ΟΝΕΙΡΟ ΘΕΡΙΝΗΣ ΗΜΕΡΑΣ .... ΚΑΙ ΝΥΧΤΑΣ !

Είναι άλλο ένα καυτό πρωινό του Ιουλίου, λίγο πριν τις 10.00 … Κατά προτίμηση καθημερινή, όχι Σαββατοκύριακο. Βρίσκομαι στο αυτοκίνητο. Το ραδιόφωνο παίζει «Μελωδία fm» (Εσύ μπορείς να ακούς ότι θες. Εδώ είναι το δικό μου όνειρο. Το δικό σου μπορείς να το προσαρμόσεις ανάλογα….).   Οδηγώ στην Λ. Μαραθώνος και ο δρόμος είναι άδειος (είπαμε, όνειρο είναι.....)

Τα παιδιά κάθονται ήσυχα στο πίσω κάθισμα, δεμένα με τις ζώνες τους και χαζεύουν έξω από τα παράθυρα. Όχι, δεν τσακώνονται, δεν φωνάζουν, δεν ενοχλούν ο ένας τον άλλον! Μετά από λίγη ώρα φτάνουμε στην παραλία του Σχοινιά. Ξεφορτώνουμε και στήνουμε την ομπρέλα μας ακριβώς μπροστά στην θάλασσα…. 

Η θάλασσα είναι λάδι…. Τα παιδιά έρχονται να βάλουν αντηλιακό και καπέλο με την πρώτη φορά που το ζητάω και μετά παίζουν ήσυχα στην θάλασσα. Ο Βασίλης παίρνει τα βατραχοπέδιλα και την μάσκα του και βουτάει. Σαν παιδί κάνει κι αυτός με την θάλασσα …. Τρελαίνεται να μαζεύει κοχύλια, αστερίες και αχινούς!

Το ψυγειάκι μας είναι εφοδιασμένο με τραγανό καρπούζι, βελούδινα ροδάκινα, μπισκότα,  και δροσερό νερό. Βάζω κι εγώ το αντηλιακό μου με άρωμα καρύδα, ξαπλώνω στην χνουδωτή μου πετσέτα που μοσχοβολάει μαλακτικό με άρωμα πράσινο μήλο (!) και διαβάζω το βιβλίο μου. Ακούγονται οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που παίζουν με το νερό. Σηκώνω το βλέμμα μου και τα βλέπω… Ναι! Φοράνε ακόμα τα καπέλα τους! Ρίχνω μια ματιά και στον …. βουτηχτή μου. Ξεχωρίζω μέσα στους ιριδισμούς του διάφανου νερού τον παφλασμό από τα βατραχοπέδιλά του.  Συνεχίζω το διάβασμα…  Κάποια στιγμή σηκώνομαι, πλησιάζω τα παιδιά. Τους ανανεώνω το αντηλιακό και παίζω μαζί τους στο νερό.  Τα χειλάκια τους έχουν αρχίσει να μελανιάζουν.

Βγαίνουν από την θάλασσα με την πρώτη φορά που τους το ζητάω, καθόμαστε λίγο στον ήλιο και τρώμε τα φρούτα μας. Φτιάχνουμε κάστρα στην άμμο και έρχεται και ο Βασίλης να μας δείξει τα κοχύλια που βρήκε …

Παίζουμε λίγο ακόμα  όλοι μαζί …. Μεσημέριασε και πεινάμε…  Μαζεύουμε σιγά – σιγά τα πράγματα και φεύγουμε. Φτάνουμε σπίτι. Κάνουμε ένα γρήγορο ντους και καθόμαστε για φαγητό. Τρώμε χωρίς γκρίνιες και μετά τα παιδιά παίζουν επιτραπέζια και εμείς ρίχνουμε έναν υπνάκο…

Ξυπνάμε, πίνουμε καφεδάκι, τα παιδιά παίζουν, εγώ ψιλομαζεύω (ε είπαμε, όνειρο - όνειρο αλλά μην το κάνουμε και αχούρι το σπίτι!) και μετά κάθομαι στην βεράντα να πλέξω. Το γιασεμί και το δειλινό μοσχοβολάνε. Το τηλέφωνο χτυπάει και είναι οι φίλοι μας που προτείνουν θερινό σινεμά. Ετοιμαζόμαστε και σε λίγη ώρα βρισκόμαστε με την παρέα μας.

Καθόμαστε, τα φώτα σβήνουν και στην οθόνη εμφανίζεται ο Μπαζ από το “Toy story”. Όλοι μαζί, βλέπουμε κινούμενα σχέδια, τρώμε ποπ – κορν, ο Βασίλης με κρατάει αγκαλιά και γελάμε ….. Γελάμε κι εμείς σαν τα παιδιά, που τα μάτια τους λάμπουν από χαρά και ενθουσιασμό…

Η ταινία τελειώνει, φεύγουμε και τα παιδιά τα παίρνει ο ύπνος στο αυτοκίνητο. Φτάνουμε σπίτι, ο Βασίλης σηκώνει ….. τα οικογενειακά βάρη και τα βάζει στα κρεβάτια τους…

Καθόμαστε στην βεράντα αγκαλιασμένοι, κοιτάζουμε τον έναστρο ουρανό και κάνουμε σχέδια …. Ναι ρε γαμώτο, σχέδια. Γιατί είμαστε ακόμα νέοι και έχουμε δικαίωμα στο όνειρο …. στο δικό μας όνειρο ….. για την δική μας ζωή!

Αυτό είναι το δικό μου όνειρο. Να μπορώ να περάσω κάποιες στιγμές με την οικογένειά μου, απλές αλλά ξένοιαστες. Να περάσουμε μια μέρα χωρίς να μιλήσουμε για κρίση, γκρίνια, απλήρωτους λογαριασμούς, τηλέφωνα από τράπεζες. Χωρίς να πρέπει να παρακαλάω για να πληρωθώ τον Δεκέμβριο ενώ έχει φτάσει Μάιος και μάλιστα να θεωρούμαι και προνομιούχος που έχω ακόμα δουλειά κι ας μην πληρώνομαι. Να μπορώ να βάλω βενζίνη στο αυτοκίνητο και να πάω μια βόλτα 30 χλμ. από την Αθήνα. Δεν θέλω να πάω πολυήμερο ταξίδι, ούτε να μείνω σε πεντάστερο ξενοδοχείο. Θέλω μια γωνίτσα στην παραλία του Σχοινιά… Κι ένα θερινό σινεμά…. για να γελάσω πάλι σαν παιδί ….