Χριστούγεννα πριν κάποια χρόνια ........

Πάντα όταν πλησιάζουν οι γιορτές, με πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, στολίζαμε το δέντρο το απόγευμα της παραμονής των Χριστουγέννων.
Έπρεπε να το κατεβάσει η μαμά μου από το πατάρι, (ο μπαμπάς μου δούλευε μέχρι αργά το βράδυ πάντα), να ανοίξουμε και να ισιώσουμε τα κλαδιά έτσι ώστε να είναι ομοιόμορφα ανοιγμένα (πάντα το βαριόμουν αυτό). Μετά έβαζε τα φωτάκια. Τα τύλιγε γύρω από τον κορμό και τα κλαδιά, έτσι ώστε όσο γινόταν να μην φαίνεται το καλώδιο. Το σχήμα τους ήταν μαργαρίτες. Μόλις τελείωνε και με τα φωτάκια, έβαζε την κορυφή ή το αστέρι και αρχίζαμε με την αδερφή μου να ανοίγουμε τις κούτες «ΝΟΥΝΟΥ» που φυλάγαμε μέσα τα εύθραυστα στολίδια.

Ακόμα θυμάμαι την αίσθηση, όταν βγάζαμε με προσοχή τις τυλιγμένες με χαρτοπετσέτα ή εφημερίδα μπάλες, για να τις κρεμάσουμε στα κλαδιά. Άλλες στρογγυλές, άλλες σε σχήμα κουκουνάρας, άλλες σε σχήμα αχλάδι (!!!), από διάφανο γυαλί ή αδιαφανείς σε έντονο ασημί ή χρυσό χρώμα. Πλαστικές δεν υπήρχαν ακόμα, γι’ αυτό και κάθε χρόνο μια – δυο γίνονταν θρύψαλα, είτε όταν τις ξετυλίγαμε, είτε όταν λυνόταν το κορδελάκι που ήταν δεμένες. Μετά παίρναμε λωρίδες βαμβάκι, τις ανοίγαμε πολύ λεπτές και τις τοποθετούσαμε στα κλαδιά για χιόνι.

Στο τέλος, στρώναμε στην βάση βαμβάκι και ξερά φύλλα που είχαμε μαζέψει την προηγούμενη μέρα για να τοποθετήσουμε πάνω στην ξύλινη φάτνη. Προσπαθούσαμε μάλιστα να στερεώσουμε ένα φωτάκι πάνω της, για να αναπαριστά το αστέρι. Μέσα στην φάτνη σε ξύλινες φιγούρες, η Παναγία, ο Ιωσήφ και το Βρέφος. Έξω οι άγγελοι και οι βοσκοί. Και πολλά μικρά άσπρα προβατάκια, εκ των οποίων τα μισά δεν στέκονταν καλά και ή έπεφταν ξάπλα πάνω στο βαμβάκι-χιόνι, ή έπρεπε να τα στερεώσουμε πάνω στους αγγέλους!

Μόλις τελειώναμε με το στόλισμα, σβήναμε τα φώτα, καθόμασταν στην καθαρή πορτοκαλί φλοκάτη και βλέπαμε στο σκοτάδι να φωτάκια να λάμπουν.

 Το σπίτι μοσχοβολούσε από καθαριότητα μετά την απαραίτητη γενική που είχε ρίξει η μάνα μας τις τελευταίες μέρες και από τα μελομακάρονα που είχε φτιάξει με την γιαγιά μας. Μα πάνω απ’ όλα, μοσχοβολούσε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ασφάλεια, ζεστασιά και απέραντη ΑΓΑΠΗ.



Καισαριανή - Πρωτοχρονιά 1969.
Ο αδερφός μου 6 ετών.
Εγώ γεννήθηκα 5 χρόνια μετά...

Νέα Σμύρνη - Χριστούγεννα 1975.
Στα γόνατα της λατρεμένης μου γιαγιάς
μαζί με τα αδέλφια μου.

Ζωγράφου - 1978 (;)
Με την αδελφή μου
εγώ περίπου 4; Κάπου εκεί!
Χαρακτηριστικό της εποχής
η κούκλα el-greco
η ασπρόμαυρη τηλεόραση
και τα καρώ ταγιεράκια
που μας είχαν ράψει οι γονείς μας.

1979
Η πρώτες μέρες στο σπίτι στην Καισαριανή.
εξ' ου και δεν υπήρχαν ακόμα κουρτίνες
και φλοκάτη! Τώρα που ξαναβλέπω την φωτογραφία,
..... η κόρη μου μου μοιάζει ..... αχαχαχχαχχ 

Αυτό θέλω και για τα δικά μου παιδιά!!! Να θυμούνται από τα παιδικά τους Χριστούγεννα, πως στολίζουμε μαζί το δέντρο με στολίδια που έχουμε φτιάξει μόνοι μας, φτιάχνουμε μελομακάρονα και δίπλες και βασιλόπιτα, περιμένουμε την αλλαγή του χρόνου για να ανοίξουμε τα δώρα μας, τραγουδάμε χριστουγεννιάτικα τραγούδια, πάμε εκκλησία, αγκαλιαζόμαστε, διαβάζουμε παραμύθια, καθόμαστε στο χαλί και χαζεύουμε το δέντρο μας.

Ας μάθουμε στα παιδιά μας, ότι το αστέρι των Χριστουγέννων μπορεί πάντα να λάμπει μέσα στο σπίτι μας και την καρδιά μας. Έστω και με λιγότερα ή μικρότερα δώρα.Έστω και χωρίς καινούργιο φόρεμα. Και αν κάπου γύρω μας νιώσουμε πως υπάρχει ανάγκη για βοήθεια και μπορούμε να την προσφέρουμε, ας το κάνουμε με ένα ζεστό χαμόγελο και μια γλυκιά κουβέντα. Τα Χριστούγεννα είμαστε εμείς!

Καλά Χριστούγεννα σε όλον τον κόσμο !!!