν να πάρουμε ζωάκι (η τελευταία επιθυμία ήταν κουνέλι... ασχολίαστο!), αλλά εννοείται αρνούμαι. Όμως σκέφτομαι ότι για τα παιδιά είναι πολύ καλό να βλέπουν πώς μεγαλώνουν τα ζωάκια... Δίκοπο μαχαίρι! Εν πάσει περιπτώσει, ψυχανεμίζομαι ότι κι εσύ το φχαριστιέσαι μανούλα!! ;-) χιχιχι! Φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα κι εγώ κουνέλι δεν παίρνω! Το έχεις το φουκαριάρικο όλη μέρα μέσα στο κλουβί και το βγάζεις για λίγα λεπτά μόνο για να ξεμουδιάζει! Ψιλομυρίζει κι όλας απ' ότι μου έχουν πει. Μπααα! Αντε μόλις μεγαλώσουν τα κοτοπουλάκια θα τα στείλουμε διακοπές και μετά κανένα καναρινάκι το πολύ!

      Διαγραφή
  4. Βρε τα άτιμα φροντίδα που θέλουν! Έχουν και απαιτήσεις. Ακους εκεί δεν θέλουν και αναμμένη λάμπα:)
    Γέλασα πολύ Μαράκι. Σε τύλιξαν μπαμπάς και τέκνα. Χα χα χα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με τύλιξαν κανονικά Δήμητρα! Και τώρα στα αγάπησα κι εγώ τα σκασμένα!

      Διαγραφή
  5. Θέλουν τεράστια φροντίδα το λέω εκ πείρας...αλλά εγώ τα φροντίζω μόλις σκάσουν από το αβγό τους...ένα μάλιστα το έβγαλα εγώ...είχε κολλήσει! Καλά κάνατε και τα πήρατε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α εσύ τα έχεις από εντελώς νεογέννητα! Εμείς τα πήραμε λίγο πιο μεγάλα, μερικών ημερών! Ναι, είναι τέλεια, αλλά δεν είχα ιδέα πόση φροντίδα χρειάζονται!

      Διαγραφή
  6. Μαρία, θα σου εξομολογηθώ κάτι.
    Σαν παιδί είχα ΚΟΛΛΗΜΑ με τα κοτόπουλα. Μου τα αγόραζε η γιαγιά πέντε πέντε όταν ήμουν πάρα πολύ μικρή, εγώ απ'τη χαρά μου τα έσφιγγα και τα έπνιγα (ω ναι!). Την επόμενη εβδομάδα πάλι τα ίδια... Serial killer!
    Λίγα χρόνια μετά, δημοτικό ήμουν, πήρα 2 κοτόπουλα, τον Γιώργο και τη Λουλού. Τα είχαμε στην αυλή της γιαγιάς, τα μεγάλωσα, τα έπαιρνα αγκαλιά, τους τραγουδούσα. Μιλάμε για μεγάλο έρωτα... Μέχρι που κανα χρόνο μετά αποφάσισαν πως έπρεπε να τα πάμε στο χωριό, στην αδερφή της γιαγιάς που είχε κοτέτσι. Πήγαμε στο χωριό, τους βάψαμε τα φτερά για να τα ξεχωρίζουμε και τα αφήσαμε. Στο σπίτι εγώ έκλαιγα 2 μέρες ασταμάτητα και ο παππούς μου νευρίασε τόσο που πήγε και τα ξαναέφερε, μπας και ηρεμήσω... Μετά δεν θυμάμαι τι απέγιναν, αλλά δεν θα το ξεχάσω ποτέ όλο αυτό...
    Φυσικά ξαναπήρα κοτοπουλάκια και παπάκια και απ' όλα, μέχρι που μεγάλωσα, πήγα φοιτήτρια και πήρα σκυλί ΜΕΣΑ στο σπίτι, χαχαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΄Αργησα και δεν ξέρω ποια είναι η τύχη τους !!!!!!!
    Να σας ζήσουν !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χαχαχαχα!! πολύ απόλαυσα την ανάρτηση σου Μαρία. Και μη με παρεξηγήσεις που γελάω, αλήθεια σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί έχω πάθει ακριβώς το ίδιο με παπάκια!!! Τα οποία ένα ωραίο πρωί αντί για πι, πι, ακούστηκε ένα βραχνό πααπααπαα!!. Ω, ναι μεγάλωσαν και είχαν γίνει νεαρές πάπιες, οι οποίες έβοσκαν μέσα στο σπίτι μου, σαν και το δικό σου!! Τι να πω... τουλάχιστον θα φάτε και κανένα αυγό!! Να σας ζήσουν τα καινούρια σας κατοικίδια. Πάντως η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά μας σε αυτό το θέμα είναι πολύ άτυχα. Τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Απολαυστική οπως πάντα. Μπορει να προσπάθησες να το αποφύγεις αλλα μαλλον τους εχεις πια τρελη αδυναμία. Να παρετε και παπάκια. Μονο οι γαλοπουλες ειναι πιο ευαισθητες χιχιχι, Φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έλαααα, γράψε κάτιιιιιι κλικ κλικ κλικ κλικ ........