Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗ !

Ώρα 6.45 το πρωί και ένας ήχος τρυποκάρυδου (τίκι - τίκι - τίκι)  ακούγεται στο δωμάτιο. Ανοίγω το ένα μάτι, ψάχνω να βρω το κινητό για να απενεργοποιήσω το ξυπνητήρι.  Που πήγε και χώθηκε τώρα αυτό το χαζόπραγμα;;;; Τίκι - τίκι - τίκι, τίκι - τίκι - τίκι το χαβά του αυτό.... Καλά, καλά σε ακούσαμε !!! Ανοίγω και το άλλο μάτι και συνεχίζω το ψάξιμο. Τελικά το βρίσκω κάπου κάτω από το κρεβάτι (μπορεί και κάτω από το κομοδίνο!). 

Πριν κοιτάξω την οθόνη σκέφτομαι: "Αχ Θεούλη μου, κάνε να έχει χαλάσει το χαζοκινητό. Ή να έχω κάνει εγώ λάθος στη ρύθμιση της ώρας. Να είναι ακόμα 5.00 τα ξημερώματα και να έχω ακόμα μια - δύο ώρες ύπνου.... Νυστάζω τόσο πολύ !!!! 


Και εγώ υπόσχομαι ότι δεν θα ξαναξενυχτίσω βλέποντας Law & Order. Ούτε θα τριγυρίζω τα μεσάνυχτα στα blogs. Από σήμερα θα κοιμάμαι νωρίς το βράδυ. Μόνο τώρα κάνε ένα θαύμα να είναι ακόμα πολύ νωρίς για να σηκωθώ....".

Κοιτάζω με απογοήτευση την οθόνη που λέει τη σωστή ώρα (άτιμη τεχνολογία τώρα βρήκες να λειτουργήσεις σωστά;). 

Ώρα 07.00 το παίρνω απόφαση και σηκώνομαι. Ανοίγω το παράθυρο και η μέρα μόλις αρχίζει. Πηγαίνω στην κουζίνα, κοιτάζω έξω από το παράθυρο για να δω τι καιρό έχει, βάζω στο μπρίκι το γάλα των παιδιών να ζεσταθεί και ετοιμάζω το κολατσιό τους για το σχολείο. Κάποια πρωινά θυμάμαι και να πάρω ένα χάπι σιδήρου γιατί ο αιματοκρίτης έχει πιάσει πάλι πάτο. Κάποια πάλι όχι ... Αχ εμείς οι μαμάδες τον εαυτό μας πάντα τελευταίο τον θυμόμαστε... 

Μόλις τελειώσω, πηγαίνω στο δωμάτιο για να ντυθώ, τραβάω το τζιν από την καρέκλα και πέφτουν από τις τσέπες καμιά δεκαριά κέρματα. Ευτυχώς είμαστε στον 1ο όροφο και δεν έχουμε κανέναν από κάτω να ακούει κάθε πρωί το θόρυβο που κάνουν τα κέρματα όταν κυλούν στο ξύλινο πάτωμα. Να δεις που κάποια μέρα όλα αυτά τα κέρματα, θα μαζευτούν και θα γεμίσουμε κουμπαρά.  Μπορεί να πληρώσουμε και κανέναν λογαριασμό, σκέφτομαι.

Η οικογένεια ετοιμάζεται, καλημερίζω τον καλό μου με ένα φιλί και βγαίνουμε όλοι στο δρόμο, ο καθένας για τις υποχρεώσεις του. Θα ξανασυναντηθούμε το απόγευμα. Αφήνω τα παιδιά στο σχολείο (εννοείται πως δίνω και σε εκείνα φιλάκι), στη γωνία κοντοστέκομαι και σκέφτομαι "τα πήγα και τα δύο παιδιά στο σχολείο ή μήπως άφησα κανένα στο σπίτι;;;;"  Σιγουρεύομαι ότι δεν έχω κάνει καμία χαζομάρα και φεύγω για το γραφείο.


Κάπου εδώ αρχίζει να μοιάζει λίγο σαν να παίρνω βαθιά ανάσα,
να ρίχνω μια βουτιά στη θάλασσα... 
και να αρχίζω να κατεβαίνω, να κατεβαίνω...

Όσο ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό, η μέρα περνάει, η πίεση και η ένταση συσσωρεύονται. 
...και κατεβαίνω... κατεβαίνω όλο και πιο βαθιά...
και νιώθω την πίεση στα πνευμόνια μου, στο μυαλό μου,παντού...

Πελάτες, τηλέφωνα, απαιτήσεις, διορίες, αρχεία, διορθώσεις και γκρίνια από το boss με χαζές δικαιολογίες, μόνο και μόνο για να μην πάρω θάρρος και πάω και ζητήσω χρήματα ή άδεια. Ουφ ! Που και που κοιτάζω το ρολόι και παρακαλάω να περάσει η ώρα για να φύγω.


Που και που κοιτάζω τις φυσαλίδες του αέρα που ανεβαίνουν προς τα επάνω...
...και την αντανάκλαση από τις αχτίδες του ήλιου στην επιφάνεια...


Ξανακοιτάζω το ρολόι, ώρα 4.30 το απόγευμα. Επιτέλους! Μπορώ να αρχίσω να χαλαρώνω. Σε 15 λεπτά θα φύγω. 
... αρχίζω να ανεβαίνω προς την επιφάνεια ...

Τρίβω τον αυχένα μου και αρχίζω να μαζεύω σημειώσεις, στυλό, χάρακες και την κούπα του καφέ που έχει τυπωμένη τη φωτογραφία των παιδιών. Κλείνω τον υπολογιστή και γυρίζω το ημερολόγιο στη σελίδα με την αυριανή ημερομηνία.


... κι όλο ανεβαίνω.... ανεβαίνω...

Ώρα 4.45 το απόγευμα. Χαιρετάω και φεύγω. Βγαίνω έξω και κοιτάζω τον ουρανό. 

... όσο πλησιάζω στην επιφάνεια, το νερό ζεσταίνεται, το σκοτάδι διαλύεται 
και μαζί ζεσταίνομαι κι εγώ ...

Μπαίνω στο αυτοκίνητο, βάζω τέρμα το ραδιόφωνο, (Μελωδία ή Δίεση πάντα). Οδηγώ, ακούω μουσική, τραγουδάω και νιώθω σιγά - σιγά όλη την πίεση να φεύγει. 

.... λίγα μόνο μέτρα με χωρίζουν από την επιφάνεια...



Φτάνω στη γειτονιά, παρκάρω, τραβάω χειρόφρενο. Βγαίνω από το αυτοκίνητο και ξανακοιτάζω τον ουρανό. Ουφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ!!!  Μπαίνω στο σπίτι, βγάζω τα παπούτσια μου.

- Αγάπη μου ήρθες; Καλώς το μωρό μου.
- Η μαμααααααααααααααααααααααα !!!

....ΑΝΑΣΑ.....

























13 σχόλια:

  1. εργαζόμενη μάνα και νοικοκυρά και γυναίκα και σύζυγος..Όλα εμείς.. Παίρνε ανάσες Μαράκι... Που θα παει... Θα τα καταφέρουμε όλα!! σε φιλώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ τι όμορφη η ανάρτησή σου! Είμαι όλα τα άλλα εκτός από εργαζόμενη αλλά μερικές φορές θέλω και εγώ αποσυμπίεση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. νιώθω ότι το έγραψα εγώ το κείμενο..
    Να σημειώσω ότι και το πρωί πηγαίνοντας στην δουλειά ακούω δίεση, ενώ όταν μπαίνει μέσα η Δώρα αλλάζουμε το ρεπερτόριο και ακούμε στο repeat το "πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία" και χορεύουμε σαν τις τρελές!

    Καλημέρα!
    Σήμερα Παρασκευή! σαν να περνάει πιο γρήγορα η ώρα στο γραφείο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μελωδία ή Δίεση....
    ΠΑΝΤΑ!!

    (τυχαίο;)


    Φιλί :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αχ αυτές οι μαμάδες. Οι πρώτες που ξυπνάμε, οι τελευταίες που κοιμόμαστε. Και αυτό το άτιμο το ξυπνητήρι,να μην κάνει ποτέ λάθος:)))
    Μαράκι μου άλλη μια υπέροχη, αληθινή σου ανάρτηση. Πάντα σε απολαμβάνω. Είτε θα με κάνεις να γελάω, είτε να συγκινούμαι. Είσαι μοναδική:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το μόνο που με προβληματίζει σε αυτό είναι ότι τελικά μήπως χάνουμε χρόνο από τη ζωή μας περιμένοντας να έρθει ... π.χ. το απόγευμα. Εχει μια διαφήμιση στην τηλεοραση του νες καφέ φανταστική που είναι όλοι με κλειστά μάτι και κάτι περιμενουν. Μακάρι να μπορούσαμε να τα έχουμε πάντα ανοιχτά... γίνεται άραγε;;; Σε φιλω Μαράκι μου!!! Κάλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ωραία πένα! Επιτέλους, μεταξύ σφύρας και άκμωνος βρήκες ένα κενό να γράψεις νέα ανάρτηση. Την περίμενα, όπως το διψασμένο περιβόλι αποζητά το νερό του, για να δροσιστεί. Η δημιουργική σου φαντασία και η περιγραφικότητά σου με ταξίδεψαν για άλλη μια φορά, επιτρέποντάς μου να σε αναλύσω περαιτέρω σαν χαρακτήρα κομμάτι - κομμάτι, ακριβώς όπως ένα παζλ για μικρά παιδιά. Μου έφτιαξες τη μέρα. Φιλιά, η συνάδελφος θαυμάστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τι ωραία που γραφεις
    βρε Μαρια! Συγκινήθηκα....
    Σου εύχομαι να τα φερει κάπως ή ζωή και να βρεις μια δουλεια που δεν χρειαζεται να σου κόβει την ανάσα. Αριθμοί καιροί, ποσο υπομονή θέλουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κι εγώ αυτό σου εύχομαι.. μια δουλειά χωρίς αυτή την πίεση.. Όλα τ' άλλα πάνω κάτω ίδια είναι.. Ουφ..αποσυμπίεση τώρα που είναι Κυριακή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Όμορφη ανάρτηση και τόσο αληθινή.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δυστυχώς όλοι λίγο πολύ κάτι περιμένουμε!Και εγώ που το κλίμα είναι πολύ καλό στη δουλειά και δυστυχώς τώρα δεν έχουμε πολλή δουλειά και πίεση,όταν φεύγω από τη δουλεία αρχίζω και αναπνέω διαφορετικά!Όσο για την Παρασκευή...όλην την εβδομάδα αυτήν περιμένω!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ...είναι μετά να μην θυμάσαι που έχεις παρκάρει το αυτοκίνητό σου;;; Mαράκι είσαι απόλαυση!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έλαααα, γράψε κάτιιιιιι κλικ κλικ κλικ κλικ ........