Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

ενοχές !

Γυρίζεις από την δουλειά στις 6.00 το απόγευμα με ένα κεφάλι καζάνι από τα τηλέφωνα, από τα χιλιάδες αρχεία που έχεις ανοίξει και κλείσει, τα χέρια σου πονάνε από τις χιλιάδες λέξεις που έχεις γράψει και το στομάχι σου έχει γίνει κόμπος από τα νεύρα, γιατί πάλι είχε κίνηση η Κατεχάκη και άργησες να γυρίσεις. Και αφού άργησες να γυρίσεις, δεν πρόλαβες ούτε τα παπούτσια σου να βγάλεις, έπρεπε να φύγεις σφαίρα και να πας να πάρεις τα παιδιά από τα Αγγλικά. 

Κι εκεί που θέλεις μόνο να μπεις στο σπίτι, να βγάλεις τα παπούτσια σου και να μην σου μιλήσει κανείς, να μην ακούς τίποτα, να μείνεις μόνη σου και να μην σκέφτεσαι τίποτα, ακούς μια φωνούλα πίσω σου να σου λέει "μαμά, η κυρία είπε ότι θα γράψουμε τεστ αύριο στην διαίρεση". 

Η πρώτη σκέψη που κάνεις, είναι "ώχου δεν μας παρατάει κι αυτή με τα τεστ, μας έχει πρήξει! Άκου τώρα, πως της ήρθε μεσοβδόμαδα να βάλει τεστ με την σκατο-διαίρεση ;;;;" αλλά ευτυχώς δεν εκφράζεις την σκέψη σου δυνατά και απλά λες "εντάξει μωρό μου, να φάω λίγο γιατί πεινάω και μετά θα σε βοηθήσω να διαβάσεις, ναι;". 

Βάζεις ένα πιάτο φαγητό και προσπαθείς να φας, ενώ τα παιδιά σου σε βομβαρδίζουν με ερωτήσεις για την τρύπα του όζοντος (!!!!) και για το από τι είναι φτιαγμένα τα σύννεφα και επίσης σε πληροφορούν για το τι έγινε το πρωί στο σχολείο. Είναι φανερό, τους λείπεις και μόλις σε δουν, θέλουν να είναι συνέχεια δίπλα σου. Λογικό είναι, με την δουλειά, τις δραστηριότητες, τις υποχρεώσεις, σε βλέπουν ελάχιστα. Κάποιες μέρες μπορεί και λίγα μόνο λεπτά, δεν είναι τραγικό; Δεν σε κάνει να βουλιάζεις στις ενοχές; Να σκέφτεσαι πως τα παιδιά σου αξίζουν μια καλύτερη μάνα; Που δεν θα θυμώνει όταν παίζουν πινγκ - πονγκ γιατί την ενοχλεί το τικ - τακ - τοκ που κάνει το μπαλάκι όπως χτυπάει σε ρακέτα - πάτωμα - ρακέτα; 

Παίρνεις βαθιά ανάσα και χαμογελάς. Γιατί σε κοιτάζουν στα μάτια και ξέρεις πως δεν θέλουν να σε βλέπουν λυπημένη ή προβληματισμένη. 

Κάθεσαι μαζί τους για να διαβάσουν ορθογραφία και διαίρεση και προσπαθείς να τα βοηθήσεις, να τους εξηγήσεις, χωρίς να φωνάξεις, χωρίς να ξεφυσάς όταν δεν καταλαβαίνουν και μπερδεύονται, γιατί στην ουσία αυτά είναι παιδιά και παραδέξου το, δεν σου φταίνε σε τίποτα, φυσιολογικό είναι να δυσκολεύονται με την σκατο-διαίρεση.

Μόλις τελειώσουν με τα μαθήματα, παίζουν λίγο ή βλέπουν τηλεόραση και μετά τρώνε κάτι και πηγαίνουν για ύπνο. Και εσύ νιώθεις πάλι ενοχές, γιατί νιώθεις ανακούφιση που κοιμήθηκαν και θα έχεις λίγη ώρα χωρίς να μιλάς σε κανέναν. 

Κάπου εκεί, γύρω στις 11.00 το βράδυ, βγάζεις επιτέλους τα παπούτσια σου, πίνεις ένα ποτήρι νερό, και ξέρεις κατά βάθος, ότι δεν σου φταίει το τικ - τακ - τοκ που κάνει το μπαλάκι που χτυπάει σε ρακέτα - πάτωμα - ρακέτα, ούτε που δεν μπορούσε ο μικρός να καταλάβει την διαίρεση. 

Φταίει το ότι είσαι 40 χρονών, πηγαίνεις κάθε μέρα εδώ και 17 χρόνια και δουλεύεις για τον ίδιο άνθρωπο, χωρίς να έχεις πει ποτέ "δεν μπορώ". Έχεις αφήσει τα παιδιά σου από 63 ημερών να στα μεγαλώνουν η γιαγιά και ο παππούς, τα βλέπεις λίγη ώρα κάθε μέρα, έχεις "χάσει" τα πρώτα βήματα και τα πρώτα  "αγκού" γιατί δεν ήσουν εκεί να τα δεις, έχεις "χάσει" πολύτιμες στιγμές που δεν θα ξαναγυρίσουν, για να φτάσεις στο σημείο να ζητιανεύεις να πληρωθείς τον μισθό του Ιουνίου ενώ έχει φτάσει 17 Νοέμβρη. Και σου δίνουν έναντι λίγα ψωροευρώ και πρέπει να αισθάνεσαι ικανοποιημένη που τουλάχιστον θα πληρώσεις την ΔΕΗ ή τα κοινόχρηστα ή την δόση του αυτοκινήτου, αλλά πάλι δεν θα πάρεις τα παπούτσια που βλέπεις εδώ και 3 χρόνια στην βιτρίνα του μαγαζιού που περνάς κάθε μέρα απ' έξω και πάλι δεν θα μπορείς το Σάββατο να πας ένα σινεμά γαμώτο! Ένα σκατο-σινεμά!


Υ.Γ. Μέσα σε όλα αυτά, σε στραβοκοιτάζουν κιόλας όταν ζητάς 2 ώρες γονική άδεια για να παρακολουθήσεις την σχολική γιορτή για το Πολυτεχνείο, που συμμετέχει το δικό σου παιδί που έφτασε Δ' Δημοτικού και δεν έχεις καταλάβει πότε πέρασαν  σχεδόν 10 χρόνια από την μέρα που το γέννησες!

Καληνύχτα σας !

30 σχόλια:

  1. Πωπω βρε Μαράκι έχεις δίκιο σε σχεδόν όλα! δίκιο για τις λίγες ώρες που τα βλέπεις, δίκιο για το αχαρακτήριστο αφεντικό, δίκιο για τα παπούτσια που πάλι δεν θα πάρεις! Σε αυτό που έχεις άδικο είναι στο ότι τα παιδιά και νιώθουν και ξέρουν ότι τα αγαπάς, και ναι σίγουρα τους λείπεις όπως θα συμβεί σε λίγο καιρό και με εμένα, αλλα ξέρουν ότι πάντα μα πάντα θα είσαι εκεί γι αυτά και είναι το κέντρο της ζωής σου! Σε αγαπάνε και ξέρουν ότι τα αγαπάς!
    Για τον αφεντικό...δεν βλέπω να το γλυτώνει το ξύλο απο το blog-οσυνάφι ο τρισκατάρατος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Μάχη, αχ! Ολο το απόγευμα είναι κολλημένα δίπλα μου και συνέχεια με αγκαλιάζουν και μου λένε πως με αγαπάνε. Και όταν ένα απόγευμα ζήτησα συγνώμη από τον μεγάλο που του φώναξα, μου είπε "δεν πειράζει μανούλα".
      Οσο για το αφεντικό, ένα θα πω. Γαμώ την ανάγκη!

      Διαγραφή
  2. Μην έχεις ενοχές, κάνεις πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορείς για τα παιδιά σου εν τω μέσω μιας κοινωνίας υπό διάλυση και μιας χώρας υπό κατάρρευση. Τα αγαπάς και τους το δείχνεις, πολλές φορές αυτό είναι αρκετό και τα επισκιάζει όλα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα παιδιά όμως δεν φταίνε ούτε για την κατάρρευση, ούτε για την διάλυση. Γιατί να την πληρώνουν; Τα αγαπάω και τους το λέω συνέχεια. Όλη η ζωή μου είναι. Εύχομαι να το νιώθουν.

      Διαγραφή
  3. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα παιδιά νιώθουν,νιώθουν ότι είσαι δίπλα τους όταν το χρειάζονται,νιώθουν ότι τα φροντίζεις και τα αγαπάς,νιώθουν το πόσο αφοσιωμένη είσαι.Όλα αυτά είναι μαθήματα ζωής που θα θυμούνται σαν μεγαλώσουν και αυτό που θα τους έχει μείνει είναι ότι η μάνα τους είναι αγωνίστρια,τα στερήθηκε και πάλεψε πολύ για να τα μεγαλώσει.Γι' αυτό μην αισθάνεσαι άσχημα,ξέρουν ότι είσαι εκεί.
    Τις καλημέρες μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιράντα μου σ' ευχαριστώ πολύ. Σίγουρα το ξέρουν πως είμαι δίπλα τους και τα λατρεύω, αλλά κάποιες φορές ένα αγκαθάκι σε τρυπάει κατευθείαν στην καρδιά και σκέφτεσαι πως δεν έχεις το δικαίωμα να τους φωνάζεις και δεν θες να σε θυμούνται έτσι όταν μεγαλώσουν. Και μεγαλώνουν τόσο γρήγορα τα άτιμα!

      Διαγραφή
  4. Αυτές οι ενοχές...που έρχονται κάθε βράδυ...Και λέω στον εαυτό μου,Τι κατάλαβες που φώναξες γι'αυτό και το άλλο?Πέρασε άλλη μια μέρα και δεν έκανες αυτά που ήθελες με τα παιδιά σου γιατί είχες να τα εξετάσεις για το διαγώνισμα στην φυσική και τα αρχαία,είχες να μαγειρέψεις και και και...και μετά νύσταξαν και κοιμήθηκαν.Να οι τύψεις...
    Θέλω όμως να πιστεύω σε ότι λένε και οι φίλες από πάνω.Ότι τα παιδιά ξέρουν και καταλαβαίνουν...
    Όσο για το αφεντικό...πολύ ........είναι ο κύριος.Βρίσκουν πάτημα στην κρίση και εκμεταλλεύονται...ουστ.

    Αυτά τα παπούτσια τα βλέπω κι εγώ από μακριά...όχι τα δικά σου για να μην έχουμε ίδια ε?χαχαχα(για να το ελαφρύνουμε λίγο!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λαμπρινή μου καλημέρα! Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, πηγαίνω και τα φιλάω, τα χαϊδεύω και τους ψιθυρίζω για άλλη μια φορά στο αυτί πόσο τα αγαπάω. Και κάθε μέρα προσπαθώ να μην βάλω τις φωνές, να εξηγώ ήρεμα τα πάντα. Αλλά δεν το καταφέρνω πάντα.
      Πάντως όταν θα καταφέρω να αγοράσω καινούργια παπούτσια, θα ανεβάσω ανάρτηση! Προς το παρόν, σειρά έχει η μικρή!

      Διαγραφή
  5. Βγάζεις τόση κούραση στα λόγια σου, κουράγιο βρε Μαράκι, είναι δύσκολοι οι καιροί και όλοι ξεπερνάμε τον εαυτό μας. Μην αφήνεις και τις τύψεις να σε τσακίζουν ακόμη περισσότερο, Τα παιδιά σου ξέρουν οτι τα αγαπάς. Ακόμα κι αν τα βλέπεις για 5 λεπτά την ημέρα, αν αυτα τα 5 λεπτά είσαι εκεί και επικοινωνείτε δε χρειάζονται τίποτε άλλο. Όλοι οι γονείς τα ίδια περνάνε, δεν είσαι μόνη σου, να το ξέρεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελενα καλημέρα! Το ξέρω κορίτσι μου πως είναι για όλους δύσκολα και για κάποιους δεν λείπουν μόνο τα παπούτσια, αλλά και πιο ουσιατικά πράγματα. Για τους γονείς, το βλέπω πως όλοι έχουν μια τεράστια αγωνία για όλα. Απλά κάποιες φορές με πιάνει το παράπονο γιατί όλη αυτή η κατάσταση μου έχει αλλοιώσει τον χαρακτήρα. Εγώ δεν ήμουν έτσι. Δεν φώναζα ποτέ!

      Διαγραφή
  6. Απαντήσεις
    1. Είμαι σίγουρη. Ολοι κάπως έτσι νιώθουμε κάποιες στιγμές!

      Διαγραφή
  7. Να σου πω την άλλη εκδοχή; να ήσουν άνεργη, στο σπίτι καθηλωμένη, τα χρήματα λιγοστά και μετρημένα, με την κατάθλιψη πάνω από το κεφάλι σου... Τουλάχιστον τώρα το παλεύεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το παλεύω Τόνια μου, το παλεύω! Αλλά να σου πω κάτι; Δεν μου αρέσει που πρέπει να νιώθω ικανοποιημένη που έστω έχω δουλίτσα και παίρνω κάποια λεφτάκια. Γιατί εγώ δεν δουλεύω κάποιες ωρίτσες, ούτε έχω κάποιες υποχρεωσούλες. Δουλεύω κανονικά και θέλω να πληρώνομαι κανονικά. Γιατί όταν στερούμαι τόσο πολύτιμες στιγμές από τα παιδιά μου να είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι τέτοιες συμπεριφορές;

      Διαγραφή
  8. Μάνα Κουράγιο !!!

    Δεν βγήκε τυχαία αυτός ο τίτλος, Μαράκι !!! Το κεφάλι ψηλά και προχωράμε, κορίτσι ! Προχωράμε και δεν λυγάμε !!! Τα παιδιά σου γνωρίζουν πολύ πολύ καλά πόσο τα αγαπάς κι αυτό είναι το σημαντικό.

    Όσο για το αφεντικό, μην ανησυχείς. Το κάρμα τους κανονίζει όλους. Ό,τι σπέρνει, θα θερίσει.

    Φιλιά και το κεφάλι ψηλά !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μωρέ κουράγιο κάνω! Απλά το βράδυ (βράδυ γράφτηκε η ανάρτηση) βγαίνουν τα φαντάσματα (οι ενοχές) και σε κυνηγάνε. Το πρωί τα βλέπεις όλα αλλιώς!
      Και αυτό με το κάρμα πολύ μου άρεσε! Λες ε;

      Διαγραφή
  9. Μαράκι, δεν μπορώ να σου πω οτι σε καταλαβαίνω, γιατί δεν έχω παιδιά, αλλά προσπαθώ να μπω στη θέση σου και σε νιώθω.
    Εύχομαι να έρθουν καλύτερες μέρες, πραγματικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αθηνά μου όλοι περνάμε ζόρια και για τον καθένα είναι τα δικά του αυτά που πρέπει να αντιμετωπίσει. Μακάρι να πάνε όλα καλύτερα για όλους.

      Διαγραφή
  10. Καλως σε βρήκα. Μου αρέσει πάρα πολυ η ανάρτηση σου. Επιτέλους μια φυσιολογική μαμά είπα από μέσα μου. Εμένα η μικρή μου είναι πολύ μικρή ακόμα, μόλις 20 μηνών κ έχω ήδη πααααααάρα πολλές ενοχές. που να μεγαλώσει κ να αρχίσουν οι υποχρεώσεις να δώ τι θα γίνει. Πάω να δώ κ άλλες αναρτήσεις σου...θα τα λέμε συχνά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλωσόρισες Ευαγγελία! Δεν είναι εύκολο να παραδεχτείς πως δεν είναι όλα τέλεια στον κόσμο της μαμάς. Πως η μητρότητα δεν είναι ΜΟΝΟ ένα ροζ ή γαλάζιο συννεφάκι και πως δεν είναι κάθε μέρα γιορτή, αλλά και δυσκολίες και άγχος και στεναχώρια! Ανθρωποι είναι και οι μαμάδες.

      Διαγραφή
  11. Δίκιο έχεις.. τι να πρωτοπρολάβεις..κι έχεις και αυτό το αφεντικό (γκρρρρ, θα τον τσακίσουμε μια μέρα)! Ενοχές όλες έχουμε.. είτε γυρνάμε στις 16:00 είτε στις 19:00.. μακάρι η μέρα να είχε 30 ώρες..! Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ Βέρα μου, θα προτιμούσα να μπορούσα να σταματήσω την δουλειά. Αλλά δεν μπορώ γμτ....

      Διαγραφή
  12. αχ βρε Μαράκι μου.. πόσο μα πόσο σε νιώθω... Εύχομαι -πραγματικά όμως- το κάρμα να κανονίισει επιτέλους το αφεντικό σου και όλα τα "κάλα" αφεντικά αυτού του κόσμου... Υπομονή... Να σκεφτεσαι και να νιώθεις (και να το πιστεύεις δηλαδή,) οτι κάνεις οτι καλύτερο μπορείς.. Γιατί το κάνεις, να ξέρεις.. πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τα παιδάκια σου είναι πολύ τυχερά που σε έχουν μανούλα. Το ξέρουν καλά.
    Είναι μεγάλο πακέτο να δουλεύεις, να χάνεις πολύτιμες στιγμές με την οικογένειά σου και να μην πληρώνεσαι κιόλας!!
    Αυτό που μου έχει στοιχίσει και μένα Μαράκι πολύ, είναι τα πρώτα υπέροχα χρόνια των παιδιών μου που έχασα λόγω δουλειάς! αυτή τη μωρουδίλα που έχανα κάθε μέρα από τόσα μικρούλικα. Μετά τις πρώτες τους σχολικές γιορτές, κλπ
    Γι'αυτό τώρα δεν χάνω τίποτα και προσπαθώ να ανακτήσω το χαμένο χρόνο.
    Κάθε μανούλα αυτό προσπαθεί να κάνει γι'αυτό άλλωστε είναι και πολυεργαλείο!!
    Εύχομαι να στα φέρει έτσι η ζωή ώστε να κάνεις όλα όσα θέλεις και να σιχτιρίσεις και το αφεντικό και να πέφτει στα πόδια σου γονηπετής!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Άκου αγαπητή:
    Οι ώρες που περνάς με τα παιδιά σου δεν έχει να κάνει αν είναι λίγες ή πολλές. Έχει να κάνει με το αν είναι ποιοτικές. Και ξέρω τώρα ότι θα σκεφτείς "αυτήν την παπάρα με τον ποιοτικό χρόνο δε μπορώ να την ακούω άλλο! Βαρέθηκα αυτό το σιχαμένο κλισέ!". Άκου όμως και εμένα που από τότε που γέννησα σταμάτησα τη δουλειά και είμαι 24/7 με τα παιδιά. Ποιότητα και όχι ποσότητα. Αυτό έχει σημασία.
    Δεύτερον, δεν είσαι η μόνη (πίστεψέ με) που νιώθει ανακούφιση την ώρα που πάνε τα μικρά διαόλια για ύπνο. Όλες έτσι νιώθουν (είτε δουλεύουν είτε όχι), διότι επιτέλους θα μπορέσουν να έχουν μία ή δύο ώρες ηρεμίας για να κάνουν αυτό που ακριβώς γουστάρουν (έστω και αν είναι να κάθονται και να ξύνονται!), χωρίς να ακούνε διαρκώς "μαμά το ένα", "μαμά το άλλο", "μαμά το παράλλο".
    Και τέλος μην τα παίρνεις τόσο πια με τη δουλειά (που λογικά τα παίρνεις διότι σε ξεζουμίζουν απ᾽ότι καταλαβαίνω). Δε φτάνει που είναι μαλακες, θα σε κάνουν να γεμίσεις τοξίνες και ρυτίδες;! Ε όχι αγάπη μου! Jamais!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δεν χρειάζεται να νιώθεις ενοχές για κάτι που αναγκάζεσαι να κάνεις για το καλό όλης της οικογένειας. Και είμαι σίγουρη οτι τα παιδια μεγαλώνοντας θα καταλάβουν οτι η αγάπη σου είναι περα από αυτά τα καθημερινά πράγματα. Θα μάθουν να εκτιμουν την καθε στιγμή μαζί σου. Και το κυριότερο θα είναι έτοιμα να την προσφέρουν στα δικά τους παιδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. συνεχισε να γραφεις και να μας μαγευεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Από ενοχές άλλο τίποτα!!Απορώ πως κάποιες μανάδες φαίνεται ότι τα καταφέρνουν όλα τέλεια και είναι πάντα ξεκούραστες,γεμάτες ενέργεια και περιποιημένες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έλαααα, γράψε κάτιιιιιι κλικ κλικ κλικ κλικ ........