Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ….

Είναι κάποιες φορές που νιώθεις πως είσαι η χειρότερη μαμά του κόσμου. Που θέλεις να γυρίσεις το χρόνο πίσω για να αλλάξεις μια κίνηση που έκανες, μια κουβέντα που είπες…. Που κάνεις ή λες κάτι και μετά το μετανιώνεις, που πιστεύεις πως τελικά αντέδρασες υπερβολικά… Και το σκέφτεσαι, το ξανασκέφτεσαι, ψάχνεις να δεις τι έχει γίνει τελικά. Είχες δίκιο ή άδικο; Αν επικρατήσει το συναίσθημα είχες τεράστιο άδικο και είσαι πολύ κακιά. Αν επικρατήσει η λογική είχες χίλια δίκια…. νομίζεις…..

Σε αυτή τη θέση βρέθηκα χθες το βράδυ… Από νωρίς το απόγευμα είχε πάρει ο Βασίλης τα παιδιά και είχαν πάει στο πάρκο. Εγώ είχα κάτι δουλειές να κάνω και έτσι έμεινα σπίτι. Έφυγαν από το σπίτι πολύ χαρούμενοι που θα συναντούσαν τους φίλους τους. Επέστρεψαν περίπου 3 ώρες μετά, ξεθεωμένοι από την κούραση και το παιχνίδι. Πλύθηκαν, έφαγαν και ξάπλωσαν. Ψιλοκουβεντιάζαμε μέχρι να κοιμηθούν και πως ήρθε η συζήτηση, ρώτησα «πού είναι οι μπάλες σας;». (σημ.: μια μπάλα ποδοσφαίρου πιο παλιά που είχε πάρει μαζί της η μικρή και μια ποδοσφαίρου ολοκαίνουργια που είχε πάρει ο μεγάλος για να παίξει με τους φίλους του και με είχε ΦΑΕΙ έναν ολόκληρο μήνα να του την αγοράσω….).

Και έπεσε μια παγωμάρα στο δωμάτιο… Τις είχαν ξεχάσει στο πάρκο ! Φεύγει σφαίρα ο σύζυγος μπας και τις βρει (σιγά μην τις έβρισκε…) και αρχίζω εγώ:

"Μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να τις ξεχάσετε στο πάρκο; Πού τις είχατε αφήσει; Ρε Βαγγέλη, με παρακαλούσες τόσο καιρό να πάρουμε αυτήν την μπάλα ποδοσφαίρου και μόλις την πήραμε την έχασες;;; Πού είχες το μυαλό σου;

(παύση 2 λεπτών….. βγαίνω από το δωμάτιο…… ξαναμπαίνω….)

Μην ξαναζητήσεις να σου αγοράσω μπάλα. Αφού δεν είσαι ικανός να την προσέχεις δεν θα σου ξαναπάρω. Να βλέπεις τους φίλους σου να έχουν τις μπάλες τους και εσύ να μην έχεις. Αλλά έτσι είναι, είσαι τόσο σίγουρος πως θα πάρουμε άλλη, που δεν σε ένοιαζε να την προσέχεις. Αλλά οοοοοοοχι, δεν θα πάω εγώ να πάρω άλλη μπάλα για να την ξαναχάσεις !!! Δεν θα πληρώνω εγώ κάθε φορά 20€ μπάλα για να την έχει τελικά ένας άγνωστος να την χαίρεται! Ορίστε μας! Πήραμε δώρο σε έναν άγνωστο, την μπάλα του Μουντιάλ!!!  Όχι κανονική ποδοσφαίρου, ούτε από το περίπτερο δεν σου ξαναγοράζω μπάλα.

Κι εσύ Αθηνά; Εσύ δεν τις σκέφτηκες καθόλου τις μπάλες; Ποιος έπρεπε να τις θυμηθεί; Εγώ, που ήμουν στο σπίτι; Τι να σας πω μωρέ, τι να σας πω….. Δεν σας ξαναπαίρνω τίποτα… Μην μου ξαναζητήσετε τίποτα…."

Και άλλα τέτοια…..

Όση ώρα μιλούσα τα παιδιά είχαν σκύψει τα κεφάλια και δεν έλεγαν κουβέντα….

Είχαν τη στεναχώρια τους που έχασαν τις μπάλες τους και ειδικά την καινούργια με τα χρώματα του Μουντιάλ που είχαν ξετρελαθεί όταν την αγοράσαμε, είχαν και εμένα πάνω από το κεφάλι τους να φωνάζω, να λέω, να λέω, να λέω….. χωρίς σταματημό ! Και έτσι κοιμήθηκαν, στεναχωρημένα και με δάκρυα στα μάτια….

Και σήμερα…. με έχουν φάει οι τύψεις. Που έβαλα τις φωνές για την καινούργια μπάλα που χάθηκε…. Λες και ήρθε η καταστροφή του κόσμου! Αλλά ρε γαμώτο…. στεναχωρέθηκα. Ήταν ολοκαίνουργια και καλή μπάλα. Γιατί δεν την πρόσεξε; Τώρα έμεινε χωρίς μπάλα, κρίμα δεν είναι; Θα θέλει να παίξει και δεν θα έχει !!! Και το χειρότερο; Την έχει κάποιος άλλος! Κάποιος που …. στο κάτω – κάτω δεν είναι δική του! Γιατί είναι δική μας η μπάλα, εμείς την αγοράσαμε. Αυτός που την πήρε, αφού δεν ήταν δική του ….. γιατί την πήρε;

Μήπως τελικά αυτό είναι που με θύμωσε περισσότερο; Αυτό το χέρι που άπλωσε και πήρε κάτι που δεν του ανήκε; Γιατί αν αυτός που την πήρε την είχε αφήσει εκεί που την ξέχασε ο μικρός, θα την βρίσκαμε όταν γυρίσαμε πίσω στο πάρκο και τώρα θα την είχαμε.

Από την μια σκέφτομαι πως δεν πρέπει να τους αγοράσω καινούργια, για να πάρουν το μάθημά τους και να προσέχουν τα πράγματά τους. Για να μάθουν με τον δύσκολο τρόπο πως ο κόσμος μας δεν είναι τέλειος και πως όταν είσαι απρόσεκτος, έχεις συνέπειες. Άλλωστε δεν είναι εύκολο να πάρουμε καινούργια.

Από την άλλη, θέλω να πάω να τους αγοράσω όχι μία, αλλά τρεις ολοκαίνουργιες μπάλες, να τους ζητήσω συγνώμη που τους έβαλα τις φωνές, για να τα δω πάλι χαρούμενα. Δεν μπορώ να τα βλέπω στεναχωρημένα…. Δεν το αντέχω….

Τα σκέφτομαι όλα αυτά και νιώθω όλο και πιο μπερδεμένη. Μετά, για να ηρεμήσω σκέφτομαι πως δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, μια μπάλα χάθηκε. Μια χαζή μπάλα, σιγά το πράγμα. Έχουμε την οικογένειά μας, είμαστε αγαπημένοι, έχουμε την υγεία μας, δεν αξίζει να σκοτεινιάζει το χαμόγελό μας επειδή χάθηκε μια μπάλα….. 

Επίσης, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, σε μια γωνίτσα, σκέφτομαι πως κατά βάθος θέλω να βουτήξω από τα μαλλιά αυτόν που πήρε την μπάλα ΜΑΣ και να του φωνάξω: Γιατί την πήρες ρε; Δική σου ήταν;;;;;

Πάλι μπερδεύτηκα......



8/6/2014
*** Ενημέρωση: Οι μπάλες τελικά βρέθηκαν. Τις είχε πάρει μια γιαγιά που κατάλαβε ότι κάποιος τις ξέχασε και τις έφερε στο πάρκο την επόμενη μέρα. Πάλι καλά! Τυχεροί ήμασταν! 










14 σχόλια:

  1. πουλάκι μου δεν είναι η μπάλα... Είναι που θελεις να τους μάθεις να είναι υπεύθυνοι... Τι θα γινόταν αν στη θέση της μπάλας ήταν το κινητό ή τα κλειδιά του σπιτιου;;; Ή κάτι μεγαλυτερης αξίας.. Το πάθημα ίσως τώρα γίνει μάθημα..Δεν είσαι κακιά που τους μάλωσες.. Ουτε και άδικη..Και εντάξει μην τα αφήσεις χωρίς μπάλα.. αλλά μην τους παρεις και κατευθείαν.. Κι αυτός που τις πήρε.. τι να πω.. Ελπίζω να είναι καποιος φίλος που τις βρηκε για να τις ξαναδώσει... Ή κάποιο ανεγκέφαλο πιτσιρίκι που θα τις φερει στο παρκο να παίξει και θα τις ξαναβρείτε.. Μη μου στεναχωριέσαι... Ελααααα πάρε κι εσύ μια μπάλα.. να χαρεις..!!! πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίδα μου ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου με τι είμαι πιο θυμωμένη, αλήθεια σου λέω. Με τα παιδιά που τις ξέχασαν, με τον σύζυγο που κι αυτός τις ξέχασε, αλλά δεν είναι και εντελώς δική του ευθύνη, ή με αυτούς που τις πήραν. Και έγινε τώρα αυτό, που τελειώνει το σχολείο και θα είμαστε στα πάρκα κάθε μέρα, χωρίς μπάλα! Ουφ!

      Διαγραφή
  2. Λοιπόν το ιδιο επαθα τον χειμωνα με ενα λουτρινο Μικυ που αγορασα απο την disneyland. Πήγαμε στο mall εγω εκανα μια αλλαγη σε ρουχα και ο αντρας μου ειχε τον 3 ετων τοτε Στρατο και τον Μίκυ που τον επαιρνε παντού μαζί. Κάποια στιγμη εκεί που καθόταν ο Αντωνης πεταχτηκε ο Στρατος και ετρεξε να τον προλαβει. Ξεχασε ομως τον Μικυ και όταν γύρισε εκει που καθόταν τον ειχαν πάρει. Το παιδί να κλαίει και εγω να τα εχω βαλει με τον Αντωνη, με τον Στρατο που κουβαλαει παντού τον Μίκυ και με την ασφαλεια του mall που ζητούσα να ανοιξουν τις καμερες να δω ποιος ανεγκέφαλος πήρε το λουτρινο Μικυ. Μετα επειδή ο μικρός ηταν εθισμένος με αυτό αποφάσισα να πάω να του πάρω ενα καινούριο. Αμ δε! Ο Μικυ απο την disneyland ειχε μια αναγλυφη βούλα στο πόδι του που εγραφε οτι ηταν γνησιος και ο μικρός το ειχε σταμπάρει. Αυτός ειναι ψευτικος μου είπε. Μια καλή κοπέλα που μένει στην Αγγλία και κόρη φίλης μας πήγε στο disneystore και μας αγόρασε (να ειναι καλα). Εφτασε όμως στα χέρια μας μετά απο 1 μήνα. Ο Στρατος εκοψε την λατρεια προς τον Μικυ (λες και αυτός εφταιγε!!) και δεν τον πήρε ποτε μαζί του. Οπότε ναι εγω ειμαι υπερ να την αγοράσεις. Ποιο πολυ θυμώνω με την παιδεία αυτων των παιδιών (διοτι παιδια το κάνουν).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σου πω όμως κάτι; Αν εμένα ο γιος μου έφερνε στο σπίτι μια μπάλα που δεν είναι δική του, δεν θα τον άφηνα να την κρατήσει. Τα παιδιά κάνουν ότι βλέπουν από τους γονείς τους! Αν εσένα σου έφερνε ο μικρός έναν Μίκυ εκεί που καθόσαστε, δεν θα έψαχνες να δεις από που τον πήρε;

      Διαγραφή
  3. Ετσι είναι Μαρία! Οι γονείς είναι που μαθαίνουν τα παιδιά! Μια φορά που είμασταν σε απογευματινό μάθημα ενα παιδι ξέχασε ενα παιχνίδι στο τραπέζι και εγώ με το γιό μου τρέξαμε για να του το δώσουμε! Ετσι μαθαίνουν τα παιδιά! Από την άλλη, αν το παιδί που τη πήρε πονούσε γιατί δεν είχε παρά μόνο ενα κουρέλι για μπάλα... ψυχούλες είναι κι αυτά, θέλουν να ζήσουν! Ισως αυτή η σκέψη σε παρηγορήσει κάπως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυπάμαι που δεν μπορώ να το σκεφτώ έτσι.... Γιατί και για εμένα δεν ήταν εύκολο να την αγοράσω την συγκεκριμένη μπάλα.... Στερήθηκα κάτι εγώ για να πάρω την μπάλα του μικρού. Και ο γιος μου πάντα μοιράζεται τα παιχνίδια του με τους άλλους. Μπορούσε όποιος ήθελε να του ζητήσει να παίξουν μαζί. Άσε που δεν πιστεύω να ήταν κάποια τέτοια περίπτωση. Περισσότερο μου κάνει σε "εις υγείαν του κορόιδου που την ξέχασε ...". Ουφ φούντωσα πάλι!

      Διαγραφή
  4. Δυστυχως αυτα ειναι μαθηματα που πρεπει να παρουν για να ειναι πιο υπευθυνοι. επρεπε να μαλωσεις γιατι αλλιως θα καταλαβαιναν οτι δεν τρεχει και τιποτα αν παρατανε τα πραγματα τους. Ελπιζω να σας την επιστρεψουν..αλλιως ευρω -ευρω απο το χαρτζιλικι τους θα παρουν καινουρια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι να πω.. ότι όλα αυτά που γράφεις περνούν άπειρες φορές από το κεφάλι μ κάθε φορα που τις μαλωνω; Έχεις δίκιο που θυμώνεις. Όχί με τα παιδιά τόσο, όσο με αυτόν που την πήρε. Συμφωνω κ εγώ να τους πάρεις μια,αλλά αργότερα, ίσως σαν επιβράβευσή για κατι καλο. Επίσης μπορείς να το συζητήσεις μαζί τους κ θα δεις ότι θα σε καταλάβουν που θυμώνεις. Είναι πιο ευσυνείδητα από οσο νομίζουμε τα παιδάκια μας! :-) Πάρε βαθιά ανάσα! Φιλια πολλά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν είχες άδικο που φούντωσες, γιατί στερήθηκες για να έρθει η μπάλα στο σπίτι. Κι εγώ όταν φωνάζω αρρωσταίνω, αλλά μένω σταθερή μετά. Για παράδειγμα, ο μεγάλος έχασε το καπέλο του, που το υπεραγαπούσε. Του έπεσε από το χέρι ενώ περπατούσε και το κράταγε, και δεν το κατάλαβε καν. Δεν του πήραμε άλλο, και κάθε φορά που του δίναμε χρήματα μας ρώταγε, φτάνουν αυτά για καινούριο καπέλο; Όταν μαζεύτηκαν αρκετά και πήρε το καινούριο, έπρεπε να δεις τη χαρά του. Και εννοείται ότι το προσέχει. Άστο να πάει, μην το αναφέρεις άλλο, τους είπες ό,τι χρειαζόταν. Κι εκείνα στενοχωρήθηκαν, φτάνει τόσο. Ό,τι έπρεπε να μάθουν το έμαθαν νομίζω... Τώρα αγκαλίτσες πολλές, και όλα διορθώνονται, και τα μικρά νευριάζουν οπότε θα σε καταλάβουν πιθανότατα, ε; Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ποσες φορες εχουμε ερθει ως γονεις σε αυτη την θεση κ θα το ξαναπαθουμε παλι ξανα! Ειναι δυσκολη η αποφαση!Αποκλειεται να μην τους την παρεις! Μηπως να το συνδυαζες ως επθβραβευση με κατι καλο που θα κανουν ή το τελος των σχολειων; Για να μην φανει οτι ολα οσα ειπες ηταν απο τα νευρα σοτ...κι ας ηταν!
    ΚΑΤΕΡΙΝΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Όπως σου έχω ήδη πει, το έχω ζήσει αυτό που περιγράφεις, όχι μια. όχι δύο αλλά πολλές φορές... και φυσικά όλο το πακέτο που περιγράφεις... τις φωνές μου, την προσπάθεια να τους δημιουργήσω τύψεις!!! Έχουμε χάσει-ξεχάσει γυαλιά ηλίου, ρολόγια, μπάλες, παπούτσια, μπουφάν, φούτερ, μολύβια, γόμες ξύστρες,φορτιστές, διάφορα παιχνίδια... απ'όλα αυτά βρήκαμε τα παπούτσια στο μπαλέτο και την μπάλα στο σχολείο. Τα υπόλοιπα δεν τα βρήκαμε! και κάθε φορά οι ίδιες φωνές ότι τίποτα δεν τους ενδιαφέρει και σε τίποτα δεν δίνουν σημασία! Βέβαια τα ίδια τα παιδιά στενοχωριούντε πολύ και η κόρη όταν έχασε το swatch, και τα γυαλιά που της άρεσαν πολύ, στεναχωρήθηκε πάρα πολύ, τόσο πολύ που στο τέλος φοβήθηκα μην πάθει και τίποτα... και μετά αναρωτήθηκα...
    πόσο τελικά αξίζουν όλα αυτά μπροστά στην υγεία μας...
    ο ορισμός των παιδιών είναι η ανεμελιά, μήπως ζητάω περισσότερα από αυτά που μπορούν να δώσουν? Θέλω πραγματικά παιδιά που αντί να χαίρονται την ζωή κοιτάνε μήπως ξεχάσουν, χάσουν ή στραπατσάρουν κάποιο αντικείμενο? Όταν η Άλεξ έχασε το ρολόι, στενοχωρήθηκε τόσο πολύ... της ξαναπήρα όμως ρολόι μετά από λίγες ημέρες απλά μικρότερης αξίας και όλα αυτά τελικά είναι μικρά μαθηματάκια, εμπειρίες στην ζωή που πρέπει να αξιολογούμε και να τους δίνουμε την διάσταση που τους αξίζει! Έχω κι άλλα να σου πω κι άλλες σκέψεις αλλά το σύστημα θα με πετάξει έξω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πρεπει να μάθουν να είναι υπεύθυνοι.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και εγώ φωνάζω..... λίγο ... μετά το ξεχνάω !
    Δεν χάθηκε και ο κόσμος για την μπάλα ούτε και πληγώθηκαν
    τόσο φοβερά τα παιδιά, μην έχεις τέτοιο άγχος !!
    Υπεύθυνα γίνονται σιγά σιγά, εσύ θα λες και όλο κάτι τους μένει......
    Για το παιδί, όμως, που πήρε την μπάλα γίνομαι και εγώ έξαλλη !
    Δεν ακουμμπάμε ξένα πράγματα και αυτό να μάθουν τα παιδιά,
    μπάλα θα ξαναπάρετε !
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τι να σου γράψω τώρα...βρέθηκαν οι μπάλες:)) χα χα χα
    Μαράκι μου τα έχουμε ζήσει/κάνει όλες. Το ξέρεις αυτό. Δεν είναι η αξία της μπάλας μόνο, είναι που είναι μεγάλα παιδιά και πρέπει να μάθουν να είναι υπεύθυνα. Δεν θα ειμαστε πάντα εμείς απο πίσω τους να μαζευουμε τα "σπασμένα".
    Εχουν χάσει κ τα δικά μου απο καπέλα, παγούρια, ουκ ολίγες μπάλες, ζακέτες, κλπ.
    Ευτυχώς τελευταία το έχουν εμπεδώσει. Υπάρχει ελπίδα:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έλαααα, γράψε κάτιιιιιι κλικ κλικ κλικ κλικ ........