Πριν από 9 χρόνια ….. και λίγες μέρες !

Για να σας φτιάξω λίγο την διάθεση, μιας και σας στεναχώρησα στην προηγούμενη ανάρτηση, είπα να σας διηγηθώ την ιστορία γέννησης του γιου μας.

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ είμαι πολύ ψύχραιμος άνθρωπος, σε σημείο αναισθησίας πολλές φορές. Λίγο η αναισθησία μου λοιπόν, λίγο το ότι είχα πολύ καλή εγκυμοσύνη, με ζαλάδες και εμετούς που εξαφανίστηκαν τον 5^ο μήνα, λίγο το ότι δεν είχα πάρει πολλά κιλά (9 σε όλη την εγκυμοσύνη), εγώ ήμουν σαν να μην ήμουν έγκυος.

Την ημέρα λοιπόν που είχα ΠΗΤ, στις 12 Ιανουαρίου 2004 και ημέρα Δευτέρα, πήγα στον γιατρό μου, ο οποίος με εξέτασε και μου είπε να έχω το νου μου γιατί από στιγμή σε στιγμή μπορεί να ξεκινήσει ο τοκετός (χα χα χα).

Πέρασε λοιπόν η 12^η Ιανουαρίου, πέρασε και η 13^η και η 14^η πέρασε τέλος πάντων ολόκληρη εβδομάδα και φτάσαμε στις 19 Ιανουαρίου. Ξαναπήγα στον γιατρό, με ξαναείδε, μου είπε να περπατάω, (πόσο ακόμα να περπατήσω; Όλο έξω ήμουν και περπατούσα!), να κάνω sex (ασχολίαστο!!!), να φάω και κανένα καυτερό μπας και γεννήσω! (χα χα χα). Επίσης μου είπε αν μέχρι τις 22 του μήνα δεν έχω γεννήσει, να πάω στο νοσοκομείο (Αρεταίειο) για να μου κάνει κάποιες εξετάσεις.

Πήγα λοιπόν κι εγώ κιουρία, με την αδερφή μου και δεν είχα μαζί μου τίποτα, γιατί νόμιζα πως θα έκανα τις εξετάσεις και θα φεύγαμε ! Τόσο αναίσθητη η δικιά σου, που είχα πάρει 10 μέρες από τον 10^ο μήνα και νόμιζα πως θα με αφήσουν να φύγω σαν να μην συμβαίνει τίποτα !!!!

Ακούμε λοιπόν την καρδούλα του μωρού μου, μου έκαναν και μια εξέταση αίματος (δεν θυμάμαι τι ήταν) και υπέρηχο που είδαν πως το αμνιακό υγρό είναι μειωμένο.

-          «Ε», μου λέει ο γιατρός, «μιας που ήρθες, δεν κάθεσαι;»

-          «Παρακαλώ;» Λέω εγώ. «Τι εννοείτε να κάτσω; Εγώ δεν ήρθα για να κάτσω, εγώ ήρθα να κάνω μια εξέταση και να φύγω!».

-          «Που να πας κοπέλα μου, έχεις περάσει την ΠΗΤ κατά 10 μέρες. Πρέπει να γεννήσεις!».

-          «Ε, αφήστε με να πάω σπίτι μου και ….. κάποια στιγμή θα γεννήσω, σας το υπόσχομαι! Τι φοβόσαστε, μην το χωνέψω;;»

-          «Μαρία, σοβαρέψου, πρέπει να γεννήσεις».

-          «Να φύγω και να έρθω αύριο; Έχει φτιάξει και η μαμά μου το αγαπημένο μου παστίτσιο....»

-          «ΜΑΡΙΑ!»

-          «Μα αφού αισθάνομαι καλά, γιατί να κάτσω;»

-          «ΜΑΡΙΑ!!!!»

Μου έκαναν λοιπόν εισαγωγή (πάει το παστίτσιο όπως καταλάβατε...) και μου είπαν πως θα μου βάλουν ορό ωκυτοκίνης για να ξεκινήσει ο τοκετός. Ναι, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Πέντε ώρες με είχαν στον ορό και τίποτα δεν έγινε. Όχι πόνο δεν ένιωσα, όχι τοκετός δεν ξεκίνησε, με πήρε και ο ύπνος! Έρχονταν οι γιατροί και οι μαίες και ρωτούσαν:

-          Μαρία πονάς;

-          Εεεε όχι

-          Καθόλου;

-          Καθόλου!

-          Τίποτα;

-          Τίποτα!

Μετά από τις πέντε ώρες, είδαν και αποείδαν οι άνθρωποι, με έστειλαν στο δωμάτιο και μου είπαν πως …. θα έχω την τιμή να διανυκτερεύσω στο νοσοκομείο, γιατί μερικές φορές η υπόφυση και οι ορμόνες ξεκινάνε την λειτουργία τους το βράδυ, οπότε ας μείνω μέσα για καλό και για κακό.

Τι να έκανα; Πήγα στο κρεβάτι μου. Οι κοπέλες στα διπλανά κρεβάτια και δωμάτια είχαν γεννήσει, είχαν τα μωρά τους κι εγώ έκοβα βόλτες στους διαδρόμους με την κοιλιά μου! 

Ξημέρωσε ο καλός Θεός την μέρα, και ήρθε στο δωμάτιο ο γιατρός μου και  μου είπε:

-          Μαράκι, θα σε βάλουμε πάλι στον ορό για λίγες ώρες και αν δεν γίνει τίποτα, θα κάνουμε καισαρική, ναι;

-          Ε, τώρα αν σας πω όχι, θα έχει σημασία;

-          Όχι!

-          Ε, τότε να κάνουμε ότι πείτε εσείς!

Να περιμένουμε την μαμά μου και τον άντρα μου;

-          Ε, άντε να τους περιμένουμε!
-     Φαντάζομαι πως δεν πρέπει να φάω τίποτα ε; Πείνασα....
-      ......

Ήρθαν λοιπόν η μαμά μου, η αδερφή μου και ο άντρας μου, με φίλησαν και πήγα στην αίθουσα για τις ωδίνες (τώρα που ξαναθυμάμαι, μου έδωσαν να φορέσω το καταπληκτικό νεκλιζέ στο πρασινάκι του χειρουργείου, το οποίο ήταν και κοντό - κοντό και ΜΕ ΑΥΤΟ να πάω ΑΠΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ στην αίθουσα για τις ωδίνες, ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΙΑΔΡΟΜΟ!!!! Όποιος με είδε, νομίζω πως δεν θα το ξεχάσει ποτέ! Μια μπάλα με πόδια και ρόμπα χειρουργείου ΚΟΝΤΗ περπατούσε στους διαδρόμους του Αρεταίειου !!!!).

Με έβαλαν στον ορό και άρχισαν πάλι να ρωτάνε:

-          Μαρία πονάς;

-          Εεεε όχι

-          Καθόλου;

-          Καθόλου

-          Τίποτα;

-          Τίποτα!

-          Μαρια….

-          Μμμμμμ

-          Κοιμάσαι;;;;;; !!!!!!!!!!!!!!!!

-          Μμμμμμ όχι, έκλεισα λίγο τα μάτια μου…..μμμμ χρρρρρρρρρρρρ......ζζζζζζζ.....

 Έβγαινε έξω ο γιατρός να ενημερώσει τους δικούς μου και τους έλεγε:

-          Αααα μια χαρά είναι η Μαρία, δεν πονάει καθόλου !!!

            και ρωτούσε η φουκαριάρα η μάνα μου

-          Εεεε συγνώμη, γιατρέ, δεν πρέπει να πονάει;

Κι έτσι, μετά από 5-6 ώρες, ήρθε ο γιατρός για μια ακόμα φορά, με ξύπνησε (!!!) και μου είπε!

-          Μαράκι, πάμε για καισαρική!

-          Ε, να πάμε!

-          Θα κάνουμε επισκληρίδιο, όχι ολική αναισθησία, ναι;

-          Ναι, ναι!

Ήρθε λοιπόν ο αναισθησιολόγος και αφού τα κατάφερε να μου διπλώσει το σώμα σαν γαρίδα (που την έβαλα την κοιλιά και το μωρό εκείνη την στιγμή, ακόμα απορώ!!!), με πήγαν στο χειρουργείο. Μου πέρασαν το φάρμακο για την αναισθησία και άρχισαν τα τεστ.

Τσιμπούσαν με μια βελόνα τα δάχτυλα και την κοιλιά για να δουν αν με έχει πιάσει.

-          Μαρία, το νιώθεις αυτό;

-          Ναι!

-          Αυτό;

-          Ναι!

-          Λίγο ή πολύ;

-          Κανονικά!
-     Τώρα;
-     Πονάω !

Μετά από λίγο, ξανά:

-          Αυτό το νιώθεις;

-          Ναι!

-          Από το 1 ως το 10 πόσο το νιώθεις;

-          10!
-     Τώρα;
-     Και τώρα! 

Κάπου εκεί, άρχισα να ανησυχώ λιγάκι γιατί, φυσιολογικά να γεννήσω δεεεεεν, η επισκληρίδιος δεν με έπιανε, πως θα το έβγαζα τελικά αυτό το παιδί; Μόνο ο Δίας έβγαλε την Αθηνά από το κεφάλι, αλλά αυτός ήταν και ολόκληρος θεός! Εγώ μια κοινή θνητή τι θα έκανα; Αν δεν με έπιανε ούτε η ολική;

Τελικά μετά την δεύτερη δόση που  με έπιασε (εμ είπαμε αναίσθητη - αναίσθητη αλλά έχω την υποψία πως αυτή η δόση ήταν για αγριογούρουνο) ξεκίνησε η διαδικασία. Μετά από λίγα λεπτά, αφού ένιωθα χέρια να μου πασπατεύουν την κοιλιά, άκουγα μουσική (δεν θυμάμαι τι....) και ο αναισθησιολόγος μου χάϊδευε τα μαλλιά (τι καλός άνθρωπος, καλή του ώρα....) άκουσα τον γιατρό μου να λέει στον βοηθό του:

-          Εγώ θα το σπρώξω, κι εσύ θα το πιάσεις…

           ΠΙΑΣΕ ΤΟ! ΤΩΡΑ ΓΡΗΓΟΡΑ!

Εγώ:

-Πιάστε το βρε παιδιά, μην μας πέσει στα πλακάκια…..

- ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Και κάπως έτσι, στις 23 Γενάρη 2004, ήρθε στον κόσμο ο γιος μας. Μου τον έδωσαν για λίγο αγκαλιά και μόλις τον κράτησα είδα τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου να με κοιτάζουν.  

      Και φυσικά ήταν

το πιο όμορφο μωρό του μαιευτηρίου!

Να τα εκατοστίσεις αγοράκι μου!

Η μαμά σου