Οι κάλτσες !

Μια φορά την εβδομάδα ανοίγω τις σχολικές τσάντες των παιδιών για να τις καθαρίσω. Το τι βρίσκω μέσα κάθε φορά, είναι απορίας άξιο. Ψίχουλα, σκισμένα χαρτάκια, σπασμένα μολύβια, καπάκια από μαρκαδόρους (μην με ρωτήσετε πού είναι το σώμα των μαρκαδόρων, δεν ξέρω, μόνο τα καπάκια έχουν) αυτοκόλλητα, τάπες, κανένα κομμάτι κουλούρι, μάσκες (άσχετο αν έχουν περάσει οι Απόκριες και κοντεύει καλοκαίρι...) ίσως κανένα μαραμένο λουλουδάκι και διάφορα άλλα.

Ως εδώ καλά και αναμενόμενο!

Χθες το απόγευμα όμως που έπιασα να κάνω αυτή τη δουλειά, τι βρήκα νομίζετε στην τσάντα της Αθηνάς;

ε; ε;

Βρήκα....

ένα ζευγάρι κάλτσες !!!!!!!!!!!!!!!!

Και μάλιστα, όχι ότι κάλτσες να 'ναι. Ένα ζευγάρι καλτσοπαντόφλες, αυτές τις χοντρές με τα βεντουζάκια από κάτω!!!

Τις κοίταζα, τις κοίταζα και δεν άντεξα τη φώναξα να τη ρωτήσω:

- Αθηνάααααααα....

- Ναι μανούλα μου !!! (τι γλυκιά εεεε;)

- Είχες πάρει μαζί στο σχολείο τις κάλτσες σου;

- Ναι!

- Γιατί παιδί μου; 

- Για την ώρα της Ευέλικτης Ζώνης

- Γιατί τι κάνετε την ώρα της Ευέλικτης Ζώνης και χρειαζόσαστε τις κάλτσες σας;

- Μας λέει η κυρία να βγάζουμε τα παπούτσια μας, να φοράμε τις κάλτσες μας, να ακουμπάμε τα χέρια μας στο θρανίο, μετά τα κεφάλια μας στα χέρια μας και να ξεκουραζόμαστε !!!

Δεν περιγράφω άλλο....

ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ... ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ !!!

Τα σημερινά παιδιά, των πόλεων κυρίως, είναι δύσκολο να καταλάβουν την έννοια της γειτονιάς όπως τη γνωρίσαμε εμείς οι 35+. Με τα ποδήλατα, τα πατίνια και τα ματωμένα γόνατα, με τη μακριά γαϊδούρα, τα «μήλα» και τα αδέσποτα γατάκια που τα ταΐζαμε γάλα με τα μπουκαλάκια του οξυζενέ που παίρναμε κρυφά από το φαρμακείο του σπιτιού. Με τις συλλογές από χαρτοπετσέτες και σετ αλληλογραφίας και το λεύκωμα που γράφαμε. Θυμάστε;  Ο «Κτήτωρ» ρωτούσε τι είναι φιλία, τι είναι αγάπη, τι μουσική ακούς, ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό και οι υπόλοιποι δίναμε βαρυσήμαντες απαντήσεις και υπογράφαμε με αστεία ή δακρύβρεχτα ψευδώνυμα. Όμορφα ήταν ε;

Να λοιπόν που οι γειτονιές επιστρέφουν, βγαίνουμε σε αυτές και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας, τις σκέψεις μας, τους φόβους μας, τη χαρά και τη λύπη μας, τον ενθουσιασμό και την απογοήτευση και τόσα άλλα, με τους φίλους που μπορεί να μην έχουμε δει από κοντά (ακόμα) κι όμως ξέρουμε τόσα πολλά γι’ αυτούς και εκείνοι τόσα πολλά για εμάς. Και όταν έρχεται η στιγμή επιτέλους να τους συναντήσεις, τους νιώθεις τόσο δικούς σου, σαν να έχεις ζήσει μαζί τους χρόνια, σαν να ήσασταν μαζί τότε … με τα πατίνια, τα ματωμένα γόνατα και τα πρώτα καρδιοχτύπια….

Καλώς να ορίσετε στις Ψηφιακές Γειτονιές

Θα χαρώ πολύ να σας γνωρίσω και από κοντά !!!

Η αστρονεραϊδούλα σας

 http://psifiakesgeitonies.gr/

* εδώ η ανάρτηση που είχα γράψει πέρσι, αμέσως μόλις επέστρεψα από τις Ψηφιακές Γειτονιές!
Πόσα χαμόγελα! 

ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗ !

Ώρα 6.45 το πρωί και ένας ήχος τρυποκάρυδου (τίκι - τίκι - τίκι)  ακούγεται στο δωμάτιο. Ανοίγω το ένα μάτι, ψάχνω να βρω το κινητό για να απενεργοποιήσω το ξυπνητήρι.  Που πήγε και χώθηκε τώρα αυτό το χαζόπραγμα;;;; Τίκι - τίκι - τίκι, τίκι - τίκι - τίκι το χαβά του αυτό.... Καλά, καλά σε ακούσαμε !!! Ανοίγω και το άλλο μάτι και συνεχίζω το ψάξιμο. Τελικά το βρίσκω κάπου κάτω από το κρεβάτι (μπορεί και κάτω από το κομοδίνο!). 

Πριν κοιτάξω την οθόνη σκέφτομαι: "Αχ Θεούλη μου, κάνε να έχει χαλάσει το χαζοκινητό. Ή να έχω κάνει εγώ λάθος στη ρύθμιση της ώρας. Να είναι ακόμα 5.00 τα ξημερώματα και να έχω ακόμα μια - δύο ώρες ύπνου.... Νυστάζω τόσο πολύ !!!! 

Και εγώ υπόσχομαι ότι δεν θα ξαναξενυχτίσω βλέποντας Law & Order. Ούτε θα τριγυρίζω τα μεσάνυχτα στα blogs. Από σήμερα θα κοιμάμαι νωρίς το βράδυ. Μόνο τώρα κάνε ένα θαύμα να είναι ακόμα πολύ νωρίς για να σηκωθώ....".

Κοιτάζω με απογοήτευση την οθόνη που λέει τη σωστή ώρα (άτιμη τεχνολογία τώρα βρήκες να λειτουργήσεις σωστά;). 

Ώρα 07.00 το παίρνω απόφαση και σηκώνομαι. Ανοίγω το παράθυρο και η μέρα μόλις αρχίζει. Πηγαίνω στην κουζίνα, κοιτάζω έξω από το παράθυρο για να δω τι καιρό έχει, βάζω στο μπρίκι το γάλα των παιδιών να ζεσταθεί και ετοιμάζω το κολατσιό τους για το σχολείο. Κάποια πρωινά θυμάμαι και να πάρω ένα χάπι σιδήρου γιατί ο αιματοκρίτης έχει πιάσει πάλι πάτο. Κάποια πάλι όχι ... Αχ εμείς οι μαμάδες τον εαυτό μας πάντα τελευταίο τον θυμόμαστε... 

Μόλις τελειώσω, πηγαίνω στο δωμάτιο για να ντυθώ, τραβάω το τζιν από την καρέκλα και πέφτουν από τις τσέπες καμιά δεκαριά κέρματα. Ευτυχώς είμαστε στον 1ο όροφο και δεν έχουμε κανέναν από κάτω να ακούει κάθε πρωί το θόρυβο που κάνουν τα κέρματα όταν κυλούν στο ξύλινο πάτωμα. Να δεις που κάποια μέρα όλα αυτά τα κέρματα, θα μαζευτούν και θα γεμίσουμε κουμπαρά.  Μπορεί να πληρώσουμε και κανέναν λογαριασμό, σκέφτομαι.

Η οικογένεια ετοιμάζεται, καλημερίζω τον καλό μου με ένα φιλί και βγαίνουμε όλοι στο δρόμο, ο καθένας για τις υποχρεώσεις του. Θα ξανασυναντηθούμε το απόγευμα. Αφήνω τα παιδιά στο σχολείο (εννοείται πως δίνω και σε εκείνα φιλάκι), στη γωνία κοντοστέκομαι και σκέφτομαι "τα πήγα και τα δύο παιδιά στο σχολείο ή μήπως άφησα κανένα στο σπίτι;;;;"  Σιγουρεύομαι ότι δεν έχω κάνει καμία χαζομάρα και φεύγω για το γραφείο.

Κάπου εδώ αρχίζει να μοιάζει λίγο σαν να παίρνω βαθιά ανάσα,

να ρίχνω μια βουτιά στη θάλασσα... 

και να αρχίζω να κατεβαίνω, να κατεβαίνω...

Όσο ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό, η μέρα περνάει, η πίεση και η ένταση συσσωρεύονται. 

...και κατεβαίνω... κατεβαίνω όλο και πιο βαθιά...

και νιώθω την πίεση στα πνευμόνια μου, στο μυαλό μου,παντού...

Πελάτες, τηλέφωνα, απαιτήσεις, διορίες, αρχεία, διορθώσεις και γκρίνια από το boss με χαζές δικαιολογίες, μόνο και μόνο για να μην πάρω θάρρος και πάω και ζητήσω χρήματα ή άδεια. Ουφ ! Που και που κοιτάζω το ρολόι και παρακαλάω να περάσει η ώρα για να φύγω.

Που και που κοιτάζω τις φυσαλίδες του αέρα που ανεβαίνουν προς τα επάνω...

...και την αντανάκλαση από τις αχτίδες του ήλιου στην επιφάνεια...

πηγή εικόνας

Ξανακοιτάζω το ρολόι, ώρα 4.30 το απόγευμα. Επιτέλους! Μπορώ να αρχίσω να χαλαρώνω. Σε 15 λεπτά θα φύγω. 

... αρχίζω να ανεβαίνω προς την επιφάνεια ...

Τρίβω τον αυχένα μου και αρχίζω να μαζεύω σημειώσεις, στυλό, χάρακες και την κούπα του καφέ που έχει τυπωμένη τη φωτογραφία των παιδιών. Κλείνω τον υπολογιστή και γυρίζω το ημερολόγιο στη σελίδα με την αυριανή ημερομηνία.

... κι όλο ανεβαίνω.... ανεβαίνω...

Ώρα 4.45 το απόγευμα. Χαιρετάω και φεύγω. Βγαίνω έξω και κοιτάζω τον ουρανό. 

... όσο πλησιάζω στην επιφάνεια, το νερό ζεσταίνεται, το σκοτάδι διαλύεται 

και μαζί ζεσταίνομαι κι εγώ ...

Μπαίνω στο αυτοκίνητο, βάζω τέρμα το ραδιόφωνο, (Μελωδία ή Δίεση πάντα). Οδηγώ, ακούω μουσική, τραγουδάω και νιώθω σιγά - σιγά όλη την πίεση να φεύγει. 

.... λίγα μόνο μέτρα με χωρίζουν από την επιφάνεια...

πηγή εικόνας

Φτάνω στη γειτονιά, παρκάρω, τραβάω χειρόφρενο. Βγαίνω από το αυτοκίνητο και ξανακοιτάζω τον ουρανό. Ουφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ!!!  Μπαίνω στο σπίτι, βγάζω τα παπούτσια μου.

- Αγάπη μου ήρθες; Καλώς το μωρό μου.

- Η μαμααααααααααααααααααααααα !!!

....ΑΝΑΣΑ.....