25η Μαρτίου χωρίς εσένα....

25η Μαρτίου ξημερώνει..... Μια 25η Μαρτίου τόσο διαφορετική από τις άλλες....  Τα χρώματα της δεν είναι μόνο γαλανόλευκα. Τα συναισθήματά της δεν είναι μόνο χαρούμενα και γιορτινά. Όλα έχουν αλλάξει φέτος. Όλα είναι μπερδεμένα και ανακατεμένα. Δεν ξέρω τι επικρατεί..... Από τη μια η χαρά για τη γιορτή, η παρέλαση των παιδιών....  Από την άλλη.....λείπεις εσύ.... Πρώτη χρονιά φέτος που στη γιορτή σου δεν θα είσαι εδώ. Εσύ που θα σηκωνόσουν το πρωί, θα φορούσες το καλό σου πουκάμισο, τη απαραίτητη γραβάτα και θα σιγοσφύριζες ένα τραγούδι στο μπάνιο την ώρα που θα ξυριζόσουν. Το τηλέφωνο θα άρχιζε να χτυπάει.... Ολοι θα ήθελαν να σου ευχηθούν. Θα σε έπαιρνε και ο συμπέθερός σου να ανταλλάξετε ευχές, αφού κι εκείνον Βαγγέλη τον λένε.... Θα έπινες το καφεδάκι σου και θα πήγαινες στην παρέλαση να καμαρώσεις τα εγγόνια σου.  Στο δρόμο θα χαιρετούσες όποιον έβλεπες με μια γελαστή καλημέρα, με ένα στιχάκι με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Θα επέστρεφες σπίτι με ένα μπουκέτο λουλούδια που θα είχες μαζέψει από τα παρτέρια του δρόμου. Θα μας έλεγες ποιον είδες, τι είπατε, τι νέα έμαθες...

Το μεσημέρι θα απολάμβανες το παραδοσιακό φαγητό της ημέρας, λέγοντας χίλια καλά λόγια για αυτό στη μάνα μας - ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΣΟΥ ! Μετά θα καθόσουν στο γραφείο σου να διαβάσεις ακούγοντας ραδιόφωνο. Μέχρι που θα άρχιζαν πάλι τα τηλέφωνα από όλους τους φίλους σου που σε αγαπούσαν (αγαπούν) τόσο....  Θα είχαμε και κάποιες επισκέψεις... Μέχρι αργά το βράδυ....

Τώρα όμως όλα θα είναι τόσο διαφορετικά..... Και δεν ξέρω τι να νιώσω.... Δεν ξέρω τι είναι πιο δυνατό. Η χαρά που γιορτάζουν άλλα τρία μέλη στην οικογένεια ή η λύπη για τη δική σου απουσία. Δεν θέλω να αφήσω τη χαρά να επισκιάσει τη λύπη, για να μην σε προδώσω... Τίποτα δεν μπορεί να επισκιάσει το κενό που άφησες στη ζωή και την ψυχή μας.... Τίποτα δεν είναι ίδιο χωρίς εσένα. Κι ας μας έχει ρουφήξει η ρουτίνα και η καθημερινότητα που δεν μας αφήνουν να σκεφτούμε τι έχει συμβεί..... 

Μας λείπεις.... πολύ..... το ξέρεις άραγε; 

Ο μπαμπάς μου....

Τον μπαμπά μου τον ήξερε και τον αγαπούσε πολύς κόσμος. Για τα χρόνια που είχε δουλέψει μαζί του στις βιοτεχνίες και τα ραφτάδικα, για τα τραγούδια που είχε γράψει, για τα απογεύματα που είχαν περάσει μαζί του παίζοντας μπουζούκι, για τις ατελείωτες συζητήσεις, για την αγάπη που είχε για την Καισαριανή και τους πρόσφυγες, για τη συμμετοχή του στα κοινά, για την καλημέρα που έλεγε σε όλους μέσα από την ψυχή του και τη συνόδευε πάντα με ένα στίχο του… Δεν είχε ποτέ τίποτα δικό του, όλα τα μοιραζόταν. Από ένα τσιγάρο η το φαγητό που είχε στο πιάτο του, μέχρι τις γνώσεις που είχε για τη μουσική, τα τραγούδια που έγραφε, τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του, τα πάντα.

Γι αυτό και για πολλούς ανθρώπους είχε παίξει διαφορετικό ρόλο στη ζωή τους. Του συναδέλφου, του συνεργάτη, του συναγωνιστή, του αδερφικού φίλου, του δάσκαλου, του τραγουδοποιού….

Για εμάς τα παιδιά του έπαιξε τον πιο σπουδαίο ρόλο της ζωής του. Του μπαμπά…. Του μπαμπά που μας έπαιρνε στους ώμους του όταν ήμασταν μικρά για να μην κουραζόμαστε, που έκρυβε σοκολάτες κάτω από το μαξιλάρι μας, που εμφάνιζε καραμέλες πίσω από το αυτί μας… Που δούλευε μέρα – νύχτα για να μην μας λείψει τίποτα. Που καθάριζε ένα μήλο και το μοίραζε σε όλους μας κρατώντας μόνο μια λεπτή φέτα στο τέλος για εκείνον…Που πάντα υποστήριζε τις  προσπάθειές μας, που ήταν περήφανος για ότι κάναμε, που πάντα συζητούσε και εξηγούσε και ποτέ δεν μάλωνε…. Που αγάπησε τους συντρόφους μας σαν δικά του παιδιά και ήθελε μόνο να είμαστε αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι… Που έκανε τις πιο μεγάλες αγκαλιές, που μας έμαθε να αγαπάμε, να μοιραζόμαστε, να σεβόμαστε, να είμαστε δίκαιοι αλλά και δυνατοί, να προσπαθούμε και ότι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μπορεί να είναι και τα πιο απλά …..

Περίεργο να πρέπει να μιλάς σε παρελθόντα χρόνο για κάποιον. Περίεργο να πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς αυτόν…. Περίεργο να μην υπάρχει πια κάποιος που μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν τόσο έντονα στη ζωή σου….   

Στο σαλόνι είναι ακόμα το γραφείο σου, οι σημειώσεις σου και το μπαγλαμαδάκι σου…. Στην κουζίνα η καρέκλα σου… Στις ντουλάπες τα ρούχα σου…. Στο μπάνιο τα ξυριστικά σου… Η παρουσία σου τόσο έντονη σε κάθε χαρούμενη ή δύσκολη στιγμή της ζωής μας… Πάντα δίπλα μας…. Πάντα ΠΑΡΩΝ όπως έλεγες ο ίδιος….

Σ’ αγαπώ μπαμπά μου, μου λείπεις....

Το Μαριάκι σου….

Το δικαίωμα του να μην είσαι καλά!

Αυτή την ανάρτηση ήθελα να τη γράψω εδώ και πολύ καιρό. Δεν ήξερα όμως πως να το κάνω, έτσι ώστε να μην είναι πολύ δυσάρεστη και να μην βγάλει αίσθημα γκρίνιας, ζήλιας και μιζέριας! 

Οταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το ιστολόγιο, αυτό που με προβλημάτισε περισσότερο, ήταν το τι θα γίνει εάν κάποια στιγμή δεν έχω τι να γράψω.... Στην πορεία, αυτό έγινε "τι θα γίνει εάν δεν έχω κάτι ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ να γράψω. Βλέποντας τις περισσότερες αναρτήσεις σε φιλικά και αγαπημένα blogs να είναι γεμάτες ενθουσιασμό για ταξίδια, εκδρομές, πάρτι, γιορτές, υπέροχες κατασκευές, μοναδικές συνταγές, επαγγελματικές προτάσεις και ευκαιρίες κ.λπ., εγώ ένιωσα ότι δεν έχω τίποτα να γράψω. Γιατί έχω 7 χρόνια να πάω κανονικές διακοπές (πόσο Σχοινιά να φωτογραφίσω πια; Πόσο εξωτικό και μαγευτικό να τον περιγράψω;), επαγγελματικά τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο τόσο για εμένα όσο και για τον σύζυγο (βασικά για εμένα δεν τίθεται καν θέμα "επαγγελματικά" το τελευταίο χρονικό διάστημα αφού απολύθηκα....), για τα γενέθλια δεν κάνουμε φοβερά πάρτι με εμπνευσμένο θέμα και προετοιμασία εβδομάδων.

Και κάπου εδώ έρχεται να ταιριάξει ο τίτλος της ανάρτησης! Δεν γίνεται να είσαι πάντα καλά! Ούτε να προσποιείσαι ότι όλα είναι καλά! Γιατί υπάρχουν μικρές οι μεγάλες περίοδοι που τίποτα δεν πάει καλά! Τίποτα όμως! Και το "έλα μωρέ, υπάρχουν και χειρότερα" όχι μόνο δεν σου λέει τίποτα, αλλά σε εκνευρίζει κιόλας! Η σκέψη ότι υπάρχουν άστεγοι δεν θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα όταν έχεις ένα σπίτι να μείνεις, αλλά έχεις γονατίσει να πληρώνεις λογαριασμούς και δεν έχεις τη δυνατότητα να φύγεις ένα διήμερο να αδειάσει το κεφάλι σου.... 

Δεν μπορείς να είσαι καλά και μέσα στο χαμόγελο, όταν μένεις άνεργος σε εποχή οικονομικού πολέμου και η γενιά σου θεωρείται "καμμένη". Βέβαια όποιος δεν έχει μείνει ξεκρέμαστος τη στιγμή που από τη δουλειά του εξαρτάται το εάν θα έχουν τα παιδιά του να φάνε ή να ντυθούν, δεν μπορεί να καταλάβει τον φόβο σου, την πίκρα σου και την απελπισία σου.... Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί δεν είσαι καλά και σε λέει απλά γκρινιάρη....

Δεν μπορείς να είσαι καλά, όταν η ζωή σου έχει γεμίσει ασφυκτικά από "πρέπει" και δεν υπάρχει καθόλου χώρος για "θέλω"....

Δεν μπορείς να είσαι καλά, όταν από τα πρώτα λεπτά που θα κάτσεις να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί, θα θυμηθούν όλοι -μα όλοι- να σου ζητήσουν κάτι, να σε ρωτήσουν κάτι, να σου θυμίσουν κάτι ακόμα που "πρέπει" να κάνεις.....

Δεν μπορείς να είσαι καλά, όταν έχεις δεκάδες ιδέες για δημιουργία, αλλά καθόλου ευκαιρίες να τις πραγματοποιήσεις.... 

Και στην τελική, δεν μπορείς να είσαι καλά, απλά και μόνο γιατί έτσι πρέπει. Γιατί "εάν εσύ δεν είσαι καλά και δυνατή, θα καταρρεύσουν και όλοι οι άλλοι.....". Κάποια στιγμή έχεις το δικαίωμα να λυγίσεις, να πεις "δεν είμαι καλά" και να απαιτήσεις να σε στηρίξουν οι άλλοι. Ή τουλάχιστον να σε αφήσουν στην ησυχία σου, μέχρι να νιώσεις καλύτερα....

Για εσένα λοιπόν που διαβάζεις αυτές τις γραμμές και ίσως σκέφτεσαι "η Μαρία πάλι γρινιάζει και κλαψουρίζει" ή "τι αχάριστη που είναι, άλλοι δεν έχουν σπίτι να μείνουν και αυτή ονειρεύεται διακοπές" έχω να πω:

Ναι, νιώθω ευγνώμων και τυχερή που έχω ένα σπίτι να μείνω, που ο ένας από τους δυο μας έχει δουλειά, που για ένα χρονικό διάστημα θα έχω το ταμείο ανεργίας, που εγώ, ο σύζυγος και τα παιδιά είμαστε υγιείς, που είμαστε αγαπημένοι και μαζί, σε παρακαλώ όμως, μην μου λες ότι δεν είναι σωστό να θέλω και κάτι περισσότερο για να νιώσω καλά..... Δεν μου φτάνει η απλή επιβίωση, θέλω ΖΩΗ !!!

Κάθε βελονιά και μια ευχή!

"Κάθε βελονιά και μια ευχή". Αυτά ήταν τα λόγια που είχα γράψει στην κάρτα που συνόδευε το πρώτο μου χειροποίητο δώρο. Ήταν μια μπεμπέ κουβερτούλα, η πρώτη που είχα πλέξει στη ζωή μου με βελονάκι. Ήταν για το -τότε- νεογέννητο μωρό της φίλης μου της Μάχης και πραγματικά είχα βάλει σε αυτό όλη την αγάπη μου και την θετική μου σκέψη! Φυσικά αφού ήταν το πρώτο μου πλεκτό, είχε τα λάθη του και ίσως εάν το έβλεπα τώρα θα το ξήλωνα και θα το ξαναέπλεκα από την αρχή, εκείνη τη στιγμή όμως δεν είχε καμία σημασία για εμένα. Ήταν κάτι που το έφτιαξα με τα χέρια μου και φυσικά ήμουν ενθουσιασμένη!

Από τότε, δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πλέξω, έχουν πλεχτεί πολλάααα μέτρα κουβάρια (και έχουν ξηλωθεί άλλα τόσα...) και τα μισά τουλάχιστον από αυτά που έχω φτιάξει, τα έχω χαρίσει. Πολλά μάλιστα πάνω στον ενθουσιασμό να τα τελειώσω και να τα δώσω στους παραλήπτες τους,  έχω ξεχάσει να τα φωτογραφίσω, πράγμα που πολύ με εκνευρίζει, ειδικά όταν θυμάμαι ότι δεν "τράβηξα" φωτογραφίες, όταν τα δωράκια έχουν πια παραδοθεί από εμένα ή ταξιδεύουν με το ταχυδρομείο...

Φυσικά, τα πιο χαριτωμένα και ζουζουνιάρικα πλεκτά, είναι αυτά για τα μωρά και τα παιδιά! 

Κουβερτούλες...

Σκουφάκια....

Κουκλίτσες...

Και όταν θέλω να κάνω διάλειμμα από το πλέξιμο, το ρίχνω στο μετρητό κέντημα!

Σήμερα έχουν την τιμητική τους τα μπεμπέ (όσα θυμήθηκα να φωτογραφίσω δηλαδή, γιατί τα περισσότερα, είπαμε......). Σε άλλη ανάρτηση θα σας δείξω τα πλεκτά δώρα των "μεγάλων" !

Είναι τόσο όμορφο να δημιουργείς και ειδικά να φτιάχνεις κάτι για κάποιον άλλο! Γιατί πάνω απ' όλα, όταν προσφέρεις κάτι που έχεις δημιουργήσει εσύ ο ίδιος, προσφέρεις ΑΓΑΠΗ ! Δεν έχει σημασία αν δεν είναι τέλειο. Σημασία έχει ότι έφτιαξες κάτι ξεχωριστό, για κάποιον που θεωρείς ξεχωριστό!