ΦΛΟΙΣΒΟΣ !

Το Σάββατο το βράδυ μετά από πολύ καιρό, αποφασίσαμε μια βόλτα εκτός περιοχής, πάρκο κ.λπ. Αποφασίσαμε θάλασσα! Και η απόλυτη καλοκαιρινή βόλτα κοντά σε θάλασσα στην Αθήνα, είναι το Παλαιό Φάληρο και συγκεκριμένα στην μαρίνα Φλοίσβου !

Δεν θα σας πω πολλά, θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν μόνες τους, με κάποια μικρά σχόλια. 

Θα σας πω μόνο να το δοκιμάσετε με την πρώτη ευκαιρία! Είναι πολύ ωραία βόλτα, θα περάσετε τέλεια!

Φυσικά θα δείτε το Θωρηκτό "Αβέρωφ", επιβλητικό
και με μια τεράστια Ελληνική Σημαία να κυματίζει.
Οι φωτογραφίες από το "Αβέρωφ" είναι από
περσινή επίσκεψη, γιατί αυτή τη φορά φτάσαμε λίγο αργά
και δεν είχε ξενάγηση εκείνη την ώρα.
Όλοι οι χώροι σε όλη την περιοχή
είναι πεντακάθαροι και πολύ φροντισμένοι.
Λουλούδια παντού.

Υπάρχουν πολλές καφετέριες και εστιατόρια
αλλά ο περισσότερος κόσμος παίρνει ένα παγωτό
ή ποτό στο χέρι και αγναντεύει την θάλασσα
και τα σκάφη αναψυχής (έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;).

Διάδρομοι, πάρκο, παιδική χαρά, άπλετος χώρος για
περπάτημα και παιχνίδι και κάπου εκεί μέσα
ο θερινός κινηματογράφος "Φλοίσβος"
που έχει απ' έξω τραπεζάκια για καφέ ή μεζεδάκι και παιδική χαρά.
Τα παιδιά παίζουν και οι μεγάλοι
πίνουν μπυρίτσα....

Ένας τοίχος γεμάτος γκράφιτι , όπου έχει σκάλα για να ανέβεις επάνω
και να  χαζέψεις το γαλάζιο.
Λάτρεψα αυτό το γκράφιτι και ήθελα να το φωτογραφίσω
αλλά η Αθηνά πεταγόταν συνέχεια μπροστά
με το εικαστικό αποτέλεσμα που βλέπετε.
Όταν σκοτεινιάσει, μέσα στο νερό
ανάβουν μπλε φώτα που δίνουν σε όλο τον χώρο
μια γαλάζια απόχρωση! Μαγεία!

Η Αθηνά μας τον τελευταίο καιρό, κρατάει ημερολόγιο.
Και όπου σταθεί και όπου βρεθεί, γράφει, γράφει και δεν σταματάει!!!!
Και φεύγοντας, κοιτάξαμε ψηλά στον ουρανό και είδαμε αυτό
το υπέροχο φεγγάρι!!!!!!!!!!!!!!! Λατρεύω καλοκαίρι!!!!!!!!!! 

Η μανούυυυλαααα.....

Εντάξει, στην αρχή είχα σκεφτεί να μην πω τίποτα.... Να το αφήσω να πάει στην ευχή .... Μετά όμως ... διάβασα την ανάρτηση της "ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΑΝΑΣ" (το λατρεύω αυτό το κορίτσι, έχει απίστευτο χιούμορ, θέλω να την γνωρίσω οπωσδήποτε από κοντά). Και δεν κρατήθηκα κύριοι Δικαστές! Δεν άντεξα! Γιατί, είναι σίγουρο πως...... αλλά καλύτερα να τα πάρουμε από την αρχή!

Στην εταιρεία που εργάζομαι εδώ και 16 χρόνια, αναλαμβάνουμε να κάνουμε και δακτυλογραφήσεις. Έχω γράψει εγώ ουυυυυυυυυυυυυ χιλιάδες σελίδες. Εργασίες σχολικές, εργασίες διπλωματικές, βιογραφίες, ποιήματα, τραγούδια, επιστολές, γνωματεύσεις, έγγραφα για δικαστήρια, βιογραφικά, μόνο ερωτικές επιστολές δεν έχω γράψει.

Χθες λοιπόν γύρω στις 2.30 το μεσημέρι, μπήκε στο γραφείο μια κυρία, μμμμμ γύρω στα 55, γεματούλα με ένα πάκο χαρτιά! Αφού έψησε σε σιγανή φωτιά την συνάδελφο να της βγάλει κάτι φωτοαντίγραφα, ξεχωρίζει ΜΙΑ σελίδα μέσα από το πακέτο και λέει: 

- Θέλω να μου δακτυλογραφήσετε ΑΥΤΗ την σελίδα. Ποιος μπορεί να το κάνει; 

- "Θα ρωτήσετε την κοπέλα" της απαντάει η συνάδελφος δείχνοντας εμένα "να σας πει πότε μπορεί να   την γράψει".

- Τι εννοείτε "πότε";;;; Αχ λέτε να μην την γράψει ΤΩΡΑ ;;;;;; !!!!!!!!!!!!!!!!!!! Αχ, δεν γίνεται, είναι πολύ επείγον, την χρειάζομαι ΤΩΡΑ για να την στείλω με fax στην Αυλώνα.

- Ρωτήστε την κοπέλα, επαναλαμβάνει η συνάδελφος.

Εγώ εν τω μεταξύ εξυπηρετούσα έναν άλλο κύριο που είχε έρθει πριν την κυρία......

-Να σας πω.... χρειάζομαι αυτό, αλλά το χρειάζομαι ΤΩΡΑ !

-Καθίστε λίγο αν θέλετε, να τελειώσω με τον κύριο και θα το δούμε και το δικό σας...

- Αχ αργείτε; Ξέρετε πρέπει να το έχω στείλει αυτό μέχρι τις 3.30 με fax στην Αυλώνα..... Είναι επείγον....

- Ναι, αν με αφήσετε να τελειώσω με τον κύριο, θα δούμε και το δικό σας....

... ... ...

Μετά από λίγο, πήρε ο κυριούλης τις σελίδες του, (μου έφερε και καφεδάκι, κερασμένο...) και έφυγε.

- Δώστε μου να δω τι έχετε κι εσείς τώρα....

- Αχ ξέρετε, ΘΕΛΩ να μου δακτυλογραφήσετε το βιογραφικό ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ ! Έχει παρουσιαστεί στην Αυλώνα και τώρα βγάζουν το που θα πάει ο καθένας και ξέρετε; Αχ θέλουν να το στείλουν επαρχία το ΧΡΥΣΟ μου! 

- Εεεε ναι, να μου δώσετε την σελίδα να την γράψω γιατί ξέρετε έχω κι άλλη δουλειά....

- ΑΥΤΗ η σελίδα γράφει τα στοιχεία του, και πρέπει να γράψουμε και κάποια ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙΑ και από ΕΔΩ και ακουμπάει πάνω στο γραφείο ένα πακέτο 25 σελίδων!

- Τι είναι αυτό; Είπατε μια σελίδα! Εάν είναι για περισσότερο, δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω τώρα, θα πρέπει να μου το αφήσετε και να έρθετε να το πάρετε αύριο.... Προηγούνται άλλα.

- Αχ! Μην μου το κάνετε αυτό! Θα μου στείλουν το παιδί στην επαρχία, το καταλαβαίνετε; Έχει τελειώσει ιδιωτικό σχολείο, έχει πάει στην Ιατρική Αθηνών, έχει κάνει μεταπτυχιακά στην Αμερική, έχει κάνει σεμινάρια για να τον στείλουν στην επαρχία; Ε όχι! Επαρχία να πάνε οι άλλοι.... ξέρεις αυτοί που έχουν τελειώσει ΑΠΛΑ μια ιατρική, ενώ ο γιος μου......, που ούτε e-mail δεν το αφήνουν ΤΟ ΠΑΙΔΙ να έχει στο στρατόπεδο, ούτε αιχμάλωτος να ήτανε...., αλλά καλά να πάθει ο βλάκας (ναι, για τον αριστούχο της ιατρικής και της Αμερικής μιλάμε), γιατί του είπα εγώ (η μανούλα ντε) να πάρει το βιογραφικό του και τα πτυχία του μαζί όταν παρουσιάστηκε, αλλά δεν με άκουσε..... Δεν ακούει την μάνα του.... Εσύ έχεις παιδιά; (τριαλαρί - τριαλαρό... ).
- Ναι, να μου δώσετε τι έχετε για γράψιμο, γιατί με καθυστερείτε ;;;;;; ... ... ...

Να μην πολυλογώ, τελικά η μία σελίδα έγιναν πέντε, που έγραφε - έσβηνε, διόρθωνε, και αφού με έσκασε, έστειλε και το fax στον διοικητή και σίγουρη πως το τακτοποίησε το θέμα και το τέκνο της θα μείνει στην Αθήνα και δεν θα πάει στην επαρχία (μην πουντιάσει κιόλας το ΠΑΙΔΙ, ή μην του πέσει ο κώλος !!!), έφυγε !!!

Και εγώ, πήρα δυο παυσίπονα να μου περάσει ο πονοκέφαλος και δεν ήξερα με τι να εκνευριστώ περισσότερο! Με την μανούλα που ήθελε ντε και σώνει, να κρατήσει τον γιόκα στην Αθήνα, λες και τα άλλα παιδιά που θα φύγουν για επαρχία, είναι.... τι είναι άραγε;;; Ή που μπήκε μέσα στο γραφείο και έπρεπε όλοι να σταθούμε προσοχή για να την εξυπηρετήσουμε αυτήν και τον γιόκα; Ή με τον γιόκα που έχει τελειώσει ιατρική, μεταπτυχιακά κ.λπ. και περιμένει από την μανούλα να του γράψει το βιογραφικό; 

Αχ σας παρακαλώ, αν όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μου, με δείτε να γίνομαι έτσι, παρακαλώ χαστουκίστε με! Και πείτε μου "Θυμάσαι Μαρία τι έλεγες το 2013; Φάε τώρα μια σφαλιάρα να συνέλθεις !!!!).

....

Και που κολλάει όλο αυτό, με την ανάρτηση της Ελληνίδας Μάνας που ανέφερα στην αρχή; Εμ, αν έχεις ένα μοσχοαναθρεμένο, που φροντίζεις να μην πάει φαντάρος στην επαρχία για λίγους μήνες και του γράφεις και το βιογραφικό γιατί εκείνο έχει κουλαμάρα, θα έρθει η στιγμή που στα 30 του χρόνια, θα ζητάει να πάρει τις μπανάνες ενός μωρού, γιατί έτσι έχει μάθει !

Αχ ξύλο που θέλουμε οι μαμάδες κάποιες φορές .....

ΕΝΔΟΣΧΟΛΙΚΗ ΒΙΑ

Χθες το απόγευμα ο Σύλλογος Γονέων του σχολείου μας καθώς και άλλων δύο σχολείων της περιοχής μας, μας είχαν καλέσει σε συγκέντρωση με θέμα την ενδοσχολική βία. Καλεσμένη για να μας ενημερώσει και να μας λύσει απορίες ήταν παιδοψυχολόγος από το Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία».

Αυτό που μου έκανε εντύπωση αρχικά, ήταν πως από τα τρία σχολεία συνολικά ήρθαν – δεν ήρθαν 100 γονείς (και πολλούς λέω, μπορεί να ήταν και 70), όταν μόνο το δικό μας έχει 250 μαθητές.  Γνωστή εικόνα βέβαια και από τις συνελεύσεις του Συλλόγου Γονέων, αλλά αναρωτιέμαι πως μπορεί κάποιος να έχει άποψη σχετικά με το έργο του Συλλόγου, και κρίνει πρόσωπα και πράγματα, όταν δεν έχει συμμετάσχει ποτέ και πουθενά (παρά μόνο στα πάρτι και τις γιορτές). Σημειωτέον οι συγκεντρώσεις γίνονται πάντα ημέρες που τα μαγαζιά είναι κλειστά, για να μπορούν να έρθουν όσοι περισσότεροι γονείς θέλουν. Φυσικά ένα ποσοστό δεν θα μπορεί να έρθει, αλλά βρε παιδιά, ένας τους δέκα; Όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούν; Ποτέ; Γιατί πάντα οι συνήθεις ύποπτοι μαζευόμαστε !!!! Αυτό σαν μια μικρή αλλά πιστεύω σημαντική παρένθεση.  Γιατί όταν ο Σύλλογος Γονέων προσπαθεί να κάνει πράγματα, να μας ενημερώσει, να μας βοηθήσει και μας βλέπει αδιάφορους, είναι λίγο άσχημο. Στο κάτω – κάτω για τα παιδιά μας πρόκειται.

Το θέμα μας λοιπόν ήταν η ενδοσχολική βία. Και είναι φοβερό να ακούς να μιλάνε για βία μέσα στα σχολεία και μάλιστα στα δημοτικά. Παιδιά 6 – 12 χρονών να ασκούν λεκτική ή σωματική βία σε άλλα παιδιά. Γιατί είναι από άλλη χώρα, γιατί δεν καταλαβαίνουν τα μαθηματικά, γιατί φοράνε γυαλιά, γιατί δεν φοράνε ωραία ρούχα….., γιατί εμφανίζουν μια μικρή ή μεγαλύτερη αδυναμία. Και κάποια άλλα παιδιά τα πατάνε στην αδυναμία τους. Τα κάνουν να φοβούνται, να κλαίνε, να δίνουν το χαρτζιλίκι ή το κολατσιό τους ή ακόμα και να παίρνουν κρυφά χρήματα ή αντικείμενα από το σπίτι για να τα δώσουν στον εκβιαστή τους.

Λέξεις, φράσεις και καταστάσεις πολύ βαριές και πολύ σκληρές για όλους, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παιδιά. Παιδιά που γυρίζουν σπίτι με μελανιές, με σκισμένα ρούχα και βιβλία, που αρνούνται να βγουν έξω, να πάνε σχολείο, φοβούνται. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, παιδιά που σκέφτονται ακόμα και την αυτοκτονία γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση που βιώνουν.

Φυσικά δεν μιλάμε για τα μικροκαυγαδάκια που συμβαίνουν καθημερινά μεταξύ των παιδιών και που είναι φυσιολογικά. Μιλάμε για τις περιπτώσεις που ένα ή περισσότερα παιδιά, βασανίζουν κυριολεκτικά ξανά και ξανά και ξανά ένα παιδί, το κοροϊδεύουν, το βρίζουν, το απειλούν, το χτυπούν, του καταστρέφουν τα πράγματά του. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και θέλει μεγάλη προσοχή από μέρους μας.

Οι ψυχολόγοι λένε πως τις περισσότερες περιπτώσεις, ο θύτης έχει υπάρξει κι εκείνος θύμα κάποιας άλλης μορφής βίας. Και πως το θύμα κάποια στιγμή θα αντιδράσει με βία απέναντι στον δυνάστη του και έτσι συνεχίζεται ένας κύκλος βίας. Λένε επίσης, πως αν ένα παιδί που ασκεί βία σε άλλα παιδιά δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα όπως πρέπει, μπορεί μεγαλώνοντας να εμφανίσει εγκληματική συμπεριφορά.

Το βασικό είναι να μάθουμε στα παιδιά μας να μιλάνε. Σε εμάς τους γονείς αλλά και στους δασκάλους τους. Να μας λένε οτιδήποτε τους συμβαίνει. Και ακόμα πιο βασικό είναι να τα μάθουμε να λένε «ΣΤΑΜΑΤΑ» σε αυτόν που τους ενοχλεί. Να μην δέχονται το παραμικρό που μπορεί να τους μειώσει την αξιοπρέπεια, που μπορεί να τα κάνει να νιώσουν άσχημα, να ντραπούν, να πονέσουν. Όσο μικρότερα το μάθουν αυτό, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχουν να πέσουν θύματα συνεχιζόμενης λεκτικής ή σωματικής ή και σεξουαλικής βίας και στην ενήλικη ζωή τους. Αν μάθουμε στην κόρη μας π.χ. από μικρή πως δεν θα δεχτεί από κανέναν να την μειώσει, να την απειλήσει ή να την πονέσει, δεν θα κρατήσει το στόμα της κλειστό όταν για πρώτη φορά θα την  χτυπήσει ένας ερωτικός σύντροφος ή σύζυγος. Θα πει ΟΧΙ και θα φύγει από μια άρρωστη κατάσταση, θα βάλει τέλος. Δεν θα ψάξει να βρει που έφταιξε εκείνη για να δεχτεί αυτή την συμπεριφορά. Αν το παιδί μας, αγόρι ή κορίτσι, μάθει να λέει ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ, δεν θα πέσει θύμα σεξουαλικής βίας από έναν προπονητή – δάσκαλο – θείο – γείτονα - οικογενειακό φίλο με αρρωστημένες ορέξεις. ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ.

Κάτι τελευταίο που πρέπει να πούμε στα παιδιά μας, είναι πως δεν είναι ανάγκη να πέσουν τα ίδια θύματα βίας για να μιλήσουν. Αν δουν έναν φίλο τους ή συμμαθητή τους να υποφέρει, να έρχεται σε δύσκολη θέση να μιλήσει το ίδιο. Να το πει στους δικούς του γονείς και στους δασκάλους. Να υποστηρίξει τον αδύναμο, να σταθεί στο πλάι του, να του δείξει πως δεν είναι μόνος.

Και επειδή κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να σέβονται τους άλλους και να μην τους κάνουν αυτά που δεν θα ήθελαν να κάνουν στους ίδιους. Δεν έχουν δικαίωμα να ασκούν βία ή εξουσία σε κανέναν. Δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι. Έχουμε όλοι το ίδιο δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και στο να ανασαίνουμε ελεύθερα, χωρίς φόβο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, δυο συμμαθητές από το Λύκειο, που μου έκαναν την ζωή μαρτύριο. Είναι ίσως οι μοναδικοί άνθρωποι που έχω συναντήσει στην ζωή μου και έχω ευχηθεί να πάθουν κάτι κακό. Να πεθάνουν. Ναι, να πεθάνουν. Για να μην τους βλέπω. Για να μην με βλέπουν. Για να μην με κάνουν να φοβάμαι και να κλαίω. Ένιωσα τεράστια ανακούφιση την τελευταία μέρα του Λυκείου, γιατί δεν θα τους ξαναέβλεπα ποτέ. Ακόμα και τώρα, 20 χρόνια μετά, δεν θέλω να τους ξανασυναντήσω ούτε τυχαία στον δρόμο. Είναι πολύ πιθανό αν τους δω από μακριά, να αλλάξω πεζοδρόμιο. Ήταν όμως και η τελευταία φορά που ανέχτηκα τέτοια συμπεριφορά. Από την επόμενη μέρα κιόλας είπα: ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ! Δεν επιτρέπω πλέον σε κανέναν να με κάνει να νιώσω έτσι.  

  

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ, Ο ΜΙΔΑΣ ΚΑΙ Ο ΖΟΓΚΛΕΡ !

 Σαν ζογκλέρ ένιωσα χθες το απόγευμα όταν επέστρεψα σπίτι, ή μάλλον κάπως έτσι νιώθω κάθε απόγευμα, όταν επιστρέφω σπίτι. Αρχίζουν όλοι να μου πετάνε «μπαλάκια» τα οποία εγώ πρέπει να πιάσω και να προσέξω να μην μου πέσει κάτω ούτε ένα.

Χθες το απόγευμα συγκεκριμένα, αφού σχόλασα από την κοροϊδία που για λόγους ευγένειας λέγεται εργασία, σταμάτησα στο αγαπημένο μου μαγαζί να πάρω δυο κουβάρια νήμα για τα πλεκτά μου (το νήμα είναι φθηνότερο από την επίσκεψη στον ψυχίατρο και πιο αποδοτικό στην ψυχοθεραπεία μην σου πω….). Αυτό σε συνδυασμό με το ότι δεν βρήκα αμέσως να παρκάρω, είχε ως αποτέλεσμα να αργήσω γύρω στο εικοσάλεπτο... Ήμουν μόλις λίγα μέτρα έξω από το σπίτι, όταν χτύπησε το κινητό μου:

Ο σύζυγος: «Έλα, που είσαι;;;;»

Εγώ: «(Σε ένα ερημονήσι κάπου στο τρίγωνο των Βερμούδων, εσύ;) …. εεε κάτω από το σπίτι είμαι, ανεβαίνω…»

Μόλις μπήκα μέσα, η Αθηνά έτρεξε πάνω μου με βουρκωμένα μάτια….

-Τι έχεις μωρό μου, γιατί κλαις;;;;;;;

-Γιατί ο παππούς θα πεθάνει!!!!

Ζαλίζομαι λιγάκι και μέχρι να συνέλθω και να σκεφτώ τι στο καλό έχει γίνει, έρχεται ο Βαγγέλης δίπλα μου κλαίγοντας κι αυτός !!!!

-Εσύ γιατί κλαις πάλι;

-Γιατί η κυρία μας έχει βάλει να γράψουμε μια εργασία ΚΑΙ είναι μεγάλη (κλαψ κλαψ) ΚΑΙ εγώ πρέπει να γράφω όλο το απόγευμα (κλαψ κλαψ) ΚΑΙ δεν θα προλάβω να παίξω με τα Legooooooo…… (κρίμα κι εγώ που νόμιζα πως έκλαιγε από συγκίνηση που με είδε…).

Σαν να μην έφταναν τα δυο προηγούμενα, καπάκι έρχεται και ο Βασίλης και αρχίζει να ρωτάει:

-Μαρία, τι έγινε; Θα σας πληρώσει ο @#@#$%$; Του ζήτησες χρήματα; Χωρίς να θέλω να σε αγχώσω, έχουμε το δάνειο του αυτοκινήτου, τα αγγλικά του Βαγγέλη και την δόση του πλυντηρίου….. Και η ΔΕΗ λήγει αύριο !!! (κάπου εδώ νιώθω ότι θα βάλω κι εγώ τα κλάματα να γίνω σετ με τους υπόλοιπους….).

-Ένας – ένας βρε παιδιά, ούτε τα παπούτσια μου δεν πρόλαβα να βγάλω… Περιμένετε…. Αθηνούλα μου, μωρό μου, πως σου ήρθε τώρα πως ο παππούς θα πεθάνει; Έπαθε κάτι;

-Όχι…

-Ε τότε;

-Ο παππούς είναι … παππούς! Τον ρώτησα και μου είπε πως είναι 80 χρονών. Μόλις πάει 100 θα πεθάνει, δεν θα πεθάνει; (Για κάποιον λόγο, η κόρη μου έχει βγάλει το συμπέρασμα πως όλοι οι άνθρωποι, ΟΛΟΙ όμως, ζούμε μέχρι τα 100. Μόλις φτάσουμε σε αυτό το νούμερο….. τερματίζουμε, λες και μας  κλείνουν τον διακόπτη !!!!!!! ).

Αρχίζω λοιπόν να της εξηγώ ήρεμα και με απλά λόγια, να της λέω πράγματα που έχουμε ξαναπεί αλλά φαίνεται πως το παιδικό μυαλό αρνείται να δεχτεί και όσο εγώ της εξηγούσα, τόσο τα δάκρυά της έτρεχαν κορόμηλο….

- Δεν θέλω να πεθάνει ο παππούς!

- Βρε ματάκια μου, ο παππούς τώρα είναι καλά! Γιατί στεναχωριέσαι; …. Έχουμε πει πως όλοι πεθαίνουν, κανένας δεν ζει για πάντα, αλλά δεν πρέπει να το σκέφτεσαι τώρα αυτό. Και όταν ο άνθρωπος πεθαίνει, μπορεί να μην είναι κοντά μας, να μην μπορούμε να τον δούμε, τον θυμόμαστε όμως, σκεπτόμαστε τι όμορφα που περνούσαμε μαζί του, βλέπουμε τις φωτογραφίες του…..

-ΚΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΨΨΨΨΨΨΨΨΨΨΨ ΜΠΟΥ ΧΟΥΧΟΥΟΥΧΟΥ…… (Βρε τι πάθαμε…. και από την μια να στεναχωριέμαι που την έβλεπα να κλαίει, από την άλλη συγχωρέστε με αλλά ήθελα να γελάσω λιγάκι….. η κακούργα μάνα…).

Όση ώρα η Αθηνά οδυρόταν  για τον παππού που θα πεθάνει όταν γίνει 100 χρονών, ο Βασίλης προσπαθούσε να μου ανοίξει συζήτηση για την κοροϊδία που για λόγους ευγένειας λέγεται εργασία, και τι θα κάνω με αυτό το θέμα και ο Βαγγέλης με φώναζε να τον βοηθήσω να γράψει την εργασία του που ήταν η περίληψη της ιστορίας του Βασιλιά Μίδα. Σαν κερασάκι στην τούρτα, χτύπησε το τηλέφωνο για να με ενημερώσουν για την κάρτα υγείας και πως με μόνο 215 € τον χρόνο μπλα μπλα μπλα μπλα….

Πάσαρα το τηλέφωνο στον Βασίλη (όχι που θα τον άφηνα .... χοχοχοοο), πήρα την Αθηνά αγκαλιά και καθίσαμε όλοι μαζί να διαβάσουμε την ιστορία του Βασιλιά Μίδα για να βγάλουμε την περίληψη. Τους έδωσα και από δυο καραμέλες, γλυκάθηκε και ο πόνος τους για τον παππού που θα πεθάνει όταν γίνει 100 χρονών και για την περίληψη που θα τελείωνε πολύ αργά για να παίξει με legoooooo (που τελικά πρόλαβε και παραπρόλαβε, τσάμπα η γκρίνια) και πέρασαν όλα! Ζογκλέρ η μάνα!!!!! Με μια αγκαλιά, δυο καραμέλες και ένα παραμύθι τα νικήσαμε όλα τα θηρία! (Το θέμα με την κοροϊδία που λέγεται εργασία δεν λύθηκε ακόμα, αλλά που θα μου πάει…..).

Να σας πω όμως κάτι;;;;; Μου άρεσε!!!!!!!!!!!!! Αυτό που όλοι με ήθελαν κοντά τους, να μου μιλήσουν, να μοιραστούν αυτό που σκέφτονται, που τους προβληματίζει, που ζητούσαν την αγκαλιά μου, την παρέα μου, μου έδωσε τόση δύναμη …..

Αυτό δεν είναι άλλωστε το νόημα;;;;;;

Σας φιλώ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ....

Είναι αλήθεια πως τον τελευταίο μήνα, έχω αφήσει λίγο πίσω τούτη την γωνιά.... Λίγο που έφτιαξε ο καιρός και τα παιδιά θέλουν βόλτες, λίγο οι προετοιμασίες για το Πάσχα, λίγο οι δουλειές με φούντες τις εποχής (ντουλάπες - μπλιαξ), λίγο το πλέξιμο, δεν αφιερώνω τόσο χρόνο, όσο στην αρχή.

Κάποιες φορές, προτιμώ αντί να γράψω εγώ κάτι καινούργιο, να μπω να δω τα δικά σας σπιτάκια και να αφήσω ένα σχόλιο. Να όμως που μέσα σε λίγες μέρες, κάποιες φίλες μου χάρισαν όχι ένα, ούτε δύο, αλλά 6 βραβεία μαζεμένα (εντάξει, το ένα είναι 4 φορές το ίδιο, και το άλλο 2 φορές, από διαφορετικούς αποστολείς όμως)!!! 

Και από την μια ντρέπομαι να κάνω ανάρτηση μόνο γι' αυτό, μην με περάσετε και για καμία ψωνάρα που τα μοστράρει λες και είναι pulitzer, από την άλλη όμως, θέλω να ευχαριστήσω τις bloggers που επέλεξαν το δικό μου blog μέσα σε τόσα άλλα, να απαντήσω στις ερωτήσεις τους και να συνεχίσω την αλυσίδα, δίνοντάς τα και εγώ με την σειρά μου σε άλλους. Δεν γίνεται να μου τα δίνουν και εγώ να μην αφιερώσω μια ανάρτηση, γίνεται;;;;;;;;;

Ξεκινάω λοιπόν:


Συνολικά μου χάρισαν 4 bloggers αυτό:

Και δύο bloggers αυτό (πακέτο, μαζί με το προηγούμενο):

Οι φίλοι που με επέλεξαν και τους ευχαριστώ πολύ γι' αυτό 

είναι (με την σειρά που με ειδοποίησαν) οι:

Η γλυκιά μανούλα Σταματία από το  Μαμα και όχι μόνο. Πολύ καινούργια στον χώρο του blogging, (αλλά με πολύ καλές προοπτικές !!!). Μένει στην πανέμορφη Ρόδο και έχει μια υπέροχη οικογένεια, που προσέχει πολύ και απ' ότι βλέπω, τους μαγειρεύει με αγάπη και μεράκι!  Σταματία μου σε ευχαριστώ που με επέλεξες και για ότι μοιράζεσαι μαζί μας! Αχ Ρόδος αγαπημένη! Δυο φορές έχω έρθει και θέλω κι άλλο!!!

------------------

Η Φένια από το Λίγο απ' όλα.... τα γούστα.  Το κορίτσι μας έχει πολύ όμορφες ιδέες για κατασκευές, τις περισσότερες από τις οποίες μπορείτε να φτιάξετε με τα παιδιά σας! Φένια μου, σε ευχαριστώ που με σκέφτηκες!!! 

------------------------

Η αγαπημένη και πολύ γλυκιά Γιάννα του blogoliciouseditoriolista. Η Γιάννα, ψάχνει και βρίσκει για εμάς απίστευτα πραγματάκια που ούτε μπορούμε να φανταστούμε πως υπάρχουν! Έχει πολύ γούστο και το blog της είναι πολύ φρέσκο (φρέσκο - νεανικό, όχι φρέσκο - καινούργιο) και μοντέρνο. Θα την βρείτε και εδώ: lovelution-wdd. 

----------------------

Τέλος, η Katy από το ergahandmade. Είναι απίστευτο τι φτιάχνει με τα χεράκια της! Από έναν υπέροχο Μάη και φανταστικά κόκκινα αυγά (που μετά την δική μου αποτυχία έσκασα από την ζήλια μου φυσικά χαχαχχαχ) μέχρι νόστιμες πιτούλες, πασχαλινά κουλουράκια και πολλά άλλα. Επίσης, βγάζει πολύ ωραίες φωτογραφίες!!! 

Γιαααα περάστε λοιπόν, γιαααααα περάστε από τα φιλαράκια μου, και θαυμάστε!!!!!!!!!!!!

Και τώρα πρέπει να αρχίσει η .... εξομολόγηση:

1. Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας;

Αν και νομίζω πως το έχω ξαναπεί, θα το πω κι εδώ: Πριν από αρκετό καιρό, περίπου δυόμιση χρόνια, ανακάλυψα τα blogs! Τα διάβαζα και είχα την περιέργεια να μάθω πως γίνεται αυτό, εάν είναι εύκολο ή χρειάζεται ειδικές γνώσεις. Μετά φυσικά θέλησα να δοκιμάσω αν μπορώ να το κάνω κι εγώ (να 'ταν η ζήλια ψώρα.....). Τέλος, μου άρεσε η ιδέα να το δημιουργήσω, για να μείνει σαν ημερολόγιο! Με τίποτε όμως δεν περίμενα την απίστευτη εξέλιξη !!!!!!! Μετά από πολλά ξεκατινιάσματα που έχω δει σε άλλους ιστο-χώρους, δεν περίμενα πως στην δική μας blogoπαρέα θα ήταν όλα τόσο όμορφα και θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω κόσμο από κοντά και να γίνουμε φίλοι!!! 

2. Ποιο το θέμα του blog σας/ με τι ασχολείται;

Όπως είπα και πριν, είναι ένα ημερολόγιο, σαν αυτά που είχα όταν ήμουν μικρή, μόνο που δεν έχει κλειδάκι και μπορούν να το διαβάσουν όλοι! Γράφω ότι σκέπτομαι, ότι μου αρέσει ή δεν μου αρέσει, ότι με ενθουσιάζει ή με θυμώνει, ότι θέλω να θυμάμαι, ότι θέλω να μοιραστώ μαζί σας. 

3. Από που βρίσκετε την έμπνευσή σας;

Από την καθημερινότητά μας. Μπορεί να είναι μια ατάκα των παιδιών, μια συνταγή, μια διαφωνία με τον σύζυγο, μια εκδρομή, μια φωτογραφία ..... οτιδήποτε ...

4. Σχεδιάζετε από πριν το περιεχόμενο του blog σας;

Συνήθως, είναι σκέψεις της στιγμής. Κάποιες λίγες φορές, θυμάμαι κάτι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, δεν είναι όμως η κατάλληλη στιγμή, οπότε το γράφω στο πρόχειρο για να μην το ξεχάσω, και όταν έρθει η ώρα του το δημοσιεύω. 

5. Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;

Ιδέες έχω, χρόνο δεν έχω!!!!!! Θα δείξει!!!!!

6. Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;

Ανάλογα τις υπόλοιπες υποχρεώσεις ως εργαζόμενη - μαμά - σύζυγος - κόρη κ.λπ. Υπάρχουν μέρες που δεν θα μπω καθόλου και μέρες που θα κάνω γύρω στη μια ώρα για να γράψω καινούργια ανάρτηση, να βάλω φωτογραφίες κ.λπ. Χρειάζεται όμως να βλέπω και τα σπιτάκια των φίλων μου και αυτό απαιτεί περισσότερο χρόνο. 

7. Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για εσάς να δημιουργήσετε;

Συνήθως αργά το βράδυ και ίσως αυτό είναι λάθος, γιατί γράφω την ανάρτηση, κλείνω τον υπολογιστή για να μην καταρρεύσω από την κούραση της ημέρας και δεν απαντώ στα σχόλια όταν γίνονται! Πρέπει να απαντήσω άλλη στιγμή, ίσως και μετά από μέρες και αυτό ίσως είναι αγένεια! Χρειάζομαι λίγη οργάνωση νομίζω, ώστε να μπορώ να απαντώ στα σχόλια όταν γίνονται, θα το δουλέψω.....

8. Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για εσάς;

Εκτός από κάποια πολύ προσωπικά στοιχεία, δεν έχω θέμα να μοιραστώ τα πάντα. Καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται!!!!!!!!!!!

9. Ποια είναι τα χόμπι σας;

Εκτός από το blog, πρόσφατα άρχισα να ασχολούμαι με πλέξιμο και κέντημα. Παλαιότερα έφτιαχνα κατασκευές με γύψο και σμάλτο, αλλά από όταν έγινα μαμά, οι χρόνοι μηδενίστηκαν, οπότε τα σύνεργα μπήκαν στο πατάρι και βγαίνουν μόνο τα Χριστούγεννα, που φτιάχνουμε μαζί με τα παιδιά στολίδια για το δέντρο.

Αυτές ήταν οι ερωτήσεις που ρωτούσε το ένα βραβείο. 

-------------------------

Το δεύτερο, ζητάει να πω 11 πράγματα για τον εαυτό μου. (Πιστέψτε με, ούτε κι εγώ ήθελα να γράψω ανάρτηση - έπος, αλλά τι να κάνω, που οι συνθήκες το απαιτούν!!!

1. Μένω στην Αθήνα, αλλά πολύ ευχαρίστως θα έφευγα να πάω να ζήσω στην επαρχία, κατά προτίμηση σε νησί. 

2. Είμαι η μικρότερη από τρία αδέρφια, με αποτέλεσμα να με αντιμετωπίζουν όλοι σαν μικρή, ακόμα και τώρα που έφτασα τα 39.

3. Με έχουν καλέσει πέντε φορές για εφορευτική επιτροπή σε εκλογές (φαίνεται έκανα καλή δουλειά στην πρώτη και από τότε με προτιμάνε...)!!!! Έχω πάει τις 4. Την 1 την απέφυγα γιατί ήταν μόλις είχα γεννήσει τον γιο μας. Παρόλα αυτά, δεν έχω δει ΠΟΤΕ αποτελέσματα εκλογών στην τηλεόραση!

4. Με τον σύζυγο είμαστε μαζί 16 χρόνια, τα 10 παντρεμένοι και είναι η πρώτη μου σχέση που κράτησε περισσότερο από τρεις μήνες !!! Ομολογώ πως δεν έχω ζήσει μακροχρόνιους έρωτες και σπαρακτικούς δακρύβρεχτους χωρισμούς !!!

5. Τρελαίνομαι για τηγανιτές πατάτες!!!!!!!!!!

6. Όταν είμαι κουρασμένη, εκνευρίζομαι και φωνάζω ! Μετά το μετανιώνω, αλλά τι να το κάνεις.... Τον τελευταίο χρόνο όμως, το έχω περιορίσει πολύ αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα μου γιατί δεν μου αρέσει καθόλου.

7. Η αγαπημένη μου γεύση παγωτό είναι σοκολάτα, με κομμάτια σοκολάτας και σιρόπι σοκολάτας Δεν μου χρειάζεται να δοκιμάσω τίποτα άλλο!

8. Δεν μου αρέσει να πηγαίνω για ψώνια!!!!!!!!!!! Απίστευτο ε;;;;;;;;;;;;;;;  Μου αρέσει πολύ να έχω καινούργια πράγματα, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου  να πηγαίνω εγώ να τα ψωνίζω !!!! Ισως γιατί σχεδόν ποτέ δεν βρίσκω παρέα για ψώνια, ή γιατί αν και όταν οι συνθήκες (χρήματα) το επιτρέψουν και το αποφασίσω, αρχίζουν όλοι: "θα αργήσεις;;;" "μην αργήσεις, να έρθεις γρήγορα...!!!". Ε αν είναι να πάω με την ψυχή στο στόμα, δεν πάω καθόλου !!!!!!!!! Εξαιρούνται τα καταστήματα με καλλυντικά, όπου αν μπορούσα θα πήγαινα κάθε μέρα!!!! Μου αρέσουν πολύ όλα, άλλο αν δεν βάφομαι πολύ, μου αρέσουν τα αρώματα, οι κρέμες σώματος κ.λπ.

9. Δεν βλέπω eurovision !!!!!!!!!!!! Έχω να δω από τότε που πήραμε την πρώτη (;;;;;;;) θέση με την Παπαρίζου !!! (Πρώτη ή τρίτη;;;;; δεν θυμάμαι, μην βρίζετε, αφού είπα πως δεν την παρακολουθώ). Δεν την είδα ούτε όταν για την Ελλάδα τραγούδησε ο Σάκης!!!!!!!!!!!! Είχα πάει σινεμά και είχα δει την Τροία (ε είπαμε κούκλος ο Σάκης μας, αλλά εδώ μιλάμε για Brad Pitt και Keneth Branagh !!!!!!!!!

10. Μετά από 20 χρόνια μπροστά σε έναν υπολογιστή και ένα πληκτρολόγιο, δακτυλογραφώ με ταχύτητα αστραπής και με ελάχιστα λάθη, αλλά δεν μπορώ να γράψω πλέον με μολύβι και χαρτί ούτε δυο σειρές!!!! Πιάνεται το χέρι μου από την πρώτη σειρά, αλήθεια λέω! Και κάνω και χάλια γράμματα!!!! 

11. Όταν οδηγώ, θέλω πάντα να ακούω μουσική. Πάντα ! Και είναι από τις ελάχιστες φορές στην ζωή μου που ..... βρίζω !!!!! Είπαμε, καλή - καλή, αλλά αν εγώ περιμένω υπομονετικά στο κόκκινο πίσω από 30 αυτοκίνητα και έρθεις εσύ από δεξιά να περάσεις πρώτος - πρώτος μόλις ανάψει πράσινο, γράφοντάς μας εκεί που δεν πιάνει μελάνι, ε θα τα ακούσεις και να με συγχωρείς. Έχει κι άλλο έξυπνο παιδί δηλαδή σαν κι εσένα η μαμά σου, που περνάς μπροστά από 30 οδηγούς και καμαρώνεις κιόλας;;;;;;;;;;;;;; Ρε ουστ !!!!!!!!

Αυτααααααααααααααααααααα για εμένα!!!!!!!!!!!!!! 

-------------------------------------

Τώρα μην με βάλετε να ψάξω να βρω 11 blogs που και είναι μικρά, και δεν έχουν ξαναπάρει πρόσφατα βραβείο γιατί δεν θα αντέξω, εγώ δεν έγραψα ανάρτηση, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια μαζί έγραψα....

Θα επιλέξω τυχαία κάποια από τα blogs που βρήκα πρόσφατα και έχουν λίγα μέλη.

ΟΣΙΑ ΕΥΧΗ 
ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΠΑΙΔΙΟΥ 
ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ
CROCHETHANDMORE
ΠΛΕΚΤΟΚΟΡΙΤΣΟ
ΜΑΘΕ ΠΡΩΤΑΚΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ 
Rubies & clouds

Πάω τώρα να τους ειδοποιήσω και με μεγάλη συγκίνηση, ήρθε η ώρα να γράψω σε αυτή την ανάρτηση την λέξη

Τ Ε Λ Ο Σ !!!

ΟΝΕΙΡΟ ΘΕΡΙΝΗΣ ΗΜΕΡΑΣ .... ΚΑΙ ΝΥΧΤΑΣ !

Είναι άλλο ένα καυτό πρωινό του Ιουλίου, λίγο πριν τις 10.00 … Κατά προτίμηση καθημερινή, όχι Σαββατοκύριακο. Βρίσκομαι στο αυτοκίνητο. Το ραδιόφωνο παίζει «Μελωδία fm» (Εσύ μπορείς να ακούς ότι θες. Εδώ είναι το δικό μου όνειρο. Το δικό σου μπορείς να το προσαρμόσεις ανάλογα….).   Οδηγώ στην Λ. Μαραθώνος και ο δρόμος είναι άδειος (είπαμε, όνειρο είναι.....)

Τα παιδιά κάθονται ήσυχα στο πίσω κάθισμα, δεμένα με τις ζώνες τους και χαζεύουν έξω από τα παράθυρα. Όχι, δεν τσακώνονται, δεν φωνάζουν, δεν ενοχλούν ο ένας τον άλλον! Μετά από λίγη ώρα φτάνουμε στην παραλία του Σχοινιά. Ξεφορτώνουμε και στήνουμε την ομπρέλα μας ακριβώς μπροστά στην θάλασσα…. 

Η θάλασσα είναι λάδι…. Τα παιδιά έρχονται να βάλουν αντηλιακό και καπέλο με την πρώτη φορά που το ζητάω και μετά παίζουν ήσυχα στην θάλασσα. Ο Βασίλης παίρνει τα βατραχοπέδιλα και την μάσκα του και βουτάει. Σαν παιδί κάνει κι αυτός με την θάλασσα …. Τρελαίνεται να μαζεύει κοχύλια, αστερίες και αχινούς!

Το ψυγειάκι μας είναι εφοδιασμένο με τραγανό καρπούζι, βελούδινα ροδάκινα, μπισκότα,  και δροσερό νερό. Βάζω κι εγώ το αντηλιακό μου με άρωμα καρύδα, ξαπλώνω στην χνουδωτή μου πετσέτα που μοσχοβολάει μαλακτικό με άρωμα πράσινο μήλο (!) και διαβάζω το βιβλίο μου. Ακούγονται οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που παίζουν με το νερό. Σηκώνω το βλέμμα μου και τα βλέπω… Ναι! Φοράνε ακόμα τα καπέλα τους! Ρίχνω μια ματιά και στον …. βουτηχτή μου. Ξεχωρίζω μέσα στους ιριδισμούς του διάφανου νερού τον παφλασμό από τα βατραχοπέδιλά του.  Συνεχίζω το διάβασμα…  Κάποια στιγμή σηκώνομαι, πλησιάζω τα παιδιά. Τους ανανεώνω το αντηλιακό και παίζω μαζί τους στο νερό.  Τα χειλάκια τους έχουν αρχίσει να μελανιάζουν.

Βγαίνουν από την θάλασσα με την πρώτη φορά που τους το ζητάω, καθόμαστε λίγο στον ήλιο και τρώμε τα φρούτα μας. Φτιάχνουμε κάστρα στην άμμο και έρχεται και ο Βασίλης να μας δείξει τα κοχύλια που βρήκε …

Παίζουμε λίγο ακόμα  όλοι μαζί …. Μεσημέριασε και πεινάμε…  Μαζεύουμε σιγά – σιγά τα πράγματα και φεύγουμε. Φτάνουμε σπίτι. Κάνουμε ένα γρήγορο ντους και καθόμαστε για φαγητό. Τρώμε χωρίς γκρίνιες και μετά τα παιδιά παίζουν επιτραπέζια και εμείς ρίχνουμε έναν υπνάκο…

Ξυπνάμε, πίνουμε καφεδάκι, τα παιδιά παίζουν, εγώ ψιλομαζεύω (ε είπαμε, όνειρο - όνειρο αλλά μην το κάνουμε και αχούρι το σπίτι!) και μετά κάθομαι στην βεράντα να πλέξω. Το γιασεμί και το δειλινό μοσχοβολάνε. Το τηλέφωνο χτυπάει και είναι οι φίλοι μας που προτείνουν θερινό σινεμά. Ετοιμαζόμαστε και σε λίγη ώρα βρισκόμαστε με την παρέα μας.

Καθόμαστε, τα φώτα σβήνουν και στην οθόνη εμφανίζεται ο Μπαζ από το “Toy story”. Όλοι μαζί, βλέπουμε κινούμενα σχέδια, τρώμε ποπ – κορν, ο Βασίλης με κρατάει αγκαλιά και γελάμε ….. Γελάμε κι εμείς σαν τα παιδιά, που τα μάτια τους λάμπουν από χαρά και ενθουσιασμό…

Η ταινία τελειώνει, φεύγουμε και τα παιδιά τα παίρνει ο ύπνος στο αυτοκίνητο. Φτάνουμε σπίτι, ο Βασίλης σηκώνει ….. τα οικογενειακά βάρη και τα βάζει στα κρεβάτια τους…

Καθόμαστε στην βεράντα αγκαλιασμένοι, κοιτάζουμε τον έναστρο ουρανό και κάνουμε σχέδια …. Ναι ρε γαμώτο, σχέδια. Γιατί είμαστε ακόμα νέοι και έχουμε δικαίωμα στο όνειρο …. στο δικό μας όνειρο ….. για την δική μας ζωή!

Αυτό είναι το δικό μου όνειρο. Να μπορώ να περάσω κάποιες στιγμές με την οικογένειά μου, απλές αλλά ξένοιαστες. Να περάσουμε μια μέρα χωρίς να μιλήσουμε για κρίση, γκρίνια, απλήρωτους λογαριασμούς, τηλέφωνα από τράπεζες. Χωρίς να πρέπει να παρακαλάω για να πληρωθώ τον Δεκέμβριο ενώ έχει φτάσει Μάιος και μάλιστα να θεωρούμαι και προνομιούχος που έχω ακόμα δουλειά κι ας μην πληρώνομαι. Να μπορώ να βάλω βενζίνη στο αυτοκίνητο και να πάω μια βόλτα 30 χλμ. από την Αθήνα. Δεν θέλω να πάω πολυήμερο ταξίδι, ούτε να μείνω σε πεντάστερο ξενοδοχείο. Θέλω μια γωνίτσα στην παραλία του Σχοινιά… Κι ένα θερινό σινεμά…. για να γελάσω πάλι σαν παιδί ….

ΧΘΕΣ, ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟ ...

Χθες είχαμε πάει να δούμε τον αδερφό μου και την οικογένειά του, στο σπίτι τους στον Ωρωπό. Κατά την επιστροφή μας και ενώ κινούμασταν στην Εθνική Οδό με ταχύτητα 90 – 100 km/h, μεταξύ άλλων παρατήρησα πως στα περισσότερα αυτοκίνητα που συν-οδηγούνταν δίπλα μας, οι συνεπιβάτες τους που κάθονταν στις πίσω θέσεις ΔΕΝ φορούσαν ζώνη ασφαλείας. Σχεδόν ΚΑΝΕΝΑΣ !!!!! Ούτε οι έφηβοι, ούτε οι μεσήλικες, ούτε οι ηλικιωμένοι ! Και το τραγικό είναι πως είδαμε πολλά ΠΑΙΔΙΑ στα πίσω καθίσματα, να περιφέρονται σαν να είναι σε παιδική χαρά.

Συγκεκριμένα, στην διαδρομή Ωρωπός – Ηλιούπολη είδα (σίγουρα ήταν και άλλα που δεν τα είδα):

Ένα παιδί περίπου 4-5 ετών σε πίσω κάθισμα, χωρίς να είναι δεμένο και δίπλα του περιφερόταν ένα σκυλί!

Δυο αγοράκια ηλικίας 4-5 ετών, να μας χαιρετούν από το πίσω παρ-μπριζ, φυσικά χωρίς να είναι δεμένα !(αυτό το είδα σε δυο αυτοκίνητα)

Τέσσερα παιδιά (!!!) ηλικίας 6-10 ετών, σε πίσω κάθισμα. Ούτε ένα παιδί δεν ήταν δεμένο με ζώνη ασφαλείας. (Και αυτό το είδα σε δυο αυτοκίνητα).

Μαμά να κάθεται πίσω και να κρατάει αγκαλιά ένα μωρό. Η συγκεκριμένη μαμά όχι μόνο δεν είχε το μωρό σε ειδικό κάθισμα, αλλά δεν φορούσε καν ζώνη ασφαλείας.

Ένα παιδί περίπου 5-6 ετών, να στέκεται όρθιο ανάμεσα στα μπροστινά καθίσματα !!!

Δύο παιδιά ηλικίας περίπου 10 ετών στο πίσω κάθισμα και δεν φορούσαν ζώνη.

Δύο έφηβοι ηλικίας περίπου 15 ετών στο πίσω κάθισμα και δεν φορούσαν ζώνη.

Να σημειώσω πως σε ΟΛΑ αυτά τα αυτοκίνητα, ΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΦΟΡΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΝΗ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΙΚΑ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΟΔΕΥΑΝ ΟΜΩΣ, ΟΧΙ! (Να σημειώσω επίσης, πως σε αυτή την διαδρομή, ημέρα Κυριακή και επιστροφής από το τετραήμερο του Πάσχα, δεν είδαμε ούτε ένα περιπολικό, ούτε έναν αστυνομικό να κάνει έλεγχο, πράγμα και αυτό ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ).

Και αναρωτιέμαι: Γιατί το κάνετε αυτό; Πως παίρνετε την απόφαση να παίξετε κορώνα – γράμματα την ζωή ή την ακεραιότητα των ΑΝΗΛΙΚΩΝ που βάζετε μέσα στο αυτοκίνητό σας;;;;;; Πως τολμάτε να θέτετε σε κίνδυνο τα παιδιά σας ή τα παιδιά άλλων που πιθανόν έχετε πάρει μαζί σας για βόλτα;;;;;; Είναι δυνατόν να το κάνετε αυτό;;;;;;;;;;;; Δεν σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό, ότι σε περίπτωση ατυχήματος, ΤΟ ΠΑΙΔΙ που ΕΣΕΙΣ μεταφέρετε χωρίς ασφάλεια, μπορεί να σκοτωθεί ή να τραυματισθεί σοβαρά, ή να μείνει ανάπηρο για την υπόλοιπη ζωή του; Επίσης, το γνωρίζετε πως ο επιβάτης του πίσω καθίσματος (ανήλικος ή ενήλικος) σε περίπτωση ατυχήματος, πέφτει με δύναμη πάνω στο άτομο που κάθεται στο μπροστινό κάθισμα και μπορεί να το σκοτώσει; Ακόμα και ένα μικρό παιδί μπορεί να το κάνει αυτό άθελά του!!!!!!!!!!!!

Συγνώμη αν τα λέω ωμά και σκληρά, αν ο τόνος μου είναι επιθετικός, αλλά είδα τόσα πολλά παιδιά κυριολεκτικά στον αέρα χθες, που σοκαρίστηκα !!! Και δεν χρειάζονται δικαιολογίες του τύπου, «έλα μωρέ, εδώ πιο κάτω πηγαίνουμε, τι θα γίνει;;», «κλαίει και δεν θέλει να το βάζουμε στο κάθισμα ή να του βάζουμε ζώνη» κλπ. Δεν στέκουν.

Δεν στέκει ούτε το «τα καθίσματα είναι πολύ ακριβά, δεν έχω χρήματα να το αγοράσω». Δεν έχουν όλα τα παιδικά καθίσματα 400 ή 600 €.  Υπάρχουν καθίσματα για παιδιά βάρους 9 – 36 kgr και με 50 – 100 €. Τα δε καθίσματα τύπου “booster” που προορίζονται για παιδιά βάρους 15 – 36 kgr έχουν από 15 – 30 € !!!.  Η ζώνη ασφαλείας που έχει ήδη το αυτοκίνητό σας, δεν κοστίζει τίποτα επιπλέον!!!!!!!

Εδώ πρέπει να πω, ότι οι ζώνες ασφαλείας σχεδιάστηκαν για άτομα ύψους 140 – 150 εκατοστών και άνω (σε κάποια αυτοκίνητα υπάρχει περιθώριο ρύθμισης του ύψους της ζώνης). Σε αντίθετη περίπτωση, η ζώνη ασφαλείας μπορεί να προκαλέσει πνιγμό. Η ζώνη ασφαλείας του αυτοκινήτου πρέπει να περνά πάνω από τον ώμο και όχι το λαιμό και κάτω από το στομάχι. http://www.childcarseats.org.uk/

Ελπίζω όλα αυτά τα παιδιά που ΕΣΕΙΣ βάλατε σε κίνδυνο χθες, να γύρισαν γερά στο σπίτι τους. Σας παρακαλώ, εάν εσείς που διαβάζετε το έχετε κάνει αυτό, να ΜΗΝ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΤΕ !!!

http://www.aodos.gr/services.asp?catid=20242

http://www.aodos.gr/services.asp?catid=20254

http://www.policenet.gr/portal/ext/zoni.html

http://www.youtube.com/watch?v=CfA6ObXsToI
http://antikleidi.com/%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BE%CE%B9-%CF%84%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9/

http://www.diaforetiko.gr/kriti-ta-sigklonistika-logia-tis-manas-pou-echase-to-monachogio-tis-se-trocheo/

ΠΩΣ (ΔΕΝ) ΕΒΑΨΑ ΤΑ ΑΥΓΑ και άλλα ....

Μέσα στον πυρετό των προετοιμασιών για το βράδυ της Ανάστασης και το Πάσχα, ήρθα να σας πω τα νέα μας. Τα κουλουράκια μας είναι έτοιμα, το ίδιο και τα τσουρέκια, με μεγάλη επιτυχία μάλιστα. Τα βαπτιστήρια μας έχουν τις λαμπάδες τους και τα καινούργια τους ρούχα, οι νονοί μας ήρθαν και μας έφεραν τα δικά μας, οι εξωτερικές δουλειές, ψώνια, s.m. έχουν τελειώσει και το σπίτι είναι καθαρό και στολισμένο.

Φέτος για πρώτη φορά κατάφερα να τελειώσω όλα όσα ήθελα, στην ώρα τους χωρίς να τρέχω μέχρι τελευταία στιγμή. Και έγιναν ..... σχεδόν όλα τέλεια!!!!!!!!!!!!!!! Για την ακρίβεια, όλα .... εκτός από το βάψιμο των αυγών!!!!!!!!!!!!!!!!! Ή τουλάχιστον .... των μισών αυγών!!!!!!!!!!!

Σας μπέρδεψα ε ;;;; Να σας βοηθήσω να καταλάβετε!

Κάθε χρόνο έχω ένα θέμα με τα κόκκινα αυγά! Ενώ τα βράζω ωραία, χωρίς .... απώλειες, μου βάφονται όμορφα κ.λπ., όταν τα τσουγκρίζουμε και έρχεται η στιγμή να τα καθαρίσουμε, είναι ένα δράμα! Τα χέρια μας βάφονται κόκκινα και κατ' επέκταση και τα αυγά που καθαρίζουμε. Δεν μου αρέσει καθόλου όλο αυτό και έχω δοκιμάσει όλες τις βαφές που κυκλοφορούν μήπως και το αποφύγω, αλλά τζίφος.

Φέτος λοιπόν αποφάσισα να βάψω τα αυγά μας με φυσικό τρόπο χρησιμοποιώντας βολβούς παντζαριών!

Θα έβραζα τα παντζαράκια ωραία - ωραία και μετά στο νερό αυτό, θα έβαζα τα αυγουλάκια μας να βράσουν και να πάρουν μια ωραία σκούρα κόκκινη απόχρωση! Έτσι έλεγαν όλες οι οδηγίες που είχα διαβάσει. Ωραία ε;;;;;;;; ΑΜ ΔΕ !!!!!!!!!!!!!!!

Καθάρισα τα παντζάρια, τα έκοψα σύμφωνα με τις οδηγίες και τα έβρασα. Το νερό έγινε σκούρο βυσινί και όταν τα έβγαλα, έριξα στην κατσαρόλα μισό ποτήρι ξύδι και βύθισα τα αυγά μέσα στο μπορντοροδοκόκκινο υγρό. Λογικά σε 20 λεπτά θα ήταν έτοιμα!

Δοκιμάζω να βγάλω ένα στα 15 λεπτά και το αυγό από άσπρο είχε γίνει ελαφρύ ροζάκι! "Δεν μπορεί" λέω, "ας τα αφήσω λιγο ακόμα". Πέρασε μισή ώρα, τίποτα. Το ροζάκι - ροζάκι!

Υποχρεωτικά κατέβασα από το μάτι την κατσαρόλα, γιατί αν τα αυγά έβραζαν κι άλλο, δεν θα ήταν πλεόν αυγά αλλά φονικά όπλα και τα άφησα μέσα στο παντζαρόζουμο! Μετά από μια ώρα και ενώ το ροζάκι είχε γίνει γκρι - καφέ αποφάσισα πως ότι έγινε - έγινε και δεν αλλάζει! Τα έβγαλα από το νερό, τα άφησα να κρυώσουν, τα γυάλισα με λαδάκι, τους κόλλησα και χαλκομανίες και ..... μεγαλύτερη αποτυχία σε βάψιμο αυγών δεν έχω ξαναματαδεί!!!!!!!!!!! Οχι αυγά πασχαλινά δεν είναι αυτά, κι εγώ δεν ξέρω τι είναι!!!! Μου θυμίζουν λιγάκι τα αυγά των δεινοσαύρων που είδαμε στους Δεινόσαυρους της Παταγονίας!!! 

Πραγματικά, εάν κάποιος από εσάς έχει βάψει αυγά με παντζάρια
και του έχουν βγει σκούρα κόκκινα όπως έλεγαν όλα τα άρθρα που βρήκα,
παρακαλώ να έρθει και να μου πει πως το έκανε!
Να φανταστείτε πως η φίλη μου η Σίνα με πήρε στο ψιλό
και μου έλεγε πως μου έδωσαν χαλασμένα παντζάρια και γι' αυτό δεν πέτυχαν
και ο κουμπάρος μου ο Νίκος άρχισε κι αυτός να με πειράζει
και να μου λέει πως έπρεπε να ζητήσω παντζάρια Μαραθώνα
για να πετύχει το χρώμα!!!!!!!!!!

Ευτυχώς όμως, έβαψα με αυτόν τον τρόπο τα μισά μονο αυγά. Για τα άλλα μισά, επέλεξα να τα βάψω με κλωστές φλος, τεχνική που διάβασα πρώτη φορά στις Κατερίνα και Κάλη, στα αγαπημένα μου Ανθομελάκια!

Αυτά πέτυχαν περισσότερο και παρηγορήθηκα λιγουλάκι!!!!!!!!!!! Του χρόνου πρώτα ο Θεός, θα δοκιμάσω να τα βάψω με χρώματα ζαχαροπλαστικής αν και μια φίλη μου είπε πως ούτε κι αυτό πετυχαίνει!!!!!!!!!!!!!!!

Και τώρα θα σας δείξω τις λαμπάδες μας!

Η πρώτη είναι του Βαγγέλη, η δεύτερη της Αθηνάς και στις δυο τελευταίες φωτογραφίες είναι η δική μου! Την κέρδισα σε έναν διαγωνισμό που έκανε ο easy.fm και είναι από το κοσμηματοπωλείο serkos στο Κολωνάκι. Ανυπομονώ να φορέσω το βραχιολάκι μου! Το κερί είναι πολύ καλή ποιότητα και μοσχοβολάει όλο το δωμάτιο βανίλια! Είμαι πολύ χαρούμενη που την κέρδισα!

----------------------------------

Σας αφήνω με ένα πασχαλινό λαγουδάκι που τρύπωσε στο σαλόνι μας .....

Τι μπορεί να κρύβει στην κοιλίτσα του;;;

Καλή Ανάσταση φιλαράκια μου!

Το Άγιο Φως να ζεστάνει και να φωτίσει

τις ψυχές και τα σπιτικά σας.