Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Χριστούγεννα πριν κάποια χρόνια ........

Πάντα όταν πλησιάζουν οι γιορτές, με πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, στολίζαμε το δέντρο το απόγευμα της παραμονής των Χριστουγέννων.
Έπρεπε να το κατεβάσει η μαμά μου από το πατάρι, (ο μπαμπάς μου δούλευε μέχρι αργά το βράδυ πάντα), να ανοίξουμε και να ισιώσουμε τα κλαδιά έτσι ώστε να είναι ομοιόμορφα ανοιγμένα (πάντα το βαριόμουν αυτό). Μετά έβαζε τα φωτάκια. Τα τύλιγε γύρω από τον κορμό και τα κλαδιά, έτσι ώστε όσο γινόταν να μην φαίνεται το καλώδιο. Το σχήμα τους ήταν μαργαρίτες. Μόλις τελείωνε και με τα φωτάκια, έβαζε την κορυφή ή το αστέρι και αρχίζαμε με την αδερφή μου να ανοίγουμε τις κούτες «ΝΟΥΝΟΥ» που φυλάγαμε μέσα τα εύθραυστα στολίδια.
Ακόμα θυμάμαι την αίσθηση, όταν βγάζαμε με προσοχή τις τυλιγμένες με χαρτοπετσέτα ή εφημερίδα μπάλες, για να τις κρεμάσουμε στα κλαδιά. Άλλες στρογγυλές, άλλες σε σχήμα κουκουνάρας, άλλες σε σχήμα αχλάδι (!!!), από διάφανο γυαλί ή αδιαφανείς σε έντονο ασημί ή χρυσό χρώμα. Πλαστικές δεν υπήρχαν ακόμα, γι’ αυτό και κάθε χρόνο μια – δυο γίνονταν θρύψαλα, είτε όταν τις ξετυλίγαμε, είτε όταν λυνόταν το κορδελάκι που ήταν δεμένες. Μετά παίρναμε λωρίδες βαμβάκι, τις ανοίγαμε πολύ λεπτές και τις τοποθετούσαμε στα κλαδιά για χιόνι.
Στο τέλος, στρώναμε στην βάση βαμβάκι και ξερά φύλλα που είχαμε μαζέψει την προηγούμενη μέρα για να τοποθετήσουμε πάνω στην ξύλινη φάτνη. Προσπαθούσαμε μάλιστα να στερεώσουμε ένα φωτάκι πάνω της, για να αναπαριστά το αστέρι. Μέσα στην φάτνη σε ξύλινες φιγούρες, η Παναγία, ο Ιωσήφ και το Βρέφος. Έξω οι άγγελοι και οι βοσκοί. Και πολλά μικρά άσπρα προβατάκια, εκ των οποίων τα μισά δεν στέκονταν καλά και ή έπεφταν ξάπλα πάνω στο βαμβάκι-χιόνι, ή έπρεπε να τα στερεώσουμε πάνω στους αγγέλους!
Μόλις τελειώναμε με το στόλισμα, σβήναμε τα φώτα, καθόμασταν στην καθαρή πορτοκαλί φλοκάτη και βλέπαμε στο σκοτάδι να φωτάκια να λάμπουν.
 Το σπίτι μοσχοβολούσε από καθαριότητα μετά την απαραίτητη γενική που είχε ρίξει η μάνα μας τις τελευταίες μέρες και από τα μελομακάρονα που είχε φτιάξει με την γιαγιά μας. Μα πάνω απ’ όλα, μοσχοβολούσε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ασφάλεια, ζεστασιά και απέραντη ΑΓΑΠΗ.



Καισαριανή - Πρωτοχρονιά 1969.
Ο αδερφός μου 6 ετών.
Εγώ γεννήθηκα 5 χρόνια μετά...

Νέα Σμύρνη - Χριστούγεννα 1975.
Στα γόνατα της λατρεμένης μου γιαγιάς
μαζί με τα αδέλφια μου.

Ζωγράφου - 1978 (;)
Με την αδελφή μου
εγώ περίπου 4; Κάπου εκεί!
Χαρακτηριστικό της εποχής
η κούκλα el-greco
η ασπρόμαυρη τηλεόραση
και τα καρώ ταγιεράκια
που μας είχαν ράψει οι γονείς μας.

1979
Η πρώτες μέρες στο σπίτι στην Καισαριανή.
εξ' ου και δεν υπήρχαν ακόμα κουρτίνες
και φλοκάτη! Τώρα που ξαναβλέπω την φωτογραφία,
..... η κόρη μου μου μοιάζει ..... αχαχαχχαχχ 
Αυτό θέλω και για τα δικά μου παιδιά!!! Να θυμούνται από τα παιδικά τους Χριστούγεννα, πως στολίζουμε μαζί το δέντρο με στολίδια που έχουμε φτιάξει μόνοι μας, φτιάχνουμε μελομακάρονα και δίπλες και βασιλόπιτα, περιμένουμε την αλλαγή του χρόνου για να ανοίξουμε τα δώρα μας, τραγουδάμε χριστουγεννιάτικα τραγούδια, πάμε εκκλησία, αγκαλιαζόμαστε, διαβάζουμε παραμύθια, καθόμαστε στο χαλί και χαζεύουμε το δέντρο μας.


Ας μάθουμε στα παιδιά μας, ότι το αστέρι των Χριστουγέννων μπορεί πάντα να λάμπει μέσα στο σπίτι μας και την καρδιά μας. Έστω και με λιγότερα ή μικρότερα δώρα.Έστω και χωρίς καινούργιο φόρεμα. Και αν κάπου γύρω μας νιώσουμε πως υπάρχει ανάγκη για βοήθεια και μπορούμε να την προσφέρουμε, ας το κάνουμε με ένα ζεστό χαμόγελο και μια γλυκιά κουβέντα. Τα Χριστούγεννα είμαστε εμείς!



Καλά Χριστούγεννα σε όλον τον κόσμο !!!





14 σχόλια:

  1. Αχ βρε Μαρία τι μου θύμισες τώρα... Αυτές οι φωτογραφίες οι ασπρόμαυρες και οι πρώτες έγχρωμες που όλοι έχουμε τις αναμνήσεις μας... τι όμορφες πραγματικά. Η κλασσική TV, η κούκλα el-grecco, η βιτρίνα με τα γυαλικά, η πολυθρόνα της γιαγιάς σου. Πολύ όμορφη ανάρτηση, πλούσια σε συναίσθημα και αναμνήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δήμητρα, αυτή η βιτρίνα υπάρχει στο σαλόνι του σπιτιού μου μαζί με κάποια από τα πράγματα που έχει μέσα. Την προηγούμενη Κυριακή έτριβα τα ασημικά για να γυαλίσουν! Η γιαγιάκα μου.... αυτές τις μέρες πάντα την σκέφτομαι έντονα. Την έλεγαν Αναστασία και γιόρταζε 22 Δεκέμβρη.

      Διαγραφή
    2. Δεν το πιστεύω!!! Η κόρη μου και η πεθερά μου γιορτάζουν τότε...Αναστασίες Φαρμακολυτρίες!!! Τις λατρεύω both!!! Να ζεις να την θυμάσαι την γιαγιάκα σου...
      Όσο για την βιτρίνα, τι φοβερό κειμήλιο...αλλά πολύ τρίψιμο βρε παιδί μου, γι'αυτό δεν έχω βιτρίνα εγώ:)

      Διαγραφή
    3. Τι ωραίο όνομα το Αναστασία! Αφού όταν ήμουν μικρή, έλεγα στους γονείς μου πως έπρεπε να βγάλουν εμένα Αναστασία και την αδερφή μου Μαρία χαχαχ. Για το τρίψιμο, μην σκας. Με τα νεύρα που έχω από την δουλειά, μια χαρά ψυχοθεραπεία είναι! Τρίψε - τρίψε, μου περνάει και χωρίς να τσακωθώ με κανέναν!

      Διαγραφή
  2. Τότε τα πράγματα ήταν πιο απλά και υπήρχε περισσότερος χρόνος να τα απολαύσεις! Να τι χάνουμε εμείς σήμερα θέλοντας να τα κάνουμε όλα τέλεια: τέλειο ντεκόρ, τέλεια φαγητά, τέλοια δώρα... Μ'επιασε μια νοσταλγία με τις φωτογραφίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Τόνια. Γι' αυτό θα ήθελα να μην έπρεπε να εργάζομαι. Να μπορώ να είμαι μόνο μαμά, σύζυγος και νοικοκυρά. Τώρα η μέρα δεν φτάνει ποτέ.

      Διαγραφή
  3. Αχ Μαρία μου, τι συγκινητική ανάρτηση... Αυτές οι μπάλες οι γυάλινες, η κούτα ΝΟΥΝΟΥ, οι φωτογραφίες! (Ομολογώ πως την κούκλα el-grecco δεν την γνωρίζω)Καλά Χριστούγεννα να έχεις, να χαίρεσαι τα παιδάκια σου, τον άντρα σου, να είστε πάντα αγαπημένοι... Να σας πώ ένα μυστικό; Η Μαρία κι η Δήμητρα είναι οι Blogofiles μου <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεωργία τι γλυκιά που είσαι!!! Για να μην ξέρεις την el-greco μάλλον είσαι πιο μικρούλα!!! Η el-greco ήταν ελληνική εταιρεία που έβγαζε παιχνίδια, υπέροχες κούκλες-μωρά και την bibi-bo (ελληνική και πολύ πιο οικονομική εκδοχή της barbie).

      Διαγραφή
  4. Πολύ όμορφη ανάρτηση! Γεμάτη νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια! Αυτό που δεν θυμόμουνα και μου ήρθε τώρα που το είδα στην φώτο είναι το βαμβάκι στο δέντρο!
    kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς το κορίτσι! Αχ ναι και ενώ ήθελα να το απλώνω, ανατρίχιαζα μόλις το έπιανα. Ακόμα ανατριχιάζω μόλις ακουμπήσω βαμβάκι!

      Διαγραφή
  5. από τις καλυτερες αναρτήσεις σου κορίτσι!! κι εμείς ένα τετοιο δέντρο είχαμε...και τέτοιες αναμνήσεις έχω κι εγώ..μέχρι και τη φλοκάτη μη σου πω..και τον φουσκωτό αγιο Βασίλη!!πολλά πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι ωραίο να χαμογελάς όταν θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια. Μακάρι να το κάνουν και τα παιδιά μας. Φιλιά στα μαγουλάκια του Νικόλα!

      Διαγραφή
  6. Χρόνια πολλά Μαρία!! Καλώς σε βρήκα. Σε διάβασα εδώ, μετά από την παραίνεση της georgia lam στην τελευταία της ανάρτηση. Αυτά που μας έδειξες είναι και για μένα τα παιδικά Χριστούγεννα. Φωτογραφίες κοντά στο δέντρο, βλέμματα χαράς, ελπίδας, προσδοκίας. Έχεις δίκιο αυτά είναι τα ιδανικά παιδικά Χριστούγεννα. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Γιορτινά Φιλιά κι Ευχές αλήθειας για τα χρόνια που έρχονται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλησπέρα Μαρία και καλή χρονιά γεμάτη αγάπη κι υγεία. Μου φρέσκαρες μνήμες με την ανάρτηση, όμορφες εικόνες γεμάτες νοσταλγία. Έτσι ήταν και εμείς βάζαμε χιόνι με βαμβάκι, εγώ ξάπλωνα μπροστά στο δέντρο, είχε στρωμένη μια λευκή φλοκάτη (την οποία λάτρευα), έπαιρνα την κούκλα μου (bibi-bo, τότε) και έφτιαχνα απίστευτες ιστορίες! Τι υπέροχα χρόνια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έλαααα, γράψε κάτιιιιιι κλικ κλικ κλικ κλικ ........