ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ....

Την εβδομάδα που μας πέρασε, ένιωθα πολύ άσχημα. Από παντού μαθαίναμε άσχημες ειδήσεις. Όχι για δικά μας, κοντινά πρόσωπα, αλλά όταν πρόκειται για παιδιά, δεν έχει σημασία αν είναι δικό σου.  Μέσα σε δυο μέρες συνέβη το περιστατικό με το μωράκι στη Λέρο, μια γυναίκα χτύπησε το μωρό της με λοστό στο κεφάλι, μια άλλη παράτησε τα δίδυμα παιδιά της σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, ένα κοριτσάκι 10 χρονών το χτύπησε λεωφορείο.

Που να μείνει μετά μυαλό για blog. Οι σκέψεις εκεί, κολλημένες, να προσπαθείς να σκεφτείς κάτι άλλο, να αλλάξεις διάθεση και να μην μπορείς. Να σκέφτεσαι και να ξανασκέφτεσαι, πως μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά.  Πως αφήνει ο Θεός να συμβαίνουν τόσο άσχημα πράγματα σε παιδιά. Και πως ένιωσαν αυτά τα παιδάκια εκείνες τις στιγμές. Που πονούσαν, που πεινούσαν, που κρύωναν, που δεν ήξεραν τι τους συμβαίνει και για ποιο λόγο. Δεν εξετάζω, ούτε δικάζω. Δεν μπορώ να ξέρω ποιος έφταιγε, δεν ήμουν μπροστά, δεν είδα.  

Γενικά, είμαι ψύχραιμος άνθρωπος και μπορώ να πω εξοικειωμένη με την ιδέα του θανάτου. Όταν όμως έχει προηγηθεί μια φυσιολογική ζωή. Χωρίς υπερβολές και ακρότητες. Μια απλή, φυσιολογική ζωή. Με παιδική ηλικία, εφηβεία,  ενηλικίωση και …. γεράματα.  Δεν μπορείς έτσι ξαφνικά να κόβεις το νήμα της ζωής ενός βρέφους ή ενός παιδιού.

Τα μωρά και τα παιδιά, πρέπει να είναι χαρούμενα, υγιή και ασφαλή. Πρέπει να έχουν φαγητό, σπίτι, παιχνίδια και αγκαλιές. Πρέπει να γελάνε, να παίζουν και να τρέχουν. Να σβήνουν κεράκια στα γενέθλιά τους, να φτιάχνουν πύργους στην άμμο το καλοκαίρι και χιονάνθρωπους τον χειμώνα. Να τους κρατάμε το χεράκι όταν περπατάμε μαζί και να τους δίνουμε ένα φιλί για καληνύχτα. Πρέπει να τους διαβάζουμε παραμύθια. Να πηγαίνουν σχολείο και να κάνουν φίλους.

Θα μου πείτε, τόσα γίνονται καθημερινά σε ολόκληρο τον κόσμο, τώρα σε πείραξε; Όχι, όλα με έχουν συνταράξει. Οτιδήποτε έχουμε μάθει πως έχει συμβεί σε παιδί. Απλά αυτά, είναι πολύ πρόσφατα, έγιναν όλα μαζί και όλα στην Ελλάδα.

Σας στεναχώρησα και δεν το ήθελα, αλήθεια σας λέω. Όμως πραγματικά θα ήθελα να ξυπνούσα σήμερα το πρωί και τίποτα από αυτά να μην ήταν αλήθεια…. 

Θα ήθελα όλα τα μωρά, να ήταν κάπως έτσι: 

 Η χελιδονοφωλιά αυτή ήταν χτισμένη στην σκεπή μιας καφετέριας στην Εθνκή Οδό προς Βόλο. Η μαμά χελιδόνα ερχόταν κάθε 2-3 λεπτά και τάιζε τα μωρά της στο στόμα. Καθόμασταν και τα κοιτούσαμε πολύ ώρα. Δεν είναι απίστευτα;;;;