ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΜΟΛΥΒΙΑ !

Η ώρα ήταν περίπου 6.00 το απόγευμα.  Η μικρή Αθηνά περπατούσε στο πεζοδρόμιο κρατώντας σφιχτά το χέρι της μαμάς της. Οι δυο τους είχαν συναντηθεί λίγα λεπτά πριν, όταν η κυρία Μαρία πήγε στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών για να πάρει την κόρη της, που είχε σχολάσει. Είχαν πολλά να πουν η μια στην άλλη, για το πως πέρασαν την μέρα τους και τι είχαν να κάνουν το απόγευμα στο σπίτι.

Όπως περπατούσαν πιασμένες χέρι – χέρι, πέρασαν έξω από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Πάντα στεκόντουσταν και χάζευαν αυτή την βιτρίνα. Η μαμά κοιτούσε τα βιβλία για μεγάλους και τα παραμύθια και ρωτούσε την κόρη της αν θα της άρεσε να διαβάσουν κάποια από αυτά μαζί. Η Αθηνά πάλι, κοιτούσε τα παραμύθια, τα τετράδια με τα χρωματιστά εξώφυλλα και τα παιχνίδια. Μα αυτά που την μάγευαν στην κυριολεξία ήταν τα μολύβια! Δεκάδες μολύβια σε όλα τα ράφια, άλλα μέσα σε χάρτινα κουτιά ή σε μεταλλικές μολυβοθήκες, άλλα ανάμεσα σε σελίδες τετραδίων και άλλα αφημένα επίτηδες δίπλα στα υπόλοιπα αντικείμενα της βιτρίνας. Τόσα πολλά μολύβια δεν είχε ξαναδεί πουθενά αλλού η Αθηνά. Άλλα είχαν στο ξύλινο κορμί τους σχεδιασμένες καρδούλες, γεωμετρικά σχέδια ή ήρωες από παραμύθια και άλλα ήταν μονόχρωμα. Κάποια είχαν στο κεφαλάκι τους μια μικροσκοπική γόμα, κάποια άλλα μια τοσοδούτσικη σφραγίδα ή ένα απίστευτα μικρό καθρεφτάκι.

Η Αθηνά τράβηξε απαλά το μανίκι της μαμάς της και είπε: «Μαμά, θα μου αγοράσεις ένα καινούργιο μολύβι;».  Η μαμά έγνεψε «ναι» και μπήκαν στο βιβλιοπωλείο. Το κοριτσάκι έτρεξε κατευθείαν εκεί που ήταν τα μολύβια. Τα κοιτούσε, τα κοιτούσε και δεν ήξερε ποιο να διαλέξει! Ήταν όλα τόσο όμορφα! Και εκεί που κοίταζε, της φάνηκε πως ένα μολύβι στο τελευταίο κουτί, άρχισε να κουνιέται πέρα – δώθε και μια μικρή φωνούλα ακούστηκε: «Εεεεεε εδώ, εμένα να πάρεις κοριτσάκι. Είμαι τόσο καιρό σε αυτό το ράφι….. Βαρέθηκα!!!! Πάρε με μαζί σου σε παρακαλώ….».

Η Αθηνά στην αρχή ξαφνιάστηκε! «Μιλάνε τα μολύβια;;;;» σκέφτηκε…. Μετά, το έπιασε στα χέρια της. Κοίταξε γύρω της και όταν σιγουρεύτηκε πως δεν την έβλεπε κανείς, το ρώτησε: "Εσύ μου μίλησες πριν;;;". Το μολύβι φυσικά δεν απάντησε, γιατί τα μολύβια δεν μιλούν. Στεκόταν εκεί, στα χέρια της, ξύλινο, αμίλητο και ακούνητο.... Το εξέτασε προσεκτικά….. Ήταν μωβ και είχε πάνω του σχεδιασμένα αστέρια από χρυσόσκονη. «Αυτό» έδειξε στην μαμά της και την κοίταξε στα μάτια. «Εντάξει λοιπόν» είπε η μαμά και αφού πλήρωσαν και πήραν το μολύβι, βγήκαν από το κατάστημα….

Όταν πήγαν σπίτι, το πρώτο πράγμα που έκανε η Αθηνά, ήταν να βάλει το καινούργιο της μολύβι στην κασετίνα της. Θα το έδειχνε την επόμενη μέρα σε όλες τις φίλες της. Στην καλύτερή της φίλη την Ζένια μάλιστα, θα το έδινε για να γράψει κι εκείνη με αυτό! «Αθηνά» είπε η μαμά «σε παρακαλώ να προσέχεις το καινούργιο σου μολύβι. Καθημερινά χάνεις από ένα. Αν το χάσεις και αυτό δεν θα σου πάρω άλλο.». «Μα σου έχω πει πως δεν φταίω εγώ για τα μολύβια που χάνονται. Μάλλον κάποιος μου τα παίρνει. Εγώ όταν χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα, αφήνω το μολύβι μου πάντα πάνω στο θρανίο μου και όταν επιστρέφω έχει εξαφανιστεί. Δεν ξέρω τι γίνεται…..» απάντησε η Αθηνά παραπονιάρικα…..

Την επόμενη μέρα, όπως κάθε πρωί η Αθηνά πήγε στο σχολείο. Όταν χτύπησε το κουδούνι και μπήκαν στην αίθουσα, η δασκάλα ζήτησε από τα παιδιά να γράψουν την ορθογραφία τους. Η ηρωίδα μας φυσικά την έγραψε με το καινούργιο της μολύβι, όπως και όλες τις ασκήσεις που τους υπαγόρευσε η κυρία Εύα. Στο διάλειμμα, άφησε το μολύβι στο θρανίο της δίπλα στο τετράδιο της «Γλώσσας» και βγήκε έξω. Έφαγε το νόστιμο κολατσιό που είχε βάλει η μαμά της στην τσάντα της και έπαιξε με τις φίλες της. Ούτε στιγμή δεν σκέφτηκε το μολύβι της…… Το κουδούνι ξαναχτύπησε και τα παιδιά μπήκαν στις αίθουσες…. Έτσι και η Αθηνά…. Κάθισε στην θέση της και …….

«ΚΥΡΙΑΑΑΑ! Κάποιος μου πήρε το μολύβι μου, το καινούργιο μου μολύβι !!!!!!».

-          Αθηνά μήπως το έχεις βάλει στην κασετίνα σου;

-          Όχι κυρία, το είχα αφήσει πάνω στο θρανίο, το θυμάμαι καλά.

-          Μήπως κύλισε και έπεσε στο πάτωμα;

-          Όχι, δεν είναι πουθενά….. αχ τι θα κάνω; Η μαμά μου, μου είπε πως δεν θα μου αγοράσει άλλο, αν το χάσω κι αυτό….

-        «Και το δικό μου μολύβι λείπει», ακούστηκε μια φωνούλα στο πίσω μέρος της αίθουσας, από τον Γιώργο.

-          «Και το δικό μου» είπε η Μαίρη

-          «Και το δικό μου χάθηκε χθες» είπε η Ελένη……

«Μα τι γίνονται όλα αυτά τα μολύβια, που πηγαίνουν; Πως χάνονται;. Αφού στο διάλειμμα δεν μένει κανένα παιδί μέσα....» σκέφτηκε η δασκάλα, μα για λίγα δευτερόλεπτα μόνο και μετά αφοσιώθηκε στο μάθημά της.....

Το μεσημέρι η Αθηνά γύρισε στο σπίτι μουτρωμένη. Η μαμά της την ρώτησε τι έχει και εκείνη φυσικά της εξήγησε για το ωραίο μολύβι της που είχε χαθεί. Τότε η μαμά είπε: "Αθηνά, γιατί δεν προσέχεις τα πράγματά σου; Δεν γίνεται να αγοράζουμε κάθε μέρα καινούργιο μολύβι και κάθε μέρα να το χάνεις. Σου είπα χθες πως αν το χάσεις και αυτό, δεν θα σου αγοράσω άλλο. Επειδή όμως δεν γίνεται να πας στο σχολείο χωρίς μολύβι, θα σου δώσω να χρησιμοποιήσεις αυτό" είπε η μαμά και έδωσε στην Αθηνά ένα μολύβι που ήταν ..... μαύρο! Ναι καλά διαβάσατε! Μαύρο....... Ούτε ένα σχεδιάκι δεν είχε πάνω, ούτε μια γραμμούλα, ούτε ...... τίποτα! "Τι να το κάνω τούτο το μολύβι; Καθόλου δεν μου αρέσει..... Αχ θέλω πίσω το ωραίο μου μολυβάκι" σκέφτηκε η Αθηνά..... Δεν μπορούσε όμως να κάνει διαφορετικά..... Έβαλε το μαύρο μολύβι μέσα στην κασετίνα της....

Την επόμενη μέρα, την ώρα γυμναστικής η γυμνάστρια τους έδωσε μια μπάλα για να παίξουν "Μήλα". Τι πλάκα που έχει αυτό το παιχνίδι..... Κάποια στιγμή, η μπάλα έφυγε από τα χέρια της Αθηνάς και κύλισε μπροστά στην πόρτα του υπογείου του σχολείου. Την πόρτα αυτή την άνοιγε μόνο η Διευθύντρια του σχολείου, ή ο επιστάτης, όταν ήθελαν να πάρουν κάτι από μέσα, ή η καθαρίστρια όταν έπρεπε να μπει για να καθαρίσει. Το υπόγειο ήταν γεμάτο καρέκλες, θρανία και βιβλία. Η Αθηνά πήρε την μπάλα και έκανε να φύγει, αλλά …… κάτι άκουσε!  Ένα πνιχτό γελάκι ακούστηκε πίσω από την πόρτα! Και μια λεπτή φωνούλα! Μα ποιος είχε μπει στο υπόγειο και για ποιον λόγο;

Το κοριτσάκι έπιασε το πόμολο και  το γύρισε! Περίεργο! Ποιός είχε αφήσει την πόρτα ξεκλείδωτη;  Μόλις η πόρτα άνοιξε, η Αθηνά έμεινε με το στόμα ανοιχτό με την εικόνα που αντίκρισε! Παντού στο υπόγειο υπήρχαν μολύβια! Πολλά, πάρα πολλά μολύβια, όλων των χρωμάτων, όλων των σχεδίων. Από τα πιο απλά, μέχρι τα πιο περίτεχνα που μπορούσε να βρει κανείς!  Τώρα θα μου πείτε: «Σιγά το περίεργο. Υπόγειο σχολείου ήταν, πολύ φυσικό να έχει μέσα μολύβια»! Ναι, αλλά αυτά τα μολύβια δεν ήταν σαν αυτά που ξέρετε! Ήταν …. ζωντανά! Χοροπηδούσαν πάνω στις μύτες τους, μιλούσαν και γελούσαν, έκαναν βαρελάκια πάνω στα θρανία, σωστό πανηγύρι!

Μόλις τα μολύβια αντιλήφθηκαν την παρουσία της Αθηνάς στην αίθουσα, πάγωσαν! Πως μπήκε ένα παιδί στο υπόγειο χωρίς να το καταλάβουν; Συνήθως άκουγαν τα κλειδιά στην πόρτα όταν ξεκλείδωνε κάποιος και έτρεχαν να κρυφτούν. Τώρα; 

H Αθηνά ξεροκατάπιε, πήρε βαθιά ανάσα και ρώτησε: "Τι κάνετε εδώ;;;;;". Ένα μολύβι κόκκινο με άσπρες καρδούλες πέρασε μπροστά από τα υπόλοιπα. Καθάρισε την φωνή του και είπε με όσο δυνατότερη φωνή μπορούσε: "Γεια σου κοριτσάκι. Κανονικά δεν θα έπρεπε να γίνεται αυτή η κουβέντα, αλλά τώρα πια μας είδες και είναι πολύ αργά. Είμαστε τα μολύβια τα δικά σου και των συμμαθητών σου. Βρισκόμαστε εδώ από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Αναγκαστήκαμε να το σκάμε από τις κασετίνες σας γιατί δεν μας αρέσει καθόλου ο τρόπος που μας χρησιμοποιείτε.  Μας δαγκώνετε, μας σπάτε, μας πετάτε κάτω και σπάει η μύτη μας.... Επίσης, έχετε μια μανία και εσείς και οι μαμάδες σας να μας ξύνετε όλη την ώρα, με αποτέλεσμα να μικραίνουμε, να μικραίνουμε και στο τέλος όταν γίνουμε πολύ μικρά να μας πετάτε στα σκουπίδια! Έτσι κι εμείς σκεφτήκαμε να κρυφτούμε στο υπόγειο του σχολείου για να γλυτώσουμε από όλο αυτό!".

Η Αθηνά είχε μείνει άφωνη! Πρώτη φορά έπιανε κουβέντα με ένα ..... μολύβι! "Μα, ξέρεις" του απάντησε, "εμείς οι μαθητές σας χρειαζόμαστε για να μάθουμε να γράφουμε σωστά, να κάνουμε πολλαπλασιασμό, πρόσθεση και αφαίρεση και για να γράφουμε εκθέσεις! Τι θα γίνει αν όλα τα μολύβια το σκάσετε; Δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Δεν θα μάθουμε τίποτα..... Θα μείνουμε όλοι αγράμματοι. Και κανένας πια δεν θα μπορεί να γράψει τις σκέψεις του σε ένα φύλλο χαρτί, ούτε να ζωγραφίσει. Τίποτα δεν θα μείνει αποτυπωμένο για να το μάθουν και οι επόμενοι. Τι σόι επανάσταση είναι αυτή, που κοιτάτε μόνο το δικό σας καλό και όχι το καλό όλων των άλλων; Είσαστε πολύ εγωιστές μολυβάκια μου" είπε θυμωμένη η Αθηνά.

Το μολύβι προβληματίστηκε..... Το κοριτσάκι είχε δίκιο..... Τα μολύβια είχαν έναν προορισμό. Να γράφουν..... Να αποτυπώνουν..... Κι ας τα ξύνουν, ας τα πληγώνουν..... Από την άλλη, ήταν όλα τόσο όμορφα όταν ήταν ολοκαίνουργια και αχρησιμοποίητα.....

Τελικά, το μολύβι και η Αθηνά έκαναν μια συμφωνία. Τα μολύβια θα γύριζαν στις κασετίνες των παιδιών, αλλά και τα παιδιά θα ήταν πιο προσεκτικά. Δεν θα τα δάγκωναν τις στιγμές της βαρεμάρας, δεν θα τα έσπαγαν, ούτε θα τους έκοβαν τις γόμες. Δεν θα τα πέταγαν στο πάτωμα, ούτε θα τα πατούσαν. Θα τα χρησιμοποιούσαν όπως ακριβώς τους αξίζει. Θα τα έξυναν όταν χρειαζόταν για να κάνουν ωραία και καθαρά γράμματα και όταν δεν θα τα χρησιμοποιούσαν θα τα έβαζαν στις μολυβοθήκες τους.

Αφού συμφώνησαν, η Αθηνά άνοιξε την πόρτα του υπογείου του σχολείου για να βγει στην αυλή. Η δασκάλα της θα την έψαχνε και θα ανησυχούσε.... Μα ....

«Αθηνά, Αθηνά ξύπνα, η ώρα είναι 7.30 πρέπει να σηκωθείς, θα αργήσεις στο σχολείο» είπε η μαμά και η Αθηνά άνοιξε τα μάτια της και βρέθηκε, όχι στην αυλή του σχολείου αλλά ….. στο κρεβάτι της! Η μαμά της την φώναζε, έπρεπε να ξυπνήσει.......

Μα τι όνειρο κι αυτό!

Αφιερωμένο με όλη μου την αγάπη στην κόρη μου, που χάνει κάθε μέρα κι από ένα μολύβι στο σχολείο της!